Ρε συ, έχω κοιλιά;

Μου έχει πέσει βαρύς ο κόσμος. Τον κουβαλάω σαν μωρό. Στον έκτο μήνα μου από μικρό παιδί. Ό,τι μπαίνει μένει. Δεν έχει τρόπο διαφυγής. Μπαίνει – μένει.

Εσωτερίκευση. Χωρίς ξεσπάσματα, δίχως ανακούφιση, μαζεμένος κόσμος με τα ρήματά του. Ό,τι μου άφησαν να τους το φυλάω και δεν γύρισαν ποτέ να το πάρουν. Τώρα έχουν γίνει σάρκα. Και πώς χωρίζεις μαζί της;

Τουλάχιστον το ξέρω από μικρή. Άλλοι το είδαν μια μέρα ξαφνικά. Ξύπνησαν ένα πρωί και είδαν στον καθρέφτη πως είχαν κοιλιά. Μέχρι την προηγούμενη μέρα ήταν μια χαρά. Έτσι νόμιζαν. Άρχισαν να ζητάνε μια δεύτερη γνώμη.

“Ρε συ, έχω κοιλιά;”.

Ο κόσμος είναι γεμάτος από τέτοιες συνωμοσίες. Όλοι βλέπουν σε εσένα κάτι που το βλέπεις τελευταίος.

Εγώ το είδα από μικρή. Δεν περίμενα κανέναν.

Όχι, δεν είμαι χοντρή. Τα χέρια μου, τα πόδια, το πρόσωπο, μια χαρά. Μόνο η κοιλιά. Σημείο συνάντησης.

“Που θα πάμε απόψε; Δεν πάμε στην κοιλιά της;”…

Και όποιος ερχόταν έμενε. Μπαίνει – μένει.

Έχεις να σπάσεις και το στερεότυπο. Πως η κοιλιά σχετίζεται με το φαγητό. Δηλαδή η φυσιολογική διαδρομή είναι στόμα – οισοφάγος – στομάχι, άρα κοιλιά. Εμένα δεν έγινε έτσι. Μπαίνουν κατευθείαν κοιλιά. Μη ρωτάς, δεν ξέρω πώς. Από αλλού πάντως.

Δεν μου αρέσει. Δεν την θέλω. Εννοώ πως δεν είναι από εκείνα με τα οποία συμφιλιώνεσαι και λες “Έτσι είμαι, αυτή είμαι και τον αγαπώ τον εαυτό μου”. Όχι! Δεν την αγαπώ καθόλου. Ακόμη περιμένω να έρθουν να πάρουν τα πράγματά τους. Να αδειάσει ο χώρος. Ποιοι; Εκείνοι. Δεν ξέρω. Όλοι.

Δικά μου πράγματα; Όχι, δεν νομίζω. Τι δικά μου να έχει; Τα δικά μου τα ξέρω. Δηλαδή τα νιώθω. Αυτά είναι ξένα.

Δεν θυμάμαι να με ρώτησε κανένας, αλλά από την άλλη δεν μπορεί να έχει γίνει χωρίς την άδειά μου. Το άφησα να γίνει. Σαν υπεραστική κλήση. Σε παίρνουν και σε ρωτάνε: Δέχεστε την χρέωση της συνδιάλεξης; Δέχομαι θα είπα, ξέρω γω;

Δεν βγάζω την ουρά μου απ΄ έξω. Δεν έγιναν όλα ερήμην μου. Τα μάζεψα. Μια τρελή που μαζεύει γάτες από τον δρόμο. Τριάντα, σαράντα, ξέρεις…

Έχω κουραστεί τόσο. Όχι να ψάχνω το τι και το πώς. Σπάνια το κάνω αυτό. Ε, τώρα, έτυχε.

Έχω κουραστεί να την κουβαλάω!

Ούτε παλεύω να την κρύβω. Δεν είναι αισθητικό το θέμα. Γυναίκα είμαι, αλλά πραγματικά δεν είναι αισθητικό το θέμα. Είναι που δεν μπορώ να μιλήσω. Να πω τι πραγματικά μου συμβαίνει. Ότι μου έχουν φορτώσει μια κοιλιά από μικρό παιδί και δεν μπορώ ούτε στιγμή να μείνω μόνη μου!

Ότι έχω ένα ισόβαρο του έξω κόσμου μέσα μου.

Ότι αυτό που βλέπετε και νομίζετε πως ξέρετε τι είναι, στην πραγματικότητα ούτε που πάει το μυαλό σας.

> Ο Οδυσσέας Ιωάννου και οι ‘Πρώτες Λέξεις’ του, ακούγονται καθημερινά 18:00 – 20:00 στο Ραδιόφωνο 24/7, στους 88.6 στα FM.