Σε όλους αναλογεί ένα τέτοιο τηλεφώνημα

Πώς σηκώνεις το τηλέφωνο στις τρεις τα ξημερώματα χωρίς να σου ‘χει φύγει όλο το αίμα από τα χέρια; Πόσες σκέψεις προλαβαίνουν να περάσουν από το ναρκωμένο ακόμα μυαλό σου σε εκείνα τα άχρονα δευτερόλεπτα;

-Γιώργο, πέθανε ο μπαμπάς. Στον ύπνο του…

-Ποιος είναι;

-Πέθανε ο μπαμπάς σου λέω ρε Γιώργο!

-Συγγνώμη, κάνετε λάθος.

-Με συγχωρείτε… χίλια συγγνώμη!

Δεν ήταν μεγάλη, από τη φωνή, μπορεί και είκοσι πέντε, αν και ποτέ δεν είσαι σίγουρος μόνο από τη φωνή. Άρα, και ο μπαμπάς, πόσο να ήταν; Και ο Γιώργος; Αδερφός; Το αγόρι της;

Δεν τον έλεγαν Γιώργο και δεν γινόταν να κηδέψει δεύτερη φορά τον πατέρα του. Πολύ λογικές σκέψεις για να καταλήξει πως ήταν λάθος το τηλεφώνημα.

Δεν ξανακοιμάσαι εύκολα μετά από τέτοιο τηλεφώνημα.

Καταρχάς, μένεις λίγο ακόμη ξύπνιος για να απολαύσεις τη σκέψη πως όλοι οι δικοί σου ζουν και κοιμούνται ήσυχα στα κρεβάτια τους. Μετά από λίγο υποχωρεί η χαρά και ανοίγει τα μάτια της η ανησυχία. Για πόσα βράδια ακόμα;

Πόσο σκοτάδι παραμένει σε εκκρεμότητα και σε περιμένει μεταμφιεσμένο σε μοίρα;

Λογικά, τώρα θα έχει βρει τον Γιώργο. Θα το ξέρει. Και εκείνο το “στον ύπνο του” τι σημαίνει; Πως δεν τον περίμεναν; Πως δεν ήταν άρρωστος; Ξαφνικά, σαν τροχαίο;

Σκέφτηκε πόσο τυχερός ήταν που δεν πήρε ποτέ ένα τέτοιο τηλεφώνημα. Σε όλους αναλογεί τουλάχιστον ένα. Εκείνος ήταν εκεί, πάνω από το κρεβάτι του στον Ευαγγελισμό, όλα έγιναν μπροστά του. Πολύ καλύτερα έτσι. Πολύ καλύτερα όταν παρακολουθείς την φυσική ροή των πραγμάτων. Ένα τηλεφώνημα μέσα στη νύχτα είναι ένα κάταγμα στον χρόνο. Δεν τον ξανακολλάς εύκολα.

Μετά σκέφτηκε πως μπορεί να τον ήξερε. Γιατί όχι; Ίσως όχι καλά, να τον είχε δει κάπου. Μπορεί σε κάποιο δρόμο, σε κάποιο μαγαζί, στο μετρό, να τον κοίταξε για λίγο και μετά τίποτα. Ή ακόμα, και το κορίτσι που τηλεφώνησε. Να ήταν πολύ όμορφη, να είχαν κοιταχτεί, να άνοιξε η πόρτα και να βγήκε.

“Πρέπει να πάω, να την βρω, να της πω μια γλυκιά κουβέντα, να σταθώ, να της πω πως λυπάμαι και να βρει δύναμη”.

Τις επόμενες ώρες τον κυρίεψε πλήρως αυτή η παράξενη σκέψη.

“Όλα για κάποιο λόγο γίνονται. Και αυτό το λάθος τηλεφώνημα, αν δεν ήταν και τόσο λάθος; Αν εκείνη περίμενε κάτι από μένα; Κάτι άλλο πέρα από το κάνετε λάθος! Αν αυτό ήταν το ξαφνικό τηλεφώνημα μέσα στη νύχτα που μου αναλογεί;”.

Το πρωί πήρε εφημερίδες και διάβασε όλες τις κηδείες. Έψαχνε να βρει Γιώργο ανάμεσα στους συγγενείς, ήταν το μόνο στοιχείο που είχε. Τίποτα. Μπαμπάδες αρκετοί, αλλά κανένας Γιώργος δεν θρηνούσε.

> Ο Οδυσσέας Ιωάννου και οι ‘Πρώτες Λέξεις’ του, ακούγονται καθημερινά 18:00 – 20:00 στο Ραδιόφωνο 24/7, στους 88.6 στα FM.