Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα

Κάθε βδομάδα το πλήρωμα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά του. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.

Για να παίρνεις ιδέες.

Με το ‘The End of the F***ing World’, ο Ηλιας Αναστασιαδης

Βρετανική μαύρη κωμωδία/περιπέτεια που τρολάρει και εμάς και τον εαυτό της, μέχρι να μπηχτεί ένα μαχαίρι σε κάποιο λαιμό ή ν’ ακουστεί μια αδέσποτη σφαίρα και μας σπρώξει με τη βία σε ένα πιο ρεαλιστικό και ωμό τρανς. Ο 17χρονος ψιλοψυχοπαθής James θέλει να ανέβει πίστα και να σκοτώσει ένα μεγάλο θηλαστικό μετά από την εξάσκησή του σε ζωάκια τσέπης, η επαναστατημένη έφηβη Alyssa θέλει να παρατήσει τη σαθρή ‘καλή ζωή’ και να ζήσει ΤΗΝ περιπέτεια κι έτσι ο ένας βλέπει στα μάτια του άλλου το όχημα για να φτάσει εκεί που θέλει. Ωραίες μουσικές, ωραίες προφορές, να μας ζήσει το Netflix και τα 20λεπτα επεισόδια-σφηνάκια και να βγει σύντομα η δεύτερη σεζόν. Μέχρι τότε, η σειρά βλέπεται ξανά και στο mute. Ίσα για να χανόμαστε στην οροπεδιακά ανώμαλη φάτσα που χάρισε ο θεός στον Alex Lawther (δηλαδή τον James). Με τέτοιο παρουσιαστικό κάνουμε κι εμείς καριέρα. (Το ‘οροπεδιακά ανώμαλη’ είναι δικό μου, σημαίνει μάλλον ότι το κεφάλι του είναι σαν οροπέδιο γεμάτο σιντριβανάκια ανωμαλίας.

Με τη δεύτερη σεζον του ‘Easy’, ο Κωνσταντινος Αμπατζης

Είχα δει την πρώτη σεζόν σε κάποια εντελώς ανύποπτη φάση, σχεδόν κατά τύχη, αφού κανείς δεν μου είχε πει, ούτε είχα διαβάσει καλό λόγο για τη σειρά. Αλλά άξιζε τον κόπο. Αυτοτελή επεισόδια, με όση διάρκεια πρέπει και στις περισσότερες περιπτώσεις, καλές ιστορίες που όλο και κάτι σου άφηναν. Κάπως έτσι εξελίσσεται κι η δεύτερη σεζόν, με κάποιες από τις ιστορίες της πρώτης να συνεχίζονται και κάποιες φρέσκες. Δεν είναι όλα τα επεισόδια ωραία, μερικά τα βρήκα πολύ βαρετά, αλλά τα δύο με τις φεμινίστριες και την έφηβη κόρη των υποτίθεται θρήσκων, τα βρήκα πανέξυπνα και ειλικρινή, αφού προβάλλουν τόσο-όσο την υποκρισία που όλοι ξέρουμε ότι υπάρχει εκεί έξω. Συνειδητοποίησα επίσης ότι δεν αντέχω καθόλου τον αδερφό του James Franco και ελπίζω να τον δω μόνο στο ‘Disaster Artist’ και μετά ΠΟΥΘΕΝΑ αλλού.

Με το ‘Brawl in Cell 99’, ο Πανος Κοκκινης

Ποιος να το περίμενε ότι η καλύτερη ταινία στην καριέρα του Vince Vaugn, που είναι 47 ετών πλέον, θα ήταν εκείνη που επιτέλους θα έβγαζε το σκασμό. Ναι, του ίδιου τύπου που γνωρίσαμε να μιλά ακατάπαυστα από το Swingers του 1997 και μετά. Ναι, εκείνου του χαρισματικού χαβαλετζή που, παρά το ύψος του, ποτέ πριν δεν μας φόβισε. Όμως εδώ ο τύπος είναι τρομακτικός. Αποφασισμένος. Λακωνικός. Και άκρως αποτελεσματικός. Ακόμη και αν το δικό του fighting style είναι πάρα, μα πάρα πολύ απλό. 1-2 μπουνιές στη μούρη. Και μετά 2-3 μποτιές (και πάλι στη μούρη) για να τελειώσει η δουλίτσα όμορφα και ωραία.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Vince Vaughn σπάει κρανία φυλακισμένων στην πιο βίαιη ταινία της χρονιάς

Με τους ‘Peaky Fucking Blinders’, ο Ευθυμιος Σαββακης

Το πρωτοανέφερε η φίλη μου η Ρόζα ένα μουντό απόγευμα Σαββάτου, όταν αναλύαμε το πόσο έχει αλλάξει τα βράδια μας το Netflix. Εκεί μπήκε στο υποσυνείδητό μου. Μέρες αργότερα η Μαρία στο γραφείο εκδήλωνε τον θαυμασμό της για την οικογένεια Σέλμπι. Ε πολύ θέλει; Το ίδιο βράδυ το ξεκίνησα. Και κάποιες μέρες μετά, μπαίνοντας (πλέον) στον 3ο κύκλο, έχω να δηλώσω ότι είναι ό,τι πιο γαμάτο έχω δει τελευταία. Μετά τις εμφανίσεις του Νίκου Καλάθη.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

O Steven Knight ξέρει πώς θα τελειώσει το Peaky Blinders

Με την ‘Τελευταια Μαυρη Γάτα’ του Ευγενιου Τριβιζα, ο Γιωργος Μυλωνας

Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τα βιβλία και τις ταινίες που είχαν την ταμπέλα του ‘παιδικού’. Να φανταστείς πως το Lion King με υποχρέωσε να το δω μια παρέα πριν τρία χρόνια κι όσο οι φίλοι μου κραύγαζαν και τραγουδούσαν με τον Σίμπα και το crew του, εγώ χασμουριόμουν. Μέλος της ίδιας παρέας με είχε κάνει χρυσό να διαβάσω έστω μια φορά Τριβιζά. Μετά από χρόνια, ενέδωσα στις πιέσεις και εδώ και λίγες μέρες διαβάζω την Τελευταία Μαύρη Γάτα, η οποία από ό,τι φαίνεται αποτελεί το πρώτο από τα κάμποσα βιβλία του Τριβιζά που θα διαβάσω τους επόμενους μήνες. Αυτό, πάντως, που μου έχει κάνει περισσότερη εντύπωση στο συγκεκριμένο βιβλίο, το οποίο θεωρητικά απευθύνεται σε ανήλικους, είναι η γλώσσα του. Ο Τριβιζάς δεν κάνει καμία έκπτωση στον πλούτο και στο βάθος της προκειμένου να γίνει κατανοητός στους ‘μικρούς’ αναγνώστες. ”Λες και οι ‘μικροί’ αναγνώστες δεν ξέρουν ελληνικά”, θα έπρεπε να μου πει κάποιος. Όπως και να έχει, αν δεν έχετε πιάσει ακόμα κάποιο βιβλίο του συγκεκριμένου συγγραφέα, επειδή θεωρείτε πως απευθύνεται σε παιδιά, κάνετε λάθος. Ήρθε η ώρα να το διορθώσετε (κι εσείς).

Με την εβδομαδα της Greta Gerwig, ο Θοδωρης Δημητροπουλος

Προκαταβολικά ζητάω συγγνώμη για το επόμενο δίμηνο, επειδή θα σιχαθείτε να διαβάζετε αυτό το όνομα από εμένα. Κάποια στιγμή θα γράψω αναλυτικότερα για την αγαπημένη ηθοποιό/σεναριογράφο/σκηνοθέτη όσο πλησιάζουμε στα Όσκαρ όπου το ‘Lady Bird’ θα είναι ισχυρός παίχτης, αλλά προς το παρόν απλώς απολαμβάνω την εβδομάδα που μόλις είχε. Την Κυριακή η ταινία της (το σόλο σκηνοθετικό της ντεμπούτο) κέρδισε 2 Χρυσές Σφαίρες, για Καλύτερη Ταινία-Κωμωδία και Α’ Γυναικείο Ρόλο-Κωμωδία για τη Saoirse Ronan. Μες στο κλίμα γενικής ευφορίας, η Gerwig 2 μέρες μετά δήλωσε στους New York Times πως δε θα ξαναδούλευε με τον Woody Allen, παρότι δηλωμένη θαυμάστρια του έργου του, προσφέροντας παράλληλα και μια από τις πιο ψύχραιμες και καθαρές τοποθετήσεις πάνω στο αδιάκοπο ζήτημα έργου-καλλιτέχνη: “Μεγάλωσα με τις ταινίες του και με έχει επηρεάσει ως καλλιτέχνη, και δε μπορώ να αλλάξω αυτό το γεγονός τώρα, αλλά μπορώ να κάνω διαφορετικές επιλογές προχωρώντας μπροστά.”

Χτες προτάθηκε και για το βραβείο σκηνοθεσίας του σωματείου σκηνοθετών, μια πάρα πολύ ισχυρή ένδειξη πως θα συμβεί κάτι αντίστοιχο και στα Όσκαρ. Η Bigelow είχε κερδίσει Όσκαρ Σκηνοθεσίας για ένα εκρηκτικό πολεμικό δράμα, ένα είδος που συχνότερα συνδέεται με αντρικές αρετές πάνω στο τι είναι αυτό που κάνει μια σκηνοθεσία καλή. Η διάκριση της Gerwig για την πρώτη της ταινία, για μια χαμηλών τόνων δραμεντί ιστορία ενηλικίωσης, είναι φανταστική εξέλιξη σε κάθε περίπτωση. Το ότι συμβαίνει και στη συγκεκριμένη, είναι ακόμα φανταστικότερο.

ΜΕ ΤΑ ’24’ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΓΟΡΑΝΙΤΗ Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΤΖΑΒΑΡΑΣ

Η πρώτη ολοκληρωμένη συλλογή διηγημάτων του Γιάννη Γορανίτη αφηγείται 24 ιστορίες. Όσες οι στάσεις του Ηλεκτρικού και όσες οι ‘στάσεις’ ενός παλιού φωτογραφικού φιλμ. Οι ήρωές τους ζωντανεύουν, πεθαίνουν, θυμούνται και ξεχνούν με φόντο μια Αθήνα παραλυμένη από τη ζέστη, την κρίση και τις απεργίες. Οι ασήμαντες και την ίδια στιγμή κολοσσιαίες περιπέτειές τους, σκορπίζονται από τον συγγραφέα σαν ψίχουλα ζωής πάνω από τις ράγες του τρένου. Αν τις πιάσεις, δύσκολα τις αφήνεις και ακόμα πιο δύσκολα σε αφήνουν εκείνες. Το γράψιμο του Γιάννη σε ακολουθεί ακόμα κι όταν κλείσεις το βιβλίο, με τον ίδιο τρόπο που τα γόνατά σου συνεχίζουν να τρέμουν ανεπαίσθητα ακόμα κι όταν πλέον έχεις κατέβει απ’ το βαγόνι.

Με το ‘Black Mirror’, η Νασταζια Καπελλα

Χτες είδα και το τελευταίο επεισόδιο της 4ης σεζόν του ‘Black Mirror’, η οποία μου άρεσε πολύ. Έχοντας πάρει πια απόφαση ότι το ‘Black Mirror’ του Netflix δεν είναι το πρώτο  ‘Black Mirror’ που ξέραμε, αλλά εξίσου καλό με έναν διαφορετικό τρόπο, αντιμετώπισα τη νέα σεζόν με πιο θετικό μάτι. Όχι ότι χρειαζόταν βέβαια η προδιάθεσή μου για να μου αρέσει, με τέτοια επεισοδιάρα που ήταν το πρώτο. Η κατάταξή μου είναι 1>4>3>2>6>5. Τα λόγια είναι περιττά για το 1ο και μόνο γλυκά για το 4ο. Δεν καταλαβαίνω, γιατί δεν άρεσε τόσο πολύ το 3ο και βαρέθηκα πάρα πολύ στο 5ο. 2 και 6 αδιάφορα.

Με το Godless, ο Κωστας Μανιατης

Σειρά, βιβλίο, σειρά, βιβλίο, σειρά και ξανά βιβλίο και κάπως έτσι περνάει κάθε βδομάδα, μέσα στη ζωντάνια και το κέφι το τρελό. Τελειώνει το ένα και αρχίζει το άλλο, τελειώνει το άλλο, άντε πάλι από την αρχή το ένα, τηρώντας μόνο έναν κανόνα, αυτόν που έβγαλα από το μυαλό μου για να μη ξεφεύγει ο εθισμός μου: ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ. Αυτή η βδομάδα, λοιπόν, άνηκε στα 7 μεγαλούτσικα επεισόδια του Godless, της σειράς που μίλησε στις ψυχές όσων αγαπούν τα western των 60s. Πιστολίδια, προδοσίες και μια εκδίκηση που τη βλέπεις συνεχώς να έρχεται και μόλις πάει να βαφτεί με αίμα απομακρύνεται ξανά, στήνουν το σκηνικό σε μία μικρή πόλη της ‘πρωτόγονης’ Αμερικής. Ο Jeff Daniels είναι εκπληκτικός ως κακός και αν τα δύο πρώτα επεισόδια σου φανούν κι εσένα λίιιιιιγο κλισέ, ο χαρακτήρας του από μόνος του είναι ικανός να σε κρατήσει. Απ’ το τρίτο επεισόδιο και μετά, η σειρά απογειώνεται. Πρέπει, πρέπει και πρέπει να το δείτε. Πολύ καλό, αλήθεια.