Αλήθεια, ωριμάζουμε ποτέ ή είναι όλα ψέμματα;

Θυμάσαι εκείνα τα υπέροχα χρόνια που το μόνο που σε ένοιαζε ήταν να περνάς καλά με τους φίλους σου; Που μοναδική πηγή άγχους ήταν ένα απροειδοποίητο διαγώνισμα ή μια εξίσου απροειδοποίητη βλάβη του Playstation και αυτό που σε κρατούσε ξύπνιο τα βράδια ήταν η σκέψη του κοριτσιού που σου άρεσε;

Τότε που όσοι ήταν πάνω από 30 χρονών, αυτόματα ήταν οι μεγάλοι. Τους βαριόσουν, θεωρούσες ότι δεν έχεις το παραμικρό να συζητήσεις μαζί τους, τους μιλούσες στον πληθυντικό και υπέθετες ότι είναι όλοι τους σοβαροί και ώριμοι. Ότι ξυπνάνε το πρωί, φοράνε κοστούμι, παίρνουν από έναν χαρτοφύλακα και πηγαίνουν στις ακόμα πιο βαρετές δουλειές τους, για να γυρίσουν μετά στις γυναίκες και τα παιδιά τους, να συζητήσουν λίγο για πολιτική και να κοιμηθούν νωρίς.

Ναι, όταν ήμουν μικρός φανταζόμουν ότι όλοι οι 30άρηδες έχουν δουλειές γραφείου, κουβαλάνε χαρτοφύλακα, έχουν παιδιά και σκύλο. Α, κι ότι τους αρέσει να μαλώνουν όποιον κάνει φασαρία και ακούει μουσική μετά τις 10 το βράδυ

Τα χρόνια πέρασαν και μάντεψε, οι 30άρηδες πλέον είμαστε εμείς. Και δεν ξέρω για σένα, αλλά εγώ δεν έχω στην ντουλάπα μου ούτε ένα κοστούμι, δεν έχω αγοράσει ποτέ χαρτοφύλακα, δεν έχω γυναίκα και παιδιά και εξακολουθώ να βάζω τη μουσική δυνατά μετά τις 10 το βράδυ.

Εντάξει, σίγουρα δεν έχω ακριβώς τα ίδια άγχη που είχα στα 16 μου και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αισθάνομαι πιο ώριμος. Η λέξη κλειδί ωστόσο, είναι αυτό το “πιο”. Είμαι περισσότερος ώριμος από τότε. Απόλυτα ώριμος δεν ξέρω αν είμαι, ούτε ξέρω αν θα είμαι ποτέ.

Η εικόνα του ώριμου ανθρώπου που ξαφνικά δεν τον νοιάζει να παίξει Playstation, να μεθύσει, να κάνει βλακείες, να δει τον αγώνα της ομάδας του και να κάτσει όλη μέρα στον καναπέ του βλέποντας σειρές, είναι ένα τεράστιο ψέμα. Ο άνθρωπος αυτός υπάρχει και μετά τα 30, απλά το γεγονός ότι πρέπει να πάει στη δουλειά του, να πληρώσει τους λογαριασμούς του, να καθαρίσει το σπίτι του και να έχει μια φυσιολογική κοινωνική ζωή, τον εμποδίζει απ’ το να κάνει ανενόχλητος και κυρίως, χωρίς τύψεις, όλα τα παραπάνω.

Εδώ και αρκετά χρόνια, έχουμε σταματήσει με τους φίλους μου να κάνουμε τηλεφωνικές φάρσες, να πετάμε αυγά σε περαστικούς και να χτυπάμε κουδούνια στη γειτονιά. Το πρόβλημα είναι ότι είμαι 100% σίγουρος πως αν το κάναμε σήμερα, θα περνούσα το ίδιο τέλεια με τότε.

Εκεί που θέλω να καταλήξω, είναι πως όσο μεγαλώνεις, δεν σταματάνε να σου αρέσουν όλα τα χαζά πράγματα που σε διασκέδαζαν όταν ήσουν μικρός. Πολύ απλά, προσαρμόζεσαι στην ηλικία και τον κοινωνικό περίγυρο και τα καταπιέζεις όσο μπορείς, για να μην καταλήξεις να είσαι αυτό ακριβώς που νιώθεις: ένας ανώριμος σε συσκευασία 30άρη

Σίγουρα, είμαι συναισθηματικά πιο ώριμος σε σχέση με τα σχολικά μου χρόνια. Έχω εμπειρία, εργασιακή πείρα, μπορώ να χειριστώ καλύτερα ανθρώπους και στεναχωριέμαι για πολύ πιο σοβαρά πράγματα σε σχέση με αυτά που μπορούσαν να μου προκαλέσουν μελαγχολία τότε. Σκέφτομαι πιο συχνά τον θάνατο, με απασχολούν τα κοινωνικοπολιτικά θέματα, μου αρέσει να διαβάζω ιστορία, κάνω σοβαρές συζητήσεις, αμφισβητώ όσα κάποτε θεωρούσα δεδομένα, όταν χάνει ο Ολυμπιακός στεναχωριέμαι για μερικά λεπτά και μετά το ξεχνάω. Από αυτή την άποψη ναι, έχω ωριμάσει. Αυτό έλειπε κιόλας, αν δεν πήξει το μυαλό σε κάποια συγκεκριμένα ζητήματα, κάτι δεν πάει καθόλου καλά, θα καταλήξεις να μείνεις πίσω και μια ζωή να κυνηγάς.

Σε κάποια άλλα θέματα όμως, δεν νιώθω ότι έχω ωριμάσει καθόλου. Αρκεί να ακούσεις μια συζήτηση με τους κολλητούς μου, ή να δεις με τι βλακείες γελάμε, για να με πιστέψεις. Κι όταν πηγαίνω σπίτι των κολλητών μου, δεν φοράω τα καλά μου, ούτε αγοράζω γλυκά για να τους πάω και μετά καθόμαστε στον καναπέ πίνοντας ουίσκι και συζητώντας το Σκοπιανό. Μπορεί να το κάνουμε κι αυτό. Το πιθανότερο όμως, είναι ότι θα παίξουμε 2K, θα αναλύσουμε τα ζητήματα του μπασκετικού Ολυμπιακού και θα παρακολουθήσουμε αστεία βίντεο στο YouTube γελώντας σαν ηλίθιοι.

Θα έλεγα ότι μόνο εγώ έχω το πρόβλημα, αλλά όσα παρατηρώ γύρω μου  με πείθουν διαρκώς για το αντίθετο. Ακόμα και όσοι είναι παντρεμένοι κι έχουν παιδί (λες και αυτό είναι ένδειξη ωριμότητας), με το που μείνουν μόνοι τους για μερικές ώρες, επιστρέφουν στις εργοστασιακές τους ρυθμίσεις. Πίνουν, ξενυχτάνε και αποφορτίζουν όλη την πίεση που έχουν συσσωρεύσει για χρόνια. Είναι απλά παντρεμένοι ανώριμοι με παιδί.

Κάτι μου λέει ότι και στα 40 και τα 50, πιθανότατα κάπως έτσι θα αισθάνομαι. Με τη δουλειά, τα παιδιά μου, τους λογαριασμούς να είναι μεν το βασικό μου μέλημα, όμως να λειτουργούν περισσότερο σαν αντιπερισπασμοί για να κάνω αυτά που γουστάρω. Γιατί στο τέλος της ημέρας, πάντα θα αισθάνομαι ηρεμία και οικειότητα σε έναν καναπέ με τους κολλητούς μου, κάνοντας ηλίθια αστεία. Και να σου πω και κάτι, δεν το θεωρώ ούτε κακό, ούτε ντροπιαστικό.

Κάντε βλακείες, φερθείτε ακριβώς όπως αισθάνεστε, μην γίνετε οι μεγάλοι που είχαμε στο μυαλό μας όταν ήμασταν εμείς οι μικροί. Η ωριμότητα υπάρχει, χρειάζεται, σε πολλές περιπτώσεις απαιτείται, έρχεται πράγματι με την ηλικία, όμως ποτέ δεν θα καλύψει εντελώς την νεότερη εκδοχή του εαυτού σου. Κάπου εκεί μέσα, είτε βαθιά, είτε ελάχιστα πριν την επιφάνεια, αυτός κάπου θα βρίσκεται.

Όσο κι αν ωριμάσουμε λοιπόν, φοβάμαι θα είμαστε για πάντα παιδιά που έχουν απλώς έχουν περισσότερες και πιο σοβαρές υποχρεώσεις.