“Θα έκανα με τον Guillermo del Toro όσες ταινίες ήθελε”: Ο Richard Jenkins για τη ‘Μορφή του Νερού’
To PopCode εξασφάλισε Q&A με τον διάσημο καρατερίστα ηθοποιό που κέρδισε τη δεύτερη υποψηφιότητα Όσκαρ της καριέρας του για το 'The Shape of Water'.
- 13 ΦΕΒ 2018
Ακόμα κι αν δεν ξέρεις το όνομά του, ξέρεις το πρόσωπό του. Ο Richard Jenkins είναι εξάλλου ένας από τους διασημότερους “Κάπου Τον Ξέρω Αυτόν” ηθοποιούς του μοντέρνου αμερικάνικου σινεμά. Τον είδαμε σε διάσημες τηλεοπτικές σειρές σαν το ‘Six Feet Under’ ή, αργότερα, το ‘Olive Kitteridge’ όμως είναι μαθηματικά αδύνατον να μην τον έχει δει κανείς και στη μεγάλη οθόνη. Στην τρέχουσα δεκαετία και μόνο, έχει εμφανιστεί σε 25 ταινίες(!). ‘Cabin in the Woods’, ‘Let Me In’, ‘Bone Tomahawk’, παλιότερα το ‘Burn After Reading’ των Coen, το ‘Step Brothers’, και φυσικά το ‘The Visitor’ για το οποίο κέρδισε και την πρώτη του οσκαρική υποψηφιότητα.
Η δεύτερη ήρθε φέτος.
Στη ‘Μορφή του Νερού’ του Guillermo del Toro (που βγαίνει στις αίθουσες αυτή την Πέμπτη από την Odeon), ο Jenkins παίζει τον Giles, τον ευαίσθητο καλλιτέχνη γείτονα της κεντρικής ηρωίδας Elisa, ο οποίος σπάει κι εκείνος τα δικά του προσωπικά όρια όσο εκείνη αναπτύσσει τη σχέση της με το πλάσμα του νερού. Η υποψηφιότητα για Όσκαρ Β’ Αντρικού Ρόλου για τον Jenkins είναι μία από τις 13 για την ταινία η οποία με αδιάκοπη φόρα από το Φεστιβάλ Βενετίας (όπου βραβεύτηκε με το Χρυσό Λιοντάρι) εμφανίζεται τώρα και ως μεγάλο οσκαρικό φαβορί.
Το PopCode εξασφάλισε ένα αποκλειστικό Q&A με τον Jenkins, όπου μιλά για το θαυμασμό του για τον del Toro, για το πώς ήταν να βλέπεις τον εαυτό του στη Βενετία, και για τη σχέση του με την Sally Hawkins.
Οσκαρικός μήνας και είμαστε καρφωμένοι στο κανάλι COSMOTE CINEMA OSCARS HD. 85 οσκαρικές ταινίες από τις αρχές Φεβρουαρίου μέχρι και το βράδυ της τελετής που θα απολάυσουμε ζωντανά και αποκλειστικά από την COSMOTE TV.
O Guillermo del Toro έγραψε το ρόλο του Giles έχοντας στο μυαλό εσένα. Ποια ήταν η πρώτη σου αντίδραση;
Δεν γνώριζα τον κόσμο του. Είχα δει φυσικά το ‘Pan’s Labyrinth’. Μου έστειλε ένα μέιλ και μου είπε, “διάβασε αυτό το σενάριο. Θα ήθελα να κάνεις τον Giles.” Τρελάθηκα. Αγάπησα το σενάριο, αγάπησα το ρόλο, και δεν ήξερα τι να περιμένω από τον Guillermo, δεν ήξερα πώς ήταν, ποιος ήταν. Ήξερα ποιος ήταν δηλαδή, αλλά δεν ήξερα πώς ήταν σαν άνθρωπος.
Αλλά το σενάριο ήταν σα να πήγαινα πίσω στο χρόνο. Διαδραματίζεται στο 1962, αλλά μοιάζει με ταινία του ’40, ίσως τέλη του ’30, αρχές ’40. Η αίσθηση στο σετ, ακόμα και τα ίδια τα σκηνικά, το λουκ τους, ήταν μια τεταμένη πραγματικότητα. Ήταν εκπληκτικό. Κι όμως, δεν υπήρχε τίποτα παλιομοδίτικο σε αυτά. Δεν είναι κάτι τέτοιο. Έχει μια αίσθηση ενός μεγάλου μάστερ. Δεν ξέρω πώς το έκανε. Frank Capra: αυτόν σκέφτηκα όταν το πρωτοείδα. Είναι ο Frank Capra γυρίζοντας μια ταινία είδους.
Και δεν είναι καν ταινία είδους στα αλήθεια.
Ο κόσμος λέει πως είναι μια μίξη ρομάντσου και τρόμου, αλλά δεν βλέπω τον τρόμο. Ο μόνος τρόμος είναι αυτό που συμβαίνει στο πλάσμα. Αλλά αυτός ο μικρός χορός που κάνει ο Giles με την Elisa όταν κάθονται την άκρη του καναπέ, οι άνθρωποι δεν το κάνουν αυτό πια. Είναι κατευθείαν βγαλμένο από ταινία του ’40. Και όταν το πλάσμα κάθεται στο τραπέζι για να φάει και ξεφλουδίζει αυγά κι η Elisa έχει αυτό το όραμα των δυο τους να χορεύουν… Δε μου έχει αρέσει ταινία τόσο πολύ εδώ και πολύ καιρό. Θα έκανα με τον Guillermo όσες ταινίες θα ήθελε εκείνος να κάνω.
Guillermo del Toro, Sally Hawkins και Richard Jenkins στα DGA Awards (Chris Pizzello/Invision/AP)
Πώς σου φάνηκε η σχέση του Giles με την Elisa;
Είναι λίγο σκληρός μαζί της. Το timing είναι σκληρό γι’αυτόν. Είναι λίγο, “αυτός ο άνθρωπος ψάρι συμβαίνει τη χειρότερη πιθανή στιγμή επειδή έχω την ευκαιρία να βρω δουλειά. Η καριέρα μου θα φτιάξει. Νομίζω ότι αρέσω στον τύπο στο ζαχαροπλαστείο.” Το αγαπώ αυτό, επειδή είναι πολύ σκληρός απέναντί της, “δεν θέλω να μιλήσουμε άλλο γι’αυτό, δεν είναι άνθρωπος.”
Και τότε, όταν φεύγει και του κλείνουν πόρτες σε κάθε μέρος που επισκέπτεται, επιστρέφει πίσω και λέει, “είσαι η μόνη μου φίλη.” Λέει, “δεν ξέρω τι είναι αυτό το πράγμα αλλά σημαίνει τα πάντα για σένα, οπότε ό,τι θες να κάνω, θα το κάνω.” Αυτό είναι το δυνατότερο είδος φιλίας. Είναι η στιγμή που η Elisa γίνεται κάτι περισσότερο από τη γλυκιά γειτόνισσα που βλέπει παλιές ταινίες μαζί του.
Πόσο γρήγορα εξελίχθηκε η σχέση σου με τη Sally;
Είμαστε πολύ καλοί φίλοι, και γίναμε καλοί φίλοι πολύ, πολύ γρήγορα. Ήταν διασκεδαστικό. Ήταν μόνο διασκεδαστικό, και γλυκό, και γεμάτο αγάπη. Δε μπορώ να φανταστώ άλλη να παίζει αυτό το ρόλο. Και αυτό ισχύει για τους πάντες.
Έχεις κι έναν σκηνοθέτη, επίσης, που εμπιστεύεται την ερμηνεία αρκετά ώστε να αφήσει την κάμερα να γράφει. Αν η κάμερα δεν δει κάτι τότε κανείς δεν το βλέπει, κι ο Guillermo ξέρει πότε να σταματήσει και πότε να επιστρέψει σε κάτι. Είναι πολύ σημαντικό αυτό επειδή αν φύγεις νωρίς δεν βλέπεις τι συμβαίνει μετά. Κι αν φύγεις πολύ αργά, έχουν τελειώσει όλα.
Η ταινία είναι απίστευτα μη-κυνική.
Ε, νομίζω αυτός είναι ο Guillermo. Παλεύει ενάντια στον κυνισμό επειδή αυτό το είδους ανθρώπου είναι. Είναι πολύ ανοιχτός και εγκάρδιος, και γι’αυτό τον ελκύουν τα παραμύθια. Δεν υπάρχει τίποτα το απλουστευτικό στην ταινία, επίσης.
Έχεις κάνεις ορισμένες ξεχωριστές ταινίες. Το βρίσκεις εύκολο να ανακαλύπτεις καλό υλικό;
Σε βρίσκει. Διαβάζεις και διαβάζεις και τότε, ξαφνικά, κάτι έρχεται και είσαι, “θεέ μου.” Αλλά ακόμα και τότε, ποτέ δε μπορείς να ξέρεις. Ακόμα κι όταν το γυρίζεις δεν ξέρεις. Μίλαγα με τον Guillermo σε ένα πρωινό κι ακόμα κι εκείνος είπε, “πραγματικά δεν ξέρω.” Είπε, “το αγαπώ, αλλά δεν ξέρω πώς θα αντιδράσουν οι άνθρωποι σε αυτό.” Ποτέ δεν ξέρεις στα σίγουρα. Στο θέατρο, και στο σινεμά, τίποτα δεν τελειώνει μέχρι να το δει ο κόσμος. Γι’αυτό το κάνεις. Το κάνεις για να συνδεθείς με άλλους ανθρώπους. Αυτή είναι η τέχνη σου.
Κοιτάζω για ρόλους που δεν είναι μονοδιάστατοι. Αυτό σου προσφέρει τη δυνατότητα να τους κάνεις ανθρώπους, και όχι απλά οχήματα για να εξυπηρετηθεί η ιστορία. Αν αυτός βοηθήσει την ιστορία και αν βοηθήσει στην απαγωγή, τότε η αυταρέσκειά του θα μπει εμπόδιο. Και πάλι αυτός θα κάνει ό,τι είναι να κάνει, αλλά θέλει και να είναι 51 ετών και να φοράει περουκίνι. Αυτό είναι χαρακτήρας. Έχει τη στιγμή που φλερτάρει με τον άντρα στο ζαχαροπλαστείο.
Ο Sam Rockwell φιλάει τον Richard Jenkins στο πάρτυ του FOX μετά τις Χρυσές Σφαίρες (Jordan Strauss/Invision for January Images/AP Images)
Είναι μια στιγμή που σου ραγίζει την καρδιά.
Είναι τόσο απέλπιδο για κάποιον στην ηλικία του να το σκέφτεται αυτό. Πρώτα απ’όλα, δεν έχει ιδέα αν ο τύπος είναι γκέι ή στρέιτ. Αλλά μιλάμε για το 1962, όταν ζούσες ένα ψέμα. Αγαπώ τον τρόπο που ο Giles πρέπει να κάνει μανούβρα εκείνη τη στιγμή για να βρει το κουράγιο να ακουμπήσει το χέρι του στο χέρι κάποιου άλλου. Αλλά παρασύρεται κιόλας Για εκείνον, ο έρωτας είναι έρωτας. Καταλαβαίνει πως οι άνθρωποι είναι άνθρωποι, κι αν είσαι ερωτευμένος, τότε είσαι ερωτευμένος.
Αναφέρθηκες στα σκηνικά. Σου άρεσε το διαμέρισμά σου;
Όταν το βλέπεις από κοντά, είναι σχεδόν όμορφη φτώχεια. Είναι πολύ παλιά διαμερίσματα. Μπορείς να καταλάβεις ότι έχουν χωρίσει ένα στα μισά και γι’αυτό έχουν από μισό παράθυρο, το οποίο είναι τόσο όμορφο. Έχει βαφτεί 40 φορές και η μπογιά ξεφτίζει. Είναι ένα όμορφο χρώμα μετά το άλλο. Είναι αυθεντικό απέναντι στην εποχή του, αλλά δεν είναι αληθινό. Το διαμέρισμα της Elisa έχει διαφορετικό χρώμα από το δικό μου. Το δικό μου είναι λίγο πιο κεχριμπαρί. Το δικό της λίγο πιο πράσινο.
Πώς ήταν η συνεργασία με τον Doug Jones μες στο κουστούμι του πλάσματος;
Ο Doug φοράει αυτό το κουστούμι 15 ώρες τη φορά, δε θα μπορούσα να το κάνω αυτό. Πρέπει να είναι τόσο κλειστοφοβικό.
Αλλά θυμάμαι, καθόταν στη μπανιέρα. Υπάρχει μια σκηνή που είναι εκεί μέσα και τον ζωγραφίζω. Θυμάμαι να κάθομαι εκεί και να σκέφτομαι, Ω ρε φίλε, είναι ένας άνθρωπος μέσα σε ένα κουστούμι ψαριού που κάθεται μες στη μπανιέρα. Τι έχω κάνει; Αλλά μετά ο Guillermo είπε ‘action’ και τα πάντα άλλαξαν. Ήταν μια τόσο μικρή αλλαγή, απλώς ο τρόπος που γύρισε το κεφάλι του, αλλά έκανα “Ω θεέ μου”. Κάνει αυτού του είδους τις ερμηνείες για τόσο πολύ καιρό, και είναι πραγματικά εκτόμορφος.
Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Βενετίας και ήσουν στο κοινό. Πώς ήταν να βλέπεις τον εαυτό σου;
Δεν τρελαίνομαι αλλά ένας πολύ καλός μου φίλος πριν χρόνια μου είπε, “Είναι το πρόσωπό σου και το καλύτερο είναι να συνηθίσεις να το κοιτάς. Και μπορεί να μάθεις κάτι.” Αν μπορέσεις να το ξεπεράσεις αυτό και να βιώσεις την εμπειρία, μπορεί να είναι πραγματικά διασκεδαστικό. Συνήθιζα να μη βλέπω τίποτα, αλλά κάποια στιγμή έβλεπα τηλεόραση και κάτι στο οποίο ήμουν πριν 10 χρόνια εμφανίστηκε και έκανα, “αυτό μοιάζει γνώριμο”. Και μετά μπορούσα να το δω επειδή το είχα ξεχάσει τελείως. Οπότε αυτό προσπαθώ να κάνω. Προσπαθώ να μη θυμάμαι τι έχω κάνει ή τι λήψεις χρησιμοποιήσαμε ή δε χρησιμοποιήσαμε.
Guillermo del Toro, Doug Jones και Richard Jenkins το Φλεβάρη του ’18 στο Μπέβερλι Χιλς (Matt Sayles/Invision for AARP The Magazine/AP Images)
Τι ακολουθεί για σένα;
Μόλις τελείωσα 5 μήνες στο Βερολίνο για το ‘Berlin Station’. Θα κάνω ένα διάλειμμα και θα ακολουθήσω αυτή την ταινία. Αγαπώ και την ταινία και τον Guillermo και θέλω να τη στηρίξω. Αυτό είναι το είδος του πρότζεκτ που ελπίζεις πως θα είναι κάθε σου ταινία. Όταν ξεκινάς, πας σινεμά και βλέπεις ‘Το Λιμάνι της Αγωνίας’ και βλέπεις τον Spencer Tracy και σκέφτεσαι, “θα κάνω κι εγώ ταινίες, αυτό θα κάνω”. Αλλά σπάνια είναι τελικά έτσι. Ίσως, στην καριέρα σου, να έχεις δύο ή τρεις ταινίες για τις οποίες νιώθεις έτσι. Αυτή είναι μια από αυτές.
Ποιες είναι οι άλλες;
Το ‘The Visitor’ και αυτή η ταινία που δεν είδε κανένας, το ‘Bone Tomahawk’. Κανείς δεν την αγόραζε. Τα Φεστιβάλ την απέρριπταν. Υπήρχε φρικώδης βία μέσα, αλλά δεν ήταν καθόλου gory. Ήταν αναγκαία και κτηνώδης και γρήγορη. Αλλά κανείς δεν ήξερε τι να κάνει με αυτή την ταινία, οπότε την πούλησαν σε ένα διανομέα και βγήκε κατευθείαν σε βίντεο. Κέρδισε όμως δύο υποψηφιότητες στα Independent Spirit Awards. Και είναι ένας από τους σπουδαιότερους ρόλους που έχω παίξει ποτέ. Απλά υπέροχος ρόλος.
*Η ‘Μορφή του Νερού’ του Guillermo del Toro βγαίνει στις αίθουσες αυτή την Πέμπτη από την Odeon.
ΚΙ ΑΛΛΟ SHAPE OF WATER
