Στη σειρά: Όλα τα οσκαρικά τραγούδια της 35ετίας

Όταν έρθει η ώρα που κάποιος θα κάνει τη μεγάλη λίστα με όλες τις πραγματικά αχρείαστες λίστες που κατά καιρούς ξοδέψαμε ανησυχητικά πολύ χρόνο κατασκευάζοντας, ετούτη εδώ θα είναι από τα σοβαρά φαβορί για κάποια από τις θέσεις κοντά στην μορφή, σαν τον Τζόρτζιο Μορόντερ αυτού του ποστ ένα πράγμα.

Όμως σκέψου το. Όταν σκεφτόμαστε για τις αγαπημένες μας κατηγορίες των Όσκαρ, εκείνη του τραγουδιού αναγκαστικά έρχεται στο νου. Όχι γιατί οι νικητές ήταν πάντα σπουδαίοι (σε ποια κατηγορία είναι, εξάλλου; Ούτε καν στο animation, όπου η Ακαδημία είχε πάντα την απλή αποστολή να βραβεύει όπου βρίσκει Pixar) αλλά γιατί είναι μια ξεχωριστή κατηγορία.

Η κατηγορία τραγουδιού είναι εκείνη που καταφέρνει να απλώνεται σε όλη την τελετή, με διάφορους γνωστούς και αγνώστους να καταλαμβάνουν τη σκηνή τραγουδώντας τα υποψήφια κομμάτια, κάτι που απλά δε μπορεί να γίνει σε κανένα άλλο τομέα. Και είναι επιπλέον η κατηγορία που κρίνεται με τόσους διαφορετικούς τρόπους. Τι κρίνεις; Το κομμάτι ως κομμάτι; Το κομμάτι και το ρόλο του στο έργο;

Η κατηγορία Καλύτερου Τραγουδιού στα Όσκαρ ζει ταυτόχρονα σε δύο παράλληλες πραγματικότητες: Μία τύπου Eurovision, όπου αυτά που βραβεύει πολλές φορές αφορούν μόνο την εσωτερική αφήγηση του θεσμού και δεν έχουν καμία σχέση με τον έξω κόσμο (γεια σου, generic λάτιν κομμάτι του “Motorcycle Diaries” και γεια σου, φετινό φαβορί από το “Selma”), και μία τύπου Αληθινός Κόσμος, όπου βλέπεις πολλές φορές κάτι απίστευτα σερί από πραγματικά χιτς των πραγματικών charts και των πραγματικών μουσικών βραβείων (γεια σου, Τζόρτζιο Μορόντερ, γεια σου, Eminem, γεια σου, Μπρους Σπρίνγκστιν).

Κι όλα αυτά, χωρίς καν να έχουμε αγγίξει αυτό το ξεχωριστό universe της κατηγορίας, των animation musicals της Disney (τα οποία, προειδοποιώ, λατρεύω).

Εν ολίγοις, ανατρέχοντας στα ιστορικά της κατηγορίας, θα βρεις ό,τι σχιζοφρένεια μπορείς να φανταστείς. Ποπ, ροκ, μπαλάντες, big band, Broadway, χιπ χοπ, κάντρι, σάτιρες, και ό,τι ήταν αυτό που κέρδισε από το “Lord of the Rings”. Είναι σαν 15 μουσικοί κόσμοι να συνενώθηκαν βιαίως σε έναν, μια ακολουθία από νικητές που δε βγάζουν νόημα ως ενιαίο βραβείο.

Οπότε ναι, προφανώς και θα τους βάζαμε σε σειρά.

Μπορείς να πάρεις την κατάταξη στα σοβαρά, ή μπορείς απλώς να τη δεις σαν μια ευκαιρία για αναδρομή στα τελευταία 35 χρόνια του θεσμού (από το 1980 δηλαδή μέχρι σήμερα). Ό,τι από τα δύο κι αν κάνεις, μη μας κατακρίνεις που αγαπάμε τόσο τα ’80s. Άνθρωποι είμαστε.

34, You Must Love Me (Evita)

Όχι.

33, When You Believe (The Prince of Egypt)

Η στιγμή στο χρόνο που το σύμπαν πίστεψε πως θα μπορούσε κάποιος άλλος να ακολουθήσει τη ντισνεϊκή συνταγή όταν ακόμα κι η Disney είχε αρχίσει να αποτυγχάνει. Μαύρη σελίδα.

32, Al Otro Lado del Rio (The Motorcycle Diaries)

 

31, If I Didn’t Have You (Monsters, Inc.)

Τι είναι αυτό; Ήταν τραγούδι της ταινίας όντως; Το αγαπώ το “Monsters, Inc.” αλλά ανάποδα να με γύρναγες και να με κούναγες από το μπαλκόνι δε θα θυμόμουν ποτέ ότι είχε τραγούδι και ότι κέρδισε και Όσκαρ γι’αυτό.

30, Let the River Run (Working Girl)

Αυτή η λίστα ήταν κακή ιδέα.

29, I Need to Wake Up (An Inconvenient Truth)

Το τραγούδι που πήρε Όσκαρ επειδή το Χόλιγουντ πραγματικά θα ήθελε να είχε τον Αλ Γκορ για Πρόεδρο των ΗΠΑ.

28, Into the West (LOTR:ROTK)

Θα αναστενάξουν τα μπαράκια. Α, τι, όχι;

27, Can You Feel the Love Tonight (The Lion King)

Με σκίζει και με πονάει να βάζω τόσο χαμηλά σε οποιαδήποτε λίστα το αγαπημένο μου animation (και μια από τις καλύτερες ταινίες τελεία) όλων των εποχών, αλλά αποτελεί την πιο χαρακτηριστική περίπτωση του κακού συνήθειου της Ακαδημίας να βραβεύει τα χειρότερα πιθανά τραγούδια από όλα τα μιούζικαλ της Disney. Συνυποψήφιο εδώ: Hakuna Matata! Ούτε καν υποψήφια: Be Prepared! I Just Can’t Wait to Be King! Πού να δώσουμε το Όσκαρ; Μμμμμ α, ναι, στην άχρωμα μπαλάντα. Περάστε έξω.

26, We Belong Together (Toy Story 3)

Δε ξέρω τι γίνεται με τον Ράντι Νιούμαν. Επίτηδες βραβεύουν τα τραγούδια του που δε θυμάται κανείς; Δηλαδή σοβαρά, δεν θυμόμουν ούτε για αστείο αυτό το κομμάτι. Ευχάριστο είναι, αλλά εννοώ… Τι είναι; Υπάρχει όντως στην ταινία;

*κοιτάει με κενό βλέμμα*

*θυμάται το φινάλε*

*αρχίζει πάλι να κλαίει*

25, Sooner or Later (Dick Tracy)

Το κομμάτι αλλάζει μελωδίες, ο Σόντχαϊμ παίζει με τις λέξεις, η Μαντόνα δίνει το κάτι παραπάνω κι επίσης, άσχετο-αλλά-όχι-άσχετο, τέλεια ταινία, ναι; Δε θα το ακούσεις ποτέ εκεί που κάθεσαι, αλλά μες στην ταινία είναι σωστό.

24, Arthur’s Theme (Best That You Can Do) (Arthur)

Πραγματικά στα οσκαρικά ’80s ακόμα και τα άσχημα πράγματα όμορφα είναι.

23, Skyfall (Skyfall)

Ακόμα και τους Garbage που τότε ήταν η αγαπημένη μου μπάντα στο σύμπαν κατάφερε να κάνει βαρετούς ο Τζέιμς Μποντ.

22, Colors of the Wind (Pocahontas)

Τα αισθήματά μου απέναντι στο “Ίσες Αποστάσεις: The Movie” της Disney μεταβάλλονται διαρκώς στη διάρκεια των ετών (και φυσικά υπάρχουν και καλύτερα κομμάτια, αν και μου αρέσει κι αυτό).

21, I Just Called to Say I Love You (The Woman in Red)

H εντελώς αμήχανη στιγμή που θυμάσαι πως έχει κερδίσει Όσκαρ η “Γυναικάρα με τα Κόκκινα”. Κερδίζοντας το “Ghostbusters” μάλιστα.

20, You’ll Be In My Heart (Tarzan)

Υποτιμημένη ταινία και πάρα πολύ τίμιο σάουντρακ από τον Φιλ Κόλινς που ξέρει από το σωστό το cheesy.

19, Hard Out Here for a Pimp (Hustle & Flow)

“Μόλις έγινε ευκολότερο εκεί έξω για έναν pimp” ~Τζον Στιούαρτ

18, Up Where We Belong (An Officer and a Gentleman)

Το καλύτερο κομμάτι αυτού του βίντεο είναι που αυτός που το έφτιαξε κόλλησε ένα φιλί Σπάικ και Μπάφι στο τέλος χωρίς κανέναν απολύτως λόγο, επειδή μπορούσε ρε παιδί μου.

17, Beauty and the Beast (Beauty and the Beast)

Συνυποψήφια κομμάτια από την ίδια ταινία: Be Our Guest και Belle. Και τα δύο καλύτερα. Ξύλο στην Ακαδημία.

16, Take My Breath Away (Top Gun)

His name is Giovanni Giorgio.

15, Man or Muppet (The Muppets)

A very manly muppet.

14, Α Whole New World (Aladdin)

Περισσότερο ‘Αναγέννηση Disney’ σε ένα τραγούδι δεν χωράει. Μπαλάντα ξε-μπαλάντα, είναι κλασικό κομμάτι.

13, Say You, Say Me (White Nights)

’80s, παιδιά #νιώσιμο

12, Under the Sea (The Little Mermaid)

Αυτά τα 3μιση λεπτά είναι η ακριβής χρονική στιγμή που αναγεννήθηκε η Disney.

11, My Heart Will Go On (Titanic)

Ξέρετε πώς πάντα στα μαζικά φαινόμενα εμφανίζεται μία στο τόσο κάτι που απλά παρασέρνει τους πάντες, έτσι μαζικά χωρίς να νοιάζεται για τίποτα, και για ένα διάστημα αυτή η ψευδαίσθηση είναι τόσο εμφατική και ολοκληρωτική που μετά όταν ξυπνάμε κοιτάμε πίσω και δεν είμαστε ακριβώς έτοιμοι να αναλογιστούμε αυτό που συνέβη και το κλείνουμε σε μια μικρή φούσκα και του φερόμαστε σα να επρόκειτο για ένα ατομικό παράλληλο σύμπαν, σα να συνέβη σε κάποιους άλλους, όχι σε εμάς; Συμβαίνει στα πάντα, στο σινεμά, στον αθλητισμό, στην πολιτική. Και κάθε τι από αυτά τα πράγματα, του φερόμαστε με διαφορετικό τρόπο, αναλόγως του πόση ουσιαστική επίπτωση είχε πάνω μας. Από πικρία μέχρι κοροϊδία μέχρι μίσος μέχρι αδιαφορία. Ο “Τιτανικός” ήταν έναν τέτοιο ποπ φαινόμενο, που είναι όμως λες και δεν συνέβη ποτέ. Κανείς δε μιλάει ποτέ για τον “Τιτανικό”. Ποτέ όμως. Είναι η πιο εμπορική ταινία όλων των εποχών, έχει τα περισσότερα Όσκαρ όλων των εποχών, πήγαιναν άνθρωποι και το έβλεπαν για 12η φορά και έκαναν κόντρες με άλλους που το είχαν δει μόνο 10, ήταν #1 στο box office στην 15η βδομάδα κυκλοφορίας του, γέννησε δύο από τους μεγαλύτερους κινηματογραφικούς σταρ της τελευταίας 30ετίας, επέτρεψε στον σκηνοθέτη της να γυρίσει μόλις μία ταινία τα επόμενα 18 χρόνια και να μη τον νοιάζει καν και να τη στείλει κι εκείνη στο all-time #2. Και δεν μιλάει ποτέ κανείς για αυτή την ταινία. Δεν έχουμε αντιληφθεί τι ήταν αυτό που συνέβη με τον “Τιτανικό”, ήταν ένα μαζικό ξόρκι, ήταν η άγρια μεθυσμένη νύχτα για την οποία κανείς δε μιλάει την επόμενη μέρα ή την επόμενη βδομάδα. Είμαι ειλικρινά περίεργος για το αν και το πώς και το υπό ποιες συνθήκες θα επανέλθει ποτέ αυτή η ταινία στην cultural συζήτηση ποτέ ξανά.

10, Jai Ho (Slumdog Millionaire)

Τι απίθανη ομαδική παράκρουση ήταν εκείνη με το “Slumdog Millionaire”; Με είχε τσαντίσει πολύ τότε εκείνη η ταινία αλλά στο πέρασμα των χρόνων ούτε καν πολυθυμάμαι γιατί. Μάλλον γιατί είχε αντίπαλο τον Φίντσερ στα Όσκαρ. Ενιγουέι, αυτό είναι δυνατό. Έχει εξαφανιστεί από τη μνήμη σαν έργο αλλά θέλω να το ξαναδώ σε κάποια φάση.

9, The Weary Kind (Crazy Heart)

Δε χρειάζεται να πω γιατί αγαπώ ιδιαίτερα ένα τραγούδι που έδωσε Όσκαρ στον ήρωα T Bone Burnett, αλλά αρκεί η διαπίστωση πως ειλικρινά, είναι ένα πολύ απίστευτα όμορφο τραγούδι.

8, Fame (Fame)

We remember your name. Το οποίο μου θυμίζει…

7, Let It Go (Frozen)

Μιλάμε για φαινόμενο τέτοιου βαθμού που ένα χρόνο μετά θυμόμαστε ακόμα τις λέξεις ‘αντέλ νταζίμ‘. (Και, για τους τύπους, Adele Dazeem > Adele.)

6, Falling Slowly (Once)

Τι ταινία και τι τραγούδια και τι στιγμή εκείνη στα Όσκαρ με τον Τζον Στιούαρτ να φέρνει ξανά την Ιργκλοβά στη σκηνή για να πει τα ευχαριστώ της. Πρέπει να είναι το πιο αυθεντικά ανεξάρτητο πράγμα που έχει κερδίσει ποτέ Όσκαρ- ειλικρινά δεν έχω πανηγυρίσει ποτέ μου καμία Οσκαρική νίκη όπως αυτή του “Falling Slowly”.

5, Streets of Philadelphia (Philadelphia)

O Μπρους σε ένα από τα διασημότερα hits της καριέρας του, ένα τραγούδι που κατάφερε να κερδίσει το απίθανο κουαρτέτο βραβείων Γκράμι (ΤΕΣΣΕΡΑ Γκράμι), Όσκαρ, Χρυσή Σφαίρα και MTV VMA.

4, (I’ve Had) The Time of My Life (Dirty Dancing)

Κάποτε να μιλήσουμε κάπως πιο εκτεταμένα για τη Τζένιφερ Γκρέι ωστόσο.

3, Things Have Changed (Wonder Boys)

“Don’t get up gentlemen, I’m only passing through.” Η βράβευση αυτού του κομματιού δεν ήταν θριάμβος του Μπομπ Ντύλαν, ήταν θρίαμβος των Όσκαρ. Απλά υπέροχο. (Όπως και η υποτιμημένη ταινία.)

2, Lose Yourself (8 Mile)

Καμιά φορά η Ακαδημία μπορεί πραγματικά να σε εκπλήσσει με τις επιλογές της και με τις εκλάμψεις επαφής της με την πραγματικότητα.

1, Flashdance… What a Feeling (Flashdance)

Oι φίλοι τον λέμε απλά Τζόρτζιο.

Επίσης, αν μπορούσαν να έχουν κερδίσει το Όσκαρ δύο τραγούδια από την ίδια ταινία εκείνη τη χρονιά, θα ήταν και τα δύο στο all-time top-5.

Εσάς ποιο είναι το αγαπημένο σας Καλύτερο Τραγούδι;