Στο Δωμάτιο είναι κρυμμένα ένα παιδάκι και το Όσκαρ του

Τη φετινή χρονιά, δεν ξέρω τι πήγε τόσο άσχημα αλλά δεν έχω δει τίποτα οσκαρικό. Ψέμματα. Έχω δει το προτεινόμενο και φαβορί στα παιδικά Inside Out για το οποίο έχει ήδη γράψει ο Θοδωρής και έχω ήδη φλυαρήσει εγώ στο κείμενο με τον ψυχολόγο. Από εκεί και πέρα, το χάος. Δεν έχω προλάβει αλλά επιφυλάσσομαι μέχρι την Κυριακή που θα έχουμε εδώ στο PopCode και (τη συνήθεια που έγινε λατρεία) το live chat μας να δω το Revenant, το Big Short, το Danish Girl. Αν μου πετύχει ο μαραθώνιος, υπόσχομαι να δω και το Creed.

Στα 30 και βάλε, χιλιάδες πόδια πάνω από την Παταγονία και στην προσπάθεια να αντιμετωπίσω το φόβο του πρώτου υπερατλαντικού μου ταξιδιού αποφάσισα να μειώσω λίγο τον αριθμό των ταινιών που πρέπει να δω μέχρι την Κυριακή και άρχισα να βλέπω το The Room -το Δωμάτιο. Μία ταινία που πέρα από τις εξαιρετικές κριτικές που έχει λάβει,  έχει σαρώσει κάθε βραβείο που μπορεί ή δεν μπορεί να κοντράρει σε σημαντικότητα τα Όσκαρ μέχρι να έρθει η μεγάλη βραδιά του κόκκινου χαλιού και να τα σαρώσει και αυτά. Τέλος πάντων, τώρα υπερβάλω. Ας πούμε ότι από τις τέσσερις υποψηφιότητές του, στοιχηματίζω ότι θα σηκώσει το Όσκαρ του Α’ Γυναικείου Ρόλου και εκείνο του Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου.

Χωρίς σπόιλερ, θα σου πω ότι πρόκειται για την ιστορία ενός πεντάχρονου αγοριού ο οποίος μεγαλώνει σε μία τρύπα και πιστεύει χάρη στην εξαιρετικά δυνατή μητέρα του ότι αυτό το κλειστοφοβικό μέρος είναι το μοναδικό πράγμα που υπάρχει στον κόσμο. Η μητέρα του, ένα ακόμη παιδί που έχει βιαστεί, απηχθή και φυλακιστεί τα τελευταία επτά χρόνια της ζωής του σε αυτήν την τρώγλη είναι ο δικός του κόσμος του, ενώ όλα τα άλλα που βλέπει, τρώει ή κατά τύχη αντιλαμβάνεται δεν είναι παρά ‘προϊόντα της τηλεόρασης’. Με αυτήν την ιστορία τον μεγάλωσε εκείνη και με αυτήν την ιστορία πορευόταν ώσπου και πάλι εκείνη, να του πει την αλήθεια για την ζωή και την πραγματικότητα.

*Καααααααατ.

Δύο παραγράφους τώρα προσπαθώ να το παίξω άνετη. Τώρα μόλις, ετοιμαζόμουν να σου μιλήσω για την ταινία και την δυνατή της υπόθεση που προέρχεται από το ομότιτλο και εξίσου πολυβραβευμένο (πίσω στο 2010) βιβλίο της Emma Donoghue η οποία παρεμπιπτόντως ανέλαβε να το προσαρμόσει στα κινηματογραφικά δεδομένα γράφοντας το σενάριο. Μάλιστα, σε αυτό ακριβώς το σημείο είχα σκεφτεί να γράψω ότι μαζί με τον Γκάτσμπι του Φιτζέραλντ και την εξίσου επιτυχημένη κινηματογραφική μεταφορά του το 2013 από τον Baz Luhrmann, το Δωμάτιο είναι το δεύτερο βιβλίο που βλέπω στην Μεγάλη Οθόνη δίχως να έχω την παραμικρή επιθυμία να ξαναγυρίσω πίσω στις σελίδες του και τη μυρωδιά τους. Αλλά, αλήθεια δεν μπορώ να το κάνω.

Γιατί ναι, η μεταφορά του βιβλίου ήταν πολύ καλή, ναι η ερμηνεία της Brie Larson είναι οσκαρικά εξαιρετική και ναι οι εικόνες ήταν κλειστοφοβικά δυνατές.

Δεν ξέρω πόσο και αν γυάλιζε το μάτι του Νίκολσον στην πρώτη δεκαετία της ζωής του ή πώς θα ερμήνευε στα πέντε του ο Πατσίνο ή πώς θα γλεντούσε το φακό ο Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν. Εκείνο που ξέρω σίγουρα είναι ότι αν αυτό το παιδάκι σε αυτήν την ηλικία μπορεί να πονέσει τόσο ρεαλιστικά με μία καυτή κομπρέσα στο πρόσωπό του, μπορεί να παρακολουθήσει τηλεόραση με τέτοια ευγνωμοσύνη, μπορεί να αντιμετωπίσει τον βιαστή και ψυχικά ασθενή πατέρα του με τέτοιο ώριμο βλέμμα τότε αλήθεια, την υποκριτική εξέλιξη αυτού του παιδιού δεν θα ήθελα με τίποτα να τη χάσω.

Μας βλέπω εδώ και πόσον καιρό να αναλωνόμαστε (καλά τα λέει ο Χρήστος) στο Όσκαρ του Ντι Κάπριο και σκέφτομαι ότι αν, λέμε τώρα, την Κυριακή μπορούσε ο Τζέικομπ να διεκδικήσει το Όσκαρ του Α’ Αντρικού ρόλου, τότε πάλι θα κλαίγαμε.

Βασικά, αν γινόταν κάτι τέτοιο εσείς θα κλαίγατε. Εγώ, θα πετούσα από χαρά και ικανοποίηση.

Επιστρέφω όμως στην πραγματικότητα που δεν μου τη φέρνει η τηλεόραση (εξαιρετική σύλληψη της συγγραφέως) και σου προτείνω να δεις αυτήν την ταινία. Τα γιατί βρίσκονται ακριβώς από πάνω και συνοψίζονται στην κεντρική εικόνα του κειμένου.