Η χειρότερη ταινία που κέρδισε ποτέ Όσκαρ καλύτερης ταινίας

Αυτή την Πέμπτη ανακοινώνονται οι φετινές υποψηφιότητες για τα βραβεία Όσκαρ. Και σαν να μην είχαμε μπει σε κλίμα Όσκαρ εδώ στο Oneman, είπαμε να μπούμε λίγο παραπάνω, ξεκινώντας από τα Best Picture της κάθε χρονιάς.

*Μικρό διάλειμμα για διαφημίσεις*

Ο Θέμης Καίσαρης μπορεί από μνήμης να σου πει κάθε ταινία που έχει κερδίσει το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας από πριν γεννηθείς και μετά. Το είχε κάνει προ ολίγων μηνών στο γραφείο με εμάς στα pc να επιβεβαιώνουμε την σειρά και να παρακαλάμε να κάνει κάπου λάθος. Δεν έκανε. Αυτός ο τιτάνας.

*Τέλος διαφημιστικού διαλείμματος*

Ζητήσαμε λοιπόν από την συντακτική ομάδα να θυμηθεί ποια είναι η χειρότερη ταινία από εκείνες που έχουν κερδίσει το πολυπόθητο αγαλματίδιο Καλύτερης Ταινίας. Τα έχουμε ξαναβάλει με ταινίες, αλλά όχι με τις νικήτριες. Παλιότερα είχαμε πει και ποια είναι η συνολικά χειρότερή μας ταινία όλων των εποχών, με τον Χατζηιωάννου να πιστεύει ότι η κριτική του Δημητρόπουλου για το A Beautiful Mind θα πρέπει να τυπωθεί σε pamphlet και να μοιράζεται στα σχολεία. Αλλά  επιστρέφουμε στο θέμα μας.

Ιδού οι ταινίες που επιλέγουμε:

Around the World in 80 days για τον Πάνο Κοκκίνη

Δεν τρελαίνομαι με το ότι το Forrest Gump  θεωρήθηκε καλύτερη ταινία από τα Pulp Fiction και The Shawshank Redemption, το Out of Africa  προτιμήθηκε έναντι του Platoon ή ότι το Driving Miss Daisy επικράτησε στη θέση του Do the Right Thing.  Ωστόσο, αντικειμενικά, μια από τις χειρότερες στιγμές της Ακαδημίας ήταν το 1957 όταν το γλυκερό Around the World in 80 days παντελόνιασε το χρυσό αγαλματίδιο. Και μάλιστα την ίδια ώρα που στις αίθουσες παιζόντουσαν ταινιάρες όπως τα Τhe Searchers, La Strada και Seven Samurai. Τι τα θες, άλλη εποχή, άλλα technicolor ήθη.

Ο Λόγος του Βασιλιά για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Μισό λεπτό να βουτήξω το χέρι στην κληρωτίδα των συνήθων υπόπτων.

*κάνει κίνηση ότι ανακατεύει*

ΟΚ, θα μπορούσα να έχω τραβήξει το “Crash”, το “Beautiful Mind”, το προαναφερθέν του Πάνου, και οποιοδήποτε από τα αντιστοίχως ασήμαντα φιλμ που κέρδισαν. Για να είμαι δίκαιος, το “Crash” είναι η αληθινή απάντηση σε αυτή την ερώτηση, αλλά επειδή εξέφρασαν την επιθυμία πολλοί συνάδελφοι να είναι δική τους η απάντηση, είπα να μην το καπαρώσω εγώ. Αντ’αυτού πάω για το κοντινό #2 της λίστας. Ο “Λόγος του Βασιλιά” είναι μια ταινία τόσο επίπονα ασήμαντη που μας γυρνάει στις εποχές που η Ακαδημία βράβευε σαχλαμάρες σαν το “Around the World in 80 Days”. Κακές ταινίες που παίρνουν Όσκαρ υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν, αλλά θέλει έξτρα ταλέντο για να καταφέρεις να βρεις μία που με κάθε πιθανό τρόπο να είναι παντελώς irrelevant από κάθε επίπεδο της συζήτησης και της πραγματικότητας. Ακόμα και το “Crash” που όλοι απεχθάνονται, είναι τουλάχιστον μια ταινία του σήμερα. Λέει κάτι για εμάς, τους ανθρώπους που ζούμε σήμερα στην Γη. Λέει βλακείες φυσικά και θέλω να το κλωτσήσω στα δόντια, αλλά τελοσπάντων, είναι στο εδώ και τώρα. Ο “Λόγος”… απλά ξεπερνάει κάθε λογική.

Είναι μια ασήμαντη τηλεταινία, είναι ένα φιλμ που αν δεν είχε την Οσκαρική Καμπάνια Από Την Κόλαση να το σπρώχνει δε θα το είχαμε ακούσει ποτέ στη ζωή μας. Δε θα το είχαμε δει- ποτέ κανένας δε θα μας έλεγε “δες το”. Θυμάται κανείς αυτή την ταινία; Θυμάται κάτι από αυτή την ταινία; Είναι ειλικρινά σοκαριστικό. Το ότι, συν τοις άλλοις, επικράτησε μιας από τις σημαντικότερες σύγχρονες ταινίες του Αμερικάνικου σινεμά, κάνει τα πάντα ακόμα πιο εξοργιστικά. Το “Social Network” είναι, καλλιτεχνικά, ένα κόσμημα και, σημειολογικά, η απόλυτη ταινία των ’10s για την Εποχή Που Ζούμε. Καταγράφει την ακριβή στιγμή της αλλαγής στον τρόπο επικοινωνίας μας, και το κάνει με έναν τρόπο παγερά ανθρωποκεντρικό, κοιτώντας το πώς η γενιά του περιθωρίου έχτισε το δικό της βασίλειο έξω από το κατεστημένο, καταφέρνοντας να το ρουφήξει. Οι καταπιεσμένοι γίνονται βασιλιάδες (αλλά όχι περισσότερο άνθρωποι) και ο 20ος αιώνας δίνει επισήμως τη θέση του στον 21ο. Το “Social Network” θα είναι σημείο αναφοράς για δεκαετίες. Και τα Όσκαρ πήγαν και βράβευσαν μια ταινία που ανήκει στην μεσημεριανή ζώνη Κυριακής, για να παίζει την ώρα που τσουγκρίζουμε και λέμε πώς πήγε η βδομάδα μας.

Ποιο Artist, ο Ηλίας Αναστασιάδης

Μιλάμε για τη μεγαλύτερη κλοπή στην ιστορία των Όσκαρ. (Εμένα μου άρεσε το Crash). Μια βουβή, ασπρόμαυρη ταινία με μπόνους ένα σκυλάκι. Πω, τι μας λες. Κρίμα που έφυγα από το Έλλη στη μέση της προβολής και δεν είδα ολόκληρο αυτό το arthouse (ευχαριστώ Θοδωρή για το arthouse, είναι η νέα αγαπημένη μου λέξη) που τα έβαλε με το αμερικανικό σινεμά και τα μεγάλα μπάτζετ μπλα μπλα μπλα. Ποιος Hazanavicius και ποιος Γιασικεβίτσιους; Ποιος Dujardin; Πού είναι αυτοί οι Μεγάλοι της έβδομης τέχνης μετά το Όσκαρ; Πού λουφαξαν όλοι οι κλέφτες συντελεστές της ταινίας; Γιατί δεν ξανακουσαμε από αυτούς; Θα σου πω τι νομίζω. Μετά από αυτή τη νίκη του απλά διαφορετικού, απορώ πως στη μετά Artist εποχή, δεν βρέθηκε ένας οτερ να γυρίσει ένα φιλμ που οι πρωταγωνιστές απλά περπατάνε ανάποδα (τι πιο απλά διαφορετικό;) και να κερδίσει. Ωχ, μόλις έβαλα υποψηφιότητα για Όσκαρ.

Δεν την πάλεψε με το “A Beautiful Mind”, o Στέλιος Αρτεμάκης

Ένας πολύ ελπιδοφόρος μαθηματικός συλλαμβάνει μια πρωτοποριακή θεωρία, του γυρνάει το μυαλό, κυκλοφορεί σαν το φάντασμα στο Πανεπιστήμιο, κερδίζει το βραβείο Νόμπελ και το αφιερώνει στη γυναίκα που τον στήριξε τόσα χρόνιας. Είναι η ιστορία του Νας που κέρδισε το βραβείο Νόμπελ. Που πρώτον δεν είναι και δεύτερον, αν ήταν, τι έπρεπε να κάνουμε, να βάλουμε τα κλάματα; Ο Νας δεν το κέρδισε μόνος του το βραβείο (χωρίς να μειώνει το επίτευγμα του) αλλά το πήρε με άλλους τρεις. Το λέω γιατί η ταινία προσπαθεί να σε πείσει ότι ο Νας έψαχνε για κάτι τόσο ριζοσπαστικό και πρωτότυπο που παραμελούσε τις σπουδές και την καριέρα του. Και η πιστή Πηνελόπη που τον περίμενε να γυρίσει στον κόσμο των κοινών θνητών; Μουφα και αυτό. Η του γυναίκα του δεν τον στήριξε μέχρι τέλους, όπως, λέει η ταινία αλλά την έκανε με ελαφρά. Δηλαδή η μόνη πραγματικότητα είναι το όνομα και το Νόμπελ. Και μια κατά τα άλλα κακή ταινία, που πουλάει βραζιλιάνικη σαπουνάδα κερδίζει το Όσκαρ. Καλύτερα να είχε κερδίσει το Νομπέλ.

The Lord of the Rings: The Return of the King για τον Χρήστο Χατζηιωάννου

Κάτσε να βρω τη λέξη. Κάτσε να τη γράψω και στα κεφαλαία όπως ο Βέργης, ο Σίλας, ο Βλαχόπουλος και (όταν ανακαλύπτει κάτι Φ-Α-Ν-Τ-Α-Σ-Τ-Ι-Κ-Ο στο NBA) ο Τριαντάφυλλος. ΒΑΡΙΕΜΑΙ. Συγγνώμη για τα κεφαλαία. Αλλά ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών, στην ολότητά του, δεν στέκομαι μόνο στο Return, μου προκαλούσε πάντα μία δυσθεώρητη πλήξη. Ας διαφωνεί μαζί μου όλος ο ντουνιάς, δεν με νοιάζει καθόλου. Μιλάμε εξάλλου για έναν από τους υποκειμενικότερους θεσμούς από καταβολής ανθρωπότητας. Και σίγουρα υπάρχει ένα checklist γαματοσύνης κάπου εκεί έξω και ο Peter Jackson το έχει τριπλοτικάρει με τις ταινίες του. Αλλά για εμένα Όσκαρ οφείλουν να παίρνουν όμορφες ανθρώπινες ιστορίες δοσμένες εξαιρετικά σε εικόνα και ερμηνεία. Ταινίες σαν το Lost in Translation που έχασε εκείνη τη χρονιά. Ταινίες σαν τα οσκαρικά La vita e bella, Million Dollar Baby, Forest Gump, A beautiful Mind (αν και χειροκροτώ όρθιος την κριτική Δημητρόπουλου), Braveheart και άλλα. Δεν μπορώ καν να βάλω αυτές τις ταινίες δίπλα στον Άρχοντα ή το Hobbit. Είμαι από αυτούς.

Το κινηματογραφικό ναυάγιο του Τιτανικού, η Έρρικα Ρούσσου

«Jack, come back. Come back Jack. Come back».

Και τίποτα ο Τζακ. Η Ρόουζ βρίσκεται σε απόγνωση. Στην αρχή σκέφτεται να θυσιαστεί. Ξαπλώνει και πέφτει να πεθάνει. Το ξανασκέφτεται. Η κατάστασή της αλλάζει σε δεν-θα-πεθάνουμε-ποτέ-κουφάλα-νεκροθάφτη (Ο Βασίλης είναι παντού). Ξεκολλάει από πάνω της το -σκηνοθετικά άθλια- κολλημένο χέρι του Jack και τον πετάει στη θάλασσα. Όλος ο κινηματογράφος κλαίει και οδύρεται ενώ αυτή, με την κουβερτούλα της -κιουρία- δηλώνει «Miss Dawson». Άσε μας Τριανταφυλλίτσα μου.

Εκτιμώ τόσο το ταλέντο του Leo (αν και φέτος το Όσκαρ εννοείται άξιζε στο Matthiew #ναταλεμεκαιαυτα) όσο και αυτό της Winslet. Μην σας πω και του Cameron. Αλλά ο συνδυασμός τους δεν ξέρω. Έβγαλε τόση υπερβολή που ξεπέρναγε σε όγκο μέχρι και το ίδιο το πλοίο. Πολύ λαβ στόρι ρε παιδιά. Και πολύ κακοπαιγμένο. Ποιος Jack Sparrow και ποιος Jack ο Αντεροβγάλτης. Αν υπάρχει ένας Jack που δεν παίζει να ξεχάσω, αυτός είναι ο Jack του Τιτανικού. Έχει μείνει στο μυαλό μου ανεξίτηλος ως ο Jack-που-πέρασε-και-δεν-στάθηκε (ούτε καν πάνω στη σανίδα). 

Α! Μην το ξεχάσω: Ήμουν ανάμεσα σε αυτό και τον Ερωτευμένο Σαίξπηρ. Επέλεξα Τιτανικό για την παραπάνω σκηνή και συγκεκριμένα για τον τρόπο με τον οποίο η Τριανταφυλλιά (don’t blame me, ή μεταφράζουμε ή πλέκουμε) πετάει τον και-καλά-έρωτα-της-ζωής-της στη θάλασσα με μία απίστευτα κακοπαιγμένη αναισθησία. Ωσάν την τρίχα από το ζυμάρι που θα έλεγε και η γιαγιά της. Ωσάν το διαμάντι που πέταξε στο τέλος στον ωκεανό σε φάση δεν-ασχολούμαι-με-τα-υλικά-αγαθά. Γιατί είναι γνωστό τοις πάσι οτι μετά τα 90 αρχίζουμε να ασχολούμαστε με τον εσωτερικό κόσμο των άλλων. Μόνο που στην περίπτωσή της, τον δικό της «άλλο» τον έχει ήδη αφήσει να πνιγεί από τα 20.

To Chicago, ο Δημήτρης Κουπριτζιώτης

Γενικά με την Ακαδημία δεν τα πάμε πολύ καλά. Δεν συμφωνούμε σαν χαρακτήρες. Δεν το έχουμε βρει ακόμα. Δεν μπορώ να καταλάβω το σκεπτικό της ούτε εκείνη το δικό μου. Και το χειρότερο είναι ότι ενώ εγώ προσπαθώ να την καταλάβω εκείνη αδιαφορεί. Αυτό μας έχει οδηγήσει σε μεγάλη ρήξη. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί το The Artist βγήκε καλύτερη ταινία την στιγμή που υπήρχαν τα εκπληκτικά moneyball και Hugo. Στην μια δεν μιλούσαν ενώ στην άλλη η γλώσσα πήγαινε ροδάνι. Όπως ούτε πως κατάφερε ο κόσμος να δει μέχρι το τέλος τον λόγο του βασιλιά. Πολλά είναι τα παραδείγματα και γιαυτό λίγο πριν ανακοινωθεί αυτή η κατηγορία με παίρνει πάντα ο ύπνος. Είναι κάτι το ενδόμυχο, εσωτερικό, αρνείται το μέσα μου να ακούσει τι αποφάσισαν πάλι. Και αυτή η άρνηση άρχισε και γιγαντώθηκε ακαριαία όταν έδωσαν το αγαλματάκι στο Chicago ενώ περίμενε ο Πιανίστας καρτερικά από κάτω. Δεν με ενδιαφέρει ότι είναι του Ρομάν Πολάνσκι και τι προσωπικά έχουν όλοι με τον κύριο. Με ενδιαφέρει ότι πήρε το Oscar καλύτερης ταινίας ένα μιούζικαλ που εντάξει, το δέχομαι, χόρευαν ωραία, τραγουδούσαν καλά, μας διασκέδασαν αρκετά, αλλά ας έρθουμε στα συγκαλά μας. Με την ίδια λογική θα έπρεπε να δίνουμε και στις κωμωδίες Oscar καλύτερης ταινίας. Όσο καλογυρισμένο, καλοσκηνοθετημένο και να μου πεις ότι ήταν εγώ έχω πάντα να σου πω ότι απέναντι είχε τον Πιανίστα που όσες φορές και να το δω μου ραγίζει την καρδούλα στην τελευταία σκηνή.

Crash, ο Θέμης Καίσαρης

Δεν έχω δει το Artist. Θα μπορούσα να μιλήσω για το Χορεύοντας με τους Λύκους ή το Ερωτευμένος Σέξπιρ. Αλλά όχι, η ψήφος πάει στο Crash. Δεν το είχα δει όταν βγήκε, το είδα πρόπερσι, μακριά από σχόλια, ύμνους, Η αλήθεια είναι πως έχω δει ξανά μια “τέτοια” ταινία. Τη λένε Magnolia, βγήκε το 1999, πριν το Crash. Ε, εκεί που κατούρησε το αριστούργημα του P.T. Anderson, φύτρωσε το Crash. Μια αντιγραφή τόσο εξόφθαλμη και ταυτόχρονα τόσο κατώτερης ποιότητας που τη βλέπεις και σκέφτεσαι πως αυτοί είπαν ας κάνουμε το Magnolia για ηλίθιους: “Όχι πολλές παράλληλες ιστορίες, μόνο 3-4 και απλά πράγματα. Όποιος είναι καλός θα γίνει κακός και το αντίστροφο”. Wow, πολύ βαθύ και απρόβλεπτο, πραγματική αποκάλυψη για τη ζωή που θα μας συγκλονίσει, πράγματα που κανείς δεν ήξερε ή είχε δει ποτέ ξανά σε άλλη ταινία.

Δεν κατάλαβα γιατί κέρδισε, δεν κατάλαβα γιατί άρεσε σε ανθρώπους μεγαλύτερους των 14-15 χρόνων.