O Jack Black ‘πίνεται’ πλέον μονορούφι

Μου τη σπάει η φάτσα του. Μου τη σπάει το τρελαμένο βλέμμα του. Μου τη σπάει συνολικά το ‘τσουπωτό χερουβίμ που έχει καταπιεί μια χούφτα speed’ παρουσιαστικό του. Αισθάνομαι καλύτερα, τώρα που το παραδέχτηκα και δημοσίως. Ξαλαφρωμένος.

Όμως είμαι ‘αναγκασμένος’ να γράψω για την πάρτη του. Κάτι το γεγονός ότι πρωταγωνιστεί στα διαφημιστικά της Nespresso, δίπλα στον Clooney (κάτι που ήδη ξέρετε) και την Nicky Whelan (κάτι που δεν ξέρατε).

Κάτι ότι το School Rock, η ταινία που, πίσω το 2003, τον έχρισε και επίσημα comedy star Α’ βεληνεκούς, μόλις έγινε μιούζικαλ στο Broadway και προσεχώς γίνεται και τηλεοπτική σειρά.

Όλα αυτά καθιστούν τον γιο των δυο αεροναυπηγών από το Λος Άντζελες που χώρισαν βάρβαρα όταν ήταν 14 ετών (αφήνοντάς του βαθύ τραύμα), επίκαιρο.

Οπότε είπα να κάνω ‘τόπο στην οργή μου’ και να γράψω κάτι που να επικεντρώνεται στις καλές του στιγμές όπως π.χ. το Nacho Libre.

Και όχι στις πολλές κακές του. Όπως το -όνομα και πράγμα (βλέπε επιφανειακό)- Shallow Hal των αδελφών Farrelly στο οποίο ερωτεύεται μια χοντρή Gwyneth Paltrow που στο μυαλό του είναι σιλφίδα.

Το μοναδικό πρόβλημα; Ψάχνοντας λίγο παραπάνω την περίπτωσή του, συνειδητοποίησα πόσο άδικο είχα για εκείνον. Όχι μόνο έχει παίξει γενικώς σε ταινιάρες ( Be Kind Rewind, Tropic Thunder, High Fidelity,Margot at the Wedding)

Αλλά, ειδικά τα τελευταία χρόνια όταν, με αφετηρία το χλιαρό Gulliver’s Travels και το πόσο τον άλλαξε το γεγονός ότι έγινε σύζυγος και πατέρας δυο αγοριών, άρχισε να παίζει αποκλειστικά μόνο σε πράγματα που γούσταρει (έχοντας, προφανώς, και την καβάντζα περίπου 20 εκ. δολαρίων στην τράπεζα).

Επιλέγοντας, συνήθως, ρόλους αλαζονικών και πανηλίθιων καθαρμάτων. Μια ‘μανιέρα’ που πολύ του πάει. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα που έχω για να σε πείσω να τον εκτιμήσεις είναι τo The Brink, δίπλα στον μέντορά του Tim Robbins (στον δικό του θίασο πήγε όταν έφυγε από το UCLA). Ναι, παρόλο που κόπηκε μετά από μια σεζόν.

Και το αμέσως επόμενο το The D-Train στο οποίο, στην προσπάθειά του να πείσει τον κουλ πρώην συμμαθητή του James Marsden να έρθει στο reunion του σχολείου μαζί του, καταλήγει να κάνει σεξ μαζί του.

Ενώ εξαιρετικός υπήρξε και στο ‘λίγοι τον είδαν, πολύ το εκτίμησαν’ Bernie του Richard Linklater (σκηνοθέτη του και στο School of Rock), με τον οποίον είναι φίλοι (γεγονός που, στα μάτια μου, επίσης τον ανεβάζει ένα επίπεδο).

Η ουσία είναι ότι, εδώ και πέντε χρόνια, ο Jack έχει σταματήσει να είναι ένας ακόμη γελοίος κλόουν καρικατούρα επιπέδου David Spade (χοντρό αυτό που είπα, αλλά ήθελα να δώσω έμφαση) και έχει μετατραπεί σε επαρκή λόγο να κάτσεις να δεις οτιδήποτε αποφασίσει να σου ‘σερβίρει’. Ότι πλέον και μιλάει ανοιχτά και μας δείχνει την ‘σκοτεινιά’ που κάθε καλός κωμικός ηθοποιός συνήθως κρύβει μέσα του.

Όπως το γεγονός ότι, την εποχή (στα 13 του) που έσκασε για πρώτη φορά μύτη σε αυτό το διαφημιστικό του Atari, εκείνος έκλεβε λεφτά από την μάνα του για να πάρει κόκα και δεν τολμούσε να πάει σχολείο γιατί χρωστούσε λεφτά σε ένα έμπορο που απειλούσε να τον σκοτώσει.

O Jack, στα 46 του, συνειδητοποίησε ότι αυτό που έχει σημασία είναι το ταξίδι. Όχι τα φράγκα ή η δόξα που τον περιμένουν στο τέλος του. Και αυτό είναι που οφείλει να σε κάνει να του δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία.