Ο ιδρυτής του Schoolwave Festival δεν είχε παρέες στο σχολείο

Καθηγητής Φυσικής στο Μουσικό Λύκειο Παλλήνης. Ήρθε στο Ραδιόφωνο 24/7 κρατώντας από το χέρι τη μητέρα του. Γέμισε την εκπομπή με τραγούδια από το Schoolwave Festival που διοργανώνεται φέτος για 14η χρονιά και με ιστορίες (καλής ή κακής) εκπαίδευσης. Στο τέλος, μου είπε ότι φοβάται πως ήταν φλύαρος. Του απάντησα πως ήταν από τις πιο χρήσιμες εκπομπές ως τώρα. Το εννοούσα.

(φωτογραφία: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson)

Αυτά είναι μερικά από τα καλύτερα σημεία της συνέντευξης:

“Υπάρχει σήμερα ένα χειρότερο είδος από τους κακούς ή τους καλούς καθηγητές: οι αδιάφοροι. Τον καλό τον αγαπάς, τον κακό τον έχεις απέναντι, μπορείς από μέσα σου να τον βρίζεις ή απέξω σου να αντιτίθεσαι. Τον αδιάφορο δεν τον παλεύεις, είναι μια ρευστή κατάσταση”.

“Έχω γνωρίσει καθηγητές που βάζουν 18 σε όλους. Ένα τμήμα είκοσι ατόμων, πάρτε όλοι 18. Αυτό είναι απουσία αξιολόγησης που δημιουργεί ένα αίσθημα αδικίας γι’ αυτούς που προσπαθούν περισσότερο. Οι αδιάφοροι καθηγητές είναι πρόβλημα του συστήματος. Το σύστημα δεν είναι κάποιοι άνθρωποι, είναι ένα άθροισμα από μικρές αδιαφορίες, από έλλειψη διάθεσης ή έλλειψη μυαλού και συντονισμού. Πρέπει να βρεθεί ένας επικεφαλής που έχει όραμα και κουράγιο και μια ομάδα ανθρώπων που θα τον στηρίξει για να βελτιωθεί η εκπαίδευση”.

“Ήμουν μαθητής τη δεκαετία του ’70, τελείωσα τη δεκαετία του ’80. Θα σου πω κάτι που λέω συχνά στα παιδιά και στους γονείς. Θυμάμαι είχε πάει η μητέρα μου στην Γ’ Γυμνασίου να ρωτήσει για τους βαθμούς και το πώς πάω και η χημικός της είπε ‘είναι καλός, αλλά γιατί όχι πρώτος;’. Η μητέρα μου μου το μετέφερε για να μου δώσει ένα κίνητρο παραπέρα. Αλλά είναι λάθος εντελώς. Είναι ανταγωνιστικό. Και γιατί να είμαι πρώτος στη χημεία;”

“Το μεγάλο μου παράπονο στο σχολείο είναι ότι δεν είχα παρέες. Στο τέλος τις απέκτησα. Ξέρω πολύ καλά τη μοναξιά που έχουν μερικές φορές οι καλοί μαθητές και κυρίως τα συνεσταλμένα παιδιά που το σχολείο δεν τους βοηθάει να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση με κάποιο τρόπο”.

“Το σχολείο δεν σε προετοιμάζει για τη ζωή. Το ξέρουν όλοι αυτό, ανεξαιρέτως”.

Ακούστε ολόκληρο το Rec με τον Χρήστο Ιωαννίδη:

“Το μεγαλύτερο σκάνδαλο στην Ελλάδα τα τελευταία 30 χρόνια δεν είναι ούτε η Novartis, ούτε το Βατοπέδι ή η Siemens. Είναι η κλοπή της παιδικής ηλικίας. Μαζί τα φάγαμε τα χρόνια των παιδιών. Το φοβερό είναι ότι από αγάπη τα τρώμε μαζί”.

“Οι Rosebleed είναι ένα καλό παράδειγμα παιδιών από τα πρώτα Schoolwave. Είναι από τις πολύ λίγες περιπτώσεις που μια μπάντα κράτησε για τόσα χρόνια. Ήταν πολύ φιλόδοξοι με τη μουσική. Νομίζω κατέληξαν οι 3 από τους 5 στη Γερμανία, έχουν φτιάξει ένα άλλο συγκρότημα με άλλο όνομα. Επιμένουν, είναι εξαιρετικά παιδιά. Θυμάμαι όταν τους είχαμε ρωτήσει τι τους άφησε τελικά το σχολείο, απάντησα ‘τίποτα θετικό’ πέρα από τη συνύπαρξη με άλλα παιδιά από το διάλειμμα ή κάποιους ωραίους καθηγητές ή μαθήματα”.

“Υπάρχει αυτό το χάλι με τα φροντιστήρια με τις πανελλαδικές, που ένα παιδί τρέχει και αγχώνεται και πρακτικά δεν προφταίνει να ζήσει την ηλικία του”.

“Νομίζω ότι το Schoolwave είναι σημαντικό γιατί τους δίνει την ευκαιρία να συνυπάρχουν μαζί τώρα, και όχι αργότερα. Υπάρχει ένα κοινό 10.000 ανθρώπων που το παρακολουθεί από κοντά, αλλά είμαστε πολύ περήφανοι για τα βίντεο κλιπ και τα ντοκιμαντέρ που έχουν καταγραφεί, γιατί εκτός από τη μουσική καταγράφονται και η συμπεριφορά, οι αντιδράσεις τους, το ντύσιμό τους. Δεν νομίζω να υπάρχει αποτυπωμένη η νέα γενιά τόσο καλά τα τελευταία 14 χρόνια, όσο υπάρχει στο Schoolwave”.

Το Rec με τον Χρήστο Ιωαννίδη μεταδόθηκε το Σάββατο 10 Μαρτίου στο Ραδιόφωνο 24/7.