Όλα θα ήταν αλλιώς χωρίς το ‘Breakfast Club’

Είναι κάποιες ταινίες που δεν συνειδητοποιείς το πόσ σημαίνουν, μέχρι πολύ καιρό μετά. Και κάποιοι δημιουργοί, γενικότερα: Δεν ήταν παρά μέχρι τον ξαφνικό θάνατό του, πριν 6 χρόνια, όταν ο κόσμος του σινεμά διαπίστωσε πόσα πολλά σήμαινε ο Τζον Χιουζ.

Ο Χιουζ δεν γύρισε πάρα πολλές ταινίες (αν και έγραψε πολλά σενάρια για άλλους, μεταξύ των οποίων το “Home Alone”) όμως το σερί του στα μέσα των ‘80s υπήρξε τόσο καθοριστικό για την γλώσσα και τη σημειολογία του νεανικού σινεμά, που ακόμα παραμένει αξεπέραστος. “Ferris Bueller’s Day Off”, “Sixteen Candles”, “Breakfast Club”, ταινίες 30+ χρόνια μετά δεν έχουν σταματήσει να δημιουργούν νέες γενιές φανατικών.

Αυτό είναι το πιο σημαντικό και το πιο αξιοσημείωτο από όλα: Η επιρροή του Χιουζ δεν τελείωσε όταν οι έφηβοι των ‘80s μεγάλωσαν, αλλά συνεχίζει να γίνεται εμφανής. Οι μισές σημερινές σειρές είτε αποτίουν φόρο τιμής ή είναι άμεσα επηρεασμένες από τη δραματουργία του έργου του. Στο “Breakfast Club”, ο Τζον Χιουζ φέρνει 5 εφήβους στο ίδιο δωμάτιο, και τους αφήνει εκεί για 2 ώρες. Κάθε ένας από αυτούς είναι ένας διαφορετικός τύπος εφήβου, διαφορετικός τύπος ανθρώπου. Μέχρι το τέλος, όλοι είμαστε ένα. *υψώνει γροθιά*

Τα διακριτά αυτά στερεότυπα, καθώς και ο τρόπος που σταδιακά, μέσα από την κουβέντα και τις ανταλλαγές εμπειριών, μπαίνει ο ένας μες στο κεφάλι του άλλου, συνθέτουν ένα μοτίβο που έχει επιβιώσει αναλλοίωτο μέχρι και σήμερα, και μάλιστα όχι αποκλειστικά σε ταινίες λυκειακού σκηνικού. “Ποτέ δε θα είσαι για κάτι όσο σοβαρός είσαι στα 16,” έλεγε ο Χιουζ, και αυτός ακριβώς ο τρόπος με τον οποίον πήρε την εφηβεία στα σοβαρά, άφησε το στίγμα του σαν ηχώ στις δεκαετίες που ακολούθησαν.

Η ταινία, που φέτος έκλεισε τα 30 χρόνια, προβάλλεται απόψε στις 23.00 στο Σινέ Άνεσις, στο πλαίσιο του θερινού αφιερώματος Ξαφνικά Φέτος Το Καλοκαίρι κι εμείς παίρνουμε αυτή την αφορμή για να θυμηθούμε 10 (από τις αμέτρητες) ταινίες που με τον ένα τρόπο ή τον άλλον, αποτελούν περήφανους απογόνους της κλασικής ταινίας του Τζον Χιουζ.

Pitch Perfect

To απολαυστικό μιούζικαλ με την Άννα Κέντρικ που μας σύστησε μεταξύ άλλων τη Ρέμπελ Γουίλσον (και του οποίου το πολύ αστείο σίκουελ βγαίνει σύντομα και στις ελληνικές αίθουσες) είναι “Breakfast Club” με τραγούδια, τόσο πολύ που η ίδια η ταινία του Χιουζ γίνεται κεντρικό σημείο της πλοκής και της κορύφωσης του έργου, με την Κέντρικ και τις Barden Bellas να βάζουν λίγους Simple Minds στην νικητήρια συνταγή τους.

Superbad

Ας αφήσουμε τον ίδιο τον Τζαντ Άπατοου να μας το εξηγήσει αυτό: “Είναι μάλλον γελοίο να ακούς ανθρώπους να μιλάνε για τις ταινίες που κάνουμε, με αυτό το συνδυασμό εξωφρενικού χιούμορ και ευαισθησίας, λες και είναι καμιά πρωτότυπη ιδέα. Ήταν όλα εκεί στις ταινίες του Τζον Χιουζ. Είτε μιλάμε για το “Freaks and Geeks” ή για το “Superbad”, η όλη ιδέα του να έχεις outsiders ως πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες, όλα ξεκίνησαν με τον Χιουζ.” Και από όλες τις κινηματογραφικές Απατ-ειάδες, το “Superbad” είναι η καλύτερη.

The Faculty

Ο Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ βασικά έκανε το “Breakfast Club” αλλά αν ήταν ταινία sci-fi τρόμου: Τι θα γινόταν αν όλοι αυτοί οι διαφορετικοί τύπου χαρακτήρων έπρεπε να πολεμήσουν εξωγήινους στο χώρο του σχολείου; Ναι, λες και ποτέ δεν σκέφτηκες πως οι μισοί άνθρωποι στο δικό σου σχολείο ήταν εξωγήινοι.

Chasing Amy / Clerks / Mallrats / Dogma

O Κέβιν Σμιθ είναι ένας ακόμα τεράστιος φαν του Χιουζ. Το “Mallrats” είναι το “Breakfast Club” στο mall, στο “Dogma” η ίδια η αποστολή των ηρώων είναι εμπνευσμένη από τον Τζον Χιουζ και τις ταινίες του, ενώ έχει ευχαριστήσει τον σκηνοθέτη επειδή “μου έδινε κάτι να κάνω τα βράδια του Σαββάτου”.

The Avengers

O Τζος Γουήντον είναι ένας ακόμα μεγάλος φαν του Χιουζ. Η “Buffy” είναι πρακτικά πώς θα έμοιαζε το “Breakfast Club” αν ήταν γραμμένο σαν “X-Men”, και το “Avengers” με τη σειρά του, είναι το “Breakfast Club” με υπερδυνάμεις. Ο Γουήντον έλεγε πως η ταινία αυτή έβγαλε νόημα μες στο κεφάλι του όταν κατάλαβε πως αυτή η ομάδα ΔΕΝ θα έπρεπε να υπάρχει. Είναι διαφορετικοί τύποι χαρακτήρων, κλεισμένοι μέσα σε ένα hellicarrier, προσπαθώντας να βγάλουν νόημα ως ομάδα.

The Royal Tenenbaums

“Μεγάλωσα βλέποντας ό,τι υπήρχε στο σινεμά και την τηλεόραση. Μας άρεσαν πολύ οι ταινίες της Disney, οι ταινίες του Τζον Χιουζ,” θυμάται ο Γουές Άντερσον, ο οποίος έχει εξελιχθεί στον auteur που δημιουργεί τα πιο εγκάρδια live-action καρτούνς του αμερικάνικου σινεμά. Η ιδέα των παιδιών που δεν τα καταλαβαίνουν οι γονείς τους διαπερνά το έργο του, όπως και η κεντρική θέση που καταλαμβάνουν οι outsider φίγουρες και οι γλυκόπικροι θρίαμβοί τους. Όλα του τα έργα έχουν μια στάλα Χιουζ μέσα τους, μα κανένα όσο οι “Tenenbaums”, η πιο θριαμβευτική συλλογή ετερόκλητων χαρακτήρων υπό την ίδια στέγη, από εκείνο το μεσημέρι όπου οι 5 έφηβοι του “Breakfast Club” έφαγαν την τιμωρία τους.

You and the Night

Ή αλλιώς εκείνη η ταινία όπου ο Ερίκ Καντονά βρίσκεται σε ένα παράξενο σπίτι μαζί με ένα μάτσο παράξενους χαρακτήρες και, επειδή η ταινία είναι Γαλλική, ακολουθεί πολύ σεξ. Τι σχέση έχει αυτό με το “Breakfast Club”; Να, ο ίδιος ο σκηνοθέτης της ταινίας μας το είπε: “Το “Ραντεβού Μετά τα Μεσάνυχτα” είναι σαν μια γεμάτη σεξ εκδοχή του “Breakfast Club”. Και έχει και λίγο Μπουνιουέλ.”

Juno

H Ντιάμπλο Κόντι κέρδισε Όσκαρ για το σενάριο αυτής της indie νεανικής δραμεντί, σε μεγάλο βαθμό χάρη στην φρεσκάδα με την οποία προσέγγισε τους γλωσσικούς κώδικες, αλλά και τους νεαρούς χαρακτήρες εν γένει. Πράγματα τα οποία οφείλει στον Τζον Χιουζ: “Οι ταινίες του Χιουζ ήταν η κινηματογραφική μου εκπαίδευση,” γράφει στο Rolling Stone με αφορμή τα 30 χρόνια του “Breakfast Club”. “Το μήνυμά του, όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι, ήταν ότι οι άνθρωποι δεν ακούν τους εφήβους. Δεν σκέφτονται πώς ένιωθαν εκείνοι σε αυτή την ηλικία όταν κρίνουν τις επιλογές που κάνουν οι νέοι. Είναι εύκολο να το ξεχάσεις αυτό όταν ενηλικιώνεσαι, και ο Χιουζ άλλαξε την οπτική. Είναι σαν ταινία που γύρισε ένας έφηβος.”

A, και στη θέση του “Juno” βάλτε κάθε λογής εφηβική ταινία των τελευταίων 3 δεκαετιών, από το “Heathers” ως το “American Pie” κι από το “Easy A” ως το “The Perks of Being a Wallflower”.

Ο Τζον Χιουζ με το “Breakfast Club“ έδωσε φωνή σε μια γενιά, και στη γενιά μετά από αυτή, και στη γενιά μετά από αυτή. Ό,τι είπε η Ντιάμπλο Κόντι: “άλλαξε την οπτική”. Ξαφνικά οι έφηβοι δεν ήταν αυτά τα μυστήρια πλάσματα, και ξαφνικά το να βρίσκεσαι σε ένα χώρο με ανθρώπους διαφορετικούς από εσένα ήταν μόνο το ξεκίνημα των πιο αστείων, εγκάρδιων και ειλικρινών περιπετειών. 30 χρόνια μετά, ο Τζον Χιουζ συνεχίσει να εμπνέει.

*υψώνει γροθιά*