18 άθλιες ερμηνείες από καλούς ηθοποιούς

Στο “Ted 2” που παίζεται ήδη στις αίθουσες πρωταγωνιστεί ο Μαρκ Γουόλμπεργκ, ο οποίος είναι ένας γενικά καλός ηθοποιός. Ήταν τρομερός στο “Boogie Nights”, το οποίο ουσιαστικά τον έκανε και ηθοποιό, και είχε αρκετές καλές διάσπαρτες στιγμές στην καριέρα του, με αποκορύφωμα το “Departed” του Σκορσέζε, όπου κατάφερνε ήσυχα να κλέβει την παράσταση σε μια ταινία γεμάτη σοκ και overacting του Τζακ Νίκολσον. Είναι η κορυφαία του ερμηνεία, σε μια πολύ καλή ταινία, βρέθηκε και υποψήφιος για Όσκαρ, γενικά αυτό είναι το είδος των στιγμών που θεμελιώνουν έναν ηθοποιό.

Ο Γουόλμπεργκ ωστόσο, βρέθηκε 2 χρόνια να δίνει την προσωπική μου αγαπημένη Κακή Ερμηνεία, είναι μια ερμηνεία την αθλιότητα της οποίας δε μπορώ να χορτάσω, και παραμένει ο μόνος λόγος για να ξαναδεί ποτέ στη ζωή του αυτή την βλακεία του Σιάμαλαν. Θα μπορούσα να αφιερώσω ένα ολόκληρο κείμενο σε αυτά τα μαγικά που κάνει ο Γούλμπεργκ, στο “Happening”, ωστόσο δε θα το κάνω (ακόμα δηλαδή, ποτέ δεν ξέρεις), και αντ’αυτού θα θυμηθώ 18 ακόμα ερμηνείες που ανήκουν στην εκλεκτή κατηγορία ‘Κακές Ερμηνείες Καλών Ηθοποιών’.

Τώρα, προφανώς τα πράγματα είναι εντελώς υποκειμενικά εδώ. Εδώ οι απόψεις διίστανται για το αν ακόμα κάποιος ηθοποιός είναι καλός ή όχι, πόσο μάλλον να συμφωνήσουμε για το αν μια ερμηνεία είναι πραγματικά κακή ή όχι. Αυτή είναι μια ενδεικτική λίστα. Περιμένουμε με χαρά και ενθουσιασμό τις δικές σας προσθήκες αθλιότητας στα σχόλια. Ο πρώτος που θα βάλει Νίκολας Κέιτζ (εγώ δεν βάζω πάντως!) κερδίζει σοκολάτα.

Ξεκινάμε, φυσικά, με τον αγαπημένο μου:

Μαρκ Γουόλμπεργκ, The Happening

Το “Whaaaat noooo!” που έκανε ένα σινεμά να ξαπλώσει κάτω από τα γέλια. Ή μήπως προτιμάτε το “I NEED A SECOND”; Ή μήπως τη θρυλική σκηνή που μιλάει σε ένα δέντρο;

Καημένε Μαρκ Γουόλμπεργκ. Τι μπορεί να σκεφτόταν ο Σιάμαλαν; Απελπισία. Η Ζόι Ντεσανέλ μάλιστα δίνει μια εξίσου κακή ερμηνεία στην ταινία αλλά εκείνη δε θα την μπερδέψει ποτέ κανείς με καλή ηθοποιό.

Φόρεστ Γουίτακερ, The Butler

Ο Φόρεστ Γουίτακερ είναι άλλος ένας ηθοποιός που στις μισές του ταινίες είναι χάλια, επειδή έχει αυτή τη μανιέρα που φυσάει και ξεφυσάει και είναι #έντονος, αλλά όταν αυτό πιάνει έχεις την 5η σεζόν του “Shield” κι όταν δεν πιάνει έχεις το “Butler”. Το οποίο είναι γενικότερα ξεκαρδιστικό, μην αδικήσουμε όλη την υπόλοιπη δουλειά που έχει κάνει ο Λι Ντάνιελς και το καστ του, αλλά ο Γουίτακερ ξεχωρίζει επειδή είναι πάνω του όλη η ταινία.

Τζορτζ Κλούνεϊ, Batman & Robin

Έχω soft spot για αυτή την ταινία, που είναι κακή αλλά με έναν χαριτωμένο και ειλικρινή τρόπο. Οι περισσότεροι συμμετέχοντες μοιάζουν να πιάνουν το αστείο της ύπαρξής της και να παίζουν αναλόγως (η Ούμα Θέρμαν ειδικότερα είναι φανταστική με έναν εντελώς “Batman ’66” τρόπο), εκτός από τον Τζορτζ Κλούνεϊ ο οποίος είναι σα να παίζει σε άλλη ταινία, άχρωμος, άοσμος, απλά βαρετός.

Χάλι Μπέρι, X-Men

Ίσως το χειρότερο delivery αστείου στην ιστορία του υπερηρωικού σινεμά.

Μπεν Κίνγκσλεϊ, Bloodrayne

Μόνο μεταγλωτισμένη αξίζει να υπάρχει αυτή η ερμηνεία. (Για τον μεγάλο Ούβε Μπολ βέβαια τα έχουμε ξαναπεί.)

Μέριλ Στριπ, Julie & Julia

Όλη η πρόσφατη περίοδος της Μέριλ Στριπ νιώθω πως είναι ένα κακόγουστο αστείο εις βάρος μου, μια διαρκής candid camera, ένα επεισόδιο Truman Show, μια φάρσα που ξέφυγε και τώρα όλοι την πιστεύουν. Αλλά ειδικά τα “μμμμ” και “ουυυυ!” αυτής εδώ της ερμηνείες μου νεκρώνουν τον εγκέφαλο. Πρόκειται για Μητσικώστα, και ούτε καν Μητσικώστα στις καλές στιγμές του.

Μάρλον Μπράντο, The Island of Dr. Moreau

Ο Μάρλον Μπράντο σε αυτή τη φάση πλέον απλά κάθεται μπροστά στην κάμερα και περιμένει κάποιος να πει ότι τελείωσε το γύρισμα.

Κίρα Νάιτλι, A Dangerous Method

Ακόμα δε μπορώ να πιστέψω ότι υπήρξε όντως αυτή η ερμηνεία. Θα λέμε για αυτή στα παιδιά μας.

Τζόνι Ντεπ, Charlie and the Chocolate Factory

Τζόντι Ντεπ κάνε μας τη χάρη.

Σάντρα Μπούλοκ, The Blind Side

Ναι, το ξέρω πως αυτή η συγκεκριμένη ερμηνεία κέρδισε Όσκαρ. Κι η Χίλαρι Κλίντον θα κερδίσει τις εκλογές, αυτό δε σημαίνει πως όταν κάνει αυτή την πατροναριστική ψεύτικη έντονη προφορά της δεν είναι εξίσου ξεκαρδιστικό θέαμα.

Κόλιν Φάρελ, Alexander

Ο Φάρελ μου αρέσει πολύ όπως κατ’επανάληψη έχω δηλώσει γράφοντας φέτος για το “True Detective”, αλλά όταν παίζει αγνούς επικούς χαρακτήρες είναι χάλια. Πουθενά πιο λάθος και αστείος από ό,τι στο “Alexander”, στο οποίο είναι αστεία και η Τζολί επίσης, σε αυτό το ευρύτερο φεστιβάλ συγχισμένων προφορών.

Νικόλ Κίντμαν, The Invasion

Κακή ταινία, κακή ερμηνεία, ξεκαρδιστική η σχεδόν ομοιότητα Ντάνιελ Κρεγκ-Νικόλ Κίντμαν. Όλα λάθος.

Λεονάρντο ΝτιΚάπριο, J Edgar

Ο ΝτιΚάπριο είναι από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς της γενιάς του και έχει δώσει μπόλικες αληθινά εξαιρετικές ερμηνείες, αλλά η ατυχέστατη αυτή συνεργασία του με τον Κλιντ Ίστγουντ για μια ταινία που ούρλιαζε απόγνωση για Όσκαρ, ήταν υπερβολικά κοντά σε σκετσάκι του “SNL” για τα δεδομένα του Λίο.

Γουίλ Σμιθ, Seven Pounds

Από τις χειρότερες δραματικές ταινίες του σύγχρονου σινεμά, μα πάνω απ’όλα ξεχωρίζει η προσπάθεια του Γουίλ Σμιθ για Σοβαρή Δραματική Ερμηνεία.

Άντονι Χόπκινς, Bad Company

Άντονι Χόπκινς, ξεδιάντροπα χτυπώντας κάρτα.

Έντι Ρεντμέιν, Jupiter Ascending

Ο Έντι Ρεντμέιν κέρδισε Όσκαρ ένα μήνα μετά την έξοδο αυτής της ταινίας στους κνηματογράφους. Ο κόσμος που ζούμε κάποιες φορές είναι πραγματικά υπέροχος.

Και φυσικά κλείνουμε με…

*drumroll fill*

Ρόμπερτ ΝτεΝίρο και Αλ Πατσίνο, Righteous Kill

ΝτεΝίρο και Πατσίνο, άδειο κέλυφος ο καθένας του θρυλικού εαυτού του, παίζουν σε μια ασήμαντη ταινία της σειράς, κάθονται δίπλα-δίπλα, υπερβολικά βαριεστημένοι ακόμα και για να φέρουν αντίδραση στο πρόσωπό τους, μη έχοντας την παραμικρή συναίσθηση του βάρους της ατομικής και κοινής τους ιστορίας. Κάποιος πολυεκατομμυριούχος που αγαπάει το σινεμά θα έπρεπε να έχει αγοράσει εξ ολοκλήρου την παραγωγή αυτής της ταινίας, να την διακόψει και να πει στον ΝτεΝίρο και τον Πατσίνο “πόσα σας χρωστάω; πάρτε τα και καθίστε 6 μήνες χωρίς να κάνετε τίποτα για να καθαρίσει λίγο το κεφάλι σας”.

Οι δικές σου χειρότερες ερμηνείες καλών ηθοποιών ποιες είναι;