Οι ταινίες που έμειναν στο ράφι, αλλά ‘σίτεψαν’ υπέροχα

Όταν ακούς να αλλάζει η ημερομηνία κυκλοφορίας μιας ταινίας, έστω και μερικούς μήνες (πόσο μάλλον ολόκληρα χρόνια) τότε το πιο πιθανό είναι ότι κάτι καταστροφικό έχει συμβεί στο παρασκήνιο. Κάποιος (σκηνοθέτης, παραγωγός, σταρ) πλακώθηκε με κάποιον, κάποιος είδε το υλικό και έπαθε εγκεφαλικό. Ο κανόνας είναι ότι, οι συγκεκριμένες ταινίες, βγαίνουν συνήθως άθλιες. Αυτές είναι οι λαμπρές εξαιρέσεις.

Για κάθε 10 (ψιλό ή χοντρό) ‘σαπάκια’ ταινίες που προσγειώνονται μπροστά μας καθυστερημένες, όπως π.χ. τα The Adventures of Pluto Nash & Α thousand words (Eddie Murphy είσαι θεός, αλλά οι επιλογές σου τραγικές), View From The Top (μετά την 11η Σεπτεμβρίου κανείς δεν είχε διάθεση να κάνει πλάκα με αεροσυνοδούς και αεροπλάνα), D-Tox με τον Stallone, Texas Chainsaw Massacre: The Next Generation (εδώ φημολογείται ότι πίεσε ο ίδιος ο McConaughey να το θάψουν), Red Dawn (άλλαξαν την εθνικότητα των εισβολέων για να μην προσβληθούν οι Κνέζοι), The Wolf Man (κρίμα στον Del Toro), Knockaround Guys με τον Vin Diesel, Shortcut to Hapinesss του Alec Baldwin (λογικό αφού συμπρωταγωνιστεί η Jennifer Love Hewitt), A Sound Of Thunder με τον Ben Kingsley (Γκάντι, πως σε έπεισαν;), Town & Country του Warren Beatty και Take Me Home Tonight (η 80s κωμωδία που κυκλοφόρησε μετά από 4 χρόνια) υπάρχουν μια, το πολύ δυο, που αδικαιολόγητα έμειναν στο ράφι τόσο καιρό.

Ο μεγάλος άτυχος

Μεγάλος ‘νικητής’ σε αυτή την κατηγορία ο Billy Bob Thornton που είδε τρεις ταινίες του να καθυστερούν τραγικά. Πρώτα, πίσω στο 2001, το σίκουελ του βραβευμένου Sling Blade (στο οποίο επίσης -πέρα από πρωταγωνιστής- ήταν σκηνοθέτης και σεναριογράφος) που κυκλοφόρησε straight to cable με 5 χρόνια καθυστέρηση επειδή η εφορία βρέθηκε να ερευνά κάποιους από τους επενδυτές του (όταν ξεκίνησε ήταν αρραβωνιασμένος με την Laura Dern και όταν προβλήθηκε έπαιρνε διαζύγιο από την Angelina Jolie). Και αμέσως μετά το -αδίκως υποτιμημένο- Waking Up in Reno (2 χρόνια καθυστέρηση) με το studio να αποφασίζει πως κανείς δεν θέλει να δει τις εκκεντρικές κωμωδίες του και τον ίδιο τσαντισμένο να σταματά επί μια 10ετία να μπαίνει στον κόπο να γράφει και να σκηνοθετεί. Τελικά το κακό τρίτωσε με το Mr Woodcock του 2007.

Η αφορμή

Ειδική μνεία -και μια από τις αφορμές για το άρθρο- το τρισάθλιο Accidental Love (αυτό με την σερβιτόρα Jessica Biel να βρίσκεται με ένα καρφί στο κεφάλι) που ξεκίνησε ως πίσσα μπλακ project του David O. Russell πίσω στο 2008 (πριν δηλαδή αρχίσει να κάνει ‘συλλογή’ Όσκαρ με τα Fighter, Οδηγός Αισιοδοξίας, American Hustle) και κυκλοφόρησε δικαίως straight to video του 2015. Με τον ίδιο να έχει προλάβει να αφαιρέσει το όνομά του από τους τίτλους.

Αν και η πραγματική αφορμή, εκείνη η ‘ψηφίδα’ επικαιρότητας που μας ‘ενέπνευσε’, είναι η κυκλοφορία τις επόμενες μέρες στις ελληνικές αίθουσες του western Jane Got a Gun με τη Natalie Portman. Μια ταινία που καθυστέρησε δυο χρόνια επειδή το studio χρεοκόπησε. Ενώ είχε και διάφορα άλλα προβλήματα όπως αλλαγή σκηνοθέτη και διάφορα δυνατά ονόματα που υπέγραψαν και τελικά αποχώρησαν (Michael Fassbender, Jue Law, Bradley Cooper)

Ενώ μόλις τον περασμένο Οκτώβριο κυκλοφόρησε στο Ελλάντα το εντελώς σιχαμένο (αν και εμένα μάλλον μου άρεσε-μάλλον χρειάζομαι ψυχίατρο) The Green Inferno του ‘μετρ’ Eli Roth με τρία χρόνια καθυστέρηση λόγω οικονομικών δυσκολιών του studio.

Και μην ξεχνάμε και το τελευταίο Mad Max που μπορεί να είναι η καλύτερη περιπέτεια της χρονιάς, αλλά άργησε 3 χρόνια να ολοκληρωθεί λόγω μυριάδων προβλημάτων στα εξουθενωτικά γυρίσματα στην Αφρική.

Το πρώτο που έρχεται στο μυαλό

Δεν είναι άλλο από το All the Boys Love Mandy Lane με την Amber Heard. Ένα εξαιρετικό θρίλερ που, όταν το είδα, εκνευρίστηκα. Κυρίως γιατί έβαλε στη ζωή μου/μας την υπέροχη Τεξανή bisexual με επτά ολόκληρα χρόνια καθυστέρηση. Ο λόγος; Ηλίθιος και κοινότυπος. Συγκεκριμένα η εμπορική αποτυχία, εκείνη την περίοδο, θρίλερ όπως το Grindhouse, που έκανε το studio να το πουλήσει σε ένα άλλο, το οποίο τελικά με τη σειρά του χρεοκόπησε. Από την άλλη, θα πει κάποιος, σιγά την καθυστέρηση. Μπροστά στο I love Lucy: The movie, που κυκλοφόρησε με 48 χρόνια καθυστέρηση ή το The Plot Against Harry που άργησε 20 χρόνια και μια μέρα, είναι πασατέμπος.

Επίσης, μιας και μιλάμε για μεγάλες ‘αναμονές’, ένα χρόνο παραπάνω από το All the boys Love Mandy Lone καθυστέρησε, πίσω στα 90ς, το The Lovers on the Bridge του Leos Carax (για την ακρίβεια καθυστέρησε να παιχτεί στις ΗΠΑ) και ένα χρόνο λιγότερο (βλέπε έξι) τα Rampage του William Friedkin και Margaret με τους Anna Paquin και Matt Damon. Το τελευταίο επειδή ο σκηνοθέτης επέμενε να είναι μισή ώρα μεγαλύτερη η κόπια από ότι όριζε το συμβόλαιό του. Μια από τις καλύτερες ‘ραφάτες’ ταινίες, με μπόνους τον αστικό μύθο που θέλει την εκδοχή που έφτιαξε ο Martin Scorsese (ο οποίος μπλέχτηκε κάποια στιγμή) να είναι έξοχη.

Σπέσιαλ αναφορά στο δράμα εποχής Blue Sky που μπορεί να καθυστέρησε τρία χρόνια εξαιτίας οικονομικών προβλημάτων του studio, αλλά όταν τελικά βγήκε, χάρισε στην Jessica Lange το Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου.

Όταν οι καλές ταινίες μετατρέπονται σε ‘γεροντοκόρες’

Δεν ισχυρίζομαι ότι το Ordinary Decent Criminals του Kevin Spacey ήταν εξαιρετικό. Και σίγουρα το The General του John Boorman, που ασχολήθηκε με τον ίδιο Δουβλινέζο αρχιμαφιόζο, ήταν καλύτερο. Παρ’ όλ’ αυτά, δεν του άξιζε να είναι στα αζήτητα για πέντε ολόκληρα χρόνια.

Όπως αντίστοιχα δεν άξιζε να καθυστερήσουν 4 ολόκληρα χρόνια τα Henry: Portrait of a Serial Killer (βασικός λόγος ότι πάλευαν οι παραγωγοί να μην το χαρακτηρίσουν ‘Ακατάλληλο για Ανηλίκους’) και Prozac Nation με την Christina Ricci (έκανε τελικά κινηματογραφική πρεμιέρα μόνο στη Νορβηγία και μετά βγήκε στο Starz!).

Ενώ την ίδια τύχη είχαν -απίστευτο και όμως αληθινό- επίσης τα έξοχα Romance & Cigarettes του John Turturro (βγήκε μόνο όταν μπήκε στη μέση ο Adam Sandler και επέμενε να επιστρέψουν τα δικαιώματα στον σκηνοθέτη Turturro) και το υπέροχο The Cabin In The Woods που βρέθηκε να παραπαίει όταν πρώτα το studio το γύρισε πίσω για να το μετατρέψει σε 3D και μετά χρεοκόπησε. Και τα δυο μας ‘έστησαν’ στο ραντεβού για δυο χρόνια. Αλλά τουλάχιστον μας αποζημίωσαν χοντρά μετά.

Το ίδιο που έκαναν, με την πιο λάιτ έννοια του όρου, τα Bill & Ted’s Excellent Adventure (άργησε δυο χρόνια λόγω οικονομικών προβλημάτων), Fanboys με τους νερντ που προσπαθούν να τρυπώσουν στο Skywalker Ranch και μπόνους την Kristen Bell στο μεταλλικό μπικίνι της Princess Leia (σ.σ. οι παραγωγοί άλλαξαν σκηνοθέτη και αφαίρεσαν την σημαντική υπο-πλοκή που είχε να κάνει με καρκίνο) και το αιρετικό Idiocracy του Mike Judge (βγήκε ένα χρόνο μετά) που ξεφτίλιζε την ηλιθιότητα των Αμερικανών και την απληστία των εταιριών τους.

Τέλος, χωρίς να είναι από τις ταινίες που δεν αντέχουμε να ζούμε χωρίς, αξίζει να αναφέρουμε πως επίσης καθυστέρησαν να κυκλοφορήσουν τα Repo Men με τους Jude Law και Forest Whitaker (2 χρόνια), All the King’s Men (του βαριού πεπονιού Sean Penn) και Serena (2 χρόνια) με τους Bradley Cooper και Jennifer Lawrence (δεν ήταν κακό, απλώς όχι αξιομνημόνευτο). Tα θριλεράκια Case 39 με την -παραμορφωμένη από τις πλαστικές- Renee Zellweger και Trick R Treat (επειδή σε αυτό πεθαίνουν παιδιά), το αστυνομικό θρίλερ Slow Burn με τον Ray Liotta (4 χρόνια).

Και, φυσικά, το (εξαιρετικό κατά πολλούς, βαρετό κατ’ εμέ) Tree of Life του -συνήθη ύποπτου σε αυτές τις περιπτώσεις- Terrence Malick που και άργησε τρία χρόνια και είδε πολλούς από τους διάσημους πρωταγωνιστές να ψάχνουν να βρουν τις σκηνές τους (τις είχε κόψει στο μοντάζ). Όχι, δεν το βάζω στην ίδια κατηγορία με τα υπόλοιπα της παραγράφου. Οπτικά είναι μεγαλοφυές. Απλά δεν θεωρώ σωστό να το ανακηρύξω ‘αριστούργημα’ μόνο και μόνο για να αποφύγω ενδεχόμενα αγριεμένα ‘εσύ και ο γρύλος σου’ comments.

Τα blockbuster είναι αλλουνού παπά Ευαγγέλιο

Όταν μιλάμε για blockbuster, οι κανόνες είναι εντελώς διαφορετικοί. Ναι, μια αλλαγή ημερομηνίας εξακολουθεί να μην είναι ποτέ καλό σημάδι. Και ναι, μια μέρα καθυστέρηση εδώ ισοδυναμεί κυριολεκτικά με εκατομμύρια δολάρια ζημιά. Ωστόσο είναι τόσα πολλά τα γρανάζια και τόσα πολλά τα πράγματα που μπορούν να πάνε στραβά, που είναι σχεδόν αναπόφευκτη.

Χαρακτηριστικά αναφέρουμε το πρώτο Bourne, που κυκλοφόρησε με δυο χρόνια καθυστέρηση επειδή το studio επέμενε για περισσότερες σκηνές δράσης και διαφορετικό τέλος. Αντίστοιχα ο Τιτανικός ‘συνάντησε’ το παγόβουνο με ένα χρόνο καθυστέρηση επειδή ο Cameron απαίτησε 22 extra μέρες γυρισμάτων (φτάνοντας το budget σε 200 εκ. δολάρια), το Gangs of New York βγήκε ένα χρόνο αργότερα επειδή ο Scorsese δεν το παρέδιδε με τίποτα, το Gravity μας άφησε άναυδους ένα χρόνο μετά γιατί τα εφέ ήθελαν παραπάνω δουλειά.

Business as usual, όπως έλεγαν στο χωριό μου. Σε αντίθεση πχ. Με το Furious 7 όπου η καθυστέρηση οφειλόταν σε κάτι πιο σπάνιο, δηλαδή το θάνατο ηθοποιού (βλέπε Paul Walker). Ή το Apocalypse Now, μια ταινία θρυλική για τις δυσκολίες που είχε στο να γυριστεί (βλέπε καρδιακές προσβολές, πραξικοπήματα και ο ψυχάκιας Marlon που ήταν πολύ χοντρός για να γυρίσει το τέλος όπως είχε γραφτεί).

Ουσιαστικά το μοναδικό blockbuster που αξίζει μια θέση στη λίστα είναι το World War Z του Brad Pitt που καθυστέρησε ναι μεν μόνο 6 μήνες, αλλά ήταν στο παρατσάκ να μην κυκλοφορήσει ποτέ.

Χρειάστηκε να πεταχτούν στα σκουπίδια μήνες γυρισμάτων και να γραφτεί ένα ολόκληρο διαφορετικό τέλος (από τα παλικάρια που ήταν πίσω από το The Cabin in the Woods) προκειμένου να δούμε το διαμαντάκι που είδαμε (την θεωρώ την μοναδική zombie ταινία που έχει το εύρος που οφείλει μια πανδημία αυτού του μεγέθους).