Will Smith: Ο πρίγκιπας του Χόλιγουντ

Ξεκίνησε από μια ταπεινή κωμική σειρά όπου άφησε να φανούν όλα του τα χαρίσματα. Ο φακός τον αγαπούσε, ο κόσμος το ίδιο, μπορούσε να τραγουδάει, να παίζει δραματικά, να έχει κωμική φλέβα, τελοσπάντων για να μη τα πολυλογούμε ο Will Smith ως “Πρίγκιπας του Μπελ Ερ” μπορούσε λίγο-πολύ να κάνει τα πάντα. Κι αυτό θα το αποδείκνυε η ασύγκριτη εμπορική του καριέρα που θα ακολουθούσε την επόμενη 20ετία.

Ένα προφίλ για τον Smith στο ΤΙΜΕ λίγο πριν την κυκλοφορία του “I Am Legend” ξεκινάει με απόλυτα χαρακτηριστικό τρόπο. “Ο Will Smith σχεδιάζει τη στρατηγική του για την κατάκτηση του κόσμου από την κορυφή του ξύλινου τραπεζιού στο σπίτι του στην Καλιφόρνια”. Αυτό ακριβώς. Αυτοί το λένε για καλό βέβαια.

Και υποθέτω είναι, κάπως. Θέλω να πω, ο άνθρωπος είναι μηχανή χρημάτων στα ταμεία. Δεν έχει υπάρξει ποτέ ξανά άλλος ηθοποιός που να μπορεί με τέτοια συνέπεια να αποφέρει χρήματα πάντα. Ακόμα και οι πιο σάπιες ταινίες του (και έχει πολλές) έχουν βγάλει λεφτά στο παγκόσμιο box office. Το να βάζεις τον Will Smith σε ταινία είναι σα να τυπώνεις χρήματα.

Και δεν αναφέρομαι μόνο στις “Μέρες Ανεξαρτησίας” και στου “Άντρες με τα Μαύρα” και σε όλα αυτά που ναι, προφανώς θα βγάζαν λεφτά. Ο άνθρωπος έχει παίξει σε ένα φρικτό δράμα, το “Seven Pounds” το οποίο έκανε $168 εκατομμύρια, όπως αναλύει πολύ καλύτερα αυτό το κομμάτι. Αν δεν παίξει ο Smith σε αυτή την ταινία, η ταινία όχι μόνο σφαγιάζεται από τους κριτικούς (όπως κι έγινε ούτως ή άλλως) αλλά επιπλέον κάνει περίπου $13 στην Αμερική, άλλα $10 στο διεθνές, και βγάινει απευθείας σε DVD στον υπόλοιπο κόσμο.

Αυτό είναι που κάνει τον Will Smith τον μεγαλύτερο σταρ όλων. Διότι ναι, τελευταία ας πούμε υπάρχει ένας Robert Downey Junior που έχει πάρει φόρα, στις πλάτες του γεννήθηκε το απόλυτο υπερηρωικό franchise (αυτό των “Avengers”), και στις πλάτες του στηρίχτηκε η σύντομα 3η μεγαλύτερη ταινία όλων των εποχών στα παγκόσμια ταμεία. Ναι, είναι ό,τι πιο καυτό υπάρχει αυτή τη στιγμή.

Όμως ο Smith κάνει ταινίες που σαν ρουτίνα μαζεύουν $300+ στο παγκόσμιο box office, και ακόμα σημαντικότερα, κάνει εμπορικές επιτυχίες, ταινίες που δεν είχαν καμιά δουλειά να είναι. Ο Downey αυτό δεν το δοκιμάζει καν. Ο Tom Cruise είναι παρελθόν. Ο DiCaprio όταν κάνει της χαμηλού προφίλ οσκαρικές του, έχουν απλά μια τίμια διαδρομή σε περιορισμένο κύκλωμα. Κανείς δε μπορεί να δημιουργήσει μπλοκμπάστερ εκ του μηδενός. Μόνο ο Will Smith.

Και γιατί αυτό είναι κακό;

Είναι η στρατηγική που λέγαμε παραπάνω. Όλη του η καριέρα έχει υπολογιστεί μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας ώστε ακριβώς να μπορεί το όνομά του να είναι πάνω από όλα τα άλλα στοιχεία μιας ταινίας. Έκανε το Michael Bay σίκουελ (“Κακά Παιδιά 2”), έκανε τους εξωγήινους σε ταινία καταστροφής (“Μέρα Ανεξαρτησίας”), έκανε τους εξωγήινους σαν κωμωδία (“Άντρες με τα Μαύρα”), έκανε σκοτεινό υπερήρωα (“Hancock”), έκανε ένα ασφαλές οσκαρικό δράμα (“Pursuit of Happyness”), μια inspirational βιογραφία (“Άλι”, η χειρότερη ταινία του μεγάλου Michael Mann), αν πιάσεις τη φιλμογραφία του είναι όλα τσεκαρισμένα ένα προς ένα.

(Εχμ, δηλαδήηηη, τελοσπάντων.)

Δεν υπάρχει το παραμικρό ρίσκο, η παραμικρή στιγμή που σπάει χαρακτήρα και κάνει κάτι άλλο. Ακόμα και το ‘οσκαρικό’ του που είπαμε είναι ασφαλές. Τι εννοούμε; Δε θα τον δεις να υποφέρει, να ασχημαίνει, να κάνει κάτι άσχημο, να είναι κακός, να είναι σκοτεινός, να είναι τσαλακωμένος. Όχι, είναι ο πατέρας που αγαπάει τον γιο του, δυσκολίες, ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο κι άλλα τέτοια ευγενή. Ο Will Smith απλά δεν τσαλακώνεται κύριοι.

Το βλέπεις και στην εκτός μεγάλης οθόνης περσόνα του, πως όλα είναι υπολογισμένα προς την εγκαθίδρυση ενός τεράστιου brand. Ο γιος του Jaden μπήκε τσάκα-τσάκα στο παιχνίδι της showbiz, με ένα ριμέικ “Καράτε Κιντ” σαν προσωπικό του όχημα, κι αφού είχε ήδη παίξει στο πλευρό του μπαμπά στο “Happyness”. Η κόρη Willow ξεκίνησε μουσική καριέρα στα 10 της (!) κι ενώ είχε επίσης παίξει κι εκείνη στο πλευρό του μπαμπά. Θυμάστε στο “Matrix” που στο τέλος όλος ο κόσμος ήταν κυριευμένος από ρέπλικες του Πράκτορα Smith; Ε. Αυτό.

Ο ίδιος ο Will στο μεταξύ είναι συγκρατημένος σε όλα. Δεν τον βλέπεις ποτέ να κάνει ακρότητες, δεν θα εμπλακεί ποτέ του σε τίποτα συζητήσιμο, δε θα επιτρέψει τίποτα που να πάει να του χαλάσει το ίματζ. Είναι χαρακτηριστική η στάση του στο θέμα της Σαϊεντολογίας. Γερή κλίκα στο Χόλιγουντ αυτοί οι παλαβιάρηδες που πιστεύουν σε εξωγήινες θεότητες, ο Smith διατηρεί έξοχες σχέσεις με την εκκλησία του, έχει κάνει και δωρεές μάλιστα, αλλά παραμένει Χριστιανός. “Είμαι Χριστιανός,” έχει πει. “Έχω σπουδάσει όλες τις θρησκείες και σέβομαι όλους τους ανθρώπους και όλες τις διαδρομές.”

Να πώς τα έχουμε καλά με όλους. Tom Cruise, Mel Gibson, λοιποί κύριοι που φτάσατε ψηλά και καήκατε, ελπίζω να προσέχετε.

Το κοντινότερο που έχει φτάσει ο Smith στο να βγει από το προσεγμένο καλούπι του ήταν μια φορά που ένας ρεπόρτερ πήγε να τον φιλήσει σε ένα κόκκινο χαλί κι εκείνος αντέδρασε σπασμωδικά, χαστουκίζοντάς του. Αυτό κάτι λέει.

Τι τέχνη θα παραδώσεις μωρέ;

Όλοι οι άλλοι μεγάλοι σταρ έχουν σε κάποιο σημείο εκμεταλλευτεί ό,τι ήταν αυτό που έχτισαν, ώστε να κάνουν το κάτι παραπάνω. Όλοι, ανεξαιρέτως. Σε ό,τι επίπεδο αναγνωρισιμότητας ή εμπορικότητας βρίσκονται. Ο Johnny Depp τα έκανε στην αρχή της καριέρας του, πριν γίνει τεράστιος movie star από ψιλοσπόντα. Στην τελική έχει ένα περίεργο, χαρακτηριστικό στυλάκι. Αυτός είναι, ξέρεις ποιος είναι. Δεν κρύβει τον εαυτό του, δε νιώθεις πως υπολογίζει διαρκώς.

Ο Tom Cruise έπαιξε τον σεξομανή douchebag στη “Μανόλια”. Ταινιάρα και ερμηνειάρα. Και έπαιξε στην τελευταία, προκλητική, ταινία του Stanley Kubrick. Έχει κουλτουρόσημα για μια καριέρα ολόκληρη. Του περισσεύουν. Έχει κάνει Kubrick.

Ο DiCaprio μια κατηγορία μόνος του. Δεν υπάρχει στιγμή που να μην νιώθεις πως προσπαθεί να κάνει το κάτι παραπάνω με την καριέρα του και με αυτά που μπορεί (ή θέλει) να κάνει ως ηθοποιός. Ο Mel Gibson είναι αυθεντικός τρελός, στο απόγειο της εμπορικότητάς του πήγαινε και μεθούσε στο Μαλιμπού κι έκανε πράγματα σαν το “Apocalypto”. Αιώνιο respect. (Για το πειρματικό του σινεμά, όχι για τα κοκκαϊνομεθύσια.)

Ο George Clooney… αυτός είναι λίγο πολύ το υπόδειγμα. Ξεκίνησε κι εκείνος ως pretty face από την τηλεόραση, έκανε κι αυτός 3-4 μπαλαφάρες στο σινεμά, κάτι αδιάφορες περιπέτειες, κάτι άθλια υπερηρωικά, – όμως αφότου βρήκε τη διαδρομή του κι έγινε ο απόλυτος σταρ, συνδυάζει τα όποια “Ocean” με τα όποια “Syriana” και τα όποια “Descendants”. Σκηνοθετεί, γράφει, παίζει, χρησιμοποιεί τη φήμη του για καλούς σκοπούς, έχει πάρει Όσκαρ, θα πάρει κάποτε κι άλλο, απολαμβάνει τον απόλυτο σεβασμό.

Μέχρι και κάποιος σαν τον Matthew McConaughey, τον άνθρωπο δηλαδή που έμοιαζε πάντα απόλυτα ικανοποιημένος με το να παίζει απλά σε χαζοκομεντί και να ανακηρύσσεται πιο σέξι άντρας του κόσμο από το περιοδικό People. Ακόμα κι αυτός, χτες έπαιξε στο “Mud”, την ταινία που έκλεισε το φετινό διαγωνιστικό των Καννών και θα συζητιέται για μήνες ακόμα – θυμηθείτε τη και όταν φτάνουν τα Όσκαρ.

Μπορείς να πεις πως ο Downey είναι μια περίπτωση ανθρώπου που από τη στιγμή που το όνομά του μπήκε στους ΑΑΑ των movie stars, δεν έχει ρισκάρει καθόλου, παρά κάνει ευχάριστες μπλοκμπαστεριές. Ναι, με τη διαφορά πως αυτός έχει υπάρξει διαλυμμένος, κάποτε. Με τη διαφορά πως αυτός είναι τόσο χύμα και ευχάριστος που μόνο υπολογισμένο δε σου βγάζει. Με τη διαφορά πως ο μεγαλύτερος ρόλος της καριέρας του, ο ρόλος που τον έκανε τον σταρ που είναι σήμερα, ήταν ο Iron Man. Δηλαδή ο Τόνι Σταρκ. Δηλαδή ένας μέθυσος πολυεκατομμυριούχος που δεν ξέρει πώς να μην φέρεται σαν εγωιστικό παλιόπαιδο. Δηλαδή ο ίδιος.

Δηλαδή, ένας ρόλος που ποτέ μα ποτέ μα ποτέ δε θα τολμούσε να πάρει ο Will Smith.

Ο Will Smith μοιάζει απόλυτα ικανοποιημένος με το να είναι πάντα αποσυνδεδεμένος από την Τέχνη. Καμία πρόκληση, τίποτα ακραίο, μηδενικό ρίσκο. Δεν μπορείς ποτέ να ξέρεις ποιοι δικαιώνονται τελικά από όλα αυτά. Οι DiCaprio ή οι Smith;

Δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος, τελικά. Αυτό όμως για το οποίο είμαι όντως σίγουρος, είναι ότι τη μέρα που βγήκε στις αίθουσες το “Men in Black 3”, ο Matthew McConaughey διαγωνίστηκε στο Φεστιβάλ Καννών.