11 απολαυστικοί μονόλογοι της μεγάλης οθόνης

Δεν τα χάσαμε -ακόμα- για να βγούμε στους δρόμους να μιλάμε στον εαυτό μας ή να κατακεραυνώνουμε όσα μας ενοχλούν χρησιμοποιώντας βιβλικές παραπομπές, αλλά εντάξει, η εποχή το σηκώνει το παραλήρημα.

Αυτές είναι 11 κινηματογραφικοί μονόλογοι που μας έκαναν να σταθούμε με δέος απέναντι στην οθόνη, να αναπαράγουμε ατάκες σε fora και σε twitter (και στην πραγματική μας ζωή φυσικά, πόσες φορές κι αν έχω αναφωνήσει “those motherfucking snakes” όταν πάω εξοχή) ή να σηκωθούμε και να αρχίσουμε να χειροκροτάμε φωνάζοντας ΚΙ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ MAD AS HELL ΑΔΕΡΦΕ ΜΟΥ, ΠΕΣ ΤΑ.

Και ναι, φυσικά έχουμε δύο Samuel Jackson στη λίστα.

O Peter Finch στο “Δίκτυο”

Έχει εμπνεύσει περίπου τους μισούς οργισμένους μονολόγους στο σύγχρονο σινεμά και τηλεόραση (πιο πρόσφατα στο “Newsroom” του ΗΒΟ που αρχίζει αυτή την Κυριακή), παρακολουθώντας έναν παρουσιαστή ειδήσεων που βλέπει την ηθική γύρω του να καταρρέει υπέρ του κυνηγιού της θεαματικότητας και του κέρδους. Και είναι εκεί, βρεγμένος ως το μεδούλι, εξοργισμένος, ενδεχομένως και ψιλο-τύφλα, που προτρέπει στον αέρα όλους τους θεατές να βγούν και να φωνάξουν I’M MAD AS HELL.

Η μεγάλη ατάκα: I’m mad as hell and I’m not gonna take this anymore!

Ο Marlon Brando στο “Λιμάνι της Αγωνίας”

Ο Brando είχε αυτή τη μαγική ικανότητα να μπορεί να κάνει πέντε λέξεις στη σειρά να σε ηλεκτρίζουν και να ταράζουν όλο σου το είναι. Στο αριστούργημα του Καζάν παίζει έναν λιμενεργάτη παλιό μποξέρ που πουλάει έναν αγώνα και μετά πρέπει να ζήσει με το βάρος της ηθικής του. Σε αυτή την συγκλονιστική σκηνή εξηγεί γιατί κλίνει προς το να καταθέσει και να αρνηθεί να ζήσει για πάντα με το λάθος του. Αλλά περισσότερο απ’όλα, είναι η κατάθεση ψυχής του Brando, του πώς μετανιώνει για το potential που άφησε να πάει στα σκουπίδια. Ανατριχιαστικό.

Η μεγάλη ατάκα: I could’a been a contender. I could’a been somebody.

Ο Clint Eastwood στο “Dirty Harry”

Σκηνή-έμβλημα, ανάβουμε καπνογόνα κι αρχίζουμε να χορεύουμε, τι να λέμε τώρα. Όχι ότι είμαστε με τον Χάρι στην γενική του ηθική, αλλά η απλή ιδιοφυία της σκηνής που βάζει τον mean machine μπάτσο να θέτει ως δίλημμα το “έχω σφαίρα ή όχι; αλλά τελικά δε με νοιάζει γιατί τόσο έξαλλος είμαι” κάνει αυτή τη μικρή σκηνή αξεπέραστη, ιστορική. Δες την εδώ.

Η μεγάλη ατάκα: Do I feel lucky? Well, do you, punk?

Ο Rutger Hauer στο “Blade Runner”

Το ανδροειδές Ρόι του Hauer ζει τις τελευταίες του στιγμές και παραδίδει έναν μονόλογο πάνω στις αναμνήσεις του που τώρα θα σβήσουν μαζί με αυτόν. Ακόμα κι από μόνο του, αυτό το μονόλεπτο είναι μια συγκλονιστική υπαρξιακή αναζήτηση, ένας πικρός στοχασμός πάνω στην αξία της ίδιας μας της ύπαρξης. Η ατάκα του Hauer με στοιχειώνει από την πρώτη φορά που, ως πιτσιρίκι, είδα την ταινία.

Η μεγάλη ατάκα: All those moments will be lost in time, like tears in the rain.

Ο Samuel Jackson στο “Snakes on a Plane”

Άλλη μια συγκλονιστική υπαρξιακή αναζήτηση, αυτή τη φορά με λίγο λιγότερο θάνατο και περισσότερα φίδια. (Παρατίθεται το κλιπάκι με την λογοκρισία για την τηλεοπτική προβολή, έτσι, για ακόμα μεγαλύτερα γέλια. #klaiw)

Η μεγάλη ατάκα: I’ve had it with these motherfuckin’ snakes on this motherfuckin’ plane.

Ο Jack Nicholson στο “Ζήτημα Τιμής”

Σε αυτό το σημείο δεν πρέπει να υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει δει αυτή την ταινία, δεν έχει μείνει να χάσκει μπροστά στο παραλήρημα του Nicholson και δεν βγάλει το απαραίτητο “WOOHOO!!!” όταν ο Τζέσαπ παραδέχεται πως διέταξε code red. AMAZING.

Η μεγάλη ατάκα: You can’t handle the truth!

Ο Charlie Chaplin στον “Μεγάλο Δικτάτορα”

Υπάρχει η σχολή σκέψης που λέει πως όλα ήταν καλύτερα όταν ο Charlie Chaplin δεν μπορούσε να μιλάει στις ταινίες του, μιας και σε αυτή την σάτιρα χρησιμοποιεί τη δυνατότητα ομιλίας για να παραδώσει ένα ατελείωτο διδακτικό λογύδριο. Αλλά συγγνώμη, όσο κι αν βλέπει κανείς αυτό το μονόλογο ξανά και ξανά, δεν παύει ποτέ να είναι ανατριχιαστικός, γεμάτος μεγάλες αλήθειες και, δυστυχώς, πάντα μα πάντα επίκαιρος. Νιώσε.

Η μεγάλη ατάκα: We think too much and feel too little. More than machinery, we need humanity. More than cleverness, we need kindness and gentleness.

Ο Robert Shaw στα “Σαγόνια του Καρχαρία”

Ο Κουίντ αναπλάθει με αργόσυρτο λόγο την επίθεση που δέχτηκε το πολεμικό Indianapolis πίσω στα 1945, καθώς και τις εμπειρίες του με τους καρχαρίες εκείνη τη νύχτα, όταν και κατάφερε να επιβιώσει. Απλώς χαζεύει. Σκηνές σαν αυτή είναι που έκαναν την ταινία να γράψει ιστορία, κάνοντας τον τρόμο αληθινό, ανθρώπινο. Δες την εδώ.

Η μεγάλη ατάκα: And, you know, the thing about a shark… he’s got lifeless eyes. Black eyes. Like a doll’s eyes. When he comes at ya, doesn’t seem to be living.

O Robert DeNiro στον “Ταξιτζή”

Ε, ναι, ΟΚ. Ξέρεις.

Η μεγάλη ατάκα: You talkin’ to me?

O Douglas Rain στο “2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος”

Το φοβερό σε αυτό το μονόλογο του HAL (που συμβαίνει ενώ ο Ντέιβ του αποσυνδέει τα λειτουργικά συστήματα, ουσιαστικά “σκοτώνοντάς” τον δηλαδή) είναι ότι παραδίδεται με φωνή πλήρους μονοτονίας. Καθώς ο HAL νιώθει να απειλείται, περνάει από την άρνηση στον τρόμο μέσα σε λίγες στιγμές, την ώρα που όμως η φωνή του παραμένει ακριβώς ίδια. Για κάποιο λόγο το να ακούς κάποιον (έστω κι έναν υπολογιστή με φονικές διαθέσεις) να παρακαλά για τη ζωή του με την ίδια ένταση που πριν λίγο ήταν όλο “ντάξει Ντέιβ, χαλάρωσε τη φάση σου” είναι ακόμα πιο ανατριχιαστικό από το να ακούς απλώς κάποιον να φωνάζει πανικόβλητος.

Η μεγάλη ατάκα: I’m afraid. I’m afraid, Dave.

Ο Samuel Jackson στο “Pulp Fiction”

Ε δε θα μπορούσαμε να κλείσουμε με οτιδήποτε άλλο πέραν της ιερής -βιβλικής μη σου πω- οργής του Cool Sam στην ταινιάρα του Tarantino. Αν βλέπαμε αυτή τη σκηνή σε repeat για μια ολόκληρη μέρα ούτε που θα βαριόμασταν.

Η μεγάλη ατάκα: And I will strike down upon thee with great vengeance annd furious anger!