Διώξτε αυτές τις ταινίες από το imdb top-100

Πετύχαμε τις προάλλες ένα μοντάζ σκηνών από όλο το τοπ-250 ταινιών του imdb όπως το έχουν ψηφίσει οι χρήστες του site, και όπως το βλέμμα μας έπεσε σε μια σκηνή από το “Snatch” του Γκάι Ρίτσι, αναρωτηθήκαμε τι στα κομμάτια θέλει σε αυτή τη λίστα το “Snatch” του Γκάι Ρίτσι. Περαιτέρω έρευνα το εντόπισε στο #112 του τοπ-250. 4 θέσεις πιο κάτω βρήκαμε το “Λιμάνι της Αγωνίας” του Ελίας Καζάν.

Κάτι τέτοια πάντα συγχύζουν κάπως τους ανθρώπους που παίρνουν το σινεμά πολύ προσωπικά, οπότε αφού πρώτα μονολόγησα “ε, πάλι καλά, δεν είναι και στην 100άδα”, η επόμενη αποστολή σύγχυσης και γέλιου θα ήταν να κάτσω να κοιτάξω τι ακριβώς απαρτίζει αυτή την 100άδα. Όλοι ξέρουμε ας πούμε ότι το διαχρονικό #1 της λίστας του imdb είναι η “Τελευταία Έξοδος”, όλοι γνωρίζουμε πως οι φουλ τριλογές “Άρχοντας των Δαχτυλιδιών” και “Πόλεμος των Άστρων” είναι εκεί μέσα (είθε η δύναμη να είναι με τον fanboy), σίγουρα υπάρχει πολύς Χίτσκοκ, αλλά τι άλλο; Θα είναι τίγκα στο μπλοκμπάστερ; Θα αναγνωρίζονται μεγάλα κινήματα; Είχα την απορία κι έτσι κάθισα και το διάβασα προσεκτικά.

Τελικά είναι μια λίστα που έχει από Σκορσέζε μέχρι Φελίνι κι από “Spirited Away” μέχρι “Αμελί” κι από “Νονούς” μέχρι “Fight Club”, καλύπτει πολύ πράμα. Όμως το να πούμε “γουστάρουμε που αυτές οι 15 ταινίες είναι στο τοπ-100” ακούγεται υπερβολικά βαρετό, οπότε αποφασίσαμε να κάνουμε ακριβώς το αντίθετο.

Διώχτε λοιπόν αυτές τις 15 ταινίες από το τοπ-100!

(Η λίστα που ακολουθεί -δε θα μπορούσε παρά να- είναι εντελώς υποκειμενική. Οι αριθμοί στις παρενθέσεις είναι η θέση των ταινιών την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο. Τα σχόλια που ακολουθούν είναι από την #1 κριτική αναγνωστών για την εκάστοτε ταινία.)

Braveheart (84)

“Οι περισσότεροι στο site διαλέγουν το ‘Νονό’ ή την ‘Τελευταία Έξοδο’ αλλά αυτή είναι, αυτή είναι η καλύτερη ταινία που γυρίστηκε ποτέ. Είναι όσο κοντά στην τελειότητα μπορεί να είναι μία ταινία. Οι ηθοποιίες είναι υπέροχες, ο άντρας που έπαιζε τον Λονσανκς και ο ηθοποιός που ερμήνευσε τον Robert the Bruce θα έπρεπε κι οι δύο να έχουν προταθεί για Όσκαρ. Είναι τέχνη, καλύτερο από κάθε ταινία. Ότι βρίσκεται στη θέση 93 του τοπ-250 είναι ντροπή.”

Σε αυτό το τελευταίο αν μη τι άλλο θα συμφωνήσουμε. Είναι μια συμπαθής επικοεπικίλα με χιούμο και πολύ διασκεδαστικό για τέτοιο φιλμ, αλλά δεν είναι καν οι πιο δυνατές σκηνοθεσίες του ίδιου του Μελ Γκίμπσον, τον οποίο by the way ξεκαθαρίζουμε οτι γουστάρουμε πολύ ως δημιουργό. Το αγαπημένο μου κομμάτι είναι αυτό για τις τρομερές ερμηνείες που έπρεπε να έχουν προταθεί και για Όσκαρ, τόσο που ο rutan07 δεν θυμάται καν πώς λένε τους ηθοποιούς.

Η Επιστροφή των Τζεντάι (81)

“Αυτή η ταινία έχει κακή φήμη λόγω των Ewoks, αλλά υπάρχουν τόσοι πολλοί λόγοι να αγαπάς αυτή την ταινία.”

Όχι μόνο των Ewoks, φίλε avenatticlint. Δεν είμαι τρομερός φαν καμίας ταινία του “Πολέμου των Άστρων”, αλλά πες τις άλλες τις δέχεσαι. Οι Τζεντάι δεν έχουν καμία θέση στην 100άδα, και το φοβερό είναι πως κι οι περισσότεροι φανς της σειράς θα το παραδεχτούν πρώτοι-πρώτοι. Εντάξει, όχι ο avenatticlint.

Ρέκβιεμ για Ένα Όνειρο (72)

“Μια καλή ένδειξη για ένα προκλητικό και πρωτότυπο φιλμ είναι η ποσότητα των 1/10 και 10/10 κριτικών, όπου οι 1/10 αποτελούνται από λίγες μόνο γραμμές. Ένα καλό σημάδι πως αυτά τα παλικάρια δεν μπορούσαν ή δεν ήθελαν να δουν το φιλμ με ανοιχτό μυαλό.”

Σώπα μάνα μου που δεν καταλάβαμε τον πολυεπίπεδο Αρονόφσκι. Μα το θεό δεν καταλαβαίνω γιατί συνεχίζει να θεωρείται καλή αυτή η ταινία. Οι κωμικές ακρότητες που συμβαίνουν για δικαιολογήσουν το δράμα συνθλίβουν το όποιο point επιχειρούσε να κάνει η ιστορία. Δεν ξέρω αν είναι μεγαλύτερη η βία των εικόνων ή του τρόπου με τον οποίο ο Αρονόφσκι προσπαθεί να επιβάλει τις ιδέες του. Χίλιες φορές προτιμότερος όταν μιλάει πιο σιωπηλά, όπως στον “Παλαιστή” ή το θαυμάσιο “Fountain”.

The Intouchables (68)

“Μην το δείτε μέσα από το πρίσμα της ‘ξένης ταινίας’. Θα χάσετε το χρόνο σας και θα χάσετε κάτι πολύ πιο σημαντικό.”

Πράγματι. Μια χαρά mainstreamίλα είναι η ταινία. Ένας φίλος μου που λατρεύει το Γαλλικό σινεμά τσαντίζεται κάθε φορά που κοιτάει τους εκπροσώπους του σε αυτή τη λίστα, τώρα καταλαβαίνω γιατί.

To Πράσινο Μίλι (64)

“Το φιλμ εφευρέθηκε για δημιουργίες σαν αυτήν.”

Εντάξει, alan photog. Κι εμένα μου αρέσει το “Πατς Άνταμς”. Αλλά σοβαρά, αρέσει σε ανθρώπους το “Πράσινο Μίλι”; Ειλικρινά δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Είναι ένα εντελώς απλουστευτικό παραμυθάκι το οποίο σέρνεται προς τη λύση του και είναι εκπληκτικά βαρετό στα περισσότερά του σημεία. Ειλικρινής έκπληξη.

Οι Ζωές των Άλλων (60)

“Το πιο υποτιμημένο φιλμ του 2006.”

(Το φιλμ αυτό κέρδισε Όσκαρ.) Αυτό αντιθέτως, ξέρω ότι αρέσει πολύ, αλλά ιδεολογικά είναι ένα χάος. Υποθέτω όταν μοιράζεις συγχωροχάρτια γίνεσαι αρεστός.

Η Ζωή Είναι Ωραία (57)

“Εξεπλάγην από τα αρνητικά σχόλια που έκαναν κάποιοι σε αυτή τη σελίδα. Μπορώ να καταλάβω ότι κάποιοι άνθρωποι δε θα ζήσουν την εμπειρία της ίδιας χαράς που νιώσαμε εμείς βλέποντας την ταινία. (σσ. Ολοκαύτωμα. This is kefi.) Αλλά ότι αυτοί οι θεατές ένιωσαν προσβεβλημένοι επειδή η ταινία δεν παρουσίασε την ‘πραγματικότητα’ όπως όντως είναι, δεν είναι δίκαιο.”

Όχι, kvonarx, αυτό που δεν είναι δίκαιο είναι ότι έπρεπε να υπομείνουμε τα καραγκιοζιλίκια του Μπενίνι για δύο ώρες. Υπάρχουν φορές που φαντάζομαι τις σκηνές φιλμικού βασανισμού από το “Κουρδιστό Πορτοκάλι”, αλλά με τον Ρομπέρτο Μπενίνι στη θέση του Άλεξ Μακντάουελ. Να τον έδενα σε μια καρέκλα, να μη μπορούσε να κλείσει μάτια ή αυτιά για ώρες, και να έπρεπε απλώς να βλέπει τον εαυτό του να κάνει τον καραγκιόζη σε λούπα. “Όχι όχι, το έκανε για να δώσει ελπίδα και για να δείξει τη χαρά της ζωής!” Το φιάσκο “Πινόκιο” ήταν ό,τι πιο δίκαιο έχει συμβεί ποτέ και το εννοώ.

The Departed (52)

“Τώρα, ξέρω ότι το ‘Departed’ είναι βασισμένο στην ταινία ‘WuJianDao’ από το Χονγκ Κονγκ, αλλά ο Σκορσέζε πραγματικά αρπάζει αυτή την σπουδαία ιστορία και τη φέρνει στην Αμερικάνικη Οθόνη.”

Και καλά έκανε, General_Turgidson, αλλά γιατί Μιλάμε Με Κεφαλαία; Η αλήθεια είναι πως αυτή η ταινία μου αρέσει πολύ από την αρχή ως το τέλος, την έχω δει 3-4 φορές και πάντα τη διασκεδάζω. Αλλά δεν έχει καμία δουλειά τόσο ψηλά σε αυτή τη λίστα, κι όχι μόνο επειδή δεν είναι καν μες στις καλύτερες ταινίες του Σκορσέζε, αλλά κυρίως επειδή δεν πιάνει μία μπροστά στα πρωτότυπα “Infernal Affairs” αριστουργήματα. Μάλλον φταίει που δεν ήταν κι εκείνα στην Αμερικάνικη Οθόνη.

Ο Πιανίστας (51)

“Αυτή είναι μια από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει ποτέ και αυτό που μου έκανε δε μπορώ να το περιγράψω με λόγια. Αλλά εν συντομία, με συγκίνησε, με έκανε να κλάψω, με έκανε να αισθανθώ σα να ήμουν σε Πολωνέζικο γκέτο το 1940, και τελικά με έκανε να φιλήσω το πεζοδρόμιο καθώς βγήκα από το σινεμά και ευχαρίστησα το Θεό που ζω στην ελεύθερη κοινωνία που ζω.”

Έχουμε δει ξεκάθαρα μια εντελώς διαφορετική ταινία με τον Dan Grant.

Σκοτεινός Ιππότης: Η Επιστροφή (29)

“Με συνολική διάρκεια περίπου 3 ώρες, η ταινία ποτέ δε γίνεται βαρετή, κάτι που είναι πολύ εντυπωσιακό.”

Το ίδιο με πριν. ΟΚ ο “Σκοτεινός Ιππότης” αλλά αυτό εδώ είχε πιο πολλά προβλήματα κι από την ίδια την Γκόθαμ. Η οποία στην πραγματικότητα δεν είχε προβλήματα. Μέχρι που είχε, και κάπως έφταιγε γι’αυτό ο Μπάτμαν. Επειδή είχε πει ψέμματα στα αρνιά κατοίκους και– όχι, όχι, δε θα παρασυρθώ.

Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών: Οι Δυο Πύργοι (21)

“Αυτή είναι η μεγαλύτερη ταινία της τριλογίας. Τι εννοώ με αυτό; Λοιπόν αυτή η ταινία έχει τόσα πολλά πράγματα που συμβαίνουν όπως την φοβερή μάχη του Helm’s Deep.”

‘Όπως’; Δηλαδή τι άλλο; Δεν με εξιτάρει ιδιαίτερα η τριλογία του “Άρχοντα”, αλλά αν οι άλλες δύο ταινίες έχουν φοβερές κινηματογραφικές αρετές, αυτή εδώ είναι απλά μια βαρετή, αχρείαστα μακρά, άνισου ρυθμού, ατελείωτη σκηνή μάχης.

Η Πόλη του Θεού (20)

“Το κινηματογραφικό στυλ της ταινίας κάνει αναφορές στον Ταραντίνο, με έξυπνες μετακινήσεις στο χρόνο, παγώματα, και κείμενα που σηματοδοτούν ένα νέο κεφάλαιο στην ταινία. Με κάθε έννοια, κάτι σαν το Βραζιλιάνικο “Pulp Fiction” ή “Τα Καλά Παιδιά”, αλλά με τη δική του ξεχωριστή γεύση.”

Ενδεχομένως στο τοπ-100 των καλύτερων καρτ ποστάλ κάτι να γινόταν. Τέτοιες ταινίες με κάνουν να αντιδρώ με άρνηση απέναντι στο στιλιζάρισμα και να θέλω να φωνάξω στην οθόνη “ΜΙΛΑΣ ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΑΛΗΘΙΝΟ, ΞΕΡΕΙΣ”. Ο Ταραντίνο κάνει παλπ σινεμά δίχως την παραμικρή ένδειξη σοβαροφάνειας.

Φόρεστ Γκαμπ (19)

“Πιστεύω πως ο καθένας από εμάς έχει το δικαίωμα στη γνώμη του για ταινίες ή για άλλα θέματα. Παρόλ’αυτά, από πολλά σχόλια που έχω διαβάσει για την ταινία, δε νομίζω πως πολλοί κατάλαβαν την ουσία του μηνύματος από τον συγγραφέα και τον σκηνοθέτη. Αυτή η ταινία είναι ένα σπουδαίο μοντέρνο παραμύθι, ένα παραμύθι στο λεξικό ερμηνεύεται ως μια σύντομη φανταστική ιστορία που διδάσκει ένα ηθικό μήνυμα. Υπάρχουν πολλά άλλα ηθικά μηνύματα που εξηγούνται σε αυτή την ταινία, αλλά πρώτα και κύρια είναι η αξιοπρέπεια και η απλή καλοσύνη.”

ΘΕΕ ΜΟΥ. Λοιπόν, η ζωή είναι ένα κουτί σοκολατάκια και οι λίστες το ίδιο, και ποτέ δε ξέρεις τι θα βρεις μετά, και καμιά φορά βρίσκεις την πιο ανούσια ταινία όλων των εποχών που όμως “είχε πλάκα επειδή ο χαζούλης έφτιαξε την Apple χοχο”; Ugh. Α ναι, κι επειδή μας μαθαίνει την απλή καλοσύνη. Ωραίο soundtrack πάντως.

Inception (14)

“Συμπερασματικά, τα μοτίβα του είναι συναρπαστικά αλλά η παράδοση χωράει βελτίωση”.

Με αυτό συμφωνώ, δεν ξέρω πώς και βρέθηκε πρώτα στα user reviews. Το καλό με τον στρατό των ζόμπι του Κρίστοφερ Νόλαν είναι ότι αριστουργήματα σαν το “Memento” και το “Prestige” βρίσκονται στην 100άδα αυτής της λίστας. Το κακό με τον στρατό των ζόμπι του Κρίστοφερ Νόλαν είναι ότι ισχύει το ίδιο και για οτιδήποτε άλλο έχει γυρίσει την τελευταία δεκαετία. Δηλαδή αν το συμπαθέστατο (και σημαντικότατο) “Inception” έχει θέση εδώ (και πόσο ψηλά κιόλας!) τότε στο “Brazil” ας πούμε θα πρέπει να δώσουμε Νόμπελ Ειρήνης;

Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ (1)

“Γιατί θέλω να γράψω το 234ό σχόλιο πάνω στην “Τελευταία Έξοδο”; Δεν είμαι σίγουρος – σχεδόν οτιδήποτε μπορεί ποτέ να ειπωθεί γι’αυτό, έχει ήδη ειπωθεί.”

Όντως, φίλε carflo. Πόσα να πεις πια γι’αυτή την ταινία εξάλλου; Εντάξει, δεν έχω κανένα πρόβλημα με το εργάκι, είναι μια απολύτως ευχάριστη και διασκεδαστική ταινία που έτσι και την πετύχεις στο ζάπινγκ δεν υπάρχει απολύτως κανένας λόγος να αλλάξεις κανάλι. Αλλά θέλω να πω, η #1 ταινία όλων των εποχών δε θα έπρεπε να ακολουθείται ποτέ από μια πρόταση σαν αυτή που μόλις έγραψα. Θα έλεγες ποτέ για το “Νονό” ή για το “Vertigo” κάτι σαν “ε, άμα το πετύχω κάθομαι και το χαζεύω, fun fun fun”;

 

Και τώρα κοίτα τι έγινε. Αν έβγαιναν αυτές οι ταινίες από τη λίστα, θα έμπαινε στο top-100 το “Snatch”. Δίκαιο.