O Brad Pitt πότε θα πάρει Όσκαρ;

Το χειρότερο: Οι ηθοποιοί που σαραβαλιάζουν τον εαυτό τους για να πάρουν Όσκαρ. Που ασχημαίνουν, που παίζουν αρρώστους, που οδύρονται, που χάνουν 87 κιλά, που τελοσπάντων αλλοιώνουν τους εαυτούς τους σε σημείο διάλυσης, για να επιβραβευτούν γι’αυτό με ένα αγαλματίδιο. Γιατί ξέρεις ότι εκεί δε βραβεύεται ο ηθοποιός, αλλά ο ρόλος. Οι ειδικές συνθήκες που τεχνητά δημιουργούνται ώστε να σχηματιστεί μια αφήγηση του στυλ: “Κοίτα τι έκανε στον εαυτό του!”

Επιβραβεύονται τα περιφερειακά φανταζί της αφήγησης, όχι οι ίδιες οι ερμηνείες, όχι οι ηθοποιοί.

Ένας από τους λόγους που μας αρέσει τόσο ο Brad Pitt (που πρωταγωνιστεί στο αστυνομικό θρίλερ “Killing Them Softly” που βγαίνει αύριο στις αίθουσες) σαν ηθοποιός είναι ότι πάντα έκανε ενδιαφέροντα πράγματα, αλλά χωρίς να χρειαστεί να αλλοιωθεί. Δεν έπαιξε ποτέ τον ρόλο που φτιάχτηκε για να του δώσει το Όσκαρ, κι όμως να που λίγο-λίγο, ρόλο με το ρόλο, έχει χτίσει μια τεράστια γκαλερί χαρακτήρων. Ξέχνα το σταριλίκι, και εστίασε καθαρά στους ρόλους. Δεν έσταξε ποτέ του την απόγνωση του ‘ΒΡΑΒΕΥΤΕ ΜΕ!’ στις ερμηνείες του, αλλά η πορεία του και οι επιμέρους ρόλοι που βοήθησε να ζωντανέψουν, τον κάνουν σημαντικό.

Έξτρα πόντοι επειδή όλα ξεκίνησαν από το ρόλο ενός απλού ‘ωραίου γκόμενου’. Τον θυμάται κανείς στο “Θέλμα και Λουίζ”; Έκανε τον J.D., έναν κλέφτη που τον είχε εκεί η Θέλμα για να παίζει μέχρι που τους την έπαιξε αυτός καλύτερα κι έφυγε με τα λεφτά. Τελοσπάντων, όσο περισσότερο καιρό έχεις κόσμο να αναφέρεται σε σένα ως ‘έλα μωρέ, εκείνος ο γκόμενος από το ‘Θέλμα και Λουίζ’,’ τόσο πιο δύσκολο θα είναι μετά να σε πάρουν στα σοβαρά. Οπότε χρειαζόταν κάτι καλό, και το χρειαζόταν άμεσα.

Το κατάφερε γρήγορα, και σταδιακά έχτισε ένα προφίλ ωραίου, ‘που ξέρει να παίζει’. (Αμέτρητες οι φορές στα τέλη των ’90s που έχει ειπωθεί η φράση “ρε συ, ο Brad Pitt καλός είναι!”) Καλό δηλαδή το sex symbol, αλλά θα σε πάει μέχρι ενός σημείου. Ο Pitt απέδειξε πως είναι και ηθοποιός.

“Seven”

Είχε και προηγουμένως 2-3 καλούς ρόλους, όπως στο “Συνέντευξη Με Έναν Βρυκόλακα” (όπου όμως δεν ήταν καλός) ή σε κάτι λυρικές υπερπαραγωγές τύπου “Legends of the Fall” που, ας είμαστε ειλικρινείς, κανείς δε (θα) θυμάται. Όμως δε θα υπήρχε γυρισμός μετά το αρρωστημένο νουάρ αριστούργημα του David Fincher, όπου έπαιξε έναν ντετέκτιβ σε αναζήτηση μανιακού δολοφόνου που σκότωνε τα θύματά του με βάση τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα. Η ταινία ουσιαστικά έφτιαξε τις καριέρες τόσο του Fincher όσο και του Pitt, και ήταν δίκαιο που οι διαδρομές τους θα βρίσκονταν ξανά στην πορεία. Και μπορεί άλλα πράγματα να τα θυμόμαστε περισσότερο, όμως ο οργισμένος, πνιγμένος στην απορία και την απόγνωση, πανικός του ντετέκτιβ Ντέιβιντ Μιλς όταν διαπιστώνει τι βρίσκεται μες στο κουτί, είναι η σκηνή που φτιάχνει την ταινία.

“12 Πίθηκοι”

Ρόλος που παίρνει ηθοποιός που θέλει να αποδείξει πράγματα, και μάλιστα ήρθε όχι τυχαία, τη χρονιά που ο Pitt κέρδισε το πρώτο του Sexiest Man Alive του People. Έπαιξε τον πειραγμένο τρόφιμο της κλινικής όπου κρατείται ο Bruce Willis, στο αριστούργημα επιστημονικής φαντασίας του Terry Gilliam. Κέρδισε Χρυσή Σφαίρα (τη μοναδική του) και την πρώτη του υποψηφιότητα Όσκαρ. Είναι σαν την πρώτη στιγμή που μια μικρή ομάδα κερδίζει μια μεγάλη και διαπιστώνεις πως ‘χέι, δεν είναι και τόσο μικρή τελικά’, και κάπως έτσι πάει όλη η χρονιά και πριν το καταλάβεις η Λάρισα έχει πάρει πρωτάθλημα Ελλάδας.

“Συνάντησε τον Τζο Μπλακ”

Γεια, συγγνώμη, απλά θέλαμε να το αναφέρουμε κι αυτό, γιατί είμαστε τίμιοι. Η ερμηνεία του ως μισοκοιμισμένος Χάρος είναι μακράν η χειρότερη της καριέρας του. Ξεκαρδιστικά αστεία. Αλλά δεν πειράζει γιατί μια χρονιά μετά συνέβη…

“Fight Club”

Ο Τάιλερ Ντέρντεν. Ο κορυφαίος χαρακτήρας στην ιστορία του σινεμά. Δε το λέω εγώ, το περιοδικό Empire το λέει. (Καλά, κι εγώ.) Ναι, τρομερό το σενάριο και το πρωτογενές υλικό αναρχίας, βίας, σαπουνιού από το λογοτεχνικό ντεμπούτο του καλτ ήρωα Chuck Palahniuk. Ναι, η σκηνοθεσία του Fincher, που γύρισε κοινωνική φιλοσοφία με όρους μπλοκμπάστερ περιπέτειας. Ναι, όλα, δεκτά. Αλλά χωρίς Τάιλερ δεν υπάρχει κανένα “Fight Club”. Και ο Τάιλερ δεν υπάρχει χωρίς τον αφηνιασμένο Brad Pitt που του έδωσε σάρκα και οστά, καταφέρνοντας με έναν απίστευτο τρόπο να καταστρέψει τελείως τον εαυτό του, δίχως να πειράξει τίποτα. Έβαλε βόμβα στα θεμέλια της ίδιας του της ύπαρξης, καυτηριάζοντας και κοροϊδεύονται όλα όσα αντιπροσώπευε ως σταρ. Μεγαλειώδες. Και τεράστιο respect στον ηθοποιό που έφερε στη ζωή αυτή την περσόνα.

Ξέρεις πώς πρόπερσι ο Jeff Bridges πήρε Όσκαρ για… δεν είμαι σίγουρος, για κάτι που κανείς δε θυμάται, και όλοι πανηγυρίζαμε και ήμασταν σε φάση “ναι ρε Dude!”; Έ, το ίδιο θα γίνει κι όταν κάποτε κερδίσει Όσκαρ ο Brad Pitt. Θα το ρίξουμε στα high five γιατί το Όσκαρ θα το έχει κερδίσει για το “Fight Club” και όλοι θα το ξέρουμε πολύ καλά αυτό.

“Ocean’s Eleven”

Ξεκάθαρα όχι Oscar material, αλλά θυμήσου λίγο τι ρίγη συγκίνησης είχαν δημιουργηθεί όταν ανακοινώθηκε πως θα παίξουν σε heist movie με τον George Clooney. Ήταν σαν ένα πρώιμο “Expendables” αλλά με ωραίους 40άρηδες αντί για cult 65άρηδες. Αν κάτι θεμελίωσε μια και καλή το status του ως σταρ πρώτης γραμμής, ήταν αυτή η ταινία.

Plan B Entertainment

Το επόμενο βήμα ήταν να αποδείξει πως δεν είναι ένα απλό χρώμα στην παλέτα κάποιου ζωγράφου, αλλά πως ξέρει να έχει λόγο και στη δημιουργική διαδικασία μιας ταινίας. Το ότι για κάτι λιγότερο από μία δεκαετία έκανε καλές και προσεκτικές επιλογές (τα εμπορικά του δεν ήταν ανεγκέφαλα, τα ποιοτικά του δεν ήταν πειραματικά underground) είχε δείξει πως έτσι κι αλλιώς ξέρει τι κάνει, πως δεν ήταν απλά ένα ακόμη πρώην μοντέλο που είδε φώς και μπήκε. Ιδρύοντας την Plan B Entertainment (τότε με την Jennifer Aniston, σήμερα είναι ο μοναδικός ιδιοκτήτης) πήρε ένα ενδιαφέρον ρίσκο, που όμως απέδωσε καρπούς. Η Plan B σε 10 χρόνια ζωής έχει ήδη να επιδείξει έναν εντυπωσιακό κατάλογο ταινιών, ξεκινώντας από εμπορικές επιτυχίες σαν την “Τροία”, μέχρι αναρχικές διασκευές κόμικς (“Kick-Ass”) κι από οσκαρικά δράματα (“Departed”, “Moneyball”) μέχρι πανέμορφο καλλιτεχνικό σινεμά (“Η Δολοφονία του Τζέσε Τζέιμς Από Τον Δειλό Ρόμπερτ Φορντ”, “Το Δέντρο της Ζωής”). Το “Departed” μάλιστα έφτασε μέχρι τον Οσκαρικό θρίαμβο, τον πρώτο της μεγάλης καριέρας του Martin Scorsese- έκτοτε κι άλλες ταινίες της εταιρείας παραγωγής έχουν φτάσει σε σημαντικές υποψηφιότητες.

“Η Δολοφονία του Τζέσε Τζέιμς Από Τον Δειλό Ρόμπερτ Φορντ”

“Το Δέντρο της Ζωής”

Μερικές φορές ακόμα κι όταν είσαι ο Brad Pitt δε χρειάζεται να κάνεις πολλά. Δε μπορώ να σκεφτώ πολλούς σταρ που θα βοηθούσαν να γίνει πραγματικότητα το όραμα ενός σκηνοθέτη στον οποίον πιστεύουν, αποδεχόμενοι ρόλους που, πρωταγωνιστικοί μεν, λειτουργούν συμπληρωματικά ως προς την εικόνα, δε. Κάποιες φορές, η μαγκιά είναι να ξέρεις πόσο λίγο πρέπει να μιλάς.

“The Curious Case of Benjamin Button”

Για την ταινία υπάρχουν μεγάλες συζητήσεις, αν αξίζει, πόσο αξίζει, αν είναι παρεξηγημένο arthouse δράμα — τελοσπάντων. Ο Pitt είναι φανταστικός στο ρόλο ενός άντρα που γίνεται νεότερος όσο μεγαλώνει, σε αυτό μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι. Πετυχαίνει το πιο σημαντικό για μια τέτοια ταινία: Να μοιάζει γέρος και να φέρεται αθώα, και να μοιάζει νέος αλλά το βλέμμα του να στάζει πίκρα, σοφία και κούραση. Δεύτερη υποψηφιότητα για Όσκαρ.

“Inglourious Basterds”

Δεν έχουμε λόγια για αυτή την ξεκαρδιστική κωμική στροφή του Pitt στην ανίερη ταινιάρα του Tarantino. Άσε που είναι φοβερά αστείος (τα Ιταλικά του Brad Pitt γίνανε επαναλαμβανόμενο αστείο σε παρέες, το άτσαλο “μπουαντζιάρνοου” του είναι από τα αστεία πράγματα στο σινεμά ever), το πιο φοβερό είναι πώς κατάφερε να βγάζει τόσο γέλιο, διατηρώντας παράλληλα τη βεβαιότητα πως ναι, αυτός ο λοχαγός είναι ένας άντρας τον οποίο ούτε που διανοείσαι να μην πάρεις στα σοβαρά. Χιούμορ αυτοπεποίθησης. Τσαλάκωμα κι ενίσχυση την ίδια στιγμή. Μόνο ο Brad Pitt.

“Moneyball”

Screwball σπιρτάδα, μελαγχολική ευαισθησία, γλυκιά ωριμότητα, ποτέ παραίτηση αλλά πάντα παραδοχή. Αυτή είναι η ωριμότερη ερμηνεία του Brad Pitt, η απόλυτη επιβεβαίωσή του ως ηθοποιού που δε χρειάζεται να κάνει ακρότητες για να τραβήξει την προσοχή. Η σπουδαιότητα μπορεί να κρύβεται στις απλούστερες κινήσεις, στα πιο χαμηλών τόνων βλέμματα. Είναι υπέροχος, και το ότι έχασε το Όσκαρ (σε αυτή του την 3η υποψηφιότητα) όχι από κάποιον Sean Penn αλλά από έναν κάποιο Jean Dujardin για μια gimmick ερμηνεία σε μια gimmick ταινία, κάνει την αδικία μεγαλύτερη. Αφού δηλαδή δε το πήρε απέναντι σε αυτόν, δε θα το πάρει ποτέ;

Δεν πειράζει. Δες πόσα έχει ήδη δημιουργήσει. (Κι όλα αυτά χωρίς να μετράμε καν την πολυμελή οικογένειά του με την Angelina Jolie– ή το ότι έχει οικογένεια με την Angelina Jolie.) Για εμάς είναι ήρωας.

Η ταινία “Killing Them Softly” βγαίνει στις αίθουσες αύριο Πέμπτη 24 Οκτωβρίου, από την Audiovisual.