Στο διάστημα κανείς δε μπορεί να σε ακούσει να ουρλιάζεις: 9 τρομακτικές ταινίες στο μαύρο

Αν το καλοσκεφτείς, δεν υπάρχει καλυτερο σκηνικό για μια αγωνιώδη ταινία. Στο απέραντο σκοτάδι του διαστήματος, τα πάντα μπορούν να μοιάζουν απειλητικά, ένα αληθινό σκηνικό τρόμου.

Στο διάστημα κανείς λοιπόν δε μπορεί να ακούσεις τις κραυγές των πρωταγωνιστών αυτών των 9 ταινιών- όπως και των καθηλωμένων θεατών τους.

Alien

Δεν γίνεται να ξεκινήσεις από αλλού. H κλασική ταινία του Ρίντλεϊ Σκοτ όχι απλά έθεσε τις βάσεις για το καλύτερο ίσως franchise του Χόλιγουντ, αλλά κυρίως μας σύστησε τον απόλυτο διαστημικό τρόμο. Οι διάδρομοι του Νοστρόμο γίνονται πιο σκοτεινοί και μοιάζουν πιο μικροί όσο περνά η ώρα, όσο ένας αηδιαστικός, απειλητικός εχθρός χωρίς πρόσωπο (μέχρι λίγο πριν το τέλος του φιλμ, αν θυμάσαι) τρομοκρατεί την Ρίπλεϊ που απλώς θέλει να επιβιώσει. Η σκηνή στο τέλος, στην σωστική άκατο, με τη Ρίπλεϊ και το τέρας σε λιγοστά τετραγωνικά, ένα από τα τρομακτικότερα πράγματα στην ιστορία του σινεμά.

Event Horizon

Υποτιμημένο skiffy τρόμου που κυρίως δεν έχει βρει τη φήμη που του αξίζει επειδή είναι σκηνοθετημένο από τον ντροπιαστικότερο των Άντερσον, δηλαδή τον Πολ Γου. Σου. Όμως είναι πολύ ικανό δείγμα αγωνίας και αστρικού μυστηρίου, καθώς ένα πλήρωμα ανακαλύπτει ένα εγκαταλειμμένο διαστημόπλοιο, το Event Horizon, όταν αυτό επανεμφανίζεται 7 χρόνια μετά τη μυστηριώδη εξαφάνισή του. Σύντομα θα διαπιστώσουν πως το Event Horizon μας έχει έρθει από μια άλλη διάσταση κι αυ τό που έχει φέρει πίσω μαζί του δεν είναι καθόλου για καλό, καθώς δίνει σάρκα και οστά στους βαθύτερους φόβους του καθενός. Σαν το “Solaris” δηλαδή, αλλά προσεγγισμένο ως αγνός τρόμος, χωρίς πολλά-πολλά  υπαρξιακά. Είπαμε, καλό, αλλά εξακολουθεί να είναι Γου. Σου. Άντερσον.

Pandorum

Εδώ μην πούμε πάρα πολλά γιατί έχει ένα-δυο ωραία γυριστά η ταινία, αλλά η βασική ιδέα είναι πως δυο αστροναύτες ξυπνάνε σε έναν κρυογονικό θάλαμο σε ένα διαστημόπλοιο όπου δε βρίσκεται κανείς άλλος, δίχως να θιυμούνται ποιοι είναι. Όχι μόνο ένα δηλαδή, αλλά ΟΛΑ τα τρομακτικά μαζί. Και εγκατάλειψη, και κρίση ταυτότητας, και διάστημα, και επικείμενη καταστροφή. Α ναι, επειδή έχει κι από αυτό. Πάνω τους κρέμεται η επιβίωση της ανθρωπότητας. Εγώ θα ξανάπεφτα για ύπνο.

Pitch Black

Ξεχάστε το ανούσια υπερπαραγωγέ σίκουελ (το είχατε ήδη ξεχάσει κι εγώ το θύμησα, εμμ… σόρι, δίκιο), γιατί εδώ είναι το ζουμί. Ένα μεταφορικό πλοίο (διαστημόπλοιο δηλαδή) πέφτει σε ακατοίκητο πλανήτη όπου το μόνο που υπάρχει είναι κάτι νυχτόβια τέρατα. Εκεί είναι που συμβαίνουν δύο φανταστικές συμπτώσεις: α) Αυτό γίνεται πάνω στην ώρα της ολικής έκλειψης, ΜΑΜΑ ΤΕΡΑΤΑ κλπ. β) Ο φυλακισμένος που μεταφερόταν μπορεί να δεις στο σκοτάδι. Βιν Ντίζελ και τα μυαλά στη σελήνη.

2001: A Space Odyssey

Δεν είναι φτιαγμένο ως θρίλερ αλλά από την άλλη, εντάξει, δες εσύ τη σκηνή όπου ο Ντέιβ μένει μόνος κι αβοήθητος απέναντι στον ΧΑΛ, και έλα πες μου ότι δεν φοβάσαι. H ανθρώπινη ιστορία ως πρώτη ύλη τρόμου- κάτι λέει αυτό.

Star Trek: First Contact

Το πλήρωμα του Έντερπραϊζ γυρίζει πίσω στο χρόνο μαζί με μερικούς Μποργκ, σε μια εξέλιξη που απειλεί να ξεγράψει την ανθρώπινη ιστορία όπως (θα) την ξέρουμε. Άσχετα από την ιστορία αυτή καθ’εαυτή, οι Μποργκ έτσι κι αλλιώς είναι μακράν οι πιο τρομακτικοί κακοί της Τρέκειας γκαλερί αντιπάλων. Πόσο μάλλον που αυτή τη φορά η αστρική απειλή είναι πιο κοντά στο σπίτι από ποτέ.

Sunshine

Ένα πλήρωμα αναλαμβάνει την αποστολή να επανεκκινήσει τον ήλιο αλλά καθώς πλησιάζουν τον στόχο τους έρχονται αντιμέτωποι με την κενότητα της ύπαρξης και τη φρίκη του να κοιτάς την άβυσσο νιώθοντας μόνος. Τελοσπάντων, αυτά κι άλλα τέτοια. Υπαρξιακό δράμα εν ολίγοις, από τον Ντάνι Μπόιλ στην πιο αμφιλεγόμενη ταινία της καριέρας του, αλλά ντυμένο ως φιλοσοφική περιπέτεια στο διάστημα. Άρα; Η ανθρώπινη ύπαρξη ως θρίλερ. Μια χαρά το πάνε οι auteurs, τι θα γίνει, δε θα διασκεδάσουμε λίγο;

Ghosts of Mars

Ναι, έτσι μπράβο. Ο μέγας Τζον Κάρπεντερ γυρίζει μια από τις ομολογουμένως όχι σημαντικές του ταινίες, αλλά πάντα είχα μια κρυφή αγάπη γι’αυτήν. Ίσως επειδή είναι κατεξοχήν μπιμουβιά, παλιομοδίτικο φιλμ τρόμου από αυτά που μισή ντουζίνα ήρωες απομονώνονται σε μια καλύβα στο δάσος ενώ μια αόριστη απειλή τους ξεκάνει έναν-έναν; Ε, αυτό, αλλά ξέρεις, στον Άρη. Με τον Τζέισον Στέιθαμ σε περιφερειακό ρόλο. Με την Παμ Motherfuckin’ Γκριρ. Και με τους κακούς να είναι ουσιαστικά τα βαμπίρ από τα “Βαμπίρ” του Κάρπεντερ. Αυτά είναι.

Jason X

Ε και μιας που πήραμε αυτή την διαδρομή (δεν ξέρω πώς έγινε, νώθω ήταν πριν 3 λεπτά που μιλκάγαμε για Κιούμπρικ και υπαρξιακές αναζητήσεις) ας κλείσουμε ταιριαστά με την πιο ένοχα αγαπημένη μπαλαφάρα του σινεμά τρόμου. Εντάξει, δεν είναι και Leprechaun 4 αλλά όσο νά’ναι, η εικόνα του Τζέισον στο διάστημα ακροβατεί ιδανικά ανάμεσα στο γελοίο και το γαμάτο, αρκετά ώστε να δικαιολογεί μια θέση εδώ. Έχει μερικές σκηνές ανθολογίας στο πλαίσιο της σειράς, την οποία εξάλλου ανανέωσε ύστερα από ένα σερί απίστευτα αμήχανων σίκουελ, και το ξαναλέω, ΕΧΕΙ ΤΟΝ ΤΖΕΪΣΟΝ ΣΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ. Αν μη τι άλλο δε το μπερδεύεις με άλλο. Άντε με το καλό να δούμε και το “Saw” στο διάστηα μια μέρα.

(Not.)