Οι σταρ που δεν τίμησαν την κάπα τους

Ο σχεδιαστής που αποφάσισε να βάλει ρώγες στο κοστούμι του Batman την εποχή του George Clooney. Ο casting director που εμπιστεύτηκε την τύχη του Ghost Rider στο Nicolas Cage. Και όποιος είχε οποιαδήποτε σχέση με το Catwoman της Halle Berry. Μερικές μόνο περιπτώσεις ανθρώπων που κάθε γνήσιος φαν των κόμικ θα ήθελε να δει να λιθοβολούνται. Και μάλιστα σε ζωντανή σύνδεση.

Οι καυτές που δεν έπεισαν

Στην θεωρία, το Catwoman ήταν ένα προξενιό τεφλόν. Με την έννοια ότι η εικόνα της Halle Berry να γουργουρίζει μέσα σε ένα μαύρο latex κουστούμι (ή να γλείφει ένα rio mare) γεμίζει από μόνη της τις αίθουσες. Το πρόβλημα είναι ότι όλα τα υπόλοιπα ήταν επιεικώς άθλια. Συμπεριλαμβανομένου και του κοστουμιού.

Στην ίδια κατηγορία -αλλά ελαφρώς καλύτερο- ανήκει και το Elektra της Jennifer Garner. Το οποίο ήρθε και μας κατσικώθηκε το 2005, ένα χρόνο δηλαδή μετά το Catwoman. Εδώ το πρόβλημα δεν το είχε το κουστούμι. Ούτε το παίξιμο της Garner, που είχε αποδείξει από το Alias ότι πείθει ως action ηρωίδα. Αλλά το σενάριο. Καθώς επίσης και το γεγονός ότι οι άντρες δεν γουστάρουν να βλέπουν action movies με πρωταγωνίστρια γυναίκα.

Εκτός και αν πρόκειται φυσικά για την Kate Beckinsale (η οποία ωστόσο το έχει κουράσει με τα άπειρα σίκουελ του Underworld). Ή την Milla Jovovich. Αν και κάποιος πρέπει να την θερμοπαρακαλέσει να σταματήσει να βγάζει Resident Evil, τα οποία έχουν πάψει να βγάζουν νόημα ήδη από το πρώτο σίκουελ.

Τέλος δεν θα μπορούσαμε να κλείσουμε τα βιβλία στην κατηγορία αυτή χωρίς να μιλήσουμε για την Megan Fox του Jonah Hex. Αλλά τι να πεις για μια ταινία στην οποία μέχρι και ο John Malcovich είναι μέτριος.

Καθώς επίσης και για την Jessica Alba των Fantastic Four και Fantastic 4-Rise of the Silver Surfer. Αν και σε αυτά έφταιγαν όλοι, εκτός από το The Thing. Κυρίως επειδή από πίσω κρυβόταν το πατριωτάκι μας, Michael Chiklis.

Που είπαμε ότι ράβεσαι;

Ένα από τα μεγαλύτερα fail όλων των εποχών ήταν χωρίς αμφιβολία το Batman And Robin (1997). Εκεί που ο Joel Schumacher απέδειξε και πάλι πόσο ατάλαντος είναι με το κουστούμι του Batman George Clooney να έχει ρώγες, τον Mr. Freeze του Arnold Schwarzenegger να έχει ομιλούντα ρόλο και τα πλάνα στον καβάλο του Batman όχι μόνο να υφίστανται, αλλά να υφίστανται και ακατανόητα συχνά.

Εξίσου ‘βλέπω τι φοράς και με πιάνουν τα γέλια’ κατάσταση συναντήσαμε στο Green Lantern (2011) με τον -ατάλαντο γενικώς- Ryan Reynolds να πείθει ως υπερ-ήρωας λιγότερο και από τον Seth Rogen του Green Hornet. Και αν ξέρεις λίγο από κόμικ, καταλαβαίνεις πόσο μεγάλη ‘προσβόλα’ αντιπροσωπεύει η προηγούμενη φράση.

Ενώ είναι χρήσιμο να τονίσουμε ότι ο Reynolds (παρέα με την Biel) σκότωσαν και το Blade. Ήθελα να ήξερα σε ποιόν ήρθε η φανταστική ιδέα να βάλει αυτούς τους δυο μαζί στο Blade Trinity προκειμένου -και καλά- να αποτελέσει βατήρα για ένα πιθανό spin-off.

Τέλος ειδική αναφορά οφείλει να γίνει στο πανάγνωστο Exo-Man του 1978 το οποίο οι ειδικοί θεωρούν ως την χειρότερη ταινία του είδους όλων των εποχών. Αρχική πρόθεση των δημιουργών να κλέψουν το concept του Iron Man. Τελική κατάληξη να βλέπεις ένα κακομοίρη να φοράει ένα κουστούμι που θύμιζε θερμοσίφωνα με πόδια.

Οι συνήθεις ύποπτοι

Η αγάπη των Ben Affleck και Nicolas Cage για τους χάρτινους ήρωες είναι και δεδομένη και δηλωμένη. Με τον τελευταίο να έχει τραβήξει τατού τον Ghost Rider στο χέρι, να έχει ονομάσει τον γιο του Kal-El και να έχει δανειστεί το επίθετό του από τον αγαπημένο του ήρωα, Luke Cage.

Απλά όλοι οι υπόλοιποι που αγαπάνε τα κόμικ, τους σιχαίνονται. Λογικό αν σκεφτείς ότι -με τις ερμηνείες τους- ο Ben δολοφόνησε τον Daredevil και ο Nic έδωσε την χαριστική βολή στον Ghost Rider.

Και μια που μιλάμε για γραφικούς, ας πούμε τον ‘καλό’ μας τον λόγο και για το Nick Fury: Agent of Shield του 1998. Όχι, εκεί δεν έπαιζε ο Samuel L. Jackson, αλλά ο υπέρτατος David Hasslehoff. Παύση για να το χωνέψετε. Και μετά μια εικόνα. Αυτή του Avengers με τον Mr. Baywatch. Το τέλειο casting για ένα μελλοντικό Scary Movie 6, δεν νομίζετε;

Αν και ο απόλυτος franchise killer δεν είναι ηθοποιός, αλλά σκηνοθέτης. Συγκεκριμένα ο M. Knight Shyalaman που στο The Last Airbender κατάφερε να κάνει τους πάντες να σιχαθούν την ομώνυμη σειρά κινουμένων σχεδίων. Να τον κράξουν που έκανε όλο το cast λευκότερο του λευκού. Και να μας δώσει το χειρότερο φινάλε όλων των εποχών με τον ήρωα να αρνείται να πολεμήσει και τους κακούς απλά να φεύγουν.

Τι το κουράζεις, αφόυ το βλέπεις ότι δεν κάθεται

Δεν με ενδιαφέρει ούτε ότι το The Amazing Spiderman έχει rating 7,2 στο imdb, ούτε ότι παίζει σε αυτό η Emma Stone, ούτε ότι προσεχώς κυκλοφορεί το No2. Επιμένω πως δεν υπήρχε κανένας λόγος για το reboot.

Και μάλιστα πέντε μόλις χρόνια μετά το τραγικό Spider Man 3. Εκεί που ήθελα να βγάλω τα μάτια μου βλέποντας τον Tobey Maguire να σουλατσάρει στους δρόμους της Νέας Υόρκης σαν άλλος John Travolta. Δεν θέλω να φανώ υπερβολικός, αλλά πλέον, όταν βλέπω τον θείο του Ben Parker να δολοφονείται από τον ληστή, ξεσπάω σε χειροκρότημα.

Όπως δεν υπήρχε κανένας λόγος -πέρα από το να βγάλουν μερικά εύκολα μύρια από τους αφελείς- για το περσινό low budget remake του δικαστή Dredd με τον Karl Urban.

Αυτό, ως γνωστό, είναι ένα franchise που πέθανε και κηδεύτηκε το 1995. Συγκεκριμένα την στιγμή που ο Stallone τόλμησε και έβγαλε την μάσκα (κάτι που στο κόμικ ΠΟΤΕ δεν συμβαίνει). Για να μην μιλήσουμε, εβδομάδα που είναι, για την σκηνή του σεξ με την Diane Lane ή το γεγονός ότι κακός ήταν ο Armand Assante. Τι έγινε, ο Banderas ήταν κλεισμένος;

Επίσης είναι ψιλο-άδικο για τον Ang Lee, που σκηνοθέτησε το μια χαρά Hulk του 2003 με τον Eric Bana, ότι κάποιος θεώρησε έξυπνη ιδέα να γυρίσει το reboot, πέντε χρόνια αργότερα, με τον Edward Norton. Ευτυχώς που βρέθηκε και το Avengers για να βρει επιτέλους ο πράσινος γίγαντας κάπου να αράξει.

Από την άλλη είναι εντελώς δίκαιο να μιλήσουμε εδώ για τον καταταλαίπωρο Punisher. Έναν ήρωα που θα έπρεπε να ζητήσει βαρέα και ανθυγιεινά και μόνο για το γεγονός ότι τον έχουν περάσει ένα χεράκι οι Dolph Lundgren (1989), Ray Stevenson του Rome (2004) και Thomas Jane (2008, 2012 και, προσεχώς, 2014). Aφήστε τον, ρε, ήσυχο. Τον έχετε ξεζουμίσει πια.

Να τον πούμε τον λόγο τον καλό

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ηδονή από το να βλέπεις ένα ήρωα να αναγγενιέται από τις στάχτες του. Όπως τον Batman του Christopher Nolan (τριλογία), τα δυο Star Trek του J.J. Abrams (αυτό που βγήκε και αυτό που βγαίνει), τα Men in Black 3 και X-Men First Class (εξαιτίας της ιδέας της μεταφοράς της δράσης στα 50s), το Mission Impossible 4 ή το Predator του Robert Rodriguez (που ήταν παραγωγός, αλλά είχε και την κεντρική ιδέα) με τον Adrien Brody.

Mόνο που πίσω από κάθε τέτοιο success story κρύβονται δέκα αποτυχίες. Κάποιες είναι απλά απογοητεύσεις επειδή η μπάρα ήταν πολύ υψηλά, όπως το Prometheus (βλέπε prequel Alien με άλλο όνομα).

Κάποιες οφείλονται στο γεγονός ότι δεν υπήρχαν αρκετά λεφτά για να γίνουν καλά, όπως το -γυρισμένο στην Βουλγαρία- Conan the Barbarian με τον Jason Momoa (σ.σ. ούτε θέλω να σκέφτομαι πόσο άθλιο θα είναι το -προγραμματισμένο για το καλοκαίρι του 2014- reboot με τον Arnold).

Αλλά συνήθως αυτό που φταίει είναι ότι είτε δεν υπάρχει στόρι εξαρχής (όπως στα Transformers), είτε ξεχειλώθηκε πέρα από κάθε λογική, όπως στα Terminator. Όπου, αν το σκεφτείς, έχουμε δει τα πάντα. Από την σύλληψη του John Connor μέχρι την μέρα που γίνεται αρχηγός της αντίστασης. Εκτός και αν φτιάξουν τα πράγματα όταν, το 2018, τα δικαιώματα επιστρέψουν στον James Cameron.

Τι τα θες. Όσο υποψιασμένοι και αν είμαστε πλέον, φυσικά και θα κάνουμε προκράτηση για την επικείμενη μάχη του Wolverine με νίντζα, γιακούζα και σαμουράι, για το Mad Max με τον εξαιρετικό Tom Hardy και φυσικά για το Avengers 2. Άντε, μέχρι και το Man of Steel παίζει να δούμε.

Αν και το τελευταίο θα το δούμε μόνο και μόνο για να μας φύγει η γεύση από το Superman IV: The Quest For Peace. Εκεί όπου η λογική σταμάτησε την ώρα που το αντικείμενο του πόθου, Mariel Hemingway, βρέθηκε να αναπνέει κανονικά στο διάστημα. Και μην ξεχνάμε την σκηνή που ο Clark Kent κάνει αερόμπικ ή ψήνει μια πάπια που είναι στο φούρνο με τα μάτια του.