Αυτές τις σκηνές τις κάνεις rewind ξανά και ξανά

Σινεμά σημαίνει προσήλωση. Σε μια πλοκή, έναν χαρακτήρα, ένα σκηνικό, μια ανατροπή. Ή μπορεί να σημαίνει διασκέδαση. Να κάθεσαι με την παρέα σου, να βλέπετε μια ταινία που σας αρέσει και να μοιράζεσαι αστεία ή κλάματα. Όπως και να έχει, η διαδικασία περιλαμβάνει εσένα, σε έναν καναπέ, να αράζεις και να αφήνεις την ταινία να κάνει τη δουλειά για σένα. Εκείνη εξελίσσεται κι εσύ απολαμβάνεις.

Κάποιες φορές όμως θες απλά να ζήσεις μια στιγμή σε επανάληψη. Να κόψεις τη ροή της ιστορίας, ενός διαλόγου, μιας στιγμής, απλά και μόνο επειδή μια φορά δεν αρκεί. Μπορεί να τύχει με ένα φανταστικό αστείο που το έχασες επειδή γέλαγες με το προηγούμενο ή με μια εκπληκτική σκηνή δράσης που θες να δεις ξανά ή κάτι τόσο όμορφο που θες να το ξαναχαζέψεις.

Παλιά με τις βιντεοκασέτες το κάναμε αυτό όλη την ώρα, ακουγόταν πάντα ένα διαρκές “γύρνα το λίγο πίσω, γύρνα το λίγο!”.

Δεν υπάρχει περιορισμός ή συγκεκριμένο είδος σκηνής που θα μας υποχρέωνε να γυρίσουμε λίγο πίσω για να το ξαναδούμε. Οι περιπτώσεις είναι πολλές, κι αυτές είναι λίγες μόνο από τις πιο χαρακτηριστικές:

Όταν βλέπεις ένα λάθος

Όπως τον Stormtrooper που κουτουλάει στην πόρτα και θες να το ξαναδείς για να σιγουρευτείς πως το πρόσεξες καλά.

Όταν βλέπεις κάτι ‘απαγορευμένο’

Όπως την πολυ-‘παγωμένη’ σκηνή στην ιστορία του home video, από το “Βασικό Ένστικτο”.

Όταν δεν είσαι σίγουρος αν είδες αυτό που είδες

Όπως τις φευγαλέες εμφανίσεις του Τάιλερ Ντέρνεν στην πρώτη πράξη του “Fight Club”.

Όταν θες να ακούσεις ξανά την πιο εμβληματική μουσική

Όπως την εναρκτήρια των “Star Wars”, παρέα με το διάσημο εισαγωγικό κείμενο.

Όταν θες να σου φύγει πάλι η μαγκιά

Όπως συνέβη με το μονοπλάνο 12 λεπτών που ανοίγει το εντυπωσιακό “Snake Eyes”.

Όταν θες να ξαναδείς μια επική σκηνή μάχης

Όπως το προχωράω-και-δε-με-νοιάζει-τίποτα στον διάδρομο του “Oldboy”.

Όταν θες να σου ξαναπάει η ψυχή στο στόμα με μια καταδίωξη

Όπως τα απίστευτα κυνηγητά στο υποτιμημένο “Ronin” με τον Ρόμπερτ ΝτεΝίρο και τον Ζαν Ρενό.

Όταν δεν χορταίνεις έναν μεγαλειώδη μονόλογο

Όπως το κλασικό αγαπημένο του PopCode από το “Ζήτημα Τιμής” με τον Τζακ Νίκολσον και την διάσημη ατάκα “you can’t handle the truth!”

Όταν θες να χειροκροτήσεις ξανά και ξανά

Όπως όταν ο Στιβ από το Μπέβερλι Χιλς πέρασε με αλυσοπρίονο μέσα από έναν ιπτάμενο καρχαρία.

Όταν θες λίγο ακόμα Ντάνιελ Ντέι-Λιούις

Όπως όταν παρέδωσε τον καθηλωτικό “milkshake” μονόλογο στο “Θα Χυθεί Αίμα”.

Όταν χρειάζεσαι μια σωστή ρομαντική στιγμή

Όπως με τον Τζον Κιούζακ και το ρετρό του κασετόφωνο στο τέλος του φανταστικου “Say Anything”.

Όταν μια ερωτική σκηνή παραείναι καλή για να τη δεις μόνο μια φορά

Όπως όταν ιδρώσανε και τα τσιμέντα στην σκηνή της Λόρα Χέρινγκ και τη Ναόμι Γουάτς στο μέσον του “Mulholland Drive”.

Εσύ ποιες σκηνές θες να βλέπεις ξανά και ξανά;