‘GLOW’: Έλα να παλέψουμε ντάρλινγκ

To πρώτο πράγμα που αισθάνεσαι, αν είσαι άνω των 35, βλέποντας τους -σικάτα ρετρό- τίτλους έναρξης της συγκεκριμένης backstage σειράς σχετικά με την τηλεοπτική λίγκα των Glorious Ladies of Wrestling, που έσκασε μύτη το 1986 από ένα ξενοδοχείο στο Las Vegas, είναι ένα απέραντο κύμα νοσταλγίας. Από το οποίο ούτε ο Rock ‘Hasselhoff’ δεν μπορεί να βουτήξει για να σε σώσει.

Όχι προφανώς για την ίδια την original σειρά, αφού θα μου κάνει εντύπωση αν υπάρχει ψυχή στην Ελλάδα που να την έχει δει. Μιλάμε, άλλωστε, για τον ορισμό του cult, όπως μπορείς να διαπιστώσεις από το παρακάτω βιντεάκι με το ‘ντροπή ρε παιδιά’ ραπ έναρξης.

Νοσταλγία, όμως, για τη συγκεκριμένη εποχή που πλέον γίνεται κουλ ξανά. Για την ακρίβεια γίνεται κουλ για πρώτη φορά. Σωστά Netflix;

Το δεύτερο που σου έρχεται στο νου είναι η απορία του τι δουλειά έχει η σεξο-χαριτωμένη Alison Brie του Community ως πρωταγωνίστρια σε αυτή (επίσης γιατί το χαρακτηρίζουν κωμωδία, αφού γέλιο σε καμία περίπτωση δεν βγάζει, μόνο πικρά χαμόγελα). Και γιατί, μα γιατί, δείχνει συνέχεια τόσο κατεβεβλημένη, σαν πιο χαμένη από το πιο χαρμένο σκυλί που έχεις ποτέ συναντήσει στα σοκάκια της πόλης.

Ο ένας, ίσως, λόγος να είναι ότι, παρόλο που μπαίνοντας το κορίτσι μας υπήρξε το μεγαλύτερο όνομα, αυτό που καλούνταν να σηκώσει όλη τη σειρά στις -γυμνασμένες πλέον, μετά από τόσες εβδομάδες εντατικής προετοιμασίας- πλάτες της, στο τέλος βρίσκεται να αποτελεί μια και μόνο παρένθεση.

Γιατί μπορεί όλη η ιστορία να εκτυλίσσεται γύρω από το χαρακτήρα που παίζει, δηλαδή την αποτυχημένη ηθοποιό και (SPOILER) μίζερη αντροχωρίστρα Ruth, που γραπώνεται από τo show προσπαθώντας εναγωνίως να βρει κάτι που να την καθιστά ενδιαφέρουσα (όλες έχουν το δικό τους χαρακτήρα, π.χ. η λύκαινα, η heavy metal, η μαντόνα, εκτός από εκείνη), αλλά εκείνοι που κερδίζουν το χειροκρότημα μας είναι δυο βου παίκτες.

Συγκεκριμένα ο stand up κωμικός Marc Maron ως ο -κοκάκιας και παραιτημένος από τη ζωή σκηνοθέτης- Sam Sylvia που καλείται βαριεστημένα να μετατρέψει αυτό το τσίρκο εκκεντρικών γυναικών, που μαζεύτηκαν για την audition στο ντέκα γυμναστήριο, σε τηλεοπτικό χιτ. Mε τον ίδιο να έχει, όπως έχει δηλώσει, άπειρα σχετικά προσωπικά βιώματα από καταχρήσεις από τα οποία είχε την ευκαιρία να αντλήσει υλικό.

Και την εξαιρετική Betty Gilpin των Nurse Jackie και American Gods, στο ρόλο της All American σταρ σαπουνόπερας που ξεπέφτει εδώ ενώ προσπαθεί ταυτόχρονα να ξεπεράσει (SPOILER) την προδοσία της καλύτερης φίλης της. Μια ηθοποιό που σε κάνει, απρόσμενα, να πονάς μαζί της. Ξεπερνώντας και το τεράστιο φυσικό στήθος της, για το οποίο έγραψε ένα εξαιρετικό body image άρθρο στο Glamour με τίτλο ‘Πως είναι να έχεις αυτοπεποίθηση μεγέθους μπιζελιού και στήθος μεγέθους καρπουζιού’.

Ενώ, προσωπικά, την έχω μια άλφα αδυναμία στην Μάτσου Πίτσου, την αγαθή κόρη γίγαντα μιας οικογένειας γιγάντων wrestler που αψηφά τις εντολές του πατέρα της προκειμένου να μπει και εκείνη στο ρινγκ.

Στο τέλος της ημέρας το καλύτερο πράγμα που μπορείς να πεις για το GLOW είναι ότι είναι εξίσου αυθεντικό με το ταλαντούχο τριο γυναικών (οι Liz Flahive και Carly Mensch των Orange is the New Black και Nurse Jackie, με την Jenji Kohan του Weeds ως executive producer) που βρίσκονται από πίσω του.

Ότι δηλαδή, για άλλη μια φορά οι τρεις τους, έδωσαν τηλεοπτική φωνή σε ένα σύνολο από ταλαντούχες γυναίκες διαφορετικών χρωμάτων, μεγεθών και στυλ οι οποίες, υπό κανονικές συνθήκες, δεν θα είχαν καμία θέση στην τηλεόραση- όπως άλλωστε δεν είχα στην εποχή όπου τοποθετείται η αφήγηση της σειράς.

Καταφέρνοντας, παρά τα τραγικά στερεότυπα των wrestling χαρακτήρων που υποδύονται τα κορίτσια (βλέπε η ασιάτισσα fortune cookie ή η άραβας τρομοκράτισσα), να δημιουργήσουν κάτι εντελώς girl power όσον αφορά τους χαρακτήρες, τους ηθοποιούς που τους παίζουν και το (γυναικείο) κοινό που τους παρακολουθεί.

Μόνο που το GLOW δεν είναι σε καμία περίπτωση Orange is the New Black. Ίσως γιατί εδώ αυτά που διακυβεύονται δεν είναι θέματα ζωής και θανάτου. Στην τελική είναι μόνο wrestling. Η πάλη είναι χορογραφημένη, όχι ωμή.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ

Οι καλύτερες σειρές του 2017 ως τώρα