Οι ‘μούγκα στη στρούγκα’ ταινίες που μας άφησαν χωρίς λόγια
Ο -κάργα δικαιολογημένος- πρόσφατος σαματάς γύρω από το A Quiet Place μας υπενθύμισε ότι τα λίγα λόγια και σταράτα είναι που έχουν τελικά αξία.
- 29 ΜΑΙ 2018
Δεν ξέρω τι γνώμη έχει ο Quentin Tarantino, γνωστός ‘πολυλογάς’ (τα σενάρια του οποίου έχουν συνήθως -λόγω του εκτεταμένου διαλόγου- μέγεθος μπριτάνικα), σχετικά με το εξαιρετικό θρίλερ του Jοhn Krasinski για την οικογένεια που δεν κοτάει να πει κιχ λόγω των τεράτων με την υπερφυσική ακοή που παραμονεύουν απέξω.
Είμαι όμως βέβαιος ότι ο έτερος ‘φαφλατάς’, Aaron Sorkin (οι διάλογοι του οποίου είναι δαντελωτοί και επιπέδου Master) μάλλον το εκτίμησε δεόντως αφού έτρεξε να αναβιώσει ένα project -για το θρυλικό ξενοδοχείο Chateau Marmont- που συζητούσε επί χρόνια με τον Mr. Emily Blunt (εδώ η αντίδραση του Chris Pratt, όταν είδε την ταινία).
Γιατί όντως το A Quiet Place ήταν εξαιρετικό. Τόσο ως concept, όσο και ως εκτέλεση. Ενώ, ως Κίντερ έκπληξη, μας έδωσε αφορμή να θυμηθούμε όλες εκείνες τις ταινίες όπου οι πρωταγωνιστές ήταν σχεδόν μουγκοί.
Ξεκινώντας με την πρώτη που μου έρχεται στο μυαλό, δηλαδή το τρίωρο σπαγκετο-αριστούργημα The Good, the Bad and the Ugly του Sergio Leone, με τον Clint Eastwood ως τον Άνθρωπο Δίχως Όνομα (και χωρίς λαλιά, προσθέτουμε εμείς), που ξεκινάει με μια εισαγωγική σκηνή διάρκεια 30 λεπτών όπου τα λόγια είναι ελάχιστα αλλά η ένταση των συναισθημάτων απίστευτη.
Τουλάχιστον αυτή μου έχει κολλήσει, από τότε που ήμουν πιτσιρικάς, στον εγκέφαλο. Μαζί με τον υπέροχο -σχεδόν μουγκό- πιστολερό Harmonica του Charles Bronson στο ‘ίδια ούγια, ίδια φόδρα’ Once Upon a Time in the West.
Αν και προφανώς υπάρχει διαφορά ανάμεσα στις ταινίες με λιγοστό διάλογο, όπως π.χ. τα The Thief (κατασκοπικό θρίλερ του 1952), Les Vacances de M. Hulot (ο ύμνος του Jacques Tati στον Buster Keaton και στους υπόλοιπους θρύλους του βωβού-αν και ίδιας λογικής είναι και το Playtime του ιδίου δημιουργού), The Naked Island (μίνιμαλ Γιαπωνέζικο δράμα σχετικά με μια οικογένεια που προσπαθεί να επιζήσει σε ένα άγονo νησί) και The Bear (το δεύτερο project του Jean-Jacques Annaud, μετά το Quest for Fire, όπου ψάχνεις τον διάλογο με το φανάρι).
Και στις ταινίες όπου οι πρωταγωνιστές δεν βγάζουν κιχ (αλλά παίζει κανονικά διάλογος τριγύρω τους). Όπως ο Arnold Schwarzenegger στο Terminator 2 (700 λέξεις) και βασικά σε όλες τις υπόλοιπες ταινίες του, ο Johnny Depp στο Edward Scissorhands (169 λέξεις), ο Leonardo DiCaprio στο The Revenant, η σεξογήινη Scarlett Johansson στο Under the Skin, ο Ryan Gosling στο Drive (116 λέξεις), εμπνευσμένο από το The Driver του Walter Hill και -πιο πρόσφατο από όλα- το Mute του Duncan Jones με πρωταγωνιστή τον ‘όνομα και πράγμα’ μουγκό Alexander Skarsgård.
Όπως υπάρχει και διαφορά ανάμεσα στους σκηνοθέτες που προτιμούν να μιλούν μέσα από την εικόνα και να κόβουν όλα τα περιττά, όπως οι μάστορες Stanley Kubrick, Terrence Malick και Andrei Tarkovsky. Και, από τους πιο καινούργιους, οι Paul Thomas Anderson (στο There Will Be Blood η πρώτη λέξη ακούστηκε στο πεντάλεπτο και η επόμενη 15 λεπτά μέτα) και Alfonso Cuarón στο Gravity.
Όχι, μην ανησυχείς, δεν ξέχασα τις 4 πιο αναμενόμενες επιλογές σε κάθε τέτοια λίστα. Ξεκινώντας από το υπέροχο WALL-E (πρέπει να είσαι πραγματικά ρομπότ για να μην συγκινηθείς βλέποντάς το) και το -επίσης Οσκαρικό- The Artist, την απόλυτη δηλαδή ελεγεία στην εποχή του βωβού κινηματογράφου.
Και συνεχίζοντας με τον ‘μιλάω με την μπάλα μου’ Tom Hanks στο Castaway και τον ‘πιο λιγομίλητο -και ρυτιδιασμένο- πεθαίνεις’ Robert Redford που παλεύει μόνος με τα κύματα στο ατμοσφαιρικό All is Lost.
Αν και, τοπ επιλογή για μένα, παραμένει το υπερθέαμα του Mad Max Fury Road του George Miller, με τον Tom Hardy και την Charlize Theron να μην είναι και ιδιαιτέρως ομιλητικοί.
Εκείνο δηλαδή που εύστοχα έχει χαρακτηριστεί ως η πιο ‘θορυβώδης’ βωβή ταινία στην ιστορία του κινηματογράφου. Συγκρίσιμη, κατά κάποιους (κάτι που αποτελεί προφανώς υπερβολή) με το αριστούργημα The General του Buster Keaton -μια από τις καλύτερες ταινίες που έχουν φτιαχτεί ποτέ- που επίσης λέει τα πάντα χωρίς να λέει τίποτα.
Ενώ θα ήταν ντροπή εκ μέρους μας να μην κάνουμε έστω και μια αναφορά σε αξιόλογες ταινίες, που καλύπτουν τα χαρακτηριστικά που ψάχνουμε, όπως το Elephant του Gus Van Sant σχετικά με τη σφαγή στο Columbine High School, το εξαίσιο animated The Red Turtle, το The Red Balloon για το αγόρι που βρίσκει ένα κόκκινο μπαλόνι στη μέση του μουντού Παρισιού, το ιδιοσυγκρασιακό Eraserhead του David Lynch, το διαστροφικό MOEBIUS του Kim Ki-Duk και το ταξιδιάρικο Walkabout (ακόμη θυμάμαι την πρώτη φορά που το είδα).
Τι μένει για το τέλος; Ένα κλείσιμο του ματιού στο The Silence του Ιngmar Bergman που αποδεικνύει ότι την έχουμε την κουλτούρα, απλώς δεν γουστάρουμε να την μοστράρουμε.
Και μια βαθειά υπόκλιση στον Alain Delon ως λιγομίλητο δολοφόνο στο αρχετυπικό Le Samuraï του Jean-Pierre Melville. Tην επιτομή δηλαδή του νεο-νουαρ κουλ που αποδεικνύει μια και καλή ότι οι λέξεις είναι καλές, αλλά όχι απαραίτητες για να μας μείνει μια ταινία χαραγμένη ανεξίτηλα στον εγκέφαλο.
|Η ποπ κουλτούρα μέσα από εικόνες| Ακολούθησε το Ιnstagram account του PopCode.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:
