Καταδικάζουμε την ενήλικη ζωή και τις υποχρεώσεις που αυτή φέρνει, από όπου κι αν προέρχονται. Η ζωή εκεί κοντά στα 30 σημαίνει περισσότερο άγχος, λιγότερος ελεύθερος χρόνος, άρα και λιγότερο (ου μην και καθόλου) gaming. Δεν είναι ωραία πράγματα αυτά παιδιά.
Πού είναι τα χρόνια, ωραία χρόνια, κατά τα οποία μπορούσαμε να αφιερώσουμε ώρες, μέρες ολόκληρες μπροστά στην κονσόλα ή τον υπολογιστή μας, λιώνοντας τα αγαπημένα μας παιχνίδια, μόνοι ή με την παρέα των κολλητών μας; Χρυσές εποχές, πιο απλές, οι οποίες λείπουν σε όλους μας εδώ, όποιο κι αν ήταν το κόλλημά μας.
Μιας και αυτό το Σαββατοκύριακο (2-3 Ιουνίου), το Gameathlon επιστρέφει για έκτη συνεχόμενη χρονιά, μεγαλύτερο και ποιοτικότερο από ποτέ, με πολλά τουρνουά, διαγωνισμούς, δράσεις και εκθέματα στο γήπεδο Taekwon-DO, είπαμε να αδράξουμε την ευκαιρία, περνώντας δύο ημέρες γεμάτες παιχνίδι στο πιο καυτό gaming και e-sports event.
Κι έτσι για ζέσταμα, θυμόμαστε το video game εκείνο που είχαμε λατρέψει να μας κάνει τα μάτια κόκκινα και να μας γεμίζει τα δάχτυλα κάλους, όταν ήμασταν μικροί.
ΤO MOONSTONE*, Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΥΛΩΝΑΣ
Πώς από το χρωματικό τρυπάρισμα του ‘Μπούμπλε Μπούμπλε’ (όποιος το γράφει ‘σωστά’ δεν έχει ζήσει παιδιά χρόνια) βρέθηκα στα 12 μου να παίζω το αιμοσταγές ‘Moonstone’ ποτέ δεν κατάλαβα. Για μήνες χωνόμουν για τρίωρα στο αμιγκάδικο της πλατείας του Αγίου Δημητρίου στους Αμπελόκηπους αφήνοντας εκεί όλο μου το χαρτζιλίκι. Για όσους βέβηλους δεν γνωρίζουν, πρόκειται για προ-προ-πάππου των σημερινών RPG. Ο παίκτης επέλεγε έναν ιππότη και κινούνταν πάνω στις τοποθεσίες ενός χάρτη, όπου σκότωνε τέρατα, ψώνιζε πανοπλίες κι έπαιζε τα λεφτά του στα ζάρια με απώτερο σκοπό να είναι όσο το δυνατόν πιο έτοιμος όταν θα αντιμετώπιζε την Μέδουσα, το απόλυτο boss του παιχνιδιού. Και όλο αυτό πλάι σε πεντάλφες, αίματα, πυρσούς, δυσνόητες προσευχές και πανσελήνους. Ευτυχώς εκείνα τα αγνά χρόνια Ευαγγελάτος, Λουκά και σία δεν είχαν ακόμα βγει στο γυαλί.
*Με το Moonstone κονταροχτυπήθηκαν όλα τα Mario, το Sensile Soccer, το Legend of Zelda, το The Great Giana Sisters και καμία ντουζίνα ακόμα παιχνίδια από Amiga, NES και Master System
IT’S A-ME, MARIO, ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΟΔΩΡΗ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟ
Όταν ήμουν μικρός έλιωνα το ίδιο παιχνίδι που έλιωνα όταν ήμουν έφηβος, που είναι το ίδιο παιχνίδι που έλιωνα και στα 30 μου και γενικά κάθε φορά που τα σκάω για νέα παιχνιδομηχανή. Είναι πάντα κάποιο Super Mario. Μικρός συγκεκριμένα αυτό που έλιωνα πιο πολύ από όλα ήταν το Super Mario Land 2 το οποίο ομολογουμένως είναι μια κάπως ιερόσυλη επιλογή- σαν λογική παιχνιδιού και σε πολλά του σημεία είναι το λιγότερο Mario από όλα τα Mario ΑΛΛΑ μας σύστησε τον Wario, που είναι ο καλύτερος videogame χαρακτήρας ever, και είχε και μια τέλεια τελευταία πίστα στο κάστρο
, αφού το είχες ξεκλειδώσει με τα 6 νομίσματα. Η Space Zone μακράν η αγαπημένη μου, είχε και μυστικές διαδρομές και ψοφάω για κάτι τέτοια στις πλατφόρμες. Γενικά εθιστικό παιχνίδι, πρέπει να το είχα τερμαστίσει πραγματικά πάνω από 100 φορές.
ΤΟ NBA JAM , Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΑΜΠΑΤΖΗΣ
Έχω λιώσει αρκετά video games, δεν μπορώ να πω. Από το Super Mario, το Crash Bandicoot, το Sonic και το Street Fighter, στο εφηβικό κάψιμο και την καριέρα στο Manager, αλλά και το Grand Theft Auto, το Gran Turismo, το Fifa, το Pro και τα τελευταία χρόνια το 2K. Θα επιλέξω ωστόσο τη ρομαντική οδό και θα πάω με το ΝΒΑ Jam, γιατί είναι το πρώτο παιχνίδι που με θυμάμαι να αγαπάω και να κολλάω, σε εποχές Sega Mega Drive. Τα δίδυμα των αστέρων, τα καρφώματα από την άλλη άκρη του γηπέδου, οι φωτιές, δεν ξέρω τι πρωτοήταν αυτό που το έκανε τόσο fun και εθιστικό, όμως με θυμάμαι να παίζω με τις ώρες εναντίον του αδερφού και των φίλων μας. Ένα παιχνίδι χωρίς κανόνες, χωρίς όρια, χωρίς ρεαλισμό. Κάτι σαν το πραγματικό ΝΒΑ δηλαδή, πριν μεγαλώσουμε και αρχίσουμε να ζητάμε πιο ρεαλιστικά πράγματα, τόσο από τη ζωή μας όσο και από τα video game μας. Boom Shakalaka για πάντα.
ΤΟ PREHISTORIK, Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΧΑΤΖΗΙΩΑΝΝΟΥ
Πήγα να γράψω το Double Dragon αλλά θυμήθηκα ότι το είχε ο ξάδερφός μου ο Άρης αυτό και λιώναμε τα καλοκαίρια. Ενώ το αγνό, παραδοσιακό, υπέροχο Prehistorik το είχα στον υπολογιστή του πατέρα μου στο σπίτι και το έλιωνα μέχρι τελικής πτώσεως. Για κάποιο λόγο σε ηλικία 10 ετών έβλεπα κάτι σε αυτόν τον μουσάτο τύπο με το ρόπαλο που έρχινε ξυλιές σε δεινοσαυράκια και έμπαινε σε σπηλιές να βρει καλούδια. Μπανάνες και χοιρομέρια διάολε. Αυτό ήταν το μπόνους και στην παιδική ηλικία έμοιαζε τόσο μα τόσο γαμάτο. Βλέποντας το βίντεο που συνοδεύει αυτό το κειμενάκι μόνο που δεν με πιάσαν τα ζουμιά. Για εκείνη την εποχή που με ένοιαζε μόνο να ρίξω τις ξυλιές μου, να αποφύγω τις νυχτερίδες και τις αράχνες και να κολατσίσω τα χοιρομέρια, τις μπανάνες και τα κεράσια.
ΤΟ DIABLO, ΓΙΑ ΤΟΝ ΗΛΙΑ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟ*
Ενώ τα video games που μου τράβηξαν το ενδιαφέρον από μικρή ηλικία είναι πολλά, θα διαλέξω ένα με το οποίο θυμάμαι ακόμα τις ώρες που πέρασα προσπαθώντας να φτάσω μέχρι το τέλος. Ο πρώτος τίτλος της σειράς Diablo της Blizzard ήταν η πρώτη μου επαφή με τα hack n’ slash παιχνίδια όταν ήμουν αρκετά μικρός, τόσο για να μην καταλαβαίνω ακριβώς τι θέλει να πει ο ποιητής με τον τίτλο Hack n’ Slash. Το σκοτεινό περιβάλλον και η εξαιρετική δουλειά στον ήχο με έκαναν να μη θέλω να ανοίξω την επόμενη πόρτα που ήταν γεμάτη με ορδές από διαφόρων ειδών τέρατα. Μετά από μερικές ώρες gameplay έπιασα το νόημα και από εκεί που απέφευγα πολλά από τα αρχικά fights, βρέθηκα να ζω στιγμές δόξας αφανίζοντας το κακό από την Tristram. Ως αρκετά ανταγωνιστικός παίκτης και λάτρης των ομαδικών παιχνιδιών, το Diablo ήταν ένας από τους λίγους τίτλους που μου προκάλεσε ενδιαφέρον να παίξω και μόνος μου ένα παιχνίδι.
*Μέλος του Cowboy TV και υπεύθυνος του τμήματος e-sports του Παναθηναϊκού.
ΤΟ EYE OF THE BEHOLDER ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΤΩΝΗ ΤΖΑΒΑΡΑ
Το βράδυ της 17ης Ιανουαρίου του 1991 συνέβησαν δύο σημαντικά γεγονότα διαφορετικής κλίμακας: Οι ΗΠΑ έβαλαν μπρος την ‘Καταιγίδα της Ερήμου’ κι εγώ πήρα δώρο για τη γιορτή μου δύο games για το PC που μόλις είχα αναβαθμίσει από XT σε AT. To ένα ήταν το ‘Pirates!’ που δεν το έπαιξα ποτέ γιατί κόλλαγε (αντιγραμμένα ήταν και τα δύο, από τη Στουρνάρα), το δεύτερο ήταν το ‘Eye of The Beholder’ και μου έκαψε το μυαλό. Δεν ήταν ούτε το πρώτο, ούτε το δέκατο παιχνίδι με το οποίο είχα κολλήσει μέχρι τότε, αλλά ήταν το πρώτο μου RPG και μπήκα κανονικά μέσα του. Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά τον πατέρα μου εκείνο το βράδυ να με ενημερώνει με έξαψη ότι το CNN έχει λάιβ εικόνες από το πόλεμο κι εμένα να σηκώνω το βλέμμα απ’ το PC, να χαζεύω για τρία δευτερόλεπτα στην τηλεόραση τις τροχιές των πυραύλων που έμοιαζαν με πυροτεχνήματα και αμέσως μετά να επιστρέφω στα μουχλιασμένα μπουντρούμια της Waterdeep. Ο δικός μου πόλεμος ήταν πιο πρωτόγονος από τον πόλεμο του Κόλπου (double axes και ξόρκια, EGA γραφικά κι ένα βαρύ, μεταλλικό joystick), αλλά όχι λιγότερο καταστροφικός. Για τον ελεύθερο χρόνο μου, τουλάχιστον. Χρειάστηκα πολλές περισσότερες μέρες για να το τερματίσω απ’ όσες οι Αμερικανοί για να ισοπεδώσουν τους Ιρακινούς στο Κουβέιτ.
ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΕΧΕΙ ΣΧΕΣΗ ΜΕ POKEMON, Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΑΪΡΑΚΤΑΡΗΣ
Αν κάτσω και υπολογίσω πόσες ημέρες της ζωής μου έχω ξοδέψει παίζοντας παιχνίδια σε κονσόλες θα με πιάσει κατάθλιψη, οπότε ας το αφήσουμε αυτό στην άκρη. Πολλά παιχνίδια κατέχουν ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου, αλλά για να είμαι δίκαιος οφείλω να γυρίσω το χρόνο πίσω και να γράψω για εκείνο που στοίχιωσε πολλά βράδια της παιδικής μου ηλικίας. Οι πρώτες κασέτες με Pokemon για το Game Boy που κυκλοφόρισαν στα τέλη του ’90 με έκαναν να νομίζω ότι μεγαλώνοντας θα κάνω αυτό ως επάγγελμα, ότι θα γινόμουν εκπαιδευτής Pokemon. Αυτά τα τερατάκια τσέπης μου είχαν γίνει εμμονή. Ξυπνούσα κάθε μέρα με σκοπό να πιάσω κι άλλα, κι άλλα, μέχρι να γίνω ο καλύτερος. Ένιωθα ακόμη και άγχος όταν πήγαινα σχολείο, γιατί έχανα ώρες από την εκπαίδευση των Pokemon μου. Ωραία χρόνια. Aκόμη και σήμερα αν ξεσκονίζοντας το δωμάτιο πέσω πάνω στο Game Boy, μπορεί να το ανοίξω για λίγο να θυμηθώ τα παλιά. Δεν ξεφεύγεις ποτέ από τον Pikachu.
ΤΟ ‘SIMS’ ΑΠΟ ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ, Η ΝΑΣΤΑΖΙΑ ΚΑΠΕΛΛΑ
Έχω φάει κόλλημα με τα Lion King, Donald, Tarzan, Super Mario, Tomb Raider, Vice City, Godfather και Kingdom Hearts, τίποτα όμως δεν συγκρίνεται με το τι έχω πάθει με το ‘Sims’. Κόλλησα με το ‘Sims’ σε τρεις φάσεις της ζωής μου και πάντα με τον ίδιο τρόπο. Με το να ΕΙΝΑΙ η ζωή μου. Η πρώτη φάση ήταν στο Γυμνάσιο με το ‘Sims’ το πρώτο το οριτζινάλ. Η μορφή του τότε είχε χειρότερες δυνατότητες από αυτές που σου δίνει το παιχνίδι στη σημερινή εφαρμογή για το κινητό, αλλά σούπερ εθιστικό. Στο Λύκειο ξεκίνησα να παίζω το ‘Sims 2’, στο οποίο έζησα την πιο δραστική αλλαγή σε γραφικά και δυνατότητες που έχω δει ποτέ σε οτιδήποτε. Θυμάμαι και στις δύο αυτές φάσεις να είμαι σχολείο και να περιμένω να γυρίσω σπίτι για να παίξω και να φαντάζομαι ή να γράφω τα σενάρια των ιστοριών την ώρα του μαθήματος. Και τις δύο φορές έκοψα να παίζω, όταν χάλασε ο υπολογιστής από το πόσο έπαιζα. Τρου στόρι χάθηκαν τα δεδομένα και μετά ήταν αδύνατο να επιστρέψω. Το ‘Sims 3’ το περίμενα όσο δεν έχω περιμένει άλλο πράμα στη ζωή και βγήκε, όταν ήμουν πρώτο έτος. Εκεί συνέβη το μεγαλύτερο κάψιμο, αφού πια ήμουν σε σχολή που δεν έπαιρνε απουσίες, έτσι πέρασα μήνες που δεν έβγαινα από το σπίτι. Είχα φτιάξει τις πιο τέλειες ιστορίες, που τις θυμάμαι ακόμα, είχα γίνει ο μάστερ του παιχνιδιού και έζησα ένα ακόμη μπλακ άουτ, που δεν ξεπέρασα ποτέ. Τα παιξε πάλι ο υπολογιστής και έχασα τον κόσμο μου. Μετά προσπάθησα να τα κάνω όλα από την αρχή, αλλά ήταν το feeling σαν το κλείσιμο χρόνο στο ‘Groundhog Day’. Είχα φτάσει πολύ μακρια για να αντέξω την επανάληψη. Προσπάθησα να κάνω νέες ιστορίες, αλλά σκεφτόμουν τις παλιές και δεν μπορούσα να παίξω. Όταν πια βγήκε το ‘Sims 4’ είχα τελειώσει το πανεπιστήμιο, διάβασα και τα αρνητικά reviews (κυρίως ξενέρωσα με το ότι δεν μπορούσες να πας σε άλλα σπίτια) και αποφάσισα συνειδητά να μην το αρχίσω. Το ‘5’ κοιτάω κάθε τόσο πότε θα βγει και δεν ξέρω τι θα γενώ όταν.
FLIMBO’S QUEST ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΔΕΙΝΟΣΑΥΡΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΟΔΩΡΗ ΚΟΥΝΑΔΗ
Προσπαθείς να κρύψεις την ηλικία σου και έρχεται το Oneman να σε ξεσκεπάσει για άλλη μία φορά. Χαλάλι του όμως γιατί μου ξύπνησε μία από τις πιο όμορφες παιδικές αναμνήσεις, μία παρέα η οποία όσα χρόνια και αν περάσουν δεν θα τη ξεχάσω ποτέ: Τον αγαπημένο Flimbo. Μεταφερόμαστε στο 1990 και στο Commodore 64 που μου αγόρασε ο πατέρας μου μαζί με το παιχνίδι ” Flimbo’s Quest”. Ένας παρανοϊκός επιστήμονας έχει απαγάγει το κορίτσι του Flimbo και αυτός ατρόμητος- εγώ δηλαδή- ξεκινά ένα ταξίδι μέσα από 7 levels για να το σώσει. Ως σύμμαχο έχει έναν μάγο που κάθε φορά που ολοκληρώνει μία αποστολή του φανερώνει ένα γράμμα από τη μυστική λέξη που θα τον περάσει στο επόμενο level- πιο κοντά δηλαδή στην αγαπημένη του. Όπως θα δεις και στο video μιλάμε για την εποχή των δεινοσαύρων, με γραφικά που σήμερα δεν βλέπονται και έναν απίστευτα εκνευριστικό ήχο κάθε φορά που πήδαγε ο Flimbo. Τότε όμως στα μάτια μου έμοιαζαν όλα μαγικά- και μοιάζουν ακόμα όταν ακούω τη μουσική του παιχνιδιού. Τα πρώτα παιδικά ξενύχτια έγιναν για χάρη του, οι πρώτες κόντρες με τα ξαδέρφια μου που επίσης είχαν Commodore 64 έγιναν για το ποιος θα κάνει μεγαλύτερο score. Flimbo σου χρωστάω ένα google search το οποίο θα βγάζει ένα κείμενο για σένα στα ελληνικά. Αυτό εδώ!
|Η ποπ κουλτούρα μέσα από εικόνες| Ακολούθησε το Ιnstagram account του PopCode.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:
