Παύλο, ευτυχώς, δεν ήσουν ένας από εμάς

Δεν γνώριζα τον Παύλο Γιαννακόπουλο. Έστω, δεν τον γνώριζα περισσότερο από τον μέσο Έλληνα φίλαθλο. Παρ’ όλα αυτά, κάθε φορά που άκουγα ότι ”είναι ένας από εμάς” (γράφω ως φίλαθλος του Παναθηναϊκού) κάτι μου κλωτσούσε.

Μετά το θάνατό του (10/6/2018) τα ”ήταν ένας από εμάς” στα social media πολλαπλασιάστηκαν. Τα ακούω, τα διαβάζω, τα καταλαβαίνω. Ίσως, μάλιστα, μερικές φορές έχω φτάσει κοντά στο να τα νιώσω. Όπως εκείνα που συνοδεύονται από κάποια φωτογραφία του στην οποία σηκώνει δακρυσμένος άλλη μια ευρωπαϊκή κούπα. Σε καμία, όμως, περίπτωση δεν μπόρεσα να ταυτιστώ απόλυτα μαζί τους.

Κάνοντας μια ανασκόπηση των όσων πέτυχε ο Παύλος τόσα χρόνια στο τιμόνι του μπασκετικού Παναθηναϊκού, μου είναι πλέον ξεκάθαρο πως δεν ”ήταν ένας από εμάς”, αλλά αυτός που θα θέλαμε να ήμασταν αν με κάποιο μαγικό τρόπο βρισκόμασταν στη θέση του, στον προεδρικό θώκο του μπασκετικού Παναθηναϊκού.

Εurokinissi

Γιατί αν ο Παύλος ήταν ένας από εμάς, κατά πάσα πιθανότητα, θα τα είχε βροντήξει όταν για μια πενταετία (1992-97) έβλεπε Κόκκαλη και Ιωαννίδη να σαρώνουν τα πρωταθλήματα στην Ελλάδα, όσους παικταράδες κι αν αγόραζε εκείνος για να κοντράρει τον Ολυμπιακό. Γιατί αν ο Παύλος ήταν ένας από εμάς, κατά πάσα πιθανότητα, θα τα είχε βροντήξει όταν μετά το Τελ Αβίβ χάσαμε και στο Final-4 της Σαραγόσας από τον αιώνιο αντίπαλο, του οποίου η κυριαρχία ήταν πλέον συντριπτική και εκτός συνόρων. Γιατί αν ο Παύλος ήταν ένας από εμάς, κατά πάσα πιθανότητα, θα τα είχε βροντήξει από την πρώτη στιγμή που άρχισε να επενδύει στον Παναθηναϊκό ένα σκασμό λεφτά για να πάρει πίσω -ανεξάρτητα από το αν η ομάδα σήκωνε κούπες ή όχι- ψίχουλα.

Ο Παύλος (μαζί με τον Θανάση), όμως, έμεινε κι όπως γράφει και η Νίκη Μπάκουλη, η οποία τα ξέρει πολύ καλύτερα από όλους μας, έγινε ο πιο επιτυχημένος παράγοντας του ελληνικού αθλητισμού στη σύγχρονη ιστορία του. Σήκωσε όποια κούπα σηκώνεται, έφερε (βλ. Γουίλκινς) ή παραλίγο να φέρει (βλ. Πέτροβιτς, Σαμπόνις) παίκτες, που δεν θα προσπαθούσαμε -βέβαιοι για το αποτέλεσμα- ούτε σε κάποιο simulation game να φέρουμε στην Ελλάδα και τον Παναθηναϊκό. Και κυρίως, κάθε μέρα του στους ‘πράσινους’ αποτελούσε την πλήρη μετουσίωση της δικής του ατάκας ”άλλοι τα τρώνε στα καζίνο, κάποιοι τα τρώνε στα μπουζούκια, εγώ έχω τον Παναθηναϊκό”.

eurokinissi

Δεν είναι παράλογο που ο μέσος Παναθηναϊκός θέλει να ταυτίζεται με τον Παύλο. Εδώ ο μέσος αναγνώστης ταυτίζεται με τον Dean Moriarty και τον Jon Snow που δεν είναι καν υπαρκτά πρόσωπα. Πόσο μάλλον με τον Παύλο, ο οποίος πέρα από την τρέλα για τον Παναθηναϊκό είχε και μια σειρά από χαρακτηριστικά που τον έκαναν ακόμα πιο ανθρώπινο. Όπως το μικρό (μόνο όσον αφορά την μεζούρα) ανάστημά του, το οποίο έδειχνε ακόμα μικρότερο όταν φωτογραφιζόταν πλάι σε γίγαντες όπως ο Βράνκοβιτς κι ο Ρέμπρατσα, οι παρδαλές γραβάτες που φορούσε με τον Θανάση και οι στα πρόθυρα εμφράγματος αντιδράσεις του στα τελευταία λεπτά κρίσιμων αγώνων της ομάδας.

Δεν ήταν άγιος (αν και προσωπικές ιστορίες ‘πράσινων’ φιλάθλων που κυκλοφορούν από εχθές στα social media σχετικά με εισιτήρια που μοίραζε σε ανθρώπους που δεν είχαν ν’ αγοράσουν του αποδίδουν έστω μια ‘παναθηναϊκή αγιοσύνη’), αφού δεν ήταν λίγες οι φορές που ξέσπασε και τα έβαλε με διαιτητές τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Παρ΄όλα αυτά, κατάφερε ν’ ανήκει σε εκείνη την αυστηρά περιορισμένη ομάδα ανθρώπων του αθλητισμού -ειδικά στην Ελλάδα- που χαίρει της εκτίμησης και των αντιπάλων. Ποιος δεν θα ήθελε να έχει πρόεδρο στην ομάδα του, έναν άνθρωπο του οποίου η καύλα, η στρατηγική και οι επενδύσεις από το 1996 μέχρι το 2012 ήταν τέτοιες που με βάση τους τίτλους που κέρδισε κατάφερε να επηρεάσει ακόμα και τον παράγοντα τύχη στο μπάσκετ;

Όσοι γνωρίζουν από Μπριτζ λένε πως το ποσοστό της τύχης στο συγκεκριμένο άθλημα είναι πολύ μικρό. Μια ομάδα που είναι καλύτερη από τις υπόλοιπες, θα κερδίσει τουλάχιστον τις μισές φορές ένα τουρνουά. Ε ο Παύλος κέρδισε πάνω από τους μισούς τίτλους στην Ελλάδα και το 1/3 των διαθέσιμων στην Ευρώπη, σ’ ένα άθλημα όπου η τύχη παίζει πολύ πιο καθοριστικό ρόλο από το Μπριτζ.

Αξίζει σε κάθε φίλαθλο του Παναθηναϊκού να είναι περήφανος που είχε πρόεδρο της ομάδας του τον Παύλο Γιαννακόπουλο. Αξίζει σε κάθε φίλαθλο του Παναθηναϊκού να πιστεύει πως αν ήταν ο ίδιος πρόεδρος του Παναθηναϊκού θα λειτουργούσε όπως ο Παύλος. Ας μην γελιόμαστε, όμως, ο Παύλος ευτυχώς δεν ήταν ένας από εμάς. Ήταν λίγο πιο Παναθηναϊκός από όλους μας.

ΥΓ: Ήμουν κι εγώ ένας από τους χιλιάδες φιλάθλους που κατά καιρούς φώναζε το ”Παύλο Θεέ, πάρε την ΠΑΕ”. Εκ των υστέρων, πιστεύω πως είναι καλύτερα που δεν την αγόρασε, γιατί η (ποδοσφαιρική) μπάλα λερώνει όσους την αγγίζουν και ίσως σήμερα το αν ο Παύλος, ήταν ή δεν ήταν ένας από εμάς, να ετίθετο σε μια εντελώς διαφορετική βάση.

(Φωτογραφίες: Eurokinissi.gr)