Δίψα για αίμα: ο τηλεκανιβαλισμός επέστρεψε

Διάλογος παθούσας με ρεπόρτερ τηλεοπτικού σταθμού:

– Πότε είδατε τη φωτιά;

– Νωρίς το απόγευμα στο Πικέρμι. Τότε ενημερωθήκαμε πως το μέτωπο είναι εκεί.

– Από ποιον ενημερωθήκατε;

– Μα, από τα κανάλια!

Κανονικά, θα έπρεπε να σταματήσει οποιαδήποτε κουβέντα για τις φονικές πυρκαγιές, εδώ. Να μπει μια τελεία. Όταν οι τηλεοπτικοί σταθμοί και τα δελτία ειδήσεων αντικαθιστούν την πολιτεία, παύει η συζήτηση. Δεν έχει νόημα. Αλλά, στο τέλος της ημέρας, όταν προσπαθείς να κάνεις τον απολογισμό των σκέψεων από τον αχταρμά που έχεις παρακολουθήσει, διαπιστώνεις πως έχουμε την τηλεόραση που μας αξίζει και τους ρεπόρτερ που θέλουμε.

Ναι, αυτούς θέλουμε. Τη ρεπόρτερ που παίρνει αγκαλιά το καμένο αρκουδάκι και κλαίει γοερά προσπαθώντας να μας μεταφέρει την εικόνα από το σημείο της καταστροφής. Τον ρεπόρτερ που προσπαθεί να μπει ετσιθελικά στο σημείο όπου βρέθηκαν οι 26 νεκροί για να τραβήξει πλάνα. Θέλουμε τον ρεπόρτερ του κανιβαλισμού, που δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο.

Βάλτε στην άκρη τον Αμβρόσιο. Και την κυβέρνηση. Και τον Καμμένο. Και τις ευθύνες της τραγωδίας. Και τον Ψινάκη. Απομονώστε τη δημοσιογραφία και την κάλυψη των γεγονότων. Δίψα για αίμα, τα κοράκια επέστρεψαν. Ο τηλεκανιβαλισμός των ’90s είναι πάλι εδώ.

Είχαμε ξεσυνηθίσει. Ουσιαστικά, από το 2007 και την Ηλεία είχαμε να τα ζήσουμε αυτά. Πιστέψαμε (σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, δεν έχει σημασία) πως γίναμε μοντέρνοι. Πως η δημοσιογραφία πέρασε στο next level. Πιστέψαμε πως το ανθρώπινο δράμα θα προστατευτεί, θέλαμε να πιστέψουμε πως θα υπάρξει σεβασμός στον ανθρώπινο πόνο.

Ναι, ΟΚ. Τι άλλα; Το αίμα νερό δεν γίνεται και η τηλεθέαση δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα. Στην τηλεόραση δεν έχω δουλέψει, αλλά έχω εργαστεί με δημοσιογράφους που έχουν περάσει από εκεί. Άλλη αντίληψη. Τεντώνεις την είδηση μέχρι να ξεχειλώσει. Κι αν ξεχειλώσει και αγγίξεις ευαίσθητες χορδές, συνεχίζεις. Μέχρι να κάνεις τον δέκτη να πιστέψει πως για όλα αυτά φταίει η κούραση, οι δυσμενείς συνθήκες, το τι βλέπουν τα ματάκια μας, δηλαδή.

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, το ανθρώπινο δράμα πουλάει. Θα συζητηθεί την επόμενη μέρα, το τηλεοπτικό πλάνο θα αναλωθεί σε κουβέντες καφενείου, γειτονιάς, φούρνου, μπακάλικου. Το επιζητά ο οργανισμός εξ ου η υπερβολή.

Συγγνώμη, αλλά η εικόνα της ρεπόρτερ να κρατά το καμένο αρκουδάκι στην αγκαλιά και ως άλλη Βίρνα Δράκου να περιγράφει με δραματικό στόμφο τα τεκταινόμενα στο Μάτι, δεν είναι της αισθητικής μου. Και δεν πρέπει να είναι κανενός.

Αλλά με τη δαμόκλειο σπάθη πάνω από το κεφάλι σου, τον αγώνα του ανταγωνισμού και το κυνήγι των υψηλών ποσοστών εν μέσω θέρους, το κάνεις. Γιατί έτσι σου είπαν και γιατί έτσι έχεις μάθει. Γιατί αν δεν είχες μάθει δεν θα έστελναν εσένα, αλλά κάποιον/α άλλον/η wannabe drama queen.

Είπαμε, αν δεν βγάλεις δάκρυ από το μάτι του δέκτη, αν δεν τον κάνεις να πιάσει με τα νύχια του τα μπράτσα της πολυθρόνας, αν δεν του σφηνώσεις το στιγμιότυπο στο μυαλό ώστε να το ανακυκλώσει την επόμενη μέρα, τι σόι δημοσιογραφία υπηρετείς;

Οι υπόλοιποι, που η αισθητική τους είναι διαφορετική και κλείνουν αυτιά και μάτια, προς το παρόν χάνουν. Χάνουν με κάτω τα χέρια. Και κάτω τα μάτια. Από ντροπή που γεννήσαμε την τηλεόραση που μας αξίζει και τη μαστορακική ενημέρωση των ακραίων εικόνων.

(κεντρική φωτογραφία: Eurokinissi)