Πάνω από δυο φλιτζάνια καφέ βγάζουμε τις αλήθειες και τις ψυχές μας

Ο Μιχάλης Μπέκος είναι ένας νέος σκηνοθέτης που με το πρώτο του κιόλας φιλμάκι κατάφερε να κερδίσει βραβείο στις Κάννες, το οποίο δεν πήγε ποτέ να παραλάβει γιατί νόμιζε ότι του έκαναν πλάκα. Εύκολο να καταλάβεις από αυτό ότι πρόκειται για πολύ ωραίο τύπο. Με αφορμή τη συμμετοχή του στην πρόσφατη καμπάνια του καφέ Λουμίδης Παπαγάλος, τον συναντήσαμε στο Κιμωλία – Art Café στην Πλάκα και συζητήσαμε λίγο πάνω από δυο φλιτζάνια ελληνικού καφέ για τις ανθρώπινες σχέσεις που τόσο σημαντικό ρόλο παίζουν στη ζωή του και στη δουλειά του.

Πες μας μερικά πράγματα για εσένα, για το πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη σκηνοθεσία.

Εγώ δεν είχα καμία σχέση με αυτή τη δουλειά (γέλια), γυμναστής ήμουν. Αλλά η εικόνα ήταν πάντα το πάθος μου,  με βοηθούσε ανέκαθεν να εκφράσω τον ιδιαίτερο συναισθηματισμό που φέρω ως άνθρωπος. Κάπως έτσι πριν τρία χρόνια ταξίδευα στη Ρωσία, και έκανα ένα μικρό ταινιάκι με πρωταγωνιστές έναν ταξιτζή κι ένα ανιψάκι μου μέσα σ’ ένα δάσος. Αυτό το φιλμάκι που ήταν μια προσπάθειά μου να φτιάξω τη σχέση με τον πατέρα μου, το έστειλα σχεδόν τυχαία σε ένα διαγωνιστικό στις Κάννες, όπου κέρδισε το πρώτο βραβείο στην κατηγορία του. Το αστείο βέβαια είναι ότι δεν ανέβηκε κανείς να πάρει το βραβείο, όταν με είχαν ειδοποιήσει νόμιζα ότι μου έκαναν πλάκα και δεν πήγα. Μετά από αυτό,  η ζωή μου άλλαξε εντελώς, εργάζομαι πια σε μεγάλες καμπάνιες και εδώ και στο εξωτερικό και το πάθος μου έγινε πια το επάγγελμά μου.

Το video που έφτιαξες για τον Λουμίδη είναι αρκετά ιδιαίτερο – έχεις χωρέσει μέσα χωριό, κηδεία, πιτσιρίκια που πίνουν καφέ, – μοιάζει να έχει έντονες αυτοβιογραφικές αναφορές. Τι σε ενέπνευσε και πώς ήρθε αυτό το αποτέλεσμα ;

Την ιστορία του ελληνικού καφέ την έχω ζήσει από μικρός. Τη γιαγιά μου να έρχεται να πει το φλιτζάνι στη μητέρα μου. Τον πατέρα μου να μου δίνει να δοκιμάσω καφέ, κι εγώ να ξινίζω κι εκείνος να μου λέει «ότι δεν έχω αντρέψει ακόμα». Σαν να ήταν η απόλαυση της γεύσης του καφέ ένα παράσημο ενηλικίωσης. Όλα αυτά τα βιώματα προσπάθησα να τα βάλω σε αυτήν την ιστορία του καφέ που έφτιαξα για το Λουμίδη Παπαγάλο. Συνήθως στη δουλειά μου τα κάνω όλα – μοντάζ, σενάριο, σκηνοθεσία. Η ιδέα μου άρεσε και με άφησαν ελεύθερο να κάνω ό,τι θέλω. Κάπως έτσι βγήκε αυτό το video σε συνεργασία βέβαια και με τη Marni Films. Είναι ελπιδοφόρο να προκύπτουν δουλειές όπως αυτή, δείχνει μια στροφή στην ποιότητα της δημιουργικής διαφήμισης στην Ελλάδα, που τη χρειαζόμαστε.

Η δουλειά σου φαίνεται πολύ ανθρωποκεντρική,  ζουμάρει πάνω σε ανθρώπινες σχέσεις και καταστάσεις.

Ναι, ένιωθα ότι σαν να είχαν ξεχαστεί το πραγματικό συναίσθημα και οι αληθινές σχέσεις από την ελληνική διαφήμιση στις μέρες μας. Ίσως γιατί οι τεχνικές δυνατότητες έχουν αγγίξει πολύ υψηλά επίπεδα. Πάντα μου άρεσε η συναισθηματική ουσία των πραγμάτων, δεν κάνω κάτι εξωπραγματικό, απλώς μιλάω από την ψυχή μου.

Καφέ πίνεις;

Πίνω. Και ο πρώτος της μέρας θα είναι ελληνικός.

Τι είναι για σένα μια σχέση από καλό χαρμάνι ;

Έχει και κοινωνική διάσταση ο καφές – όταν θες να δεις κάποιον και να πεις τα νέα σου, το πρώτο πράγμα που θα πεις είναι ένα «πάμε για έναν καφέ». Πάνω από τους καφέδες συναντιούνται άνθρωποι, βγαίνουν αλήθειες, ξεδιπλώνονται οι ψυχές μας. Αυτές οι σχέσεις που στήνονται κι ανδρώνονται μέσα από την αλήθεια μας δεν μπορεί παρά να είναι από καλό χαρμάνι. Όταν λες αλήθεια δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς, όλα θα πάρουν το σωστό δρόμο. Θυμάμαι όταν είχα πρωτοβγεί ραντεβού με τη γυναίκα μου, που φοβόμουν να της δείξω ότι δεν πίνω, μη με περάσει για ξενέρωτο και ταλαιπωρούσα όλο το βράδυ ένα μπουκάλι μπίρα. Δεν υπάρχει λόγος να κρύβουμε την αλήθεια μας. Αυτή είναι που θα δυναμώσει το χαρμάνι της σχέσης.

Ανέφερες πιο πριν τη σχέση σου με τον πατέρα σου ως ακούσιο εφαλτήριο του καλλιτεχνικού σου ξεκινήματος.  Σε έχει ορίσει προσωπικά και καλλιτεχνικά;

Πάρα πολύ. Μεγάλωσα με αντιστάσεις στο σπίτι και πριν λίγο καιρό όταν έκανα το πρώτο μου αγόρι φοβόμουν πολύ μην μπω στα παπούτσια ενός αυταρχικού γονεϊκού προτύπου.  Πιστεύω στην οικογένεια, αλλά πιστέυω και ότι ο γονιός θα πρέπει να βοηθήσει το παιδί του να ακολουθήσει τον δρόμο της επιλογής του. Να μην το αποθαρρύνει αλλά να το σπρώξει απαλά προς τα εκεί.  Όταν είναι να κάνεις  παιδιά δεν πρέπει να το κάνεις μόνο και μόνο για να μπεις σ’ αυτόν το ρόλο του γονιού – προσωπικά νομίζω τα έκανα για παρέα, να ενώσουμε τα χαρμάνια μας.

Σχέδια για το μέλλον;

Μια μεγάλου μήκους ταινία. Είναι κάτι που θέλω πολύ και είμαι έτοιμος γι’ αυτό. Έχω συνεργάτες που σχετίζομαι μαζί τους με χαρμάνι πολύ δυνατό και  περιμένω να είναι κι αυτοί έτοιμοι. Και είμαι σίγουρος ότι τότε θα βγει κάτι πολύ καλό.