9 κλασικές σκέψεις που κάνεις όταν είσαι κολλημένος στην κίνηση

Τις στιγμές που ο χρόνος παγώνει και γεμίζει με τρόμο τη μικρή ζωή μας… Τις στιγμές που η ακινησία του δρόμου θυμίζει την ακινησία του νεκρού σώματος, την ακαμψία του θανάτου… Αυτές τις στιγμές ο χειρότερος εαυτός μας, έρχεται για να φυλάξει τη φλόγα μέσα στο κορμί μας ζωντανή. Τότε είναι που μας γεμίζει με άσχημες, με άδικες σκέψεις για τους διπλανούς, για τα διπλανά αυτοκίνητα, για την τροχαία, για τους πεζούς, για ό, τι κινείται ή δεν κινείται πάνω στο δρόμο μας.

Ο χειρότερος εαυτός γεννά σκέψεις άλλοτε ντροπιαστικές αλλά απολύτως λογικές, και άλλοτε ντροπιαστικές αλλά απολύτως παράλογες.

9 τέτοιες σκέψεις, τις έχουμε κάνει όλοι κάποια στιγμή που νιώσαμε τον εαυτό μας να βυθίζεται αργά στην κινούμενη άμμο της ασφάλτου.

Πσσσσσσσσσσ… “κινούμενη άμμος της ασφάλτου”.

Κανένα νόημα.

Δες τουλάχιστον αυτές τις σκέψεις. Αυτές μπορεί να βγάζουν λίγο.

1. “Μη βρέξει λίγο, αμέσως να πάρουν όλοι τα αυτοκίνητά τους”.

Πόσο όψιμοι οι φανς των λεωφορείων και των τρόλεϊ, όταν με την πρώτη δυσκολία γυρνάνε την πλάτη τους στην ταλαιπωρία και τους εφαψίες; Επίσης δεν έχει καμία σημασία που εσύ που το σκέφτεσαι αυτό, βρίσκεσαι μέσα στο αυτοκίνητό σου. Και ξέρεις γιατί; Γιατί εσύ το παίρνεις κάθε μέρα, αυτοί όχι. Εσύ έχεις το δικαίωμα τη μέρα που βρέχει να ακούς τον Τράγκα να λέει ασυναρτησίες πίσω από ένα τιμόνι, αυτοί όμως όχι. Οφείλουν ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ να αποδείξουν την αφοσίωσή τους στα τρόλεϊ, τα λεωφορεία και τις μεταδιδόμενες ασθένειες.

2. “Πρέπει να έχει γίνει ατύχημα, ελπίζω να ‘ναι κάτι σοβαρό, μην ταλαιπωρούμαστε και τζάμπα”.

Σκατόψυχη σκέψη, αλλά αυτό μας κάνει ανθρώπους: οι σκατόψυχες σκέψεις που (καμιά φορά) μετανιώνουμε. Βέβαια, κι άλλα πράγματα μας κάνουν ανθρώπους, αλλά απ’ αυτό με συμφέρει να πιαστώ τώρα. Κοίτα. Αυτά είναι τα χέρια μου, τα έχω σηκώσει και πιάνομαι απ’ αυτό. Συνεχίζω να πιάνομαι, δεν τ’ αφήνω με τίποτα. Κοίτα.

3. “Να ανεβάσω στόρι τη φάτσα μου δυσαρεστημένη, την κίνηση ή ένα θρόου μπακ από τις διακοπές μου και ‘τέηκ μι μπακ, έντλες σάμερ'”;

‘Έντλες σάμερ’, μην το σκέφτεσαι καν, τρελαινόμαστε για επιπλέον φωτογραφίες απ’ το ξερόνησο που σε πήγε ο Ζυμαρούλης σου, οι φωτός που ανέβαζες τότε τι να μας κάνουν; Χορταίνεις μωρέ με 850 φώτος μέσα σε ένα τριήμερο;

4. “Έπρεπε να πάω απ’ την άλλη”.

Δεν έχει σημασία που δεν υπάρχει άλλη, ούτε που αν υπήρχε θα έπρεπε να έχει σε κάθε φανάρι μία μικρή κοσμική σκουλικότρυπα για να σε τηλεμεταφέρει, γιατί προφανώς η “άλλη” είναι 500 χλμ μεγαλύτερη διαδρομή. Εσύ έπρεπε να πας απ’ την άλλη. Αν δεν είναι σκέψη και είναι κάτι που στο λέει ο διπλανός σου, γίνεται αφορμή για απροειδοποίητο άνοιγμα πόρτας και υποχρεωτικό κίκι τσάλεντζ πάνω στο καπό διερχόμενου αυτοκινήτου.

Κίκι, ντου γιου λοβ μι;

5. “Να υπάρχει άραγε πυροσβέστης που να τον λένε Ορέστη”;

Τι; Εσύ δεν σκέφτεσαι άκυρα πράγματα; Όπα ρε Σοπενάουερ.

6. “Δεν έχει να φάει ο Έλληνας, γεμάτοι όμως οι δρόμοι απ’ τα αυτοκίνητα. Πού τα βρήκε τα λεφτά”;

Εσύ που τα βρήκες; Αυτή είναι μία σκέψη που δεν την κάνουν όλοι, αλλά κυρίως οι ‘Μέρκελ σώσε μας’. Πες μου όπως εσύ πού τα βρήκες; Συνήθως αυτοί οι άνθρωποι δεν αντέχουν να μένουν για πολύ μόνοι με τον εαυτό τους, πόσο μάλλον να είναι εγκλωβισμένοι μαζί του μέσα σε ένα όχημα που κινείται με τζιολική ταχύτητα. Να υποφέρεις σιωπηλά και από αύριο άντε στον ηλεκτρικό να τα λες δυνατά αυτά, να συμφωνεί μαζί σου και κανάς χουντόγερος.

Δεν μου είπες όμως: Εσύ πού τα βρήκες;

7. “Στην άλλη λωρίδα πάνε πιο γρήγορα”.

Αλλάζεις λωρίδα. “Τελικά στην προηγούμενη πήγαιναν πιο γρήγορα”. Ξαναλλάζεις λωρίδα. “Μπααα”… Αλλάζεις πάλι. “Χμ, λες να…”. Αλλάζεις. “Καλά ήμουνα τελικά”. Επιστρέφεις σε αυτήν που ήσουν απ’ την αρχή, εντελώς παραιτημένος από οποιαδήποτε ελπίδα για βελτίωση της θέση σου πάνω στον οδικό χάρτη. Ένα λεπτό μετά βλέπεις τη λωρίδα που άλλαξες τελευταία στιγμή να πηγαίνει όντως πιο γρήγορα. Κάθε φορά αυτό, ΚΑΘΕ ΜΑ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΑΥΤΟ.

8. “Ποιος κάνει πορεία πάλι”;

Θα έλεγες ποτέ “δεν θέλω 50 ευρώ αύξηση, να πάω γρήγορα στη δουλειά μου θέλω”; ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΛΕΥΟΥΝ ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΩΡΑ. Δεν λέω ότι κάθε πορεία έχει νόημα σε αυτήν την υπέροχη χώρα ή ότι θα έπρεπε να δείχνεις κατανόηση μόνο σε αυτές που αφορούν το τομάρι σου, αλλά πριν αγανακτήσεις, βρες ένα σωστό λόγο να αγανακτήσεις. Τόσοι υπάρχουν. Κοίτα. Αυτή η γιγάντια αφίσα στα δεξιά σου δείχνει τον Μάκη Δημάκη και το μαγαζί που τραγουδάει. Να ένας λόγος για να αγανακτήσεις. Πιο δίπλα του είναι κι ο Κίαμος. Να άλλος ένας καλός λόγος.

9. ‘Άντε προχώρα”.

Πολυσήμαντο μήνυμα με απροσδιόριστους αποδέκτες. Να προχωρήσει ο μπροστινός σου; Να προχωρήσει ο μπροστινός του μπροστινού σου; Να προχωρήσει αυτός ο αόρατος υπερμπροστινός που εξαιτίας του έχει φρακάρει ο δρόμος και βοσκάει σε κάποιο φαντασιακό σημείο του δρόμου; Αυτό το πλάσμα της λαϊκής μυθοπλασίας που ευθύνεται πάντα για την κίνηση και δεν μαθαίνεις ποτέ ούτε το όνομά του, ούτε τη φάτσα του, αυτό το πλάσμα τα φταίει όλα. Αλλά όχι πες μας, ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙ ΠΟΙΟΣ;;; “Δεν ξέρω, προχώρα”.

Σφαλιάρες.