Πού πας ρε Πυγμαλίωνα με αυτό το όνομα;

Θεός ‘σχωρέστον ο Κωνσταντίνος Κουτσομύτης, αυτός ο υπέροχος Έλληνας σκηνοθέτης, με συμβούλεψε όταν ήρθα από την Αγγλία στα 19 για το πού να σπουδάσω υποκριτική. Και μου λέει

Πού πας ρε Πυγμαλίωνα με αυτό το όνομα;

Και του λέω

Γιατί το δικό σας; Σχεδόν τα ίδια γράμματα έχει!

Δεν νομίζω να μου χει κλείσει ή ανοίξει πόρτες το όνομα μου. Ήταν ο παππούς μου Πυγμαλίωνας. Το Δαδακαρίδης ναι είναι τεράστιο. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε πολλούς ηθοποιούς Πυγμαλίωνες. Ίσως έχει κάποιος περιέργεια να δει τι κρύβεται από πίσω.

Αν έδινα τίτλο σε ταινία για τη ζωή μου θα ήταν ‘Είναι ακόμα νωρίς’. Σατιρίζω όμως γιατί δεν θεωρώ ότι η ζωή μου έχει πολλά ακόμα να πει. Θα μπορούσε να είναι μια πολύ βαρετή ταινία.

Η μητέρα μου είναι από το Μάντσεστερ, τη Θεσσαλονίκη της Αγγλίας. Ζει εκεί η μητέρα μου, η αδερφή μου, τα ανίψια μου, έχω τεράστιο σόι.

Έχω εντελώς την αγγλική προφορά. Ελληνικά έμαθα καλά μετά 4 που ήρθαμε Ελλάδα. Όλα μου τα Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρια ζούσα στην Αγγλία, γιατί οι γονείς μου είχαν χωρίσει και από τα 18 ως τα 19 μια χρονιά σερί.

Πήγα να σπουδάσω μια ματαιοδοξία που λεγόταν ‘Business and Computing’ και κατέληξα να τα παρατάω στη μέση της χρονιάς, για να παίξω στην πρώτη μου επαγγελματική παράσταση σε θέατρο στην Αγγλία. Και λέω αν είναι να φεύγω από τη μία πατρίδα και πάω στην άλλη και βρίσκω το θέατρο, κάτι δεν κάνω σωστά.

Στα σχολεία που πήγαινα ήμουν τυχερός, γιατί είχαν θεατρικό εργαστήρι, και έπαιζα συνέχεια. Δεν έχω ξαναπαίξει κάποιο ρόλο που έπαιξα μικρός, αλλά μου έχει μείνει το ‘Τάβλι’. Δύο φίλοι παίζουν τάβλι στην Αθήνα των 60s νομίζω. Είχα παίξει ένα απόσπασμα στο σχολείο, θέλω και θα ξανασυναντήσω αυτό το έργο κάποια στιγμή.

Κάνω 20 χρόνια θέατρο και εύχομαι να μην σταματήσω ποτέ. Υπήρχε μία περίοδος που έκανα τηλεόραση, γιατί ήρθαν τα παραμύθια που μου άρεσαν και ήθελα να τα ενσαρκώσω είτε σε πρώτους ρόλους είτε σε μικρότερους με την ίδια αγάπη. Και κάποια στιγμή από την αρχή της κρίσης και μετά πήρα και εγώ μία απόσταση από τα πράγματα, η οποία νομίζω ότι χρειάζεται κιόλας. Και τότε ήρθε η γνωριμία και η συνεργασία μου με τον Σωτήρη Τσαφούλια. Μαζί έχουμε κάνει τον ‘Κοινό Παρονομαστή’ και το ‘Έτερος Εγώ’. Στο ‘Έτερος Εγώ’ είχαμε περισσότερη εμπλοκή. Απλά για την τηλεόραση δεν ήρθε ένα παραμύθι στα χέρια μου που να είναι το ίδιο ερωτεύσιμο με τα προηγούμενα.

Πρέπει να με πείθει το παραμύθι. Τα βλέπω λίγο σαν παιδί. Καταλαβαίνω ότι τα οικονομικά είναι δύσκολα επομένως θα συμβιβαστείς ή αν είσαι τυχερός θα πάρεις κάτι που να θεωρείς άξιο για τον εαυτό. Αλλά δεν είναι για μένα παράγοντας αυτό.

Παράγοντας είναι να μπορώ να ταυτίζομαι, να συνδέομαι. Να θυμάμαι στιγμές, ανθρώπους. Αυτό που με έχει εκπαιδεύσει για να είμαι αυτό που είμαι.

Να μπορώ να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος για να γίνομαι καλύτερος ηθοποιός

Η μεγαλύτερή μου χαρά όταν ξεκινούσα στο ‘Δείπνο Ηλιθίων’ ήταν ότι θα βρεθώ μαζί με τον Σπύρο Παπαδόπουλο, που θαύμαζα από παιδί. Γιατί εκτός από σπουδαίος ηθοποιός είναι και σπουδαίος άνθρωπος και όποιος πει το αντίθετο απλά ζηλεύει.

Το ‘Δείπνο Ηλιθίων’ είναι μια υπέροχη κωμωδία, η οποία έγκειται σε ένα βαθύτερο δράμα. Αυτό που εμείς οι άνθρωποι αποκαλούμε, ό,τι είναι “περίεργο”, διαφορετικό. Πιάνει όλα τα επίπεδα σε αυτό που βλέπουμε τον συνανθρωπό μας “αλλιώς”, ίσως επειδή δεν έχουμε τα μάτια να κοιτάξουμε τον εαυτό μας πραγματικά. Η ταινία βασίστηκε λίγο περισσότερο στη φάρσα και στην εικόνα, γιατί το σινεμά είναι διαφορετικό μέσο. Εμείς πήγαμε στην αλήθεια του έργου και νομίζω ότι αυτή είναι η σπουδαία επιτυχία μας.

Είχαμε ξανασυνεργαστεί λίγο στους Άγαμους. Εγώ είμαι στο σχήμα τα τελευταία 10 χρόνια, ο Σπύρος τα 2.

Αλλιώς όμως είναι οι άνθρωποι πριν τις 12 και αλλιώς μετά

Στους Άγαμους υπάρχει άλλη σύμβαση. Ο κόσμος από κάτω πίνει. Κάνενας δεν έχει έρθει πιωμένος στις 4 το πρωί να δει θέατρο. Οπότε έχει μια πιο σκληρή αντιμετώπιση. Έχει μια αναρχία κάτω και μια απίστευτη πειθαρχία από εμάς πάνω.

Κυψέλη έμενε η γιαγιά μου και κάποια χρόνια έχω μείνει και εγώ. Είναι αγαπημένη περιοχή και την ξέρω απέξω και ανακατωτά. Μου αρέσει πολύ η Φωκίωνος από τότε που υπήρχε το εστιατόριο ‘Paezano’. Ήταν ένα φοβερό ιταλικό εστιατόριο που είχε και διάφορα ζώα μέσα -θυμάμαι μια μαϊμού. Εκείνο το τετράγωνο που έμενα στην Κέας και η πλατεία Κολιάτσου, που ζούσε η γιαγιά μου, είναι σήμα κατατεθέν για μένα.

Πολλές φορές άμα θέλω να θυμηθώ τον εαυτό μου παιδί, περνάω με τη μηχανή από εκείνο το σημείο και μπορεί να με δω

Συνηθίζω όταν είναι δύσκολη μέρα να παίρνω τη μηχανή και να κάνω μια βόλτα. Η μεγαλύτερη ψυχοθεραπεία μου είναι να πάω με τη μηχανή μέχρι το Σούνιο και να γυρίσω.

Το ‘94 προς ‘95 πήγα σε ένα μαγαζί, το οποίο έκλεισε για πάντα. Δεν είχα ιδέα ποιο ήταν. Ήμουν 18. Μπήκα μέσα, ήταν ένα υπέροχο κλαμπ, πέρασα υπέροχα. Το μαγαζί λεγόταν Haçienda. Και μετά από πολλά χρόνια είδα την ταινία ‘24 Hour Party People’. To μαγαζί που είδα μέσα που παίξαν όλοι οι θρύλοι της electro σκηνής και όλη η σκηνή του Μάντσεστερ και όλοι οι αντισυμβατικοί ήταν η Haçienda. Οπότε ήμουν ένας από τους τελευταίους που πήγαν σε αυτό το μαγαζί, γιατί μετά έκλεισε. Όχι πως θυμάμαι πολλά, γιατί ήμουν μικρός και είχα πιει. Αν δεν πιεις τότε πότε θα πιεις;

Ήμουν εντελώς 24 hour party person. Ακόμα είμαι, αλλά για το “people” και όχι για την τρέλα της νιότης. Για τους ανθρώπους δηλαδή.

Ευχαριστούμε το 70. bar στην Κυψέλη για τη φιλοξενία.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Δείπνο Ηλιθίων

Θέατρο Κάππα

Κυψέλης 2, Κυψέλη

Τηλ : 2107707227, 2108827000

Παραστάσεις : Πέμ., Παρ. 9 μ.μ., Σάβ., Κυρ. 6 μ.μ./ 9 μ.μ., Τετ. 7 μ.μ.

Τιμή : € 20-10. Ισχύουν ειδικές τιμές.