H ‘Αμάντα’ κοιτάζει την καθημερινότητα μετά από μια τρομοκρατική επίθεση

Η ζόμπι κωμωδία “The Dead Don’t Die” του Τζιμ Τζάρμους ανακοινώθηκε ως ταινία έναρξης για το φετινό Φεστιβάλ Καννών, για το οποίο θα διαβάζετε φυσικά και φέτος καθημερινή ανταπόκριση εδώ. Στην ταινία, που κυκλοφορεί τον Ιούλιο στην Ελλάδα, πρωταγωνιστούν Μπιλ Μάρεϊ, Σελίνα Γκόμεζ, Τίλντα Σουίντον, Άνταμ Ντράιβερ, Κλόι Σεβινί, Στιβ Μπουσέμι, και πολλοί ακόμα.

Η ταινία θα είναι και εντός του Διαγωνιστικού τμήματος του Φεστιβάλ. Η άλλη μεγάλη αμερικάνικη ταινία που θεωρείται σίγουρη για το Διαγωνιστικό είναι το “Once Upon a Time in Hollywood” του Κουέντιν Ταραντίνο, 25 μάλιστα χρόνια μετά τον Φοίνικα του “Pulp Fiction”. Όμως πρόσφατα ρεπορτάζ αφήνουν να εννοηθεί πως η ταινία ίσως και να μην είναι έτοιμη εγκαίρως. Με δεδομένη την κυκλοφορία το καλοκαίρι, σημαίνει πως ούτε η Βενετία είναι οψιόν για τον Ταραντίνο. Υπάρχει περίπτωση να μην κάνει πρεμιέρα πουθενά; Θα μάθουμε σύντομα- το πρόγραμμα των Καννών αναμένεται να ανακοινωθεί μες στην επόμενη εβδομάδα. Θα τα αναλύσουμε όλα κι εδώ.

Πάμε στις κριτικές της εβδομάδας:

ΑΜΑΝΤΑ ***

(“Amanda”, Μίκαελ Χερς, 1ω47λ)

Καστ: Βενσάν Λακόστ, Ισόρ Μουλτριέρ, Στέισι Μάρτιν

Η προηγούμενη ταινία του Μίκαελ Χερς: Στο “This Summer Feeling” μια νεαρή γυναίκα πεθαίνει έξαφνα και ο αρραβωνιαστικός κι η αδερφή της προσπαθούν να έρθουν αντιμέτωποι με τη ζωή μετα. Καλοκαιράκι.

Η καινούρια: Συνεχίζοντας την χαμηλών τόνων εξερεύνηση της απώλειας και της προσπάθειας καθημερινών ανθρώπων να μαζέψουν τα κομμάτια τους, ο Χερς λέει την ιστορία της μικρής Αμάντα και του 20άρη Ντέιβιντ, περιορισμένων ευθυνών, θείου της. Ο Ντέιβιντ πρέπει να φροντίσει την Αμάντα όταν η αδερφή του -και μητέρα της μικρής- σκοτώνεται σε τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι.

Και πώς είναι: Γυρισμένο με τρόπο αισθητικά απολύτως συνεπή στο πόσο χαμηλών τόνων είναι η εξιστόρηση του ίδιου του δράματος, το φιλμ αρχικά μοιάζει με κάτι που θα μπορούσες άνετα να πετύχεις ένα τυχαίο βράδυ στην τηλεόραση, όμως μέσα από τη νατουραλιστική του, υπομονετική ματιά, ο Χερς κινηματογραφεί αργά και με ανοιχτές αγκαλιές τη φυσική ύπαρξη της ίδιας της πόλης, εξηγώντας μέσα από εικόνες, ακίνητα τοπία, μικρά στιγμιότυπα καθημερινότητας, το πόσο απλά και διόλου αξιοσημείωτα, η ζωή συνεχίζεται.

Όλη η ιδέα πίσω από την ταινία αυτή είναι. Είναι η πιο περίεργη ταινία που θα δεις ποτέ για τρομοκρατική επίθεση, με την έννοια πως δεν αφορά σχεδόν καθόλου την ίδια την επίθεση. Δεν είναι εντελώς κλασικό το μοτίβο του ανεπρόκοπου ανώριμου άντρα που αναγκάζεται να αναλάβει τις ευθύνες του όταν με κάποιο παράξενο μηχανισμό της πλοκής πρέπει να αναλάβει τη φροντίδα κάποιου νεαρού κοριτσιού; Έχουμε συνηθίσει να το βλέπουμε σε μορφή κωμωδίας ή έστω κάποιας ρομαντικής δραμεντί, όμως εδώ ο Χερς κάνει το ίδιο ακριβώς πράγμα αλλά ο μηχανισμός και το background είναι, βασικά, ο απόλυτος Δυτικός Εφιάλτης. Μια τρομοκρατική επίθεση χωρίς λόγο, χωρίς context, χωρίς καν χώρο για πολιτική εξερεύνηση εντός της ταινίας- είναι κυριολεκτικά κάτι που απλώς συμβαίνει, παράλογα και τυχαία, και στην υπόλοιπη ταινία δεν αναφέρεται ξανά. Η μητέρα της Αμάντα θα μπορούσε να έχει πεθάνει στον ύπνο της, θα μπορούσε να έχει αυτοκτονήσει, θα μπορούσε να έχει απλώς φύγει σε άλλη χώρα δίχως εξηγήσεις. Η ταινία θα ήταν ίδια, κι αυτό είναι υποθέτω ένα πολύ ενδιαφέρον point από τον Χερς πάνω στην τυχαιότητα της στιγμής και της ανάγκης του να την ζήσουμε σα να είναι η μοναδική.

Αυτό δε σημαίνει πως πολιτικά το φιλμ δεν είναι άτσαλο έστω και στα ελάχιστα σημεία που αφήνει κάτι να περάσει στην οθόνη, όμως η ευρύτερη εικόνα παρουσιάζει μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Στην καρδιά της, η ταινία είναι η πολύ τρυφερή, απλή και ανθρώπινη ιστορία ενός μικρού κοριτσιού κι ενός από σπόντα ‘πατέρα’ της, και το πώς ξανασχηματίζουν τις ζωές και την καθημερινότητά τους με μια νέα δεδομένη απώλεια, από εκείνες που μετακινούν το κέντρο βάρους κάθε ζωής. Είναι ένα γλυκόπικρο, εγκάρδιο φιλμ για την ανάγκη του να συνεχίζεις, και του πώς στις μικρές λεπτομέρειες της κάθε ξεχωριστής ζωής, δεν υπάρχει μεγάλη ή μικρή ή λογική ή παράλογη τραγωδία, υπάρχει μόνο η απώλεια, και υπάρχει μόνο το “και τώρα;”.

Μια σκηνή που μου έμεινε στο μυαλό: Η σκηνή του αγώνα τένις, με τη δράση να εκτυλίσσεται πρακτικά μέσα από τα μάτια και τις αντιδράσεις της Αμάντα.

HELLBOY: ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ

(“Hellboy”, Νιλ Μάρσαλ, 2ω)

Καστ: Ντέιβιντ Χάρμπουρ, Ίαν ΜακΣέιν, Σάσα Λέιν, Μίλα Γιόβοβιτς

Νέα μεταφορά του διάσημου κόμικ του Μάικ Μινιόλα για έναν καλόκαρδο δαίμονα που βρέθηκε στη Γη από την κόλαση όταν, ως μωρό, τον έφεραν εδώ Ναζί ακόλουθοι του μεταφυσικού. Αν απορούμε σε τι αναφέρεται ο τίτλος λέγοντας “ξαναγύρισα” από την κόλαση, θα θυμίσουμε πως τον ήρωα τον έχουμε ήδη δει σε δύο κινηματογραφικές περιπέτειες, δια χειρός μάλιστα Γκιγιέρμο ντελ Τόρο. Ο βραβευμένος με Όσκαρ σκηνοθέτης είχε βάλει τον Ρον Πέρλμαν στον ρόλο του ήρωα (σε ένα από τα τελειότερα κάστινγκ στην ιστορία του υπερηρωικού σινεμά) σκηνοθετώντας δύο εξαιρετικές περιπέτειες γεμάτες δράση, φαντασία, εντυπωσιακά πλάσματα και πανέμορφους, σκληρούς κόσμους. (Η δεύτερη ταινία είναι μια από τις ομορφότερες μπλοκμπάστερ περιπέτειες της 20ετίας.)

Το στούντιο δε θέλησε να συνεχίσει με τον βραβευμένο με Όσκαρ σκηνοθεσίας Γκιγιέρμο ντελ Τόρο και έτσι επέλεξε να προχωρήσει σε reboot, παίρνοντας την ιστορία ξανά από την αρχή (πάντα διασκεδαστικό όταν το κάνουν αυτό τα στούντιο, σε μια εποχή που το κοινό μοιάζει πραγματικά κουρασμένο από τις πολλαπλές εκκινήσεις των ίδιων χαρακτήρων κάθε λίγα χρόνια). Σκηνοθέτης εδώ ο Νιλ Μάρσαλ, που μάλιστα έχει γυρίσει εξαιρετικά πράγματα, από το σπουδαίο φιλμ τρόμου “Η Κάθοδος” ως μερικά από τα πιο εντυπωσιακά μπλοκμπάστερ επεισόδια του “Game of Thrones”. Οι αντιδράσεις ωστόσο, υπήρξαν μάλλον αποκαρδιωτικές καθώς τελικά μάλλον όλοι οι εμπλεκόμενοι θα εύχονταν αυτό να ήταν το 3ο “Hellboy” του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο.

Επίσης προβάλλονται

HOLY BOOM ** 1/5

(Μαρία Λάφη, 1ω39λ)

Από τις πιο ενδιαφέρουσες ελληνικές ταινίες της χρονιάς παρότι προδίδεται από μια κάποια ατυχή αδεξιότητα σε πολλά σημεία καθώς οι ιστορίες κορυφώνονται. Οι ιστορίες αφορούν όλες κατοίκους της Αθήνας με την πόλη κινηματογραφημένη σαν ένα διαρκές πεδίο εχθροπραξιών, όπου ένας πόλεμος μαίνεται χρόνια τώρα. Η Λάφη παίρνει την εξαρχής αξιοσημείωτη αλλά και δραματουργικά συνεπή απόφαση να πει τις ιστορίες της ταινίας μέσα από τα μάτια καθαρά περιθωριακών ηρώων και όχι κάποιου τύπου λευκού μεσοαστού που ανακαλύπτει έναν άλλον κόσμο.

Οι ήρωές της είναι παιδιά μεταναστών, έφηβοι ερωτευμένοι με “κακούς ξένους”, γυναίκες από πρώην σοβιετικές χώρες παγιδευμένες στα γρανάζια μιας πάντα εχθρικής γραφειοκρατίας. Ήρωες και ηρωίδες που είναι αναγκαίο το σινεμά να κοιτάζει πιο συχνά ως πρωταγωνιστές κι όχι ως περιφερειακούς χαρακτήρες. Και που ποτέ η ταινία δεν κοιτάζει ως κάτι λιγότερο από αληθινούς ανθρώπους, με πάθη και θέλω και αμαρτίες.

Οι προθέσεις και οι ιδέες και η αίσθηση του πώς να αποτυπωθεί ο χάρτης μιας σημερινής, πολυπολιτισμικής εν βρασμώ Αθήνας είναι εκεί. Κρίμα που στην πορεία κάθε πλοκή γίνεται σχηματική και τα πάντα παραδίδονται σε κλισέ και ατυχείς over the top εξελίξεις. Θέλουμε πολύ να δούμε τι έχει να πει η Λάφη στην πορεία, ωστόσο. Η ματιά, είναι εκεί.

Πώς Να Εκπαιδεύσετε το Δράκο Σας 3 (“How to Train Your Dragon: The Hidden World”, Ντιν Ντεμπλουά, 1ω44λ). Τρίτο μέρος στο αγαπημένο franchise περιπετειών όπου ο Χίκαπ με τον Τούθλες αναζητούν μια χαμένη δρακο-ουτοπία, πριν πέσει στα χέρια ενός τυράννου.

Με Άλλο Πρόσωπο (“Twarz / Mug”, Μαλγκορζάτα Σουμόφσκα, 1ω31λ). Μετά από μεταμόσχευση προσώπου, ένας άντρας αντιμετωπίζει κρίση ταυτότητας.

Ο Γαλαξίας (“La Voie Lactee / The Milky Way”, Λουίς Μπουνιουέλ, 1ω42λ, 1969). Σε επανέκδοση η κλασική ταινία του Μπουνιουέλ για δύο προσκυνητές στο δρόμο προς την Κομποστέλα και το παράλληλό τους ταξίδι απέναντι στα Χριστιανικά δόγματα και αιρέσεις στη διάρκεια των αιώνων.

Μετά (“After”, Τζένι Γκέιτζ, 1ω46λ). Νεαρή γυναίκα ερωτεύεται άντρα με σκοτεινό μυστικό και ξεκινούν επεισοδιακή σχέση.

Styx (Βόλφγκανγκ Φίσερ, 1ω38λ). Μια γιατρός ταξιδεύει τον Ατλαντικό με το ιστιοπλοϊκό της κι έρχεται αντιμέτωπη με ένα ακυβέρνητο πλοίο γεμάτο μετανάστες. Θα πρέπει γρήγορα να πάρει μια απόφαση για το πώς να κινηθεί.

Η Τέχνη Καταστρέφει (Νίκος Κορνήλιος, 1ω44λ). Θεατρικό ηθοποιός καλεί τις δύο κόρες του πίσω στην Αθήνα ώστε να ανεβάσουν το “Μάκβεθ” για τρεις και να αναλύσουν τη σχέση ζωής και τέχνης.

Παίζεται ακόμα

Μια ταινία που ήδη παιζόταν στις αίθουσες και αξίζει να δεις αν την έχασες.

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΚΕΡΑΥΝΟΥ ****

(“Thunder Road”, Τζιμ Κάμινγκς, 1ω32λ)

Ένας αστυνομικός παθαίνει υπαρξιακό αμόκ στη διάρκεια της κηδείας της μητέρας του, χάνει το θαυμασμό του παιδιού του, και προσπαθεί στο υπόλοιπο διάστημα του φιλμ να μαζέψει ξανά τα κομμάτια του εαυτού του βλέποντας τα πάντα υπό ένα τελείως νέο πρίσμα. Ένας αληθινός ανεξάρτητος θρίαμβος που καταλύει προσδοκίες και φράγματα ανάμεσα στο γέλιο και το δάκρυ, πετυχαίνοντας ένα συγκινητικό μίγμα προσωπικού γολγοθά γεμάτου με χιούμορ, κάνοντας το παράλογο να μοιάζει οικείο και εγκάρδιο.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Ο Τζιμ Κάμινγκς εξηγεί πώς εμπνεύστηκε από τον Γιώργο Λάνθιμο για να γυρίσει το “Δρόμο του Κεραυνού”