Μποϊκοτάροντας την Eurovision, η Κατερίνα Ντούσκα θα ήταν ήδη νικήτρια
Μια διοργάνωση ανάμεσα σε βόμβες δεν μπορεί να είναι ποτέ απολίτικη.
- 8 ΜΑΙ 2019
Από τις πρώτες ώρες μετά την περσινή νίκη της Netta στη Eurovision της Πορτογαλίας, φάνηκε ότι η ισραηλινή κυβέρνηση θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί το γεγονός και να το προπαγανδίσει ως διπλωματική νίκη. Δεν είναι τυχαίο ότι η νικήτρια της Eurovision ούρλιαξε ως ευχή “του χρόνου στην Ιερουσαλήμ”, μια δήλωση που, ακόμα και αν είναι σχετίζεται με την ευχή που κάνουν οι Ισραηλινοί στο τέλος των προσευχών τους στο Yom Kippur, ήταν εξαρχής προκλητική, επειδή έπαιρνε ως δεδομένο κάτι που διεκδικεί διακαώς το Ισραήλ: να αναγνωριστεί ως πρωτεύουσα του κράτους η Ιερουσαλήμ.
Η κεντρική επιλογή του Ισραήλ να προπαγανδίσει, πίσω από ένα τραγούδι για το fat-shaming, φάνηκε άλλωστε και από το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός Νετανιάχου μίλησε για ‘την καλύτερη εκπρόσωπο του Ισραήλ’. Ο ίδιος επανέλαβε σε tweet την ευχή για την Ιερουσαλήμ, ενώ την αμέσως επόμενη μέρα εμφανίστηκε να κάνει το chicken dance (το οποίο χάρισε μεταξύ άλλων τη νίκη στην Netta). Όλα δείχνουν ότι το Ισραήλ ετοιμαζόταν από πέρσι να παίξει το χαρτί της Eurovision.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, Παλαιστίνιοι δημοσιογράφοι μαζί ένα δίκτυο των παλαιστινιακών πολιτιστικών οργανισμών καλούν τους Ευρωπαίους καλλιτέχνες και το κοινό να μποϊκοτάρουν τον φετινό διαγωνισμό της Eurovision. Στην ανακοίνωσή τους αναφέρουν μεταξύ άλλων:
Το Ισραήλ χρησιμοποιεί ξεδιάντροπα τη Eurovision ως μέρος της επίσημης στρατηγικής του, η οποία προσπαθεί να δείξει ‘το όμορφο πρόσωπο του Ισραήλ’, να κουκουλώσει και να αποσπάσει την προσοχή από τα εγκλήματα πολέμου εις βάρος του παλαιστινιακού λαού
Στην Ελλάδα το ζήτημα ήρθε μέσω της ανοιχτής επιστολής του Roger Waters προς κάθε έναν από τους διαγωνιζόμενους, μεταξύ των οποίων και στην εκπρόσωπο της Ελλάδας, Κατερίνα Ντούσκα. Στη συνέχεια, μέσω βίντεο απευθύνθηκε σε εκείνη προσωπικά ρωτώντας τη αν θα είναι εκείνη η μία που θα αποσυρθεί από τον διαγωνισμό. Εξάλλου, ο Roger Waters έχει ασχοληθεί και με άλλες περιπτώσεις καλλιτεχνών που επέλεξαν να εμφανιστούν στο Ισραήλ.
Κάποιες μέρες μετά, η Κατερίνα Ντούσκα απάντησε στον Roger Waters. Μέσα σε αυτήν την ομολογουμένως διεκπεραιωτική απάντηση, αναφέρθηκε το όνομα και του Thom Yorke, του frontman των Radiohead ο οποίος επίσης βρέθηκε στο στόχαστρο λόγω της επιλογής της μπάντας να παίξει στο Ισραήλ. Και πράγματι ο Thom Yorke, πριν περάσει και αυτός στο no politica κομμάτι της απάντησής του, είχε ένα ομολογουμένως σωστό point, όπως φάνηκε μέσα από ένα tweet του:
“Δεν στηρίζουμε την ισραηλινή κυβέρνηση και τον Νετανιάχου, όπως δεν στηρίζουμε τον Τραμπ, παρότι παίζουμε ακόμα στην Αμερική”
Και αυτή η δήλωση ομολογουμένως δεν είναι μια ακόμα περίπτωση ηλίθιου συμψηφισμού. Πραγματικά είναι πολύ δύσκολο στις μέρες μας να βρεις έναν συμψηφισμό που να μην είναι ηλίθιος. Και δεν είναι για τον πολύ απλό λόγο ότι ως προς το ζήτημα της Παλαιστίνης μιλάμε για μια κεντρική κοινή γραμμή, μια πολιτική που μοιράζονται Τραμπ και Νετανιάχου. Με την έννοια αυτή, πράγματι το μποϊκοτάζ αποδομείται. Κανείς μουσικός δεν μπορεί να κάνει μποϊκοτάζ σε μια γιγαντιαία αγορά όπως είναι η αμερικανική ή καλύτερα είναι αμέτρητες φορές δυσκολότερο να κάνεις μποϊκοτάζ στις ΗΠΑ συγκριτικά με μια αγορά των 7-8 εκατομμυρίων ανθρώπων, όπως είναι αυτή του Ισραήλ.
Ούτως ή άλλως, πάντως, όσο συγκινητική και αν είναι η ενθουσιώδης αγωνιστικότητα του 75χρονου Roger Waters, η ίδια η πρακτική του μποϊκοτάζ από καλλιτέχνες στο Ισραήλ, όταν αφορά την οποιαδήποτε εμφάνισή τους εκεί, είναι προβληματική. To να αποκλείσεις μια ολόκληρη χώρα από το πρόγραμμα συναυλιών σου είναι σαν να αποδίδεις συλλογικές ευθύνες σε έναν ολόκληρο λαό. Πόσο μάλλον στον συγκεκριμένο. Δεν είναι όλοι οι ισραηλινοί ο Νετανιάχου. Ας το έχουμε αυτό πάντα στο μυαλό μας.
Παρόλα αυτά, η Eurovision είναι μια τελείως διαφορετική συνθήκη. Φάνηκε από την αρχή πώς η κυβέρνηση Νετανιάχου προσπάθησε από την πρώτη στιγμή να εκμεταλλευτεί προς όφελός της την επιτυχία. Κατά μια έννοια, ακόμα και αν αυτό δεν αφορά την ίδια τη διοργάνωση στην οποία προφανώς και δεν μπορώ να αποδώσω επίσης οτιδήποτε, το Ισραήλ γίνεται η διοργανώτρια χώρα και η κυβέρνηση Νετανιάχου, η ανώτερη αρχή που υποδέχεται τις αποστολές από δεκάδες χώρες, θα χρησιμοποιήσει αυτή τη συνθήκη προκειμένου να βγει με καθαρό μέτωπο προς τα έξω.
Καταλαβαίνω ότι η Κατερίνα Ντούσκα βρίσκεται υπό τεράστια πίεση ή τέλος πάντων θα βρισκόταν σε περίπτωση που αποφάσιζε να ακολουθήσει τις προτροπές του Roger Waters. Καταλαβαίνω επίσης ότι πρόκειται για μια σπουδαία στιγμή στην καριέρα της και είναι πραγματικά άτυχη που έπρεπε να τη ζήσει σε τέτοιες συνθήκες, καθώς και ότι είναι πολύ βολικό να γίνεις επαναστάτης, όταν είσαι ασφαλής. Έξω από τον χορό.
Υπάρχουν όμως κάποιες φορές που, ενώ θεωρούσες ότι κινείσαι αυτόνομα και ανεξάρτητα από τις συνθήκες, αυτές έρχονται και σε βρίσκουν. Σε προλαβαίνουν. Στιγμές που ποτέ δεν φαντάστηκες κατά την πορεία σου ότι θα βιώσεις. Διλήμματα που μερικά χρόνια πριν ούτε κοντά δεν ήσουν στο να προετοιμαστείς να τα βιώσεις. Το να σε πιέζει ο Roger Waters να μποϊκοτάρεις μια διοργάνωση στην οποία πρόκειται να εμφανιστείς μπροστά στα μάτια εκατομμυρίων είναι μια από αυτές.
AP Photo/Armando Franca, File
(AP Photo/Armando Franca)
Οι στιγμές αυτές είναι σαν να χτίζονται γύρω σου χωρίς να το καταλαβαίνεις. Να χτίζονται από μόνες τους ή να τις χτίζουν άλλοι. Και όσο χτίζονται γύρω σου αρχίζουν να στενεύουν τις διεξόδους. Και κάποια στιγμή τελείως απότομα σε κλείνουν και εσύ πρέπει να αποφασίσεις. Δεν μπορείς να το αναβάλεις. Δεν μπορείς να το μπαλαντζάρεις. Είναι ή το ένα ή το άλλο.
Τέτοιες στιγμές είναι ελάχιστες στη ζωή ενός ανθρώπου. Ταυτόχρονα όμως είναι και απίστευτα σημαντικές για το αποτύπωμά του στον κόσμο αυτό. Δεν θα κατηγορήσω καθόλου την Κατερίνα Ντούσκα που θα βγει στη σκηνή του Tel-Aviv και θα ερμηνεύσει το κομμάτι της. Πολύ πιθανό είναι να τα πάει και καλά. Δεν είναι άσχημο το κομμάτι. Μπορεί να μπει στην τριάδα, μπορεί ακόμα και να κερδίσει. Μπορεί μερικοί να βγουν και να πανηγυρίσουν στην Ομόνοια. Η Ελλάδα να διοργανώσει του χρόνου τη διοργάνωση. Να είναι η ίδια στην εναρκτήρια τελετή. Τι ιστορίες θα έχει να λέει στα εγγόνια της.
Θα θαυμάσω ειλικρινά την Κατερίνα Ντούσκα που θα φύγει από τη Eurovision. Tώρα. Αφού έχει κάνει πρόβες. Αφού έχει φανεί ότι θα πάει καλά. Θα τη θαυμάσω που θα τα αφήσει όλα στη μέση. Μπορεί να την κατηγορήσουν που έφυγε. Μπορεί να ζηλέψει που δεν πήγε βλέποντάς τη από την τηλεόρασή της. Μπορεί να το σκέφτεται όλη της τη ζωή αυτό που έκανε. Μπορεί να απογοητεύσει τους συνεργάτες και τους θαυμαστές της. Μπορεί όμως να γίνει, έστω και για λίγες μέρες, ένα σύμβολο. Οι σφαγές δεν θα σταματήσουν. Εκείνη όμως θα έχει πει κάτι παραπάνω. Τι θαυμάσια τύπισσα θα ήταν αυτή η Κατερίνα Ντούσκα.
TΣΕΚΑΡΕ ΑΚΟΜΑ:
