Τα 10 καλύτερα μουσικά άλμπουμ του 2019 μέχρι τώρα
Ένας μικρός οδηγός για τη δισκογραφία της χρονιάς που διανύουμε.
- 18 ΙΟΥΝ 2019
Συνήθως μέσα στον Ιούνιο, τώρα που η χρονιά είναι στη μέση της και λίγο πριν μπει για τα καλά το καλοκαίρι, αρχίζουμε να κοιτάμε προς τα πίσω και να κάνουμε και καμιά ανασκόπηση, για να μη μας σκάσουν όλα μαζεμένα τον Δεκέμβριο. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι, αν δεν γίνει κάτι συγκλονιστικό, το μεγαλύτερο δισκογραφικό νέο της χρονιάς θα είναι η κυκλοφορία του νέου άλμπουμ των Tool, το οποίο περιμένουμε από τότε που ήμασταν αμούστακα αγοράκια (ό,τι ηλικία και αν έχουμε).
Ομολογουμένως πάντως αυτή η χρονιά μας έχει δώσει μερικά πραγματικά καλά πράγματα. Κάποια από αυτά διαμαντάκια. Μαζέψαμε, λοιπόν, εδώ τα 10 καλύτερα και σας τα δίνουμε γιατί καλοκαιράκι στην πόλη σημαίνει βράδυ με ανοιχτά παράθυρα, μουσική στο pc, ανησυχία για το αν θα μπει από το παράθυρο ιπτάμενη κατσαρίδα και ανελέητο βρίσιμο των κουνουπιών που σε περιτριγυρίζουν.
1. Tyler, the Creator./ ‘Igor’s Theme’
Το απόγευμα πριν βγει το ‘Igor’s Theme’, ο Tyler, the Creator καλούσε μέσω του twitter τους οπαδούς του να ακούσουν το επερχόμενο άλμπουμ χωρίς να αποσπαστούν από τίποτα. Ούτε τηλεόραση ούτε κινητό ούτε skips. Τίποτα. Κι εγώ το έκανα όπως με προέτρεψε. Και εκείνος δικαιώθηκε. Το ‘Ιgor’s Theme’ είναι σαν το μουσικό δίδυμο των ‘Αποσπασμάτων του Ερωτικού Λόγου’ του Μπαρτ: με μερικούς περίεργους επιμέρους τρόπους βγαίνει ένα τελείως συνεκτικό αποτέλεσμα, ενώ κάτω από funk νότες, εντυπωσιακό flow, synths, πιάνο και πολλά ακόμα, επίκεντρο συνεχίζει να είναι ο έρωτας με όλη την ομορφία, τη ματαιότητα και τα κλισέ του.
2. Flying Lotus./ ‘Flamagra’
Ο Flying Lotus είναι μια μουσική ιδιοφυΐα και νομίζω ότι δεν το αμφισβητούν πολλοί αυτό, όποια μουσική και αν ακούν. Το ‘Flamagra’ είναι ένα άλμπουμ των 27 κομματιών και αυτό από μόνο του ένα ρίσκο. Δεν νομίζω όμως ότι τελικά είναι κάτι που βάρυνε και πάρα πολύ. Ούτως ή άλλως, ομολογουμένως, δεν είναι το πιο εύκολο άλμπουμ που θα ακούσεις. Αν μπεις πάντως στο mood σίγουρα θα το απολαύσεις. Καμιά φορά βλέπω το ‘Flamagra’ ως ένα παραλήρημα ενός αδιανόητα έξυπνου μουσικού. Ίσως και να είναι ακριβώς αυτό. Η αλήθεια είναι ότι η εποχή μας ψάχνει εναγωνίως και δεν έχει πολλά έξυπνα παραληρήματα.
3. Foals./ ‘Everything Not Saved Will Be Lost: Part 1’
To σκέφτηκα πολύ αν θα βάλω το συγκεκριμένο άλμπουμ (δεν είναι ακόμα ολοκληρωμένο) αλλά τελικά το έκανα, γιατί οκ, γιατί όχι; Όσο περισσότερο το ακούς, τόσο θα καταλαβαίνεις ότι η αίσθηση μουσικής αυτοκινήτου που σου βγάζει στην πρώτη ακρόαση (αυτός ο ρατσισμός με τις μουσικές που ακούγονται ευχάριστα) είναι πραγματικά πολύ άδικη. Αν μη τι άλλο μιλάμε για ένα άλμπουμ όπου όλα έχουν δουλευτεί πάρα πολύ και οι Foals πιάνουν από το χεράκι το indie, του κάνουν κάποιες ενέσεις ψυχεδέλειας και art rock και πραγματικά το ξυπνάνε.
4. Billie Eilish./ ‘When We All Fall Asleep, Where Do We Go?’
Ελάτε εδώ τώρα να μιλήσουμε σαν θείοι που καθόμαστε με τη νεολαία. Η Billie Eilish είναι γεννημένη το 2001. Τον Δεκέμβριο. Όταν γίνονταν οι Δίδυμοι Πύργοι ήταν ακόμα στην κοιλιά της μάνας της. Γεράστε ανελέητα. Για να πάμε όμως στο άλμπουμ. Είναι όλο φτιαγμένο σαν να μην νοιάζει κανέναν η γνώμη μας. Το αρνητικό που μπορώ να δω είναι ότι κάνει πολλή προσπάθεια να φανεί περίεργο και πρωτότυπο. Κατά τα άλλα είναι σαν να μπαίνει ένας νέος άνθρωπος σε μια παρέα, να ενώνει τα διάφορα χαρακτηριστικά των μελών της και τελικά να βγάζει κάτι παραδόξως πολύ καλό. Επίσης, να ένα άλμπουμ που ξέρει να το κάνει κάτι το autotune.
5. Inter Arma./ ‘Sulpur English’
Όλα σε αυτό το άλμπουμ φωνάζουν και φωνάζουν με έναν τρόπο ομολογουμένως συνεκτικό. Το ‘Sulphur English’ είναι νομίζω το καλύτερο δείγμα σκληρού ήχου για το πρώτο μισό του 2019, αλλά η αλήθεια είναι ότι για το δεύτερο μισό έχουμε τεράστιες προσδοκίες (βλ. Tool, Baroness, Deftones, ίσως και Mastodon). Στην προκειμένη, είναι πραγματικά αξιολάτρευτος ο τρόπος που όλα τα metal και non-metal στοιχεία συντίθενται μαεστρικά, ακόμα και αν -από προσωπικό κόλλημα, το ομολογώ- συνήθως τα φωνητικά του ακραίου ήχου με απομακρύνουν. Σε γενικές γραμμές πάντως, μιλάμε για μια εξαιρετική πειραματική δουλειά.
6. Fontaines D.C./ ‘Dogrel’
Πέρσι οι IDLES έβγαλαν ένα μικρό διαμάντι. Φέτος ήταν η στιγμή για τους Fontaines D.C., μια ιρλανδέζικη ποστ-πανκ (;) μπάντα. Mε λιγότερο σκληρό ήχο από τους IDLES, ίσως και με λιγότερη τρέλα στα λάιβ από τους Shame που είδαμε πρόσφατα στην Ελλάδα. Στο ‘Dogrel’ έχουμε ένα πολιτικό στίχο, μια περιήγηση στις γειτονιές του Δουβλίνου και μια συναρπαστική φρεσκάδα στις μελωδίες. Ίσως χρειαστεί να το ακούσεις και δεύτερη φορά για να το αγαπήσεις.
7. The Chemical Brothers./ ‘No Geography’
Το είχαμε ανάγκη αυτό το άλμπουμ. Η αλήθεια είναι ότι πάνε 24 χρόνια συνεχούς πορείας για τους Chemical Brothers, ώστε από ένα σημείο και μετά ανησυχείς για την έμπνευσή τους. Το ‘Νo Geography’ πράγματι δεν ανήκει στην παγκόσμια πρωτοπορία της ηλεκτρονικής μουσικής, αλλά πατάει σε σταθερά θεμέλια, με πολύ καλό αποτέλεσμα. Και μιλάμε για πραγματικά ξεσηκωτική μουσική. Από αυτή που μας είχε συνηθίσει το ντουέτο πριν πολλά πολλά χρόνια.
8. Danzel Curry./ ‘ZUU’
O Danzel Curry δεν είναι κάνας καινούργιος στο κουρμπέτι. Σε μια συνέντευξή του είχε τονίσει την επιθυμία του να δείξει μια άλλη πλευρά της Florida (που είναι και η πατρίδα του): “όσοι έρχονται στη Florida περιμένουν τη South Beach και αυτές τις αηδίες, έχουμε και hoods εδώ πέρα”. Πραγματικά, δεν φαντάζεστε πόσο απεριόριστα εκτιμώ αυτή τη δήλωση και πόσο εκτίμησα ακόμα περισσότερο το ‘ΖUU’, αφού τη διάβασα. Αν θες σκληρό ήχο με επιρροές από την trap, βρήκες το άλμπουμ που έψαχνες.
9. Slowthai./ ‘Nothing Great About Britain’
Ένας ράπερ που παίζει punk ή ένα πανκιό που ραπάρει. Ξεπετιέται στα 25 του χρόνια ως ένας από τους κατεξοχήν εκπροσώπους της βρετανικής hip-hop. Ο ήχος του είναι ωμός, ευρωπαϊκός. Εδώ το beat έχει ακόμα τον πρώτο λόγο. Μαζί με τους τελείως πολιτικούς στίχους για τη Μεγάλη Βρετανία, το Brexit και τον ρατσισμό. Η παραγωγή μοιάζει σε κάποιες περιπτώσεις συνειδητά βρόμικη και αυτό είναι κάτι που προσθέτει στο άλμπουμ.
10. Devin Townsend./ ‘Empath‘
Στο ‘Empath’ δεν θα βρεις το αριστούργημα που αναζητάς. Ίσα-ίσα. Θα βρεις όμως έναν πραγματικά σύνθετο ήχο που μπορεί να οδηγήσει αυτή την πλευρά της μέταλ σκηνής σε νέα αισθητικά μονοπάτια. Δεν είναι εξάλλου η πρώτη φορά που ο Καναδός Devin Townsend επιλέγει να ρισκάρει συνθέτοντας μια μουσική γεμάτη (πώς να το θέσω επιστημονικά;) μπιχλιμπίδια που όμως -γίνεται καμιά φορά και αυτό- συνήθως είναι εκεί ως μέρη ενός συνόλου και όχι ως στεγνή επίδειξη. Και βγαίνει ένα άλμπουμ που σε καμία στιγμή της ακρόασής του δεν φτάνει στο 10 αλλά σε καμία επίσης δεν πέφτει κάτω από το 6. Εδώ που τα λέμε, ο ήχος του ‘Empath’ έχει και κάτι από τους Ghost.
ΚΙ ΑΛΛΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΕΞΑΜΗΝΟΥ:
