Οι 4 καλύτερες ταινίες με καρχαρίες που δεν αντέχω να δω
Με αφορμή την πρεμιέρα του ‘The Shallows’, η Ιωσηφίνα Γριβέα απαριθμεί τις καρχαροταινίες που θέλει, αλλά δεν μπορεί να δει.
- 24 ΙΟΥΛ 2016
Σκέφτηκα να ξεκινήσω με καμιά ατάκα τύπου τι σου είναι ο φόβος βρε παιδί μου, πόσο εύκολα μπορεί να σε εγκλωβίσει, αυτός κινεί τη Γη και όχι η αγάπη και άλλα τέτοια πεσιμιστικοφιλοσοφικά, αλλά λέω αντ’ αυτού να σας βάλω κατευθείαν μέσα στη στιγμή που οι επαγγελματικές μου υποχρεώσεις με οδήγησαν στην αποκάλυψη ενός εκ των μεγαλύτερων φόβων μου στον εκλεκτό συνάδελφο, Θοδωρή Δημητρόπουλο. Αμέσως μετά θα περάσουμε σε μία λίστα που θα καταλάβεις σύντομα γιατί δεν είναι σαν όλες τις άλλες που κάνουμε εδώ στο PopCode, αλλά προς το παρόν κάνε λίγη υπομονή, σε κάποιον πρέπει να τα πω κι εγώ.
Προς το τέλος κάθε βδομάδας, ο Θοδωρής κι εγώ λαμβάνουμε ένα e-mail για το οποίο πάντα ανυπομονώ. Μιλάω για τη λίστα δημοσιογραφικών προβολών που θα πρέπει να παρακολουθήσουμε την επόμενη συνήθως εβδομάδα. Αυτό το e-mail δε θα ήταν σαν τα προηγούμενα.
Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να δηλώσω ότι πρέπει να είμαι μία εκ των 50 ανθρώπων, άντε 100 αν συμπεριλάβουμε την οικογένεια και τους φίλους της, που ενδιαφέρονται για την καριέρα της Blake Lively. Όταν είχα μάθει λοιπόν ότι θα έπαιζε σόλο σε ταινία του σκηνοθέτη του ‘Orphan’, είχα καταχαρεί. Και μετά έμαθα ότι ο μοναδικός συμπρωταγωνιστής της θα ήταν ένας καρχαρίας και η χαρά μου κόπηκε υπό τους νοητούς ήχους ενός θλιμμένου τρομπονιού. Εγώ παιδιά, δεν μπορώ να δω καρχαρία στη μεγάλη οθόνη. Απλά δε γίνεται. Είναι σχεδόν πάνω από τις δυνάμεις μου.
Λέω σχεδόν γιατί ενδεχομένως να μπορούσα υπό (ατεστάριστες) ειδικές συνθήκες (μεγάλη παρέα, χέρι να μου χαϊδεύει την πλάτη, νεραπολλανερά) να παρακολουθήσω κάποια, αλλά είπα η πρώτη αυτή φορά να μην είναι σε μία σκοτεινή αίθουσα, με καμιά εικοσαριά συναδέλφους που δε μου χρωστάνε σε τίποτα να κοιτάνε μια τρελή να βγάζει απόκοσμους ήχους από την καρέκλα της.
Ζήτησα από τον Θοδωρή να πάει εκείνος στο ‘Shallows’ έτσι, και να δώσει κι ένα φιλί στη Blake από μένα. Όσο για τη φοβία μου, γι’ αυτήν προτιμούσε να διαβάσει κείμενο.
Λοιπόν, ξέρεις αυτές τις διακεκομμένες παιδικές αναμνήσεις που έχεις, αυτές που είναι θολές αλλά κάποια σημεία τους τα θυμάσαι φανταστικά ξεκάθαρα, ενώ σου λένε ότι παραήσουν μικρός για να τις θυμάσαι; Μια τέτοια απεικονίζει τη μικρή Ιωσηφίνα σε προσχολική ηλικία, να έχει μείνει στο σπίτι μόνη με τη 12χρονη αδερφή της και να αλλάζει τα κανάλια, όσο το έτερο βλαστάρι ήταν στην κουζίνα. Ξαφνικά, σ’ ένα από τα κανάλια, ένας άντρας με κίτρινο αδιάβροχο πάνω σ’ ένα σκάφος γίνεται επιδόρπιο καρχαρία, με τις χριστουγεννιάτικες μελωδίες από το background να ρεμιξάρονται με τα δικά μου αναφιλητά.
Από ποιά Κόλαση βγήκε αυτό το ΚΤΗΝΟΣ. Τι του έκανε ο άνθρωπος, πού είναι το χέρι του, τι συμβαίνει;;!!;
Από εκείνη τη στιγμή και μετά, ο καρχαρίας έγινε η Νο.1 φοβία μου (κατά καιρούς αντικαθιστάται από τις μέλισσες, αλλά γι’ αυτό θα μιλήσουμε κάποια άλλη στιγμή, προς το παρόν θα αρκεστώ να κάνω μόνο μια προειδοποίηση στην 24media).
Την τελευταία φορά που είπα ότι τους μισώ σε παρέα, άκουσα κάποιες πραγματικά καλοπροαίρετες νουθεσίες για τον ρόλο τους στην τροφική αλυσίδα. Ναι προφανώς, δεν ] εννοούσα ότι όντως τους μισώ παιδιά, μια υπερβολή είπαμε. Θα πλαντάξω εάν εξαλειφθούν από τον πλανήτη; Όχι φαντάζομαι. Χάρηκα που σώσανε τούτον εδώ κάπου στην Αμερική; Ναι, δεν είμαι ψυχασθενής.
Στο μεταξύ, νομίζω ότι ο φόβος μου έχει γίνει μεγαλύτερος με τα χρόνια. Κυρίως γιατί έχω ανακαλύψει ότι υπάρχουν πλάσματα σαν ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ ΧΑΛΙ.
Ποιος αποφάσισε ότι δεν ήταν αρκετά τρομακτικό με ένα στόμα, έπρεπε να του βάλουμε και δεύτερο;
Η πλάκα είναι ότι προσπαθώντας να βρω παλιά άρθρα του Oneman με τίποτα ‘Jaws’ για να λινκάρω στην παρούσα εξομολόγηση, έπεσα πάνω σε προπέρσινο άρθρο του Αμπατζή για τον φόβο που του δημιουργήθηκε από την ίδια ακριβώς σκηνή. Μιλώντας για ‘Jaws’ πάντως, να αναφέρω ότι ως Σπιλμπεργκοπιστή έχω δει και το πρώτο και το δεύτερο, αλλά αφ’ ενός ήταν στη μικρή οθόνη κι αφ’ ετέρου ήταν παρουσία της καλύτερης γιαγιάς του κόσμου.
Έχω, πάντως, προτάσεις να σου κάνω. Μέχρι να μπορέσω να τις δω εγώ, τσέκαρέ τες εσύ. Μου ήρθαν με τις καλύτερες συστάσεις.
‘SHARKWATER’
Είμαι σχεδόν σίγουρη πως το ντοκιμαντέρ ‘Sharkwater’ είναι αυτό που ίσως μπορέσει να κάνει τη διαφορά στην ψυχολογία μου, αν ποτέ καταφέρω και το δω. Το έφτιαξε ένας καταπληκτικός, όπως λένε, φωτογράφος, σε μια προσπάθεια να καταρρίψει τη στερεοτυπικά λανθασμένη εικόνα που έχουμε για τους καρχαρίες, εστιάζοντας στο ολοένα και αγριότερο κυνήγι που υφίσταται το είδος. “Πανέμορφο και επικίνδυνο ταξίδι για την ισορροπία της ζωής” το έχουν αποκαλέσει, όταν το δω παίζει να κλάψω.
‘BLUE WATER, WHITE DEATH’
Υπάρχει λένε μια σκηνή στο ντοκιμαντέρ – ναι, ακόμα ένα τέτοιο – ‘Blue Water, White Death’, με καρχαρίες που επιτίθενται ανελέητα στο κελί των κινηματογραφιστών. Αυτή είναι που έδωσε την έμπνευση στον Peter Benchley για να γράψει το ‘Jaws’ λίγα χρόνια αργότερα. Ο δημιουργός του ντοκιμαντέρ Peter Gimbel ήταν ο πρώτος που κατέγραψε τη ζωή του καρχαρία στο φυσικό του περιβάλλον, παρέα με δύτες και φωτογράφους. Είναι από τις τελευταίες που μπήκαν στη λίστα μου, αφού βγήκε σε DVD μόλις το 2007, αλλά συναγωνίζεται την από πάνω ως πρώτη που ίσως θα πρέπει να δω. Όλοι μιλούν για καταπληκτικό ‘70s filmmaking.
‘OPEN WATER’
Το ‘Open Water’ με ιντριγκάρει για τον ίδιο λόγο που με ιντριγκάρει και το ‘Shallows’. Φαίνεται λιγότερο σπλατεριά, περισσότερο ψυχολογικό θρίλερ, με έμφαση στους χαρακτήρες και την επιβίωσή τους. Το πρωταγωνιστικό ζευγάρι έχει ξεχαστεί από την υπόλοιπη ομάδα scuba diving καταμεσής του ωκεανού και η εμπειρία τους είναι βασισμένη σε πραγματικό περιστατικό. Επίσης η κάμερα στο χέρι που χρησιμοποίησαν στα γυρίσματα θυμίζει ‘Blair Witch Project’. Πάντα μέσα για τέτοια (όταν οι καρχαρίες είναι έξω).
‘THE REEF’
Ίδιο με το ‘Open Water’ λογικά – επίσης βασισμένο σε πραγματική ιστορία – με το σκάφος μιας παρέας να κόβεται στα δύο και τους επιβαίνοντες να πρέπει να κολυμπήσουν μέσα σε νερά γεμάτα καρχαρίες για να φτάσουν σ’ ένα νησάκι που είναι τόσο κοντά, μα τόσο μακριά. Πολύ, μα πολύ σκούρα περιγράφονται παντού τα τεκταινόμενα στη συγκεκριμένη ταινία κι έτσι έχω περιέργεια να δω αν τελικά ζει κανείς στο τέλος. Λένε ότι η αγωνία κρατάει μέχρι τελευταίας στιγμής.
* BONUS: ‘SHARK!’
Τούτο δε μπήκε στην κανονική λίστα, γιατί απ’ ότι έχω καταλάβει δεν είναι και τίποτα ιδιαίτερο, παρά το γεγονός ότι την έχει γράψει ο Sam Fuller. Επειδή όμως ένας από τους stuntmen της ταινίας έπεσε θύμα ενός καρχαρία στην πραγματικότητα κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων και το συμβάν χρησιμοποιήθηκε για να δημιουργηθεί buzz γύρω από το έργο, με έχει πιάσει η περιέργεια που σκότωσε τη γάτα. Να σημειωθεί ότι το περιστατικό καταγράφηκε από τις κάμερες, αλλά το υλικό δεν συμπεριλήφθηκε στην ταινία κι ας είχε δημοσιευτεί τότε στο National Geographic πως η σκηνή της επίθεσης ήταν αληθινή.
