H Ανδρομάχη Δημητροπούλου είναι η δική μας Άριελ

Η παραμυθένια όμορφη 15χρονη με τα γαλάζια μάτια και τα μακριά κυματιστά μαλλιά, που βρίσκεται καθισμένη στην μέση τoυ Palace, της πιο ‘trendy’ καφετέριας των Λεχαινών Ηλείας, κοιτάζει καχύποπτα όποιον κρατάει κινητό. Είναι κάτι παραπάνω από σίγουρη ότι αυτό που κοιτάζουν οι πάντες είναι κάποιες πολύ προσωπικές φωτογραφίες της που ποσταρίστηκαν ξαφνικά στο ίντερνετ.

Τις έβγαλα στα πλαίσια της πρώτης μου σχέσης, που είχε τελειώσει μερικούς μήνες πριν. Τον αγαπούσα πάρα πολύ, γι’ αυτό το έκανα. Κάποια στιγμή τις ανακάλυψε στον υπολογιστή του πρώην μου ο μικρός του αδελφός και τις έστειλε παντού. Αυτό που ακολούθησε ήταν ένας πραγματικός εφιάλτης. Δεν μπορούσα να μιλήσω στους γονείς μου. Κάποιες φίλες μου έκαναν κανονικά ότι δεν με ξέρουν. Οπότε έπρεπε να το αντιμετωπίσω όλο αυτό ουσιαστικά μόνη μου. Καταλαβαίνω καλά πως κάτι τέτοιο μπορεί να οδηγήσει έναν άνθρωπο ακόμα και στην αυτοκτονία.

Μόνο που η εγγονή του ψάλτη (και ανιψιά γνωστού ρεμπέτη), η οποία επέλεξε για πρώτη φορά να μοιραστεί μαζί μας αυτή την δύσκολη περίοδο της ζωής της με στόχο να βοηθήσει δυνητικά κάποια έφηβη εκεί έξω που αντιμετωπίζει την ίδια κατάσταση, κατάφερε να μετατρέψει αυτό το τραύμα σε δημιουργική αφετηρία που την έφερε -με ενδιάμεση στάση το The Voice του 2015- ως εδώ.

Όταν σου συμβαίνει κάτι τέτοιο παύεις να βλέπεις τα πάντα ροζ και χάνεις την παιδικότητά σου. Είναι μια στάμπα που με ακολουθούσε για χρόνια μετά. Αλλά, ταυτόχρονα, είναι μια εμπειρία που με έκανε αυτή που είμαι. Εκείνη την περίοδο, που ήμουν κλεισμένη στο δωμάτιό μου και έκλαιγα, ήταν που ξεκίνησα να γράφω. Πρώτα ποιήματα και μετά στίχους. Ήθελα να βγάλω ότι αισθανόμουν από μέσα μου, αλλιώς θα έσκαγα.

Παρότι, έτσι για την ιστορία, οφείλουμε να τονίσουμε ότι μέχρι τώρα η Ανδρομάχη, πάλαι ποτέ νικήτρια πολλών διαγωνισμών παραδοσιακών τραγουδιών και τελειόφοιτος Γερμανικής Φιλολογίας, δεν έχει γράψει κάτι βασισμένο στην συγκεκριμένη εμπειρία. Αν και το «Δάκρυα Στα Μάτια Μου», το νέο της single που θα κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβριο από την Panik Records, το έγραψε κυριολεκτικά με δάκρυα στα μάτια.

Σαν άνθρωπος είμαι χαρούμενη. Μου αρέσει να τραγουδάω, να χορεύω και να απολαμβάνω κάθε στιγμή. Σαν τραγουδίστρια, από την άλλη, ότι έχω πει ή γράψει μέχρι τώρα δεν το λες ακριβώς χαρούμενο. Δεν ξέρω αν ποτέ θα γράψω κάτι βασισμένο πάνω στην εμπειρία που είχα τότε. Αλλά γενικώς βγαίνει πόνος στα τραγούδια μου. Σε σημείο που ο κόσμος αναρωτιέται τι μπορεί να έχω περάσει.

Το πιο απρόσμενο από όλα; Ότι η κόρη του καλλίφωνου τορναδόρου, που επέστρεψε στην Ελλάδα από την Γερμανία μετά από ένα εργατικό ατύχημα που του στοίχισε την όραση από το ένα μάτι, συνεχίζει να δείχνει εμπιστοσύνη και να δίνει ευκαιρίες. Στους ανθρώπους γενικότερα, αλλά και στους άντρες ειδικότερα.

Πέρασαν δυο χρόνια πριν κάνω την δεύτερη σχέση μου καθώς, μετά από αυτό το γεγονός, δεν σε βλέπει σοβαρά κάποιος εύκολα. Αλλά συνεχίζω όντως να δείχνω εμπιστοσύνη. Δεν θέλω να είμαι προκατειλημμένη όσον αφορά τους ανθρώπους. Ούτε μένω στην πρώτη εντύπωση γιατί ξέρω ότι, την εποχή που είχα ‘στιγματιστεί’, η πρώτη εντύπωση που είχαν για μένα οι άλλοι ήταν εσφαλμένη. Επίσης προσπαθώ πάντοτε να βλέπω την καλή πλευρά των ανθρώπων.

Εκείνη προσπαθεί όντως να δει την καλή πλευρά των ανθρώπων. Και αυτό την τιμά. Παρότι, όπως της είπε εύστοχα φίλη της, η ίδια υπήρξε «στόχος» από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι της στην Ελλάδα.

Η παιδική μου ηλικία στην Γερμανία, όπου μέναμε οικογενειακώς μέχρι τα 9 μου χρόνια, ήταν ειδυλλιακή. Ερχόντουσαν κανονικά τα ελαφάκια στο παράθυρό μας, λες και ήταν ταινία της Disney. Στην Ελλάδα, από την άλλη, τα πράγματα ήταν διαφορετικά και δυσκολεύτηκα να προσαρμοστώ. Όλα ήταν χύμα. Οι πάντες κουτσομπόλευαν τους πάντες. Μέχρι και στο σχολείο τα παιδιά μας φώναζαν ‘γερμανάκια’ επειδή ήμασταν κατάξανθα.

Δεν την περίμενα τόση ειλικρίνεια εκ μέρους της. Αυτό είναι αλήθεια. Αν και θα έπρεπε κάτι να έχω υποψιαστεί διαβάζοντας ατάκες από προηγούμενες συνεντεύξεις της, τύπου “ένα Voice δεν σε κάνει ούτε Αλεξίου, ούτε τίποτα. Ό,τι ήσουν πριν από αυτό, παραμένεις και μετά από αυτό”. Επίσης, πριν την γνωρίσω, δεν το περίμενα με τίποτα ότι το πιο γοητευτικό χαρακτηριστικό της βραδύπους (σ.σ. έτσι την λένε οι φίλοι της εξαιτίας της τάσης της να καθυστερεί για τα πάντα εκτός από τις συναυλίες της) δεν είναι τελικά το κουκλίστικο πρόσωπο, τα Ραπουνζέλ μαλλιά ή οι -καθόλου αδιάφορες- καμπύλες της, αλλά ο αυτοσαρκασμός της.

Ένας αυτοσαρκασμός ο οποίος, σε συνδυασμό με ένα απολαυστικά κοφτερό μυαλό που είμαι σίγουρος ότι έχει ‘γονατίσει’ όποιον άντρα έχει τολμήσει να μην την σεβαστεί (και μια φωνή που δεν ξεχνιέται με τίποτα) την καθιστά τόσο, μα τόσο ξεχωριστή περίπτωση γυναίκας.

Είμαι σίγουρη για δυο πράγματα στη ζωή μου. Ότι είμαι έξυπνη και ότι είμαι καλός άνθρωπος. Αυτό μπορώ να στο εγγυηθώ. Αλλά όταν κάποιος είναι καλός, οι άλλοι προσπαθούν να τον πατήσουν με κάθε τρόπο

Γυναίκας ή μάλλον καλύτερα γοργόνας, αν κρίνει κανείς από τα μαλλιά της και το πιο χαρακτηριστικό από τα τατού της, αυτό ενός τεράστιου κοχυλιού στο πίσω μέρος του χεριού της.

Είναι από τα πρώτα που έκανα. Επειδή έχω μακριά μαλλιά και λατρεύω τη θάλασσα, σκεφτόμουν πως θα φαίνομαι από πίσω. Μου έκανε τύπου γοργόνα. Επίσης μου βγάζει αγνότητα.

Αυτό, η αγνότητα, το χτυπητό reminder πάνω στο κορμί της ότι είναι πλέον γυναίκα, είναι ένα μοτίβο που διέπει και την λογική πίσω από τα περισσότερα τατού της. Από το Honey στον ώμο της (“έχει διττή σημασία. Ότι είμαι και κοριτσάκι, αλλά και γυναίκα”) και το τριαντάφυλλο με τα σύννεφα στο αριστέρο της χέρι (“συμβολίζει ότι έχω στο κεφάλι μου, το ότι τα βλέπω όλα ροζ και μεταξένια”), μέχρι την σειρά από τριαντάφυλλα στον δεξί καρπό της (“είναι μια σειρά από τριανταφυλλάκια που συμβολίζουν ότι από μπουμπουκάκι γίνομαι γυναίκα”).

Η Ανδρομάχη, που επίσης λατρεύει να βλέπει παιδικά, κρύβει μέσα της μια ευαισθησία την οποία μάταια προσπαθεί να καλύψει πίσω από τον αυτοσαρκασμό που λέγαμε. Εξού και τρέχει κυριολεκτικά να προλάβει να πει κάτι κυνικό, κάθε φορά που αισθάνεται ότι μου τη βγάζει φόρα, προκειμένου να μην αποκτήσω την λάθος εντύπωση για εκείνη. Μια λάθος εντύπωση που, στο λέω ξεκάθαρα, καλό είναι να μην αποκτήσεις και εσύ κοιτάζοντας τα bikini post της στο account της στο instagram. Βλέπεις, αν τα προσέξεις καλύτερα, θα δεις ότι είναι όλη από την ίδια παραλία. Εκείνη στην οποία πηγαίνει από μικρό παιδί. Εκεί που η Ανδρομάχη αισθάνεται ελεύθερη και ευτυχισμένη.

Είναι το αγαπημένο μου μέρος στον κόσμο. Μου αρέσει να πηγαίνω στην παραλία από το πρωί και να κάθομαι εκεί ως το βράδυ μπαινοβγαίνοντας στην θάλασσα. Δεν έχω καλύτερο από το να βουτάω στην παγωμένη θάλασσα το απόγευμα, μετά από ένα αγώνα beach volley όπου έχω δώσει τα πάντα και να κοιτάζω τον ήλιο να δύει στο απέραντο γαλάζιο.

Γιατί την Ανδρομάχη, η μικρότερη αδελφή της οποίας θα εμφανιστεί στο φετινό X-Factor, δεν την νοιάζει να την βλέπεις, παρά μόνο να την ακούς. Αυτή είναι η αλήθεια της. Μια αλήθεια που βάζει σε κάθε της ερμηνεία. Ξεκινώντας από την μικρή επαρχιακή ταβέρνα στην οποία εμφανιζόταν κάθε Σάββατο στα 18 της (συνοδεία με μπουζούκι και πλήκτρα), συνεχίζοντας με γνωστό ρακομελάδικο στο Γκάζι και καταλήγοντας, σε χρόνο dt, στο πλευρό καλλιτεχνών όπως ο Νίκος Βέρτης (σ.σ. την είδε έχοντας δει ένα βίντεό της στο fb) και, πιο πρόσφατα, ο Κωνσταντίνος Αργυρός.

Το δισκογραφικό της ντεμπούτο έγινε με «Το Φεγγάρι», ένα τραγούδι με λαϊκά και παραδοσιακά στοιχεία και την υπογραφή ενός από τους hitmakers της νέας γενιάς, του Γιώργου Παπαδόπουλου. Ξεδιπλώνοντας το δημιουργικό της ταλέντο, η Ανδρομάχη παρουσίασε στη συνέχεια δύο κομμάτια που έγραψε η ίδια: το δυνατό λαϊκό «Δεν Μπορώ» και την τρυφερή μπαλάντα «Δεν Σε Διάλεξα». 

Δεν απολάμβανα, μέχρι και πριν από ένα χρόνο, την στιγμή που βγαίνω πάνω στην σκηνή. Και αυτό γιατί είχα εστιάσει στο να βελτιωθώ όσο περισσότερο μπορώ. Πλέον, μου αρέσει όλο το πακέτο της δουλειάς μου. Το απολαμβάνω. Και το μοναδικό που θα με πλήγωνε είναι να έρθει και να μου πει κάποιος ότι δεν έχω άλλο χρόνο για να φτάσω εκεί που θέλω.

Όσον αφορά το πιο τρελό και ακατανόμαστο όνειρό της, αυτό που θα την έκανε ανείπωτα χαρούμενη, είναι κάτι που απλά επιβεβαιώνει εμφατικά ότι η συγκεκριμένη γυναίκα είναι φτιαγμένη για να τραγουδά και μόνο. “Ιδανικά” με δάκρυα στα μάτια.

Το όνειρό μου είναι να ανέβω πάνω στη σκηνή, να βλέπω από κάτω χιλιάδες άτομα και, πριν καν ανοίξω το στόμα μου, να αρχίσουν να τραγουδάνε κομμάτια μου. Θα πεθαίνω, αν αυτό συμβεί. Και, φυσικά, θα αρχίσω τότε να κλαίω άσχημα..!