Πώς είναι να πηδάς από τα 14.000 πόδια, όταν τρέμεις σε βατήρα 3 μέτρων;

“Οὐκ ἔστιν οὐδέν τοῦ πέτεσθαι γλυκύτερον”. *

Αριστοφάνης

*Δεν υπάρχει τίποτε πιο ωραίο από το πέταγμα.

Ζάκυνθος, καλοκαίρι 2013. Παραλία Πόρτο Ρόξα.

Στέκομαι στην άκρη ενός βατήρα και βλέπω κάτω τα καταγάλανα νερά. Κάπου 3 μέτρα με χωρίζουν από αυτά, αλλά διστάζω να πέσω. Κάθομαι, τα κοιτάω και το στομάχι μου γίνεται κόμπος. Συνεχίζω να τα κοιτάω, διστάζοντας να κάνω το άλμα.

“Κύριε; Κύριε;”. Μια φωνή από πίσω με κανει και γυρίζω. Χαμηλώνω το βλέμμα, ένα πιτσιρίκι, είναι δεν είναι 7-8 ετών. Περίμενε να πηδήξω, για να κάνει το ίδιο. Βαρέθηκε, με φώναξε. Κάνω στην άκρη, του κάνω νόημα να περάσει. Σε χρόνο ρεκόρ βρέθηκε στο νερό. Γέλασα από ντροπή, αλλά ο φόβος ήταν εκεί. Δεν γελούσε καθόλου.

Θοδωρή τελείωνε, το έκανε ο μπόμπιρας. Αδιάφορο αν έχει άγνοια κινδύνου. Τελείωνε, πέσε. Μην κάνεις πίσω, θα γελοιοποιηθείς! Τα είπα στον εαυτό μου και πήδηξα έντρομος. Έξι χρόνια μετά, ακόμα θυμάμαι τον τρόμο που ένιωσα τα απειροελάχιστα δευτερόλεπτα μέχρι να μπω στο νερό. Τέλος. Ήταν μόλις τρία μέτρα, αλλά θα έπρεπε να συμβιβαστώ ότι θα μείνω για πάντα στο έδαφος.

Ζάκυνθος, καλοκαίρι 2018. Παραλία Πόρτο Ρόξα.

Επέστρεψα αποφασισμένος να πάρω την εκδίκησή μου. Με σχέδιο. Τον κουμπάρο στο νερό να τσεκάρει αν είμαστε οκ για… προσγείωση. Με ειδοποιούσε, έπαιρνα φόρα και έπεφτα χωρίς να κοιτάω κάτω. Βούτηξα 3-4 φορές. Μεγάλο βήμα μεν, αλλά ο τρόμος μέχρι την προσγείωση, εκεί να με στοιχειώνει. Και να μην με αφήνει να το απολαύσω.

Η εμπειρία μου σε… πτήση (γελάμε) μέχρι το περσινό καλοκαίρι

Μπορεί να ήταν ένα βήμα σε σχέση με την τελευταία φορά, αλλά και πάλι δεν έπαιρνα καμία ευχαρίστηση από τη βουτιά. Ο φόβος ήταν εκεί να μου την στερεί. Αναμενόμενο λοιπόν να μη δηλώσω συμμετοχή όταν έμαθα ότι η εταιρεία στην οποία δουλεύω, η Stoiximan, θα έδινε τη δυνατότητα σε 40 ανθρώπους της, να κάνουν skydiving από τα 14.000 πόδια.

Η ζωή όμως δεν θέλει να γίνονται πάντα τα αναμενόμενα.

Θέλεις γιατί πίστευα ότι δεν θα κληρωθώ, καθώς ποτέ δεν έχω κερδίσει σε κάποια κλήρωση; Θέλεις γιατί ακόμα και αν κληρονόμουν θα είχα τη δυνατότητα να αρνηθώ στη συνέχεια; Θέλεις γιατί δεν είχα συνειδητοποιήσει τι θα έκανα αν ήμουν μέσα στους 40 και πήγαινα εκεί; Θέλεις το… ελληνικό “δήλωσε και βλέπουμε”; Ακόμα και τώρα δεν ξέρω γιατί δήλωσα συμμετοχή. Αλλά δήλωσα.

“Ετοιμάσου να πεθάνεις”.

Ολυμπιακό Στάδιο, Ελλάδα-Ιταλία. Είμαι στο γήπεδο και λαμβάνω το παραπάνω μήνυμα. Τρεις λέξεις, από τον Άλεξ, συνάδελφο στο μάρκετινγκ. Ναι, στην ετήσια γιορτή της Stoiximan για τους ανθρώπους της και τις οικογένειές τους, πραγματοποιήθηκε η κλήρωση για το skydiving. Kαι βγήκε το όνομά μου. Αν ο Άλεξ ήξερε το φόβο μου, δεν θα το έστελνε ποτέ. Άλλωστε και ο ίδιος κληρώθηκε. Το έστειλε όμως και κάπως έτσι έμαθα ότι θα πηδήξω από ένα αεροπλάνο. Αν φυσικά το αποφάσιζα, γιατί ακόμα είχα την επιλογή της άρνησης.

Αν όχι τώρα, πότε;

Στην πραγματικότητα το είχα ήδη αποφασίσει. Ναι, κλισέ, σταμάτα αν θες την ανάγνωση αλλά για κάποιο λόγο γίνονται όλα. Θα πω όχι στην πρώτη φορά που κληρώθηκα για κάτι; Προφανώς και δεν είχα συνειδητοποιήσει στο 100% τι θα κάνω. Αυτή η στιγμή ήρθε πάρα πολύ αργότερα και ίσως ήταν και το μυστικό για να το ζήσω στο μέγιστο.

Ήξερα ότι αν το… ψύριζα, θα φλέρταρα έντονα με τον σπόρο της αμφιβολίας. Άλλοι συνάδελφοι έψαχναν εμπειρίες ατόμων που το έχουν κάνει, άλλοι στατιστικές και πιθανότητες τραυματισμού ή θανάτου. Αρκετοί, αργά ή γρήγορα, δήλωσαν παραίτηση. Εγώ αρκέστηκα να μπω στη σελίδα του Skydive Athens και να δω ένα βίντεο για το τι ακριβώς θα συμβεί. Μία πτώση στο κενό διάρκειας ενός λεπτού μέχρι να ανοίξει το αλεξίπτωτο. Μάλιστα. Ενδιαφέρον.

Ο φόβος έγινε περιέργεια

Τι γίνεται στο μυαλό σου όταν πηδάς από το αεροπλάνο; Πώς είναι αυτή η αίσθηση; Τι σκέφτεσαι το λεπτό που πέφτεις χωρίς αλεξίπτωτο; Θα το κάνω και θα πάρω τις απαντήσεις. Αυτά έλεγα στους φίλους μου όταν μάθαιναν για την πτώση. Αυτά έλεγα συνέχεια και σε μένα. Είχα αφήσει στην άκρη τον φόβο, αφήνοντας την περιέργεια να κάνει τη δουλειά. Θέλω να ζήσω αυτό το λεπτό.

Οι περισσότεροι φίλοι μου, συμφώνησαν με την περιέργεια. Ήταν ενθουσιασμένοι. Κάποιοι με είπαν τρελό. Δεν θα το έκαναν ποτέ. Η ελληνίδα μάνα (μου) δεν είπε τίποτα, γιατί εννοείται ότι δεν της το ανέφερα. Θα αγχωνόταν αν τις έλεγα ότι θα έπεφτα από τα 50 εκατοστά, πόσο μάλλον από τα 14.000 πόδια.

Μοιράζοντας τα… υπάρχοντα μου

Η τελευταία ημέρα πριν την πτώση με έφερε πιο κοντά στη συνειδητοποίηση, αυξάνοντας τα επίπεδα του άγχους. Προσπάθησα να το γυρίσω στο μπλακ χιούμορ. Αυτοκίνητο, κινητό, λάπτοπ. Άρχιζα να μοιράζω τα υπάρχοντά μου στους φίλους μου σε περίπτωση μη επιβίωσης.  Δεν βοήθησε. Στην πραγματικότητα, περισσότερες είναι οι πιθανότητες να πάθεις κάτι σε τροχαίο πηγαίνοντας στο αεροδρόμιο για να πηδήξεις από το αεροπλάνο, παρά από την πτώση. Ούτε αυτό βοήθησε.

Τελικά, το θάρρος για να περάσει αναίμακτα και η τελευταία ημέρα ήρθε από έναν απρόσμενο σύμμαχο, καθώς έμαθα ότι στην ομάδα που θα έπεφτε από τον… ουρανό, προστέθηκε και ο CEO της Stoiximan. Σαν να πηγαίνεις δηλαδή σε μάχη μαζί με άλλους στρατιώτες και ξαφνικά μαθαίνεις ότι θα έρθει μαζί σου και θα πέσει πρώτος ο στρατηγός.

“Έτοιμος;”, τον ρώτησα όταν τον είδα φεύγοντας την Παρασκευή από το γραφείο, λίγες ώρες πριν την πτώση. “Ποτέ δεν είσαι έτοιμος για κάτι τέτοιο”, μου απαντά χαμογελώντας. Για κάποιο λόγο, αυτή η απάντηση μου τόνωσε την αυτοπεποίθηση.

Σάββατο 29 Ιουνίου 2019

Ξεκάθαρα δεν το έχω συνειδητοποιήσει και ας έφτασε η μέρα. Στο πούλμαν που μας μετέφερε στο Skydive Athens, οι συζητήσεις ήταν παντελώς άσχετες με την πτώση. Οι περισσότεροι δεν το είχαμε συνειδητοποιήσει. Αργήσαμε και να φτάσουμε, με αποτέλεσμα οι διαδικασίες ετοιμασίας να πρέπει να ξεκινήσουν άμεσα. Τι σήμαινε αυτό; Ήμουν στα πρώτα γκρουπ πτώσης και μέχρι να το καταλάβω φορούσα την ειδική εξάρτηση!

Ο εκπαιδευτής και ο… “τι δουλειά έχω εγώ εδώ;”

Ο Δημήτρης, ο εκπαιδευτής που θα πηδούσαμε μαζί, άρχισε να μου εξηγεί τη διαδικασία, δίνοντάς μου τις απαραίτητες οδηγίες. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ. “Θα μου τα επαναλάβεις όλα μέσα στο αεροπλάνο φαντάζομαι”, του είπα. Χαμογέλασε και με διαβεβαίωσε ότι όλα θα πάνε καλά. Ήρθε και ο φωτογράφος της πτώσης μου, ο Αλέξανδρος, για την πρώτη μου συνέντευξη.

Όχι, ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει τι θα ακολουθήσει σε λίγο.

Νάτοι! Πέφτουν!

Η πρώτη πεντάδα μπήκε στο αεροπλάνο, ανάμεσά τους ο CEO. Το αεροπλάνο σηκώθηκε και μετά από λίγη ώρα χάθηκε στα σύννεφα. Όσοι ήμασταν στο έδαφος, ψάχναμε ένα σημάδι τους στον ουρανό. Και ξαφνικά “Νάτοι, νάτοι!”. Κάπου… πάρα πολύ ψηλά ξεπρόβαλε το πρώτο αλεξίπτωτο, ακολούθησαν τα υπόλοιπα. Λίγη ώρα αργότερα ήταν όλοι και πάλι κοντά μας, ενθουσιασμένοι για το τι έζησαν.

Απέφυγα να ρωτήσω λεπτομέρειες, μου αρκούσε που τους έβλεπε σε αυτή τη φοβερή θετική διάθεση. Κάτι καλό θα έγινε εκεί πάνω, για να είναι έτσι. Κάτι θα καλό θα γίνει και σε μένα σε λίγα λεπτά. Μπορεί και όχι. Είμαστε σίγουροι ότι θα το κάνω; Η’ για να μιλάω με ακρίβεια, έχω αντιληφθεί το τι θα κάνω; Ξεκάθαρα όχι. Δεν θα αργούσε όμως η στιγμή.

Πηγαίνοντας στο αεροπλάνο για την πτώση με χαμόγελα… αμηχανίας

Ήρθε η σειρά του δικού μου γκρουπ. Ο Δημήτρης μπήκε πρώτος στο αεροπλάνο και κάθισε στο τέλος του στενού διαδρόμου, με πλάτη στον πιλότο. Σειρά μου. Κάθισα με πλάτη μπροστά του, και κάπως έτσι (εκπαιδευτής/άνθρωπος της Stoiximan) γεμίσαμε 10 άτομα τον διάδρομο. Δίπλα σε κάθισμα οι 5 φωτογράφοι, ένας για κάθε ζευγάρι πτώσης. Η πόρτα κλείνει. Απογείωση. Τέλος.

Από εδώ είναι 6.000 πόδια; Πλάκα κάνεις.

Αυτή είναι η στιγμή που συνειδητοποίησα το πού είμαι και τι θα κάνω. Δεν υπάρχει γυρισμός. Άρχιζα να αγχώνομαι. Το αεροπλάνο έπαιρνε ύψος και όσο έβλεπα τη γη να μικραίνει από το παράθυρο, το άγχος μεγάλωνε. Ο Δημήτρης μου δείχνει στο ρολόι του το υψόμετρο. “Είμαστε στα 6.000 πόδια. Εδώ θα ανοίξουμε το αλεξίπτωτο”. Κοιτάζω από το παράθυρο. Το χάος. Έλα, πλάκα μου κάνετε. Δεν είναι εδώ τα 14.000; Θα ανέβουμε άλλα 8.000 για να πέσουμε;

Στα 7.000 ο Αλέξανδρος βγάζει την κάμερα. Ώρα για μία μίνι συνέντευξη. “Είσαι έτοιμος Θοδωρή;”. “Α-Π-Ο-Λ-Υ-Τ-Α”, του απαντώ με μία περίεργη… αβέβαιη βεβαιότητα. “Σκληρό σε βλέπω!”, συνεχίζει. “Κοίτα, θα μπορούσα να ήμουν σε μια ξαπλώστρα σε μία παραλία. Αλλά επέλεξα να είμαι εδώ και θα πέσω”.

Η κάμερα κλείνει και το επαναλαμβάνω στον εαυτό μου. “Κοίτα, θα μπορούσες να ήσουν σε μια ξαπλώστρα σε μία παραλία. Αλλά επέλεξες να είσαι εδώ και θα πέσεις Θοδωρή”.

Η πόρτα ανοίγει, θόρυβος, κρύο.

Από εκείνο το σημείο και μετά, συγκεντρώθηκα απόλυτα στις οδηγίες του Δημήτρη. Πώς θα πρέπει να είναι το σώμα μου την ώρα που θα… γκρεμιστούμε, το κλειστό στόμα που πρέπει να κρατήσω εκείνη τη στιγμή, το τι σημαίνουν τα σινάλια που θα μου κάνει. Ό,τι χρειαστεί, για να απολαύσω στο μέγιστο την εμπειρία. Δεν υπάρχει πλέον ούτε άγχος, ούτε φόβος. Μόνο η προσμονή να ανοίξει η πόρτα. Και ανοίγει! Θόρυβος και κρύος αέρας γεμίζουν την καμπίνα. Είμαστε στα 14.000 πόδια.

Στο πρώτο ζευγάρι που θα πέσει είναι η Αλεξάνδρα, με την οποία συνεργάζομαι καθημερινά στη δουλειά. Ο φωτογράφος της σηκώνεται και… πέφτει! Από το βίντεο, ξέρω ότι σε 1-2 δευτερόλεπτα είναι η σειρά της. Βλέπω το πρόσωπό της και ξαφνικά χάνεται στα σύννεφα! Και αμέσως μετά οι υπόλοιποι, ο ένας μετά τον άλλο με πολύ γρήγορους ρυθμούς.

Πλέον μείναμε οι τρεις μας. Πλησιάζουμε την πόρτα. Είμαστε πάνω από τα σύννεφα, ένα άσπρο πέπλο από κάτω. Η ώρα έφτασε. Με πιάνει ο Δημήτρης. Ένα… Ο Αλέξανδρος πηδάει. Δύο… Σειρά μας. Δεν υπάρχει τρία! Στο δύο είχαμε πηδήξει από το αεροπλάνο!

Γεια σας. Είμαι ο Θοδωρής και μόλις πήδηξα από αυτό το αεροπλάνο.

Ελάχιστα δευτερόλεπτα μετά, έχουμε τη σωστή στάση σώματος. Όλοι με ρωτάνε τι ένιωσα εκείνη τη στιγμή, αν φοβήθηκα. Και όμως, αυτά τα ελάχιστα δευτερόλεπτα δεν ένιωσα κανένα φόβο, δεν ένιωσα τίποτα γιατί… δεν πρόλαβα να σκεφτώ τίποτα! Είχα στο μυαλό να πέσω με τον τρόπο που μου είχε πει ο εκπαιδευτής μου. Δεν ξέρω πώς, αλλά τα κατάφερα.

Και μόλις… ισιώνουμε, συνειδητοποιώ την απίστευτη πραγματικότητα!

Πετάω, ρε φίλε, πετάω!

Απέναντι μου βλέπω τον Αλέξανδρο να με τραβάει βίντεο. Ο Δημήτρης μου κάνει νόημα να αφήσω τα χέρια από το αλεξίπτωτο για να “παίξω” με την κάμερα. Κάνω το σήμα ότι όλα είναι οκ. Σκέφτομαι να κάνω και καρδιά, αρά ρε φίλε δεν είμαι ο Μέσι, ούτε έχω κάπου να τη στείλω. Ναι, πέφτω με περισσότερα από 220 χιλιόμετρα την ώρα και κάνω αυτές τις σκέψεις. Άβυσσος το μυαλό.

Τέλος οι πόζες, ο Δημήτρης μου κάνει νόημα να… πετάξω. Κατεβάζω λίγο το δεξί χέρι, ανεβάζω λίγο το αριστερό και στρίβουμε δεξιά! ΠΛΑΚΑ ΚΑΝΕΙΣ! Κατεβάζω το αριστερό και σηκώνω το δεξί, στρίβουμε αριστερά! ΠΛΑΚΑ! ΚΑΝΕΙΣ! Πετάω κανονικά, σαν τα μεγάλα πουλιά που λέει το τραγούδι.

Τα χέρια μου είναι φτερά, δεν υπάρχει αυτό που ζώ!

Ο Δημήτρης μου χτυπάει το πόδι. Του δίνω το δεξί μου χέρι και το οδηγεί στο αλεξίπτωτο. Το τραβάω. Φτάσαμε κιόλας στα 6.000 πόδια, το λεπτό της ελεύθερης πτώσης είχε ολοκληρωθεί. Ποιο λεπτό; Το βίωσα τόσο έντονα και τόσο γρήγορα, που δεν πρέπει να πέρασαν 5-10 δευτερόλεπτα. Ήταν με διαφορά το πιο γρήγορο λεπτό της ζωής μου. Και το πιο συγκλονιστικό.

Το αλεξίπτωτο ανοίγει, αλλά το πολύ δυνατό τράνταγμα από το… χειρόφρενο που τραβήξαμε μου μοιάζει ανεπαίσθητο. Έχει φροντίσει η αδρεναλίνη γι’ αυτό. Την ίδια ώρα, μια ανθρώπινη σφαίρα μας προσπερνά με τρομερή ταχύτητα. Είναι ο Αλέξανδρος που θα άνοιγε το αλεξίπτωτό του πιο χαμηλά, για να προσγειωθεί πρώτος και να τραβήξει τη δική μου μου προσγείωση. Εκεί αντιλαμβάνομαι το πόσο γρήγορα πέφταμε χωρίς αλεξίπτωτο. Αυτά τα 220 χλμ/ώρα. Απίστευτο!

Αίσθηση απόλυτης ελευθερίας

Το αλεξίπτωτο έχει ανοίξει και μπορώ να παρατηρήσω τον κόσμο από εκεί πάνω με την ησυχία μου. Πάντα το απολαμβάνω όταν το κάνω από το παράθυρο ενός αεροπλάνου. Μόνο που τώρα είμαι εκεί έξω! Μία τρομερή αίσθηση ελευθερίας, η απόλυτη. Νιώθω βασιλιάς του κόσμου. Ο Δημήτρης μου δίνει το… πηδάλιο. Με οδηγεί σε 2-3 βουτιές με τις οποίες ένιωσα το στομάχι μου να χάνεται. Τα πολλά G είναι εδώ, σαν λούνα παρκ. Μόνο που είμαι στον αέρα!

Θέλω να μείνω εκεί, δεν χορταίνω την αίσθηση. Αλλά… πέφτουμε και αναπόφευκτα θα προσγειωθούμε. Το κάνουμε ομαλά και με απόλυτη ασφάλεια χάρη στις ενέργειες του εκπαιδευτή. Ο Αλέξανδρος με περιμένει με την κάμερα, “τι λες τώρα, τι λές τώρα!”, του φωνάζω. Με αποσυνδέουν από το αλεξίπτωτο και κατευθύνομαι προς τους συναδέλφους μου. Ο CEO είναι εκεί και με τραβάει βίντεο. Φωνάζω το αγαπημένο μου οπαδικό σύνθημα και τον αγκαλιάζω. Αγκαλιάζω και τους υπόλοιπους, χαμογελάω σαν χαζός, θέλω να αγκαλιάσω όλο τον κόσμο!

Ο Γιώργος Δασκαλάκης, CEO της Stoiximan, κινηματογραφεί την… έκστασή μου

Περνάει δίπλα μου ο Δημήτρης, “είδες πόση αδρεναλίνη μπορείς να βγάλεις”, μου λέει. Αν είδα; Νιώθω ότι τρέμω από τη χαρά! Παίρνω το τηλέφωνο, “Έλα μάνα! Μια χαρά είμαι, τέλεια! Μόλις έπεσα από ένα αεροπλάνο!”. Είχε αέρα και η μάνα δεν άκουσε το “μια χαρά είμαι, τέλεια”, αλλά μόνο το επόμενο. Ευτυχώς δεν την χάσαμε, συμβαίνουν όμως αυτά στις ζωντανές μεταδόσεις που λένε και στην τηλεόραση…

Θέλω να το ξανακάνω!

Να μπω στο επόμενο αεροπλάνο. Αυτό ήθελα εκείνη τη στιγμή. Εγώ που έτρεμα τα τρία μέτρα, ήθελα να ξαναπέσω άμεσα από τα 14.000 πόδια. Την ίδια ώρα μετέδιδα τον ενθουσιασμό μου στους επόμενους που είχαν σειρά. Μία κοπέλα, ψιλοέτρεμε. “Ήρθες ως εδώ, όταν πέσεις θα με θυμηθείς. Θα λες, ευτυχώς που έπεσα”. Ευτυχώς που έπεσε!

Στην προσγείωση αγκάλιαζε και αυτή όλο τον κόσμο. Και μένα. Και ας μη με ήξερε. Και ας μην ήξερα και ‘γω τόσα και τόσα άτομα στα οποία μιλούσα με ενθουσιασμό. Είμαστε μία εταιρία με 600+ ανθρώπους δεν μπορεί να τους ξέρεις όλους. Κάπου εκεί κατάλαβα και την αξία του Stoiximan Xperience, μία κουλτούρα της εταιρείας που έχει γίνει θεσμός μέσα από ταξίδια, διαγωνισμούς και δώρα όπως αυτό του skydiving. Δεν ήταν κάτι που απλά με έκανε να ξεπεράσω τα όριά μου. Αλλά με έφερε και πιο κοντά με συναδέλφους που εκ των πραγμάτων δεν μπορούσα να γνωρίζω.

Τι κάναμε; Τι κάναμε;

Τη Δευτέρα στο γραφείο ο ενθουσιασμός όσων έπεσαν ήταν διάχυτος. Συναντιόμασταν στους διαδρόμους και λέγαμε “τι κάναμε; τι κάναμε;”. Ακόμα και τώρα, κοιτάω τα σύννεφα και λέω τι έκανα; Πήδηξα από κει πάνω, πέταξα! Έχω γράψει ήδη πάνω από 2.500 λέξεις, αλλά νομίζω ότι δεν μπορώ να σου μεταφέρω ούτε στο 1% τα συναισθήματα εκείνης της στιγμής.

Ήταν με διαφορά η πιο δυνατή εμπειρία της ζωής μου. Κάτι που συνιστώ με κλειστά μάτια σε όποιον θέλει να το κάνει αλλά έχει αμφιβολίες. Να τα έχει όμως ανοιχτά στην πτώση και να απολαύσει κάθε στιγμή. Η ζωή είναι πάρα πολύ μικρή για να πεις ‘όχι’ σε μια τέτοια εμπειρία!

ΥΓ: Το απόγευμα που γύρισα στο σπίτι, βγήκα στο μπαλκόνι. Κοίταξα κάτω, από τον 5ο όροφο. Πάντα αυτή η κίνηση μου προκαλούσε άγχος, ένιωθα να σφίγγει το στομάχι μου. Όχι αυτή τη φορά! Μόλις είχα πηδήξει από ένα αεροπλάνο, 4.200 μέτρα πάνω από τη γη.

Και αν δεν με πιστεύεις, ιδού τα videos: