Ο Aziz Ansari ξέρει να ζητάει συγγνώμη

Μέσα στο χαμό καταγγελιών και προβληματικών συμπεριφορών που ξέσπασε σαν θύελλα μόλις άνοιξαν οι ασκοί του Weinstein, μπλέχτηκαν σαν σε χωνευτήρι πάρα πολλά ονόματα, για εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους περιστατικά. Στο τέλος, καταλήξαμε να βάζουμε στην ίδια πρόταση τον Weinstein, τον Spacey, τον Louie, ακόμα και τον Aziz Ansari.

Μέγα λάθος. Όλοι τους υπήρξαν μαλάκες, αλλά έχει μεγάλη διαφορά να είσαι βιαστής ή να εκμεταλλεύεσαι τη φήμη σου για σεξουαλικά χατίρια με το να συμπεριφέρεσαι σαν μαλάκας σε ένα ραντεβού που πήγε στραβά. Στην περίπτωση του Ansari, πρόκειται ακριβώς γι’ αυτό. Ένα κακό ραντεβού, στο οποίο, προφανώς, τα έκανε όλα λάθος.

Μόνο που αυτό που έκανε ο Aziz είναι ίσως και το πιο επικίνδυνο, μιας και είναι το πιο πιθανό να το πράξει ο καθένας από εμάς. Συζητώντας με κολλητό προ ημερών, καταλήξαμε σε ακριβώς αυτό το συμπέρασμα: Σε μία κακή βραδιά, το να πιέσεις λίγο παραπάνω και να επιμείνεις επειδή παρεξήγησες μια κατάσταση, θα μπορούσαμε να το κάνουμε κι εμείς. Ίσως όχι τόσο ακραία, αλλά στο πνεύμα της ίδιας συμπεριφοράς και λογικής.

Δεν το έχω κάνει ποτέ, ελπίζω να μην το κάνω, αλλά είναι το μόνο που ειλικρινά, μπορεί να συμβεί και όλοι ξέρουμε περιπτώσεις -ανδρών και γυναικών- που το έχουν κάνει. Δεν πρόκειται ποτέ να έκανα επίθεση αλά Weinstein, δεν πρόκειται να την έβγαζα ποτέ έξω ενώ μιλάω με συνάδελφο, αλλά αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, το να ξεφύγεις ένα βράδυ και να επιμείνεις λίγο παραπάνω καταλήγοντας να είσαι creepy, μπορεί να συμβεί. Το πόσο creepy θα γίνεις προφανώς διαφέρει από περίπτωση σε περίπτωση, αλλά δεν είναι καθόλου δύσκολο. Κακώς, κάκιστα, αλλά το θέμα είναι πώς το αντιμετωπίζεις από εκεί και πέρα.

Ο Aziz το αντιμετώπισε ακριβώς σαν αυτό που ήταν. Ένα κακό ραντεβού, στο οποίο φέρθηκε σαν μαλάκας και όφειλε να ζητήσει συγγνώμη και να καταλάβει τι έκανε λάθος. Όλα τα άλλα, είναι υπερβολές. Ούτε να εξαφανιστεί πρέπει, ούτε να σταματήσουμε να ασχολούμαστε μαζί του.

Αυτή είναι άλλωστε και μία από τις διαφορές του με τον Louie. Δεν πέταξε μια απολογία και προχώρησε σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Την έχτισε, την ενέταξε τέλεια μέσα στο κείμενό του και την παρουσίασε με ταπεινότητα στο special του Netflix ‘Aziz Ansari: Right Now’.

Φορώντας την ‘Ride the lightning’ μπλούζα του, με τη φωνή του Lou Reed να τραγουδάει το ‘Pale blue eyes’, βλέπεις τον Aziz να βαδίζει εμφανώς αμήχανος προς το μέρος του show του. Μια αμηχανία που ταιριάζει σε έναν άνθρωπο που προσπαθεί να κερδίσει πίσω την αξιοπιστία του, ξέροντας ότι εκείνος φταίει που αυτή αμφισβητείται.

Ο Louie, επέλεξε να βγει στην αντεπίθεση, σχεδόν να κουνήσει το δάχτυλο, ισχυρίστηκε ότι όλοι έχουν ‘things’ και ο καθένας πρέπει να ψάξει να βρει το δικό του. Το θέμα φίλε Louie, δεν είναι μόνο τι things έχει ο καθένας μας, αλλά και πώς τα περιορίζει, φροντίζει να μην επιτρέπει να βλάψουν άλλους κι αν αυτό συμβεί, αναγνωρίζει τα λάθη του και προχωράει με εντιμότητα.

“Στην αρχή ένιωσα φόβο, μετά ταπείνωση και μετά ντροπή. Τελικά, ένιωσα απαίσια που έκανα έναν άλλο άνθρωπο να αισθανθεί έτσι και μετά από ένα χρόνο, νομίζω ότι αυτό είναι ένα βήμα προόδου”, ξεκαθαρίζει από την αρχή του σετ ο Aziz και όταν μεταφέρει τα λόγια φίλου του πως τον έκανε να σκεφτεί όλα τα ραντεβού του και πως είναι καλό που δεν έγινε ο ίδιος μόνο πιο προσεκτικός, καταλήγει σε αυτό που έγραψα στην αρχή. Σκέψου εσύ όλα σου τα ραντεβού και σίγουρα θα βρεις κάποια συμπεριφορά για την οποία μετανιώνεις περισσότερο ή λιγότερο.

Ο Aziz θα μπορούσε να είναι εσύ κι εγώ και ο τρόπος που ζητάει συγγνώμη, εμένα με καλύπτει απόλυτα. Αν θες να είσαι αυτός ο τύπος, θα πεις ότι δεν σε πείθει και μοιάζει με ψεύτικη. Ακόμα κι αυτό να ίσχυε όμως, τουλάχιστον λέει αυτά που πρέπει να πει, με τις σωστές λέξεις και τον σωστό τόνο, με αμυντική στάση, χωρίς να περνάει στην αντεπίθεση.

Στη συνέχεια, μπορεί το σετ να φεύγει από το ατυχέστατο περιστατικό του Aziz, δεν χάνει όμως καθόλου την αυτοαναφορικότητά του, με τον κωμικό να εξηγεί υπέροχα, πόσο δύσκολο είναι να προσαρμόσεις το χιούμορ σου στην κάθε εποχή χωρίς να γίνεσαι προσβλητικός. Όχι με χαζομάρες τύπου ‘πολιτική ορθότητα τα έχεις ισοπεδώσει όλα’, αλλά θέτοντας τα δεδομένα στη σωστή τους βάση. Η πολιτική ορθότητα είναι κάτι αναγκαίο, αρκεί να κατανοείς τι σημαίνει και να μπορείς να προσαρμόζεσαι σε αυτή. Πρέπει να προσέχεις τι λες, αλλά το θέμα είναι να μπορείς να καταλάβεις τι είναι προσβλητικό και τι όχι.

Ο Aziz συνεχίσει με ένα κείμενο ταυτόχρονα αστείο και καυστικό, ασχολούμενος με δύσκολα πράγματα, όπως ο ρατσισμός, τα στερεότυπα, ο σεξισμός, το πώς κάτι που πριν 20 χρόνια έμοιαζε αθώο σήμερα μπορεί να είναι προσβλητικό, το πώς αντιμετωπίζεις το έργο του Michael Jackson σήμερα.

Το κείμενό του είναι επίκαιρο, ασχολείται με όσα συζητούνται τώρα και με όσα τσακωνόμαστε στο Twitter και στις μπύρες με τους φίλους μας και το βασικό για μένα είναι ότι σε καμία περίπτωση ο Aziz δεν δείχνει να ρητορεύει αλαζονικά, όπως έκανε ο Louie. Όχι, ο Aziz εκφράζει τους προβληματισμούς του και δεν καταλήγει σε ασφαλή συμπεράσματα, γιατί αναγνωρίζει ότι δεν είναι μανιχαϊστικό το ζήτημα. Δεν σου κουνάει το δάχτυλο, σε αφήνει να σκεφτείς και να προβληματιστείς κι εσύ, αν δεν έχεις ήδη προγραμματισμένη άποψη για όλα.

Στο τέλος, σε συγκινεί κιόλας, μιλώντας για τη σχέση σου με τους γονείς σου και πόσο λίγο τους βλέπεις. Για το τέλος, φυλάει ίσως την πιο ειλικρινή ευγνωμοσύνη της καριέρας του προς το κοινό που πήγε και τον άκουσε και παραδέχεται ότι ο παλιός Aziz πέθανε και ο νέος, έμαθε να μην παίρνει τίποτα ως δεδομένο και να εκτιμάει την κάθε στιγμή.

Κοινοτοπίες; Μπορεί. Όμως προτιμώ ειλικρινείς κοινοτοπίες από αλαζονικές και εξυπνακίστικες αντιδράσεις. O Louie γκρίνιαζε ότι στα 51 τον τελείωσαν και ξεκινάει από την αρχή. Ο Aziz, ένιωσε από μόνος του σαν να πέθανε. Αν κάποιος από τους δύο αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία, είναι σίγουρα ο δεύτερος.

Γιατί ο Aziz, ξέρει να ζητάει συγγνώμη.

Κεντρική φωτογραφία: Jordan Strauss/Invision/AP