Ένας άσχετος από μπάσκετ δίνει συμβουλές στην Εθνική για το Παγκόσμιο

(Μετά την έξαλλη απάντησή του στην ήττα από τον Τσιτσιπά, ρωτήσαμε τον μέσο Έλληνα αμπάσκετο να δώσει τις συμβουλές του για το Μουντομπάσκετ).

Πρώτον, αμα δεν μπαζώσεις, δεν χτίζεις. Δεύτερον, σούταρε-σούταρε κάτι θα μείνει στο τέλος. Τρίτον, 100 η αλεπού,101 τα αλεπουδάκια.

Λίγο μπάσκετ να ξέρεις, δεν χρειάζεται να είσαι NBAer και να πηδάς δυό μέτρα, καταλαβαίνεις ότι στα φιλικά της εθνικής βγήκαν στο παρκέ όλες οι αρετές. Mαζί όμως βγήκαν και όλες οι αδυναμίες της. Γιατί εδώ που τα λέμε χωρίς back-screen και coast to coast δεν πας πουθενά. Τα λέω τώρα για να με ακούσουν. Να τα πω, αφού βγούμε 25οι στους 24, δεν θα το κάνω. Μετά Χριστόν προφήτες έχουμε γεμίσει. Δεν θα γίνω ένας από αυτούς. Τα λέω τώρα που καίει η μπάλα.

Η Εθνική είναι μια ομάδα με πολλούς ψηλούς κοντούς αλλά κανέναν κοντό ψηλό. Αυτό θα είναι πρόβλημα με αθλητικές ομάδες όπως η Ανγκόλα και η Βενεζουέλα που παίζουν άμυνα με τρία guard πάνω από 1,75. Εκεί θέλει τρέξιμο. Θέλει ένα τριάρι να μασάει σίδερα στην άμυνα. Να τονε πιάνει τον άλλον χεράκι-χεράκι και να τον πηγαίνει μέχρι και στην τουαλέτα. Να τον πιάνει και, ακόμα και μπρος-πίσω να κάνει, να τραβάει τα μαλλιά του που τον άφησε να προχωρήσει μέχρι το κέντρο. Γιατί μπρος-πίσω χωρίς να περάσεις το κέντρο δεν γίνεται. Βασικά του μπάσκετ είναι αυτά.

Από την άλλη, έχουμε τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Σπουδαίος. Τρέχει πάνω-κάτω με κάτι χέρια που άμα σου ρίξει σφαλιάρα επειδή κουρεύτηκες μετράει για απόπειρα ανθρωποκτονίας από πρόθεση. Καλός παίχτης. Ο καλύτερος του κόσμου. Αλλά τα πυρηνικά όπλα πρέπει να μάθεις να τα χειρίζεσαι. Σκέψου να τα πέταγαν οι Αμερικάνοι καταλάθος στο Σαν Φρανσίσκο. Θα κέρδιζαν; Μπορεί και να κέρδιζαν αλλά θα το αναλύσω αλλού αυτό.

Άμανε είσαι έξυπνος, λοιπόν, Σκουρτόπουλε, βάζεις τον Αντετοκούνμπο να παίξει στο 4 και μπροστά του στη ρακέτα πεντάρι τον Καλάθη και άσο τον Παπαγιάννη να μοιράζει πάσες. Να μην ξέρουν από που τους ήρθε. Να μην ξέρουν ποιανού την πάσα να μαρκάρουν. Δεν λέω. Έτσι θα έχουμε πρόβλημα στην πάσα, το σουτ και την άμυνα αλλά σκεφτείτε και τα fast break, το box out και pick and pop. Ακόμα χειρότερα.

Και εκεί που θα προηγούνται 56-13 στο 3ο δεκάλεπτο, αλλάζεις το σύστημα και τους χτυπάς. Σαν την κόμπρα. Καλάθης στο 1, Σλούκας στο 2, Παπανικολάου/Παπαπέτρου στο 3, Αντετοκούνμπο στο 4, Μπουρούσης/Παπαγιάννης στο 5. Αυτοί εν τω μεταξύ, σου λέει εύκολο ματσάκι, θα έχουν βγάλει τους καλούς και θα παίζουν με τα δεύτερα. Ε, εκεί θα τους χτυπήσεις. Στην αλαζονεία. Έτσι πάντα κερδίζαμε τους πολέμους οι Έλληνες. Όταν πηγαίναμε ως φαβορί πάντα χάναμε.

Αλλά όλα αυτά δεν θα κάνουν τίποτα. Χαλί θα γίνουν να τα πατήσεις αν δεν πας εκεί πέρα να καταθέσεις ψυχή στο παρκέ. Να μπεις μέσα και να ξέρεις τι θες. “Μπήκαμε εδώ να σας φάμε τα λαρύγγια”. Όχι κυριολεκτικά. Δεν εννοούμε να μπει μέσα ο Βασιλόπουλος να δαγκώσει το λαρύγγι του Στογιάκοβιτς. Καταρχάς ο Στογιάκοβιτς δεν παίζει ακόμα. Δεύτερον, θα φορτωθεί αχρείαστο φάουλ και τον θέλουμε να δίνει ανάσες με την εμπειρία του στους βασικούς. Εννοώ να παίξουν όλοι σαν τον Θανάση. Σαν να έχουν πιει τρεις φραπέδες χωριού. Όχι της Αθήνας. Αυτούς που βάζεις 3 κοφτές με την κουτάλα και λίγο εβαπορέ για να σπάσει.

Έτσι τα πιστεύω εγώ.
(Κεντρική Φωτογραφία: Eurokinissi)