Το παιδί είναι η καλύτερη σου δικαιολογία

Το πιο απροσδόκητο όφελος στο να έχεις παιδί, πέρα από την ‘ασφυκτική’ αγάπη που νιώθεις να σε λούζει σε καθημερινή βάση, είναι ότι δεν χρειάζεται πλέον να κάνεις τίποτα που δεν γουστάρεις πραγματικά. Ναι, κάτι σαν την ‘βγες από τη φυλακή’ κάρτα στη Μονόπολη.

Την πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι δεν χρειάζεται πλέον να είμαι ‘ευγενικός’ με τους γύρω μου, ήταν πέντε μήνες αφού είχε γεννηθεί η κόρη μου. Τότε δηλαδή που σηκώθηκα και έφυγα από ένα πάρτι γενεθλίων (συγγενών της γυναίκας μου) στο οποίο σκυλοβαριόμουν με τη δικαιολογία ότι η μικρή έπρεπε να πάει για ύπνο.

Όχι, η μικρή δεν έπρεπε να πάει για ύπνο. Όμως ο μπαμπάς της έπρεπε να γυρίσει σπίτι και να δει καπάκι δυο επεισόδια του Game of Thrones. Αλλά αυτό δεν είναι κάτι που μπορείς να ομολογήσεις δημοσίως πριν σε πάρουν με τις σφαλιάρες.

Μετά από εκείνη την πρώτη φορά κατάλαβα ότι πλέον η κοινωνική μου ζωή δεν θα ήταν ποτέ πια ίδια. Βρήκα την δικαιολογία που έψαχνα όλα αυτά τα χρόνια για να σταματήσω να πηγαίνω σε βαρετά οικογενειακά τραπέζια, γάμους και βαφτίσεις συναδέλφων που δεν γούσταρα και οπουδήποτε αλλού με καλούσαν και δεν μπορούσα -μέχρι πρότινος- να αρνηθώ.

Ναι, εννοείται πως δεν ανακάλυψα τον τροχό (της παιδο-δικαιολογίας). Απλά τον πήρα και του έβγαλα τα μάτια. Τον ξεφτίλισα κανονικά.

Επί τρία ολόκληρα χρόνια φίλοι και συγγενείς πρέπει πραγματικά να νόμιζαν ότι έχω το πιο στριφνό και δύσκολο παιδί του πλανήτη (ενώ στην πραγματικότητα έχω έναν άγγελο). Το οποίο δεν είναι και πολύ δίκαιο για την κόρη μου, το ξέρω. Αλλά, στην τελική, όταν μεγαλώσει, δεν θα θυμάται τίποτα.

Η γκάμα των δικαιολογιών που έφτασα με τον καιρό να αναπτύξω ήταν τεράστια και ανεξάντλητη. Από κλασικές αξίες όπως ‘δεν κοιμήθηκε το μεσημέρι, οπότε πρέπει να φύγουμε για να μην μας κοιμηθεί στο αυτοκίνητο’, μέχρι πιο ευρηματικά τεχνάσματα, όπως ‘Έκανα βλακεία και ξέχασα να φέρω μαζί της την αγαπημένη της Barbie. Δεν μπορεί στιγμή χωρίς αυτή. Κρίμα είναι να πλαντάξει στο κλάμα’ ή, ‘ Μας έχει πει ο παιδίατρος ότι πρέπει να κοιμάται συγκεκριμένη ώρα, αλλιώς θα έχει πρόβλημα με την ανάπτυξή της’.

Εκεί που λίγο ‘κόμπιαζα’ ήταν τους χειμωνιάτικους μήνες. Τότε δηλαδή που μπορούσα να ισχυριστώ ότι είναι κρυωμένη φουλ, μόλις σταμάτησε να έχει δέκατα ή ότι έχει απλά μύξες. Οπότε και δεν είναι ‘σωστό’ να έρθουμε για τα άλλα παιδάκια. Το έκανα, αλλά πάντοτε αγχωνόμουν μήπως μου φέρει γκαντεμιά και το παιδί αρρωστήσει στ’αλήθεια.

Ένα επιπλέον bonus της όλης ιστορίας είναι ότι οι πάντες γύρω μου αισθανόντουσαν ότι είμαι φοβερός μπαμπάς. Εμμονικός, αλλά με σωστές προτεραιότητες. Δηλαδή το παιδί πάνω από όλα και όχι σαν κάτι άλλες οικογένειες που τα τραβάνε δεξιά αριστερά ως τα βαθιά μεσάνυχτα. Όλοι εκτός της συζύγου μου δηλαδή, που απλά προσέθεσε το ‘μονόχνωτος’ στην λίστα με τα ελαττώματά μου.

Η αλήθεια είναι ότι όσο το παιδί μεγαλώνει, τόσο πιο δύσκολο είναι να το χρησιμοποιώ ως δικαιολογία. Αλλά συνεχίζω να το παλεύω. Γιατί η μέρα που κάποιος θα μου πει ξανά ότι είμαι υποχρεωμένος να πάω για φαγητό Κυριακή μεσημέρι στην θεία Μαριγούλα είναι η ώρα που θα βάλω μπρος για να κάνω το δεύτερο.

Και ξέρετε τι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις. Η ισχύς εν τη ενώσει αφού, με δυο παιδιά ‘καβάντζα’, οι δικαιολογίες (που μπορείς να χρησιμοποιήσεις) είναι περισσότερες και από τα αστέρια στον ουρανό.

Το μόνο πρόβλημα με όλα τα παραπάνω είναι ότι συνήθως το παιδί δεν είναι δικαιολογία, αλλά η αιτία που δεν μπορείς να κάνεις εκείνα τα πράγματα που έκανες παλιότερα. Εκείνα που ήθελες να κάνεις εννοώ. Δεν πειράζει όμως. Είπαμε, το καθημερινό ‘λούσιμο’ από αγάπη το κάνει να αξίζει τον κόπο και με το παραπάνω.