Το βάσανο του ‘Έλα να παίξουμε, μπαμπούλη’

Δεν εννοώ, προφανώς, τις ‘κανονικές’, δηλαδή τις δίμετρες ξανθές Καλιφορνέζες με την μέση δαχτυλίδι, αλλά τις πλαστικές. Εκείνες με τις οποίες είναι γεμάτο κάθε σπιθαμή του δωματίου της 5χρονης κόρης μου. Εκείνες που, κάθε Παρασκευή απόγευμα, γίνονται (χωρίς να φταίνε οι ίδιες) ο χειρότερος εφιάλτης μου.

Βλέπεις τότε, από τις 2.30 το μεσημέρι και μετά, που επιστρέφει η κόρη μου από το σχολείο, με ψάχνει παντού στο σπίτι προκειμένου να πάω στο δωμάτιό της και να αρχίσουμε να παίζουμε μαζί τους. Συνήθως κάτι σε πριγκιπικό χορό, με εμένα να έχω στο χέρι τον Flynn από το ‘Μαλλιά Κουβάρια’ που θεωρεί ότι μου μοιάζει (ναι, έχουμε και οι δυο goatee, κατά τα άλλα, όπως τονίζει διαρκώς η γυναίκα μου, καμία σχέση), και να είμαι ο πατέρας της νύφης. Δηλαδή της Belle από το ‘Η Πεντάμορφη και το Τέρας’ που είναι εκείνη.

Άλλες φορές εκείνη είναι η σχεδιάστρια μόδας και εγώ ο μπαμπάς υπάλληλος που της φέρνω τα φορέματα και ρωτάω τις πελάτισσες αν θέλουν ένα φρούτο όσο περιμένουν. Ή εγώ είμαι ο μπαμπάς που βάζω τους πρίγκιπες σε δοκιμασία προκειμένου εκείνη να αποφασίσει ποιος είναι ο κατάλληλος για να την παντρευτεί. Εκείνος με την καλύτερη καρδιά, το πιο δυνατό μυαλό, που αγαπάει τα ζώα και τα γλυκά.

Ένα ‘πρότυπο’ που, εκείνες τις στιγμές, και εκείνες τις στιγμές μόνο, σκέφτεται ότι θα ήταν καλύτερα να έχει αγόρι οπότε να περνάει η ώρα πιο εύκολα παίζοντας με στρατιωτάκια, τρενάκια και αυτοκίνητα.

Ένα ‘πρότυπο’ που έχει τύχει να σηκωθεί και να πάει στο γραφείο σαββατιάτικα, παρόλο που δεν χρειάζεται, προκειμένου να καταφέρει να βρει την ησυχία και την ηρεμία για να τελειώσει καμία δουλειά. Ευτυχώς που ποτέ δεν διαβάζει η σύζυγος ότι γράφω, οπότε δεν παίζει να το ανακαλύψει. Εκτός και αν της το ‘σφυρίξει’ κάποιος από εσάς (οπότε η στήλη θα αλλάξει όνομα σε Divorced Dad).

Το πρόβλημα, βεβαίως βεβαίως, δεν είναι με τις κούκλες. Στην τελική υπάρχουν και άλλα παιχνίδια στο δωμάτιο. Αν και η μικρή βαριέται και τα επιτραπέζια και τα βιβλία δραστηριοτήτων που εγώ δεν θα είχα πρόβλημα να κάνω με τις ώρες, οπότε καταλήγουμε να παίζουμε πέτρα-ψαλίδι-χαρτί για να αποφασίσουμε τι θα είναι το επόμενο παιχνίδι μας.

Θέλω να ελπίζω ότι αυτό, ότι είμαι δηλαδή φτιαγμένος για παιχνίδια εξωτερικού χώρου, είναι ένα χαρακτηριστικό που έχουμε όλοι οι μπαμπάδες. Ότι δηλαδή έτσι είμαστε όλοι φτιαγμένοι. Γιατί αν συνειδητοποιήσω, από τα comments σας, ότι απλά είμαι ένας αχρείος καλοπερασάκιας, τότε μάλλον θα με πάρουν τα κλάματα.

Όπως σχεδόν με πήραν, το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, όταν η μικρή ερχόταν ανά 10 λεπτά στο γραφείο μου, μεταμφιεσμένη σε κάτι άλλο, από πριγκίπισσα μέχρι γριά, προκειμένου να με πείσει να παίξουμε μαζί.

ΟΚ, είχα δουλειά που έπρεπε να γίνει. Και ναι, της έχω εξηγήσει πόσο τυχερός είναι ο μπαμπάς που έχει δουλειά, αυτή την εποχή, και ότι δυστυχώς πρέπει να την κάνω αν και θα προτιμούσα να είναι μαζί της.

Ξέρεις τι έκανε; Πήγε και έβαλε μέσα σε ένα φάκελο, τον οποίο ζωγράφισε απέξω με εμένα, εκείνη και την μαμά της σε ένα λιβάδι, μερικά ψεύτικα κέρματα από το μανάβικο-παιχνίδι που έχει και ήρθε και μου είπε ‘Μπαμπούλη τώρα έχεις αρκετά λεφτά. Δεν χρειάζεται να δουλέψεις άλλο’.

Και όχι, το να ενδώσεις και να παίξεις, δεν είναι η λύση. Το έχω κάνει και αυτό. Αλλά όσες ώρες και να παίξεις, ακόμη και αν σε πάρουν τα μαύρα μεσάνυχτα, ποτέ δεν είναι αρκετό.

Ποτέ δεν είναι αρκετός, για εκείνη/ο, ο χρόνος που περνάς μαζί της. Για αυτό σου λέω, είναι μεγάλο ‘βάσανο’ το ‘Έλα να παίξουμε μπαμπούλη’. Ίσως το πιο γλυκό βάσανο από όλα. Εκείνο που θα σου λείψει όταν, μεγαλώνοντας, αρχίζει να προτιμά το παιδί σου τους/τις φίλες του/της.