Άλλαξε το Δημοτικό ή εγώ γέρασα;

Δεν υπάρχει πιο in your face δείγμα ότι μεγαλώνεις, από το να κουνάς το κεφάλι και να μονολογείς πως παλιά, στην εποχή σου, τα πράγματα υπήρξαν διαφορετικά. Καλύτερα. Όχι, τόσο γραφικός δεν είμαι. Ούτε ισχυρίζομαι ότι το παλιομοδίτικο δημοτικό των 80s στην πλατεία Αγίας Ελεούσας στην Καλλιθέας, απέναντι από το σπίτι μου (με την μάνα μου να βγαίνει και να μου φωνάζει από το μπαλκόνι) μπορεί να συγκριθεί με τίποτα με το μοντέρνο δημοτικό των ’10s στον Άλιμο.

Τολμώ, όμως, να πω ότι τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Τόσο που, τώρα που -μέσω της κόρης- αναγκάζομαι να επιστρέψω για πρώτη φορά στα θρανία, μετά από 3 δεκαετίες, αισθάνομαι κανονικά σαν David Bowie εξωγήινος που προσγειώθηκα σε ένα ανεξερεύνητο πλανήτη.

Μια εμπειρία, μιας και που το αναφέραμε, που -κακώς- δεν είχα προϋπολογίσει ότι θα έχω ως μπαμπάς. Το να αισθάνομαι δηλαδή ξανά, στα γεράματα, ως μαθητής. Δεν την λες, μεταξύ μας, και την καλύτερη. Αν και ποτέ δεν θα το παραδεχθώ αυτό δημόσια μπροστά στη γυναίκα μου, που τρώει στη συντριπτική πλειοψηφία το λούκι του διαβάσματος (καταραμένη ορθογραφία).

Συγκεκριμένα αισθάνομαι ως μαθητής που αναγκάζομαι να τα μαθαίνω όλα ξανά από την αρχή αφού π.χ. πλέον και δεν μαθαίνουν την αλφαβήτα (αλλά τους ήχους των γραμμάτων) και ξεκινούν όχι με τη σειρά αλλά με εκείνες τις λέξεις που χρησιμοποιούμε πιο πολύ.

Για να μην σου πω για το σοκ και δέος που ένοιωσα την πρώτη φορά που μου είπε η μικρή bananas στα αγγλικά, έχοντας άψογη αγγλική προφορά και όχι την βλαχο-ελληνική τη δικιά μου.

Η πρώτη και βασική φρίκη πάντως ήταν την πρώτη φορά που την άφησα εγώ στο σχολείο. Εκεί που, προς στιγμήν, μπερδεύτηκα και νόμιζα ότι την έχω πάει κατά λάθος στο Ελευθέριος Βενιζέλος, αφού όλα τα παιδιά είχαν τσάντες με ροδάκια. Τύπου carry on.

Όχι γιατί το ήθελαν, αλλά γιατί τα βιβλία που πρέπει να κουβαλάνε κάθε μέρα μαζί τους είναι τόσο πολλά και τόσο βαριά που δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Ομολογώ ότι βλέποντας τόσα τοσοδούλια με τόσο XXXL τσάντες, με έκανε να αισθανθώ ότι κάτι στραβό παίζει εδώ.

Και δεν μιλάω για τα δεδομένα σοβαρά προβλήματα των δημοτικών, περισσότερο ή λιγότερο έντονα ανά περιοχή που ζεις, όπως το κτιριακό, την επάρκεια των δασκάλων (σε αριθμό και ποιότητα), την επάρκεια των βιβλίων ή αν υπάρχει κάβα πετρέλαιο για να μην μετατραπούν οι μαθητές σε πιγκουινάκια.

Αν και, η αλήθεια είναι, ότι τα ίδια τα βιβλία, χωρίς να είμαι ειδικός, μου έκαναν καλή εντύπωση. Ήταν πιο παιδικά και πιο παιχνιδιάρικα από αυτά που είχε η γενιά μου. Κάτι σαν τα αντίστοιχα των Αγγλικών που είχαμε -στο φροντιστήριο- πίσω στα 80s εμείς.

Επίσης η λογική, τουλάχιστον στο δικό μας σχολείο, είναι να μην έχουν τα παιδιά άπειρα πράγματα να κάνουν εκτός σχολείου, ώστε να έχουν τη δυνατότητα τα απογεύματα να αράζουν και να είναι παιδιά.

Κάτι που καλό είναι να το θυμούνται όλοι οι γονείς εκεί έξω που τα πιέζουν να κάνουν ταυτόχρονα καράτε, ρομποτάκια, ποδόσφαιρο και, καπάκι, να πάρουν το Lower από τα επτά τους. Ναι μάνα, εννοείται πως περιλαμβάνω και εσένα σε αυτούς. Νομίζεις τυχαίο είναι ότι, επειδή με πίεσες τόσο στο δημοτικό, τα παράτησα όλα στο Λύκειο;

Όπως και να’χει, κάθε φορά που πατάω το πόδι μου στο σχολείο της, κάθε φορά που κάθομαι να διαβάσω μαζί της, αισθάνομαι ότι η δική της εμπειρία από το δημοτικό έχει τη δυναμική να είναι πολύ καλύτερη από τη μίζερη δική μου.

Το μόνο πρόβλημα είναι ότι αυτό δεν ισχύει για όλα τα παιδιά εκεί έξω. Είναι θέμα τύχης, περιοχής που μένεις και δασκάλου που θα σου κάτσει στη κλήρωση. Και αυτό είναι κάτι που, δυστυχώς, δεν έχει αλλάξει στο ελάχιστο από το τότε στο σήμερα.