Πόσο κακό κάνει το Survivor στην κόρη μου, γιατρέ;

Απ’ ό,τι μου έχει πει η μικρή, υπάρχει μόνο ένα παιδί στην τάξη της (πηγαίνει Α’ Δημοτικού) που δεν το αφήνουν οι γονείς του να βλέπει Survivor. Και αυτό το καθιστά εντελώς δακτυλοδεικτούμενο καθώς είναι το μοναδικό που δεν μπορεί να συμμετέχει στις σχετικές ‘ Κοίτα πόσο έχει αδυνατίσει ο Σπαλιάρας και η Βαλαβάνη είναι καλύτερη από τη Σάρα’ συζητήσεις και, κυρίως, στα τύπου Survivor αγωνίσματα που παίζουν πλέον ανελλιπώς σε κάθε διάλειμμα.

Τα ίδια δηλαδή που κάθεται και αναπαριστά κάθε απόγευμα και εκείνη στο δωμάτιό της, με παράδοξες πρωταγωνίστριες τις Barbie και τις Monster High που πλέον φέρνουν λίγο σε G.I.Joe. Πάνε δηλαδή πια οι εποχές που με τραβούσε από το μανίκι για να παίξουμε πριγκιπικούς χορούς, γάμους, γιορτές και δεξιώσεις. Κάτι που δεν μπορώ να πω ότι με χαλάει. Ίσως, μεταξύ μας, να είναι και το μοναδικό θετικό από όλη την υπόθεση.

Δεν ξέρω, βέβαια, αν κάνω καλά που τα γράφω / επιβεβαιώνω όλα αυτά για την ‘διαβρωτική’ επίδραση που έχει το Survivor εντός των σχολικών τάξεων, αφού, αν όντως παίξει πολιτικός δάκτυλος / βούληση για ακύρωση ή μετάθεση της ώρας προβολής του, δεν πρόκειται να μου το συγχωρήσει με τίποτα.

Τόσο εκείνη όσο και η μητέρα της. Η οποία, by the way, πριν ξεκινήσει, ήταν κατηγορηματικά αντίθετη στο να την αφήσει να το βλέπει (προς Θεού, όχι live, αυτό θα ήταν όντως εγκληματικό, αφού τελειώνει μετά τα μεσάνυχτα-το βλέπουν την επόμενη μέρα). Τελικά, όπως καταλαβαίνεις, άλλαξε γνώμη. Ενέδωσε, υπέκυψε, μπήκε ντουγρού στην ‘αίρεση’, όπως θέλεις πες το. Τουλάχιστον δεν είναι η μοναδική, αφού και οι υπόλοιπες μανάδες στο ίδιο τριπάκι είναι.

Ναι, δεν χρειάζεται να μου το φωνάξεις ότι είμαι κακός πατέρας. Ότι θα ήταν προτιμότερο να την παίρνω και να κάνουμε κάτι πιο δημιουργικό τα απογεύματα από το να την έχω να μου παπαγαλίζει όσα κλισέ λέει ο Σάκης για τον ‘τρελο-Κύπριο’ Μάριο, την ‘Λαουρίτα’ και τον ‘Χρανιόλα’. Για να σου αναφέρω μερικά μονάχα από τα ‘παρατσούκλια’ που κάνουν τα αυτιά μου να θέλουν να αυτοκτονήσουν κάθε φορά που τα ακούν.

Ναι, το ομολογώ ότι δεν περίμενα ποτέ, μα ποτέ, να ακούσω το γλυκό, πανέμορφο, αθώο κοριτσάκι μου να μου εκθειάζει τους κοιλιακούς του Σπαλιάρα (ειδικά όταν εγώ διαθέτω μόλις ένα, αλλά βαρβάτο), να αναρωτιέται γιατί έχει τόσες ‘ζωγραφιές’ πάνω της η Βαλαβάνη ή να μου ‘εξηγεί’ με στόμφο ότι ο Λάμπρος Χούτος είναι διεθνής ποδοσφαιριστής.

Από την άλλη, κρατάω ως -μοναδικό- ελαφρυντικό, αυτό που με κάνει να αισθάνομαι λίγο λιγότερες τύψεις, το γεγονός ότι εκείνη, όπως και τα υπόλοιπα παιδάκια της τάξης της, δεν στέκονται / αδιαφορούν / σιχαίνονται τα reality στοιχεία της υπόθεσης. Το μόνο που τους νοιάζουν είναι τα αγωνίσματα, τα οποία την έχουν μια παιδικότητα, όπως και να το δεις. Σκέψου ότι η δικιά μας μας αναγκάζει να κάνουμε fast forward όλα τα σημεία με τους καβγάδες στην παραλία και γενικώς ότι δεν περιλαμβάνει δράση και φαγητό.

Επίσης, από την άλλη, προσπαθώ να θυμηθώ και τα δικά μου παιδικά τηλεοπτικά αμαρτήματα, για να συγκρίνω να δω τι είναι τελικά χειρότερο. Το ότι εκείνη θέλει να πάμε διακοπές το καλοκαίρι στη Σκιάθο γιατί πιστεύει ότι μέχρι τότε θα είναι δήμαρχος εκεί ο Ντάνος ή όταν έτρεχα εγώ και οι υπόλοιποι κάθε μεσημέρι να προλάβουμε τον Ριτζ, την Μπρουκ και την Καρολάϊν στο Τόλμη και Γοητεία.

Τέλος, επειδή προσπαθώ να είμαι όσο πιο ‘σωστός’ γίνεται μέσα στο λάθος μου, κάθομαι και της εξηγώ ότι δεν υπάρχει λόγος να στεναχωριέται, ότι όλοι αυτοί πληρώνονται για αυτό που κάνουν, ότι είναι μόνο ένα παιχνίδι, ότι δεν έχουν σημασία οι ομάδες και ότι άλλο χρειάζεται να ξέρω. Το χρησιμοποιώ δηλαδή, τουλάχιστον στο μυαλό μου, ως μάθημα για το πόσο εφήμερη είναι η δημοσιότητα, πως λειτουργεί όλη η φάση με την τηλεόραση και ότι γενικώς τα πράγματα δεν είναι ποτέ όπως φαίνονται.

Στο τέλος της ημέρας, το ξέρω ότι είναι λάθος το ότι έχει κολλήσει (και εγώ της το έχω επιτρέψει). Ας ελπίσουμε ότι θα είναι το μεγαλύτερο που θα κάνω ως γονέας. Αν και πολύ το αμφιβάλω. Όπως ας ελπίσουμε ότι ο Ντάνος θα είναι ο τελικός νικητής, γιατί αλλιώς θα έχουμε δράματα στο σπίτι μου. Ένα ‘κίνδυνο’ που είναι λίγο πιο άμεσος και λίγο περισσότερο στα ‘κυβικά’ μου για να τον αντιμετωπίσω.