Σε κάθε ‘σ’ αγαπώ’ του παιδιού σου, χρειάζεσαι πάνα (για σένα)

Πριν γίνω πατέρας είχα 5-6 άσπρες τρίχες. Τώρα έχω 5-6 μαύρες. Δεν είναι ο καλύτερος πρόλογος του κειμένου, αλλά ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Το να είσαι γονιός δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου. Σίγουρα το πιο ωραίο, η γλύκα είναι που σου μένει στο τέλος της ημέρας, αλλά ισχύει το απόλυτο κλισέ που ακούς εσύ που δεν έχεις γίνει μπαμπάς: “Φίλε, αλλάζει η ζωή σου από τη μία μέρα στην άλλη”.

Χρόνια μας πολλά. Γιορτή του πατέρα. Μπούρδες. Δεν ξέρω πότε, πώς και ποιος ανακάλυψε τη συγκεκριμένη γιορτή. Έλα, μωρέ, τους κακομοίρηδες τους μπαμπάδες τους έχουμε ριγμένους, ας τους βάλουμε μια γιορτή να έχουν να λένε κι αυτοί. Γιορτή της μητέρας, γιορτή της γυναίκας, πάρε και μία γιορτή του πατέρα.

Αλήθεια, ο Ηλίας Αναστασιάδης μου θύμισε ότι πλησιάζει η συγκεκριμένη μέρα. Όταν μου ζήτησε αυτό το κείμενο. Το είχα ξεχάσει, πιθανότατα θα το θυμόμουν την ίδια μέρα όταν θα έβλεπα τα κλασικά ποσταρίσματα στο Facebook με τη φωτογραφία του Νικόλα Πατέρα. Καμία γιορτή, μόνο αφορμή για μία ακόμη αγκαλιά, ένα ακόμη φιλί, ένα ακόμη

σ’ αγαπώ μπαμπάκα

Και τα τσίσα θα τρέχουν. Γιατί -εκτός αν είσαι αναίσθητος- σε κάθε φιλί, αγκαλιά και σ’ αγαπώ θες πάνα. Για σένα.

Πέντε χρόνια μετά τη γέννηση του μεγαλύτερου έρωτα της ζωής μου, του μοναδικού πράγματος για το οποίο αισθάνομαι υπερήφανος, το έχω συνειδητοποιήσει. Έχει περάσει η εποχή που κοιτούσα τον πιτσιρικά και αναρωτιόμουν αν αυτή η ψυχή είναι δική μου. Πέντε χρόνια μετά κι αφού μεσολάβησαν οι πρώτες κουβέντες, το “μπαμπά”, το “μπαμπά μου” που είναι ακόμα καλύτερο, αλλά και οι πρώτοι καυγάδες (έχει Πιτζαμοήρωες, δεν θέλω να δω αθλητικά, δώσε μου το κινητό να παίξω ‘Angry Birds’), έχω συνειδητοποιήσει πλήρως ότι είμαι πατέρας. Και πλέον έχω περάσει στο επόμενο στάδιο. Αυτό με τις άσπρες τρίχες στην αρχή του κειμένου. Το άγχος του μεγαλώματος. Του σωστού μεγαλώματος.

Το παιδί δεν είναι πορτατίφ. Α, κοίτα, τι ωραίο, ταιριάζει με το σαλόνι, ποιος το διάλεξε; Το παιδί είναι παιδί. Ζωή, ευθύνη, υποχρέωση, μεγάλωμα, άγχος, αγάπη, λατρεία.

Εγώ ήμουν απόλυτα έτοιμος γι’ αυτό. Για έναν περίεργο ρόλο από νεαρή ηλικία έλεγα σε διάφορες συζητήσεις ότι όνειρό μου είναι να γίνω πατέρας. Με κοιτούσαν περίεργα, λογικό. Δεν ήθελα τη στιγμή που το έλεγα, παιδί θέλω τώρα το θέλω, αλλά στο μέλλον. Ήξερα ότι το ήθελα. Πριν μπω, όμως, σε αυτή τη διαδικασία κι αφού πρώτα βρω τον κατάλληλο άνθρωπο, στόχος ήταν να κάνω οτιδήποτε ήθελα που δεν θα το είχα απωθημένο για μετά. Ξενύχτι, ποτό, δουλειά, βόλτες, καμία έννοια στο μυαλό, καμία άλλη ευθύνη πέραν του εαυτού σου. Όχι μόνο για να σου φύγει κάθε απωθημένο, αλλά για να μη γυρίσεις μια μέρα να κοιτάξεις το παιδί σαν φυλακισμένος.

Το παιδί πρέπει να το θες. Μαζί αυτά τα δύο, ‘πρέπει’ και ‘θέλω’. Όχι σκέτο ‘πρέπει’. Επαναλαμβάνω, δεν αγοράζεις τηλεόραση, δεν αγοράζεις αυτοκίνητο. Άσε τι σου λένε οι τριγύρω για το ‘πρέπει’. Φέρνεις στον κόσμο έναν άνθρωπο, πλάθεις μια ζωή. Ακούγεται λίγο μυθιστορηματικό, αλλά το μυαλό σου πρέπει πρώτα να πήξει για να φτάσεις σε αυτή την απόφαση. Γι αυτό ακριβώς οποιοσδήποτε μου λέει ότι θέλει να γίνει γονιός του αραδιάζω όλα τα δύσκολα, του ‘φτύνω’ το άγχος στο πρόσωπο και μετά τον ρωτάω:

Είσαι έτοιμος για όλα αυτά;

Κάθε βράδυ το τελευταίο πράγμα που θα κάνω πριν πάω για ύπνο είναι να περάσω μία βόλτα από το δωμάτιό του να τον δω να κοιμάται και να διακρίνω αν αναπνέει. Από την πρώτη μέρα έως σήμερα! Ψυχαναγκαστικό; Προφανώς. Συμφωνεί και το ταβάνι. Αυτά είναι τα τρυφερά, τα γούτσου γούτσου που αρέσουν στις γυναίκες. Μετά αρχίζουν τα ανατριχιαστικά. Βλέπεις τον εαυτό σου σε μικρή έκδοση. Mini me. Χειρονομίες, εκφράσεις προσώπου, ιδιοτροπίες. Έχεις απέναντί σου έναν μικρό καθρέπτη. Για να μη πω το κλασικό που άκουγες από τη μάνα σου, εκτός από το “ζακέτα πήρες;” και τελικά το ζεις: “Θα σου μοιάσει το παιδί σου και να δω τι θα κάνεις!”. Ισχύει.

Τσακωνόμαστε για τις σοκολάτες. Τους τις τρώω και κλαίει. Τρέχει στη μάνα του για παρηγοριά. Κλασικός μαμάκιας. Α, να μην το ξεχάσω. Τα αγόρια είναι μαμάκηδες. Έτσι πρέπει. Τον πατέρα τον βλέπουν με λίγο περισσότερο σεβασμό. Μεταξύ μας, αν θέλουν σε κάνουν χαλί να σε πατήσουν, να τον χ@σω τον σεβασμό.

Ο δικός μου ήταν λογικό να γίνει μαμάκιας. Τα πρώτα τρία χρόνια της ζωής του με έβλεπε το πολύ τρεις ώρες την ημέρα. Η μάνα του τον μεγαλώσε, η μάνα του τον είδε να κάνει τα πρώτα του βήματα, η μάνα του τον άκουσε να μιλάει, η μάνα του ήταν εκεί κάθε δευτερόλεπτο. Ο μπαμπάς στη δουλειά, να φέρει λεφτά στο σπίτι (πόσο κλισέ). Ρόλος που δεν ήθελα. Προτιμούσα να ζω από κοντά κάθε αλλαγή φάσης παρά να τον βλέπω να μεγαλώνει σε βιντεάκια στο messenger.

Και κάπως έτσι ήρθε η μεγάλη απόφαση. Μια άλλη ζωή, με το παιδί προτεραιότητα, πάνω και από τη δουλειά. Σε καλύτερες συνθήκες, ανθρώπινο περιβάλλον. Σε άλλη πόλη. Εντελώς νέα ζωή, part 2. Το νούμερο 1 ήταν ο ερχομός του. Παραμένει το καλύτερο, έτσι δεν λένε και για τις ταινίες;

Ακούστε τώρα κάτι, για να τελειώνουμε. Ουδείς σου βάζει το πιστόλι στον κρόταφο για να γίνεις γονιός. Δεν είναι ντροπή να μη θες. Χίλιες φορές αυτό παρά να κάνεις ένα παιδί μέσα στη μεμψιμοιρία, να το βλέπεις σαν καταναγκαστικό έργο. Αν, όμως, σου έρθει αυτή η ευλογία, ζήσε το. Με τα άγχη, τα ξενύχτια, τη στενοχώρια αν αρρωστήσει, την κούραση, το χαμόγελο, το γαργαλητό, την αγκαλιά. Ζήσε το. Εγώ έχω να κοιμηθώ κανονικά, να πέσω σε βαθύ ύπνο που λένε, πέντε χρόνια. Κοιμάμαι με την ακοή ενεργή, μήπως και ξυπνήσει το βράδυ. Ε και; Ωραίο είναι. Είναι ωραίο να μεγαλώνεις μια ζωή και ακόμα πιο ωραίο να προσφέρεις.

Κλείνω τώρα γιατί πρέπει να στήσω μία πίστα αυτοκινητόδρομο. Σας το είπα; Δεν σας το είπα. Ποτέ δεν θα καταλάβω γιατί αυτού τους είδους τα παιχνίδια δεν πωλούνται έτοιμα. Και πρέπει να τα συναρμολογείς. Και πρέπει να πατάς το βράδυ, περπατώντας στα σκοτάδια, τα κομμάτια τους. Αν οι γυναίκες έχουν τον πόνο της γέννας, οι άντρες έχουν τον πόνο από το τουβλάκι στο γυμνό πέλμα. Θα με θυμηθείτε.

Χρόνια πολλά στους χαζομπαμπάδες.