‘X-Men: Apocalypse’: Ας μιλήσουμε για την Αποκάλυψη των μεταλλαγμένων

“Η τρίτη ταινία είναι πάντοτε η χειρότερη”, λέει στους συμμαθητές της η Jean Grey βγαίνοντας από το ‘Return of the Jedi’ σε μια σκηνή του καινούριου φιλμ ‘X-Men’ κι εμείς την ίδια στιγμή φανταζόμαστε τον Bryan Singer να μας κλείνει συνομωτικά το μάτι. “Ε; Το ‘The Last Stand’ δεν ήταν το χειρότερο;”, μοιάζει να μας ρωτάει. Πάρτε ένα inside joke για να μη λέτε ότι δεν έχουμε και αυτογνωσία ως franchise.

Το ‘X-Men: Apocalypse’ έχει την έκτη θέση στον βασικό κορμό του franchise των μεταλλαγμένων, αλλά βρίσκεται και στην τρίτη θέση στη σειρά των prequel, οπότε δεν αποκλείεται το αστειάκι να είναι ακόμα πιο meta. Σα να προετοιμαζόταν ο Singer για τη μέτρια υποδοχή της ταινίας, για να μπορεί μετά να μας πει ότι έκανε ό,τι μπορούσε με αυτά που είχε.

 

Οι X-Men ήταν εκείνοι που ξεκίνησαν την τρέλα με τους υπερήρωες το 2000. Και είναι γεγονός ότι παρότι οι πρώτες ταινίες δεν έκαναν πολλά για όποιον χαρακτήρα δε λεγόταν Wolverine, το ‘X-Men’ και το ‘X2’ είναι αντικειμενικά δύο πολύ καλές και υποτιμημένες σε βάθος χρόνου ταινίες, που έδωσαν – όχι άδικα – στη βιομηχανία του Χόλιγουντ τη φόρα που χρειαζόταν, για να εκμεταλλευτεί κάποιους εμβληματικούς (και κάποιους όχι τόσο εμβληματικούς) χαρακτήρες των κόμικ, που μέχρι τότε είχαν μείνει στον πάγκο.

Μετά το επιεικώς απογοητευτικό ‘The Last Stand’, η σειρά βρισκόταν σε θολά νερά, αλλά αυτό θα άλλαζε σύντομα με την τονωτική ένεση του σκηνοθέτη του ‘Kick-Ass’, Matthew Vaughn. Το ‘X-Men: First Class’ δεν είχε πρώτα ονόματα στο καστ του – ο James McAvoy δε θεωρείται A-list, ο Michael Fassbender δεν ήταν ακόμα στο στόμα όλων και η Jennifer Lawrence ερχόταν από την πρώτη υποψηφιότητά της για Όσκαρ με το ‘Winter’s Bone’ που δεν είχε δει κανείς – αλλά με κίνδυνο να γίνουμε γραφικοί, θα πούμε ότι η ταινία είχε καρδιά.

Οι εντυπωσιακές σεκάνς με τα τρελά εφέ και τη δράση-καταιγίδα έλειπαν, αλλά είχαν δώσει τη θέση τους σε μία προσωπική προσέγγιση των σχέσεων που έχτιζαν οι κεντρικοί ήρωες μεταξύ τους και, κυρίως, στη νέα ραχοκοκκαλιά των νέων ταινιών που ήταν και παραμένει η αποδοχή του εαυτού τους και η θέση τους σ’ έναν κόσμο που δε φαίνεται να έχει χώρο γι’ αυτούς.

Murray Close/ Getty Images / Ideal Image

Το ‘First Class’ δεν ήταν μεγάλο στοίχημα για την 20th Century Fox τότε – η επένδυσή της μάλιστα στο μάρκετινγκ της ταινίας ήταν το αστείο της χρονιάς, με κάτι πρώτες promotional φωτογραφίες που έφτιαχνες κι εσύ στο MS Paint – αλλά έγινε τελικά ένα sleeper hit, σ’ ένα τοπίο που μετρούσε πια πολλές υπερδυνάμεις και ακροβατικά.  Έτσι κάπως στρώθηκε το έδαφος για την επιστροφή του Singer στη σκηνοθετική καρέκλα.

Η επιστροφή αυτή έγινε ευπρόσδεκτη από τους φαν και τη βιομηχανία εξίσου, και μας έδωσε τελικά το ‘X-Men: Days of Future Past’, ένα blockbuster που κράτησε τη λογική της ιστορικής συνέχειας από την προηγούμενη ταινία και, παρά το γεγονός ότι οι σκηνές δράσης πολλαπλασιάστηκαν και πολλά πρόσωπα από το ορίτζιναλ καστ επέστρεψαν, αυτό δεν έβαλε σε δεύτερη μοίρα τους νέους χαρακτήρες και τον αγώνα που έδιναν, καθένας με τον δικό του τρόπο, για την καλύτερη μοίρα της κοινότητάς τους.

 

Το ‘X-Men: Apocalypse’ όμως, σαν το ανασφαλές μικρότερο αδερφάκι που τα κάνει όλα στον υπερθετικό βαθμό για να αποδείξει την αξία του, δεν επενδύει σε όσα έκαναν τις προηγούμενες ταινίες να ξεχωρίζουν.

Αντίθετα, μαζεύει χαρακτήρες σαν κάρτες Πόκεμον χωρίς να μπορεί να κρατήσει ισορροπία μεταξύ τους, κάνει πέρα τις αλληγορίες που κάνουν τους X-Men μία ειδική περίπτωση ομάδας (αντι-)υπερηρώων και κατά τόπους κουράζει με σκηνές επαναλαμβανόμενες και ατελείωτη δράση.

Ευτυχώς τα παραπάνω δε σημαίνουν, ούτε ότι η ταινία δεν είχε σημεία που σε διασκεδάζουν, ούτε ότι είναι από αυτές που καταστρέφουν τις προοπτικές για το μέλλον ενός franchise.

***

Και τώρα συνεχίζεις μόνο αν έχεις δει την ταινία.

Μετά από αυτά τα εισαγωγικά, πάμε για spoilers και συγκεκριμένα σχόλια. Συνεχίζεις την ανάγνωση με δική σου ευθύνη.

 

* Ο μωβ, σχεδόν πέτσινος ελέφαντας στο δωμάτιο των έτσι-κι-έτσι στοιχείων του ‘X-Men: Apocalypse’ είναι ο ίδιος ο Apocalypse. Γι’ αυτό δε φταίει ούτε το κόνσεπτ του χαρακτήρα, ούτε ο Oscar Isaac που κρατά επίπεδο σε μια προσπάθεια που δεν μπορεί να στηρίξει το σενάριο.

Έπρεπε να καταλάβω ότι το πράγμα δε θα πήγαινε καλά όταν στην αρχική του σκηνή που εκτυλίσσεται στην αρχαία Αίγυπτο, θύμιζε πιο πολύ κάτι που θα βλέπαμε στο ‘Exodus: Gods and Kings’. Σταμάτα, είπα όμως, ακόμα δεν έχει ξεκινήσει καλά-καλά. Ο δεύτερος κακός οιωνός, ήταν ότι μετά την αφύπνισή του στη σύγχρονη πραγματικότητα της ταινίας, ο Apocalypse μαθαίνει Αγγλικά και γενικώς όλα όσα έχασε θαμμένος κάτω από μία πυραμίδα, αγγίζοντας μία συσκευή τηλεόρασης. Μία συσκευή τηλεόρασης, παιδιά.

 

Χάνοντας το στοιχείο της εμμονής με τη μετεξέλιξη και την επικράτηση του δυνατότερου που είχε στις σελίδες των Χ-Men, ο Apocalypse είναι ένας  ακόμη κακός που πιστεύει ότι θα τα πάει καλύτερα από τις ανώτερες δυνάμεις που κυβερνούν τον πλανήτη.

Στα ατού του θα βάλω, όμως, το γεγονός ότι είχε κυριολεκτικά τον απέθαντο. Μπορεί να κούρασαν οι σκηνές με τους X-Men να προσπαθούν μάταια να τον αποδυναμώσουν, αλλά εκτίμησα το γεγονός ότι δε χτίστηκε η ιδέα ενός παντοδύναμου όντος για να γκρεμιστεί με ευκολία.

*Αν περιμένεις συνοχή σε σχέση με την πρώτη τριλογία, ξέχνα το. Το ‘Days of Future Past’, ή αλλιώς το πιο μακροσκελές fuck you που θα μπορούσε να έχει ακούσει ο σκηνοθέτης του ‘The Last Stand’, Brett Ratner, δεν έχει σβήσει απλά το μέλλον που γνωρίσαμε, αλλά και την απλή λογική. Έτσι, ο Professor X και ο Magneto είναι μες στα νιάτα ακόμα όταν φοιτούν στο σχολείο οι Cyclops & Σία.

 

* Οι τέσσερις Καβαλάρηδες του Apocalypse λειτουργούν περισσότερο σαν action figures. Ο Magneto είναι ο μόνος που έχει ένα δυνατό κίνητρο από το σενάριο για να ακολουθήσει τον μεγάλο κακό. Ίιιιισως αν μισοκλείσουμε λίγο και τα μάτια, μπορούμε να καταλάβουμε και γιατί ο τραυματισμένος Angel παίρνει κι εκείνος από πίσω αυτόν που τον γιάτρεψε.

Η Storm και η Psylocke είναι μαζί του πιο πολύ επειδή κάνει-τις-δυνάμεις-μας-καλύτερες, αλλά είναι λίγο αδύναμο το επιχείρημα όταν μιλάμε για το τέλος του κόσμου. Σίγουρα δε βοηθάει το γεγονός ότι αφού βάζουν τα καλά τους και στέκονται κι επισήμως στο πλευρό του, σταματάνε και να μιλάνε. Δώστε μια ατάκα στον λαό σας, ρε παιδιά.

* Η εισαγωγή της Storm στην ταινία είναι ικανοποιητική. Η σύντομη επαφή και προστατευτικότητα που δείξανε να έχει με παιδιά μικρότερα από εκείνη, ήταν μία ωραία υπενθύμιση της κατάληξής της ως δασκάλα στο σχολείο του Xavier.

Ο φόβος που επέδειξε στο μεγαλύτερο μέρος της μεγάλης μάχης μας στέρησε τις τόσο εντυπωσιακές οπτικά δυνάμεις της, αλλά δε θα έλεγα ότι ήταν εκτός του χαρακτήρα της. Η Storm σε νεαρή ηλικία δε χρειάζεται να είναι απαραίτητα η ατρόμητη ηγέτιδα της ομάδας του μέλλοντος. Η ατάκα της στο ‘X2’ για τον θυμό που σε βοηθά να επιβιώσεις, τόνιζε την ανάγκη της ακριβώς για επιβίωση. Απλά εδώ ο θυμός αντικαθιστάται από τον φόβο.

 

* Η Olivia Munn είχε πρόταση για να πρωταγωνιστήσει στο ‘Deadpool’, στον ρόλο που πήγε τελικά στη Morena Baccarin, αλλά αρνήθηκε γιατί δεν ήθελε να παίξει απλώς μία ρομαντική παρτενέρ του. Δεν ξέρουμε πόσο προχωρημένο ήταν το σενάριο του Deadpool όταν της έγινε η πρόταση και πόσο μεγάλος ήταν ο ρόλος της Vanessa τότε, αλλά βρε Olivia μου, εδώ σε ρίξανε. Στο ‘Last Stand’ είχαμε γκρινιάξει γιατί η Psylocke ήταν απλώς ένα πλάνο και μία ατάκα. Αν νομίζουν πως με δέκα πλάνα και δύο φράσεις παραπάνω καθάρισαν, εμείς αρνούμεθα. #JusticeForPsylocke

* Ούτε ο Angel είχε και πολύ καλύτερη μοίρα από αυτήν που είχε στο ‘The Last Stand’. Ο κάτω δρόμος που πήρε λόγω του τραυματισμού στα φτερά του ήταν μία συμπαθητική αναφορά στα κόμικ, αλλά η ιστορία του ως Archangel από τη Louise Simonson και αργότερα τον Rick Remender είναι τόσο πλούσια, που ο ρόλος του εδώ μοιάζει με χαμένη ευκαιρία.

 

* Σε αντίθεση με τους Καβαλάρηδες, η δική μας ομάδα, η ομάδα που εμπιστευόμαστε, η ομάδα που προτιμάμε, η ομάδα των X-Men που δεν είναι ακόμα X-Men αλλά ετοιμάζονται σιγά-σιγά και ω τι συγκινητικό, έχει καλύτερη τύχη. Οι νεότεροι του καστ δε μοιράστηκαν πολλές σκηνές πριν “δέσουν”, αλλά δε ζορίστηκα καθόλου να τους φανταστώ στην ίδια παρέα. Σίγουρα βοήθησε και τo φόντο της ‘80ίλας που έκανε τις πιο ελαφρές σκηνές τους, ακόμα πιο ευχάριστες.

Highlight της παρέας: Nightcrawler. Εύκολα.

Η αθωότητα και το χιούμορ του χαρακτήρα αναδεικνύονται άψογα από τον Kodi Smit-McPhee και όπως έγινε και με στο X2, o Singer δείχνει να καταλαβαίνει τι κάνει τον συγκεκριμένο χαρακτήρα να διαφέρει. Μπόνους το τζάκετ που φοράει, βγαλμένο από το Thriller του Michael Jackson. Kurt, άσε τις άλλες υπερηρωικές ταινίες να σκουραίνουν τις στολές των ηρώων τους για να τους σοβαρεύουν. Εσύ τη δουλειά σου.

Loser της παρέας: Jubilee. Γαμώτο.

Είναι εκεί απλά για την έμφυτη, pop πινελιά του χαρακτήρα κι έχει ελάχιστες ατάκες (κάπου δύο;). Θα μπορούσε άνετα να συνοδεύσει την υπόλοιπη παρέα στην αποστολή τους, αλλά προφανώς δεν υπήρχε διάθεση για κάτι τέτοιο. Επιλέγω να πιστέψω ότι την κρατάνε για την επόμενη ταινία που, όπως ανακοινώθηκε, θα βρει τους X-Men στα ‘90s.

 

* Άνθρωπος δεν είχε καταλάβει ότι ο Cyclops ήταν ο αρχηγός των X-Men στην πρώτη τριλογία, αλλά εδώ μπαίνει αβίαστα στον ρόλο αυτό, χωρίς επισημότητες και τίτλους, καθοδηγώντας την ομάδα όπου χρειαζόταν. Έξτρα thumbs up παίρνει και η τελική του στολή, μία ξεκάθαρη μνεία στην αντίστοιχη των κόμικ (όχι, αυτή δε θυμίζει ολόσωμο προφυλακτικό).

* Jean Grey. Jean Grey. JEAN GREY. Για όποιον δεν κατάλαβε είμαι φαν. Δεν έφταιγε η Famke Janssen για τη μεταχείριση του χαρακτήρα στις προηγούμενες, αυτό να το πούμε. Έφταιγε το σενάριο που ασχολούταν περισσότερο με το ποιον-θα-διαλέξει-βρε-παιδιά.  Απλά ευχαριστήθηκα περισσότερο αυτήν τη βερσιόν, γιατί είναι πιο κοντά σε αυτό που περίμενα. Περισσότερα για το μεγάλο της φινάλε πιο κάτω.

 

* Αν το ‘First Class’ ήταν η ταινία του Professor X και το ‘Days of Future Past’ της Mystique, το ‘Apocalypse’ είναι του Magneto. Η τραγική κατάληξη της οικογένειάς του έδωσε ψωμί στον Fassbender που δεν είχε στην προηγούμενη, αλλά δυστυχώς το κομμάτι της αφήγησης που τον αφορούσε αγαπούσε πολύ την επανάληψη, με παραστατικό αποκορύφωμα ένα δακρύβρεχτο μοντάζ αναμνήσεων από τη φιλία του με τον Xavier. Έλεος.

* Ο McAvoy είναι ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του κι έτσι όπως το πάει με τις επιλογές του – εξαιρώ τις ταινίες X-Men και κάποιες άλλες – δε θα το πάρει πρέφα κανείς. Ο άνθρωπος συγκεντρώνει τόσο συναίσθημα στα μάτια του που καλημέρα θα σου πει και θα σε κάνει να κλαις που έκαψες το τοστ το πρωί. James, δες το αλλιώς.

* Έχουν ακουστεί πολλά για τη Jennifer Lawrence ως Mystique, αλλά ο ρόλος της όπως εξελίσσεται, εμένα μου κάνει. Δε μιλάω για την εμφάνιση, αυτό άλλωστε είναι πολύ υποκειμενικό, αλλά όπως διαπιστώνω με κάθε rewatch, η παλιά Mystique ήταν πάνω-κάτω το τσιράκι του Magneto. Είχε καλές σκηνές δράσης και κάποιες χαρακτηριστικές ατάκες που έμειναν στη μνήμη, αλλά στα prequels o χαρακτήρας της είναι πιο ολοκληρωμένος.

Ο ρόλος της εδώ είναι βοηθητικός περισσότερο, με το βασικό θέμα της ιστορίας της παραμένει η αποδοχή του εαυτού της. Δύσκολα, όμως, μπορώ να φανταστώ πως η Mystique του ‘Apocalypse’ θα μπορούσε να αλλάξει ξανά πλευρές, αλλά αυτό μένει να το δούμε.

 

*Όταν ο Professor X παρακαλούσε τη Jean να τον βοηθήσει, μέχρι και την τελευταία στιγμή, δεν πίστευα ότι θα την έκαναν Phoenix. Όοοοχι λέω, μέχρι να δω το φλεγόμενο πουλί να σχηματίζεται γύρω της, εγώ θα υποθέσω ότι απλά ετοιμάζεται για τηλεπαθητικό/τηλεκινητικό Αρμαγεδώνα. Τελικά η δύναμη εμφανίστηκε κι εγώ έμεινα κάγκελο. Η Phoenix εδώ είναι ξανά μια δύναμη που κρυβόταν μέσα της και όχι ως ξεχωριστή οντότητα όπως στα κόμικ, αλλά ο διαχωρισμός Jean και Phoenix είναι μία ολόκληρη συζήτηση από μόνη της.

Εφόσον είπαν ότι η επόμενη ταινία θα λάβει χώρα στο διάστημα, εύλογα πολλοί σκεφτήκαμε ότι θα ερχόταν και η ώρα της Phoenix. Ενδεχομένως, λοιπόν, αυτό που πήραμε να ήταν απλώς μία πρώτη γεύση.

Βάσει πηγής, δε θα ήταν η πρώτη φορά που η δύναμη παρουσιάζεται για να βοηθήσει τη Jean πριν ακόμα την καταλάβει, αλλά σ’ αυτήν την περίπτωση θα βοηθούσε κάποια μικρή σκηνή που θα το έκανε πιο ξεκάθαρο και την μετάβαση πιο ομαλή. Διαφορετικά, θα πρέπει να υποθέσουμε ότι ήθελαν να μείνουν στη λογική του Χ-Men 3. Τι να κάνουμε, αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες. Τουλάχιστον εδώ έκανε τον χαμό της και δεν άραζε απλά στον αέρα ρίχνοντας πράγματα δεξιά κι αριστερά.

 

* Η σκηνή με τον Wolverine ήταν πολύ βολικά τοποθετημένη, αλλά από την άλλη, ήταν τόσο-όσο και δεν επισκίασε τους υπόλοιπους χαρακτήρες. Εύγε.

* Εάν δεν περίμενες να δεις τη σκηνή μετά τους τίτλους τέλους, να σε ενημερώσω ότι μία μυστήρια εταιρεία Essex Corp μαζεύει φυαλίδια από τα πειράματα του προγράμματος Weapon X και δε φαίνεται να έχει και πολύ καλές προθέσεις. Το όνομα Essex με πήγε κατευθείαν στον Nathaniel Essex, ή αλλιώς και Mister Sinister, έναν από τους πιο διαχρονικούς εχθρούς των X-Men, με αδυναμία στο bloodline του Cyclops. Something wicked this way comes;

*MVP ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ: Quicksilver.

Τον κράτησα για το τέλος γιατί είναι απλά ο καλύτερος. Δεν ήξερα πώς θα μπορούσαν να ξεπεράσουν την Time in a Bottle στιγμή του στο ‘Days of Future Past’, αλλά δεν απογοήτευσαν. Με το που πάγωσε η εικόνα και αντιλήφθηκα τι θα συμβεί, πήρα το χαμόγελο του τρελού και κάθισα αναπαυτικά για να απολαύσω. Το Sweet Dreams δε θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο.

 

Το ‘X-Men: Apocalypse’ προτιμά να ασχολείται με τον πόλεμο παρά με όσους πολεμάνε και κλείνει τη δεύτερη τριλογία με τρόπο που δεν της αξίζει, αλλά ίσως το μέτριο αποτέλεσμα να φέρει τους X-Men πίσω στις πιο προσωπικές, πιο μικρές ιστορίες που μπορούν να αναδείξουν καλύτερα και τους ίδιους και το μήνυμά τους. Έχουν αποδείξει πως έχουν γερά πόδια στο box office κι αυτό σημαίνει πως θα έχουν την ευκαιρία να διορθώσουν τα λάθη τους.

Όπως είπαμε πιο πάνω, το αστειάκι με το ‘Return of the Jedi’ μπορεί να σημαίνει ότι έχουν αρχίσει ήδη να τα αναθεωρούν.