Τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς για το 2019

Μπορούμε να πούμε πια με πραγματικά μεγάλη χαρά ότι ειδικά στο δεύτερο μέρος της δεκαετίας που μας αφήνει είδαμε μερικά πραγματικά ενδιαφέροντα πράγματα και μάλιστα σε πολλά και τελείως διαφορετικά είδη μουσικής. Ο κανόνας αυτός ισχύει και για το 2019.

Υπήρξαν τόσο πολλά άλμπουμ που πραγματικά φέτος ήταν πολύ δύσκολο να ξεχωρίσουμε μόνο 10, οπότε πήραμε ένα σφηνάκι ακόμα βάζοντας τελικά τα 12 καλύτερα της χρονιάς κλαίγοντας που αφήσαμε έξω τους Foals και τον Gary Clark Jr. Τα έχει όμως αυτά η ζωή.

12) Big Thief ./’U.F.O.F.’

Η αλήθεια είναι ότι είχαμε καιρό να ακούσουμε ένα πραγματικό αριστούργημα της folk rock μουσικής. Τουλάχιστον με την παραδοσιακή της έννοια. Και μπορεί όλα στο άλμπουμ να είναι εξαιρετικά αλλά όπως συχνά συμβαίνει σε ένα είδος μουσικής που αναγκαστικά σε περιορίζει στο να ξεχωρίσεις, αυτό που τραβάει την μπάντα προς ένα πραγματικά σπουδαίο αποτέλεσμα είναι η μοναχική και γλυκιά φωνή της Αdrianne Lenker.

H ακρόαση του άλμπουμ σε γεμίζει -σε μια σχεδόν ανιμιστική συνθήκη- πολύ θετικά συναισθήματα για οτιδήποτε βρίσκεται γύρω σου, φέρνοντας μια απόκοσμη διάθεση στην πρόσληψη του κόσμου μας, ακριβώς όπως είναι.

 

11) Nick Cave and the Bad Seeds ./ ‘Ghosteen’

Το πέρασμα από τον βαθύ πόνο για την απώλεια του παιδιού του που βλέπουμε στο ‘Skeleton Tree’ γίνεται τώρα στο ‘Ghosteen’ η συνειδητοποίηση της απώλειας. Το φόντο εδώ είναι ένα αποκαλυπτικό τοπίο. Ένα πολύ ανθρώπινο κάλεσμα στο χειρότερο συναίσθημα που μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος σε ένα πλαίσιο που ξεπερνάει όμως τα ανθρώπινα στεγανά και γίνεται μέρος μιας μεταφυσικής αναζήτησης. Ο Nick Cave πέρασε τη δική του αποκάλυψη και δείχνει ότι, ακόμα και μέσα σε αυτή, ο άνθρωπος τελικά κρατάει τη φύση του. Όποιο φόντο και αν τον πλαισιώνει.

 

10) Blood Incantation ./ ‘Hidden History of the Human Race’

Θα ομολογήσω ότι η σχέση μου με τη Death Metal -στην παλιά και στην πιο σύγχρονη μελωδική πλευρά της- είναι πολύ μικρή. Και ξέρετε, όταν έχεις μικρή σύνδεση με μια μουσική και τις συμβάσεις της, η εικόνα και οι γλωσσικοί κώδικες σε βοηθούν. Με τον τρόπο αυτό το εκπληκτικό εξώφυλλο αυτού του άλμπουμ με πήρε από το χεράκι, για να μου δείξει πώς πρέπει να το διαβάσω.

Οι μελωδικές -κάποιες φορές ανατολίτικες- στιγμές πίσω από τα φωνητικά και τα γρήγορα riffs είναι σαν φωνές μέσα στο άπειρο του Σύμπαντος. Και, όπως δείχνει και το εξώφυλλο εδώ έχουμε μια έκφραση αγωνίας για το τι συμβαίνει εκεί έξω, έξω από τα όρια της φαντασίας μας, έξω από τα μέρη που μπορεί να συλλάβει το μυαλό μας.  Ίσως να το ξεχώρισα από άλλα death metal εγχειρήματα και λόγω μιας doom εκδοχής. Σπουδαίο άλμπουμ.

 

9) Michael Kiwanuka ./ ‘Kiwanuka’

Ο Kiwanuka πήρε τον χρόνο του. Τα φώτα της δημοσιότητας στράφηκαν πολύ απότομα επάνω του μετά το αριστουργηματικό ‘Love & Hate’ που βγήκε το 2016. Δεν μπορώ να φανταστώ πόσο αγχωτικό είναι να είσαι ένας νέος καλλιτέχνης τον οποίο συνδύασαν ταυτόχρονα με τους Pink Floyd και τον Μarvin Gaye. Κι όμως, πήρε τις βαθιές ανάσες του, άργησε 3 χρόνια αλλά τα κατάφερε.

Η αλήθεια είναι ότι δεν είδαμε κάτι πολύ διαφορετικό σε αυτή του τη δουλειά. Η folk συμφωνική soul είναι και πάλι εδώ, η παραγωγή είναι ακόμα καλύτερη και στο επίκεντρο ενός απίστευτα στιλιζαρισμένου δίσκου βρίσκεται ο εσωτερικός κόσμος του με τα ζητήματα ρατσισμού που βίωσε και βιώνε να βρίσκονται διάσπαρτα μέσα στο άλμπουμι: “Ιf you don’t belong, you’re not the problem.

 

8) Fontaines D.C. ./ ‘DOGREL’

Πέρσι οι IDLES έβγαλαν ένα μικρό διαμάντι. Φέτος ήταν η στιγμή για τους Fontaines D.C., μια ιρλανδέζικη ποστ-πανκ (;) μπάντα. Πολιτικός στίχος και μια περιήγηση στις γειτονιές του Δουβλίνου. Και η αλήθεια είναι ότι αυτός ο πλανήτης έχει μάθει να λατρεύει αυτές τις περιηγήσεις στο Δουβλίνο.

Υπάρχει και ένα θέμα. Χωράει αυτός ο καθαρός ήχος και οι άρτιες παραγωγές σε ένα είδος που παραδοσιακά χρειάζεται μέσα του και λίγη βρομιά; Δεν ξέρω. Μπορεί. Από την άλλη, ίσως και να την τραβάει σε πιο indie μονοπάτια. Σε κάθε περίπτωση, γιι’αυτό είδατε και το ερωτηματικό στον χαρακτηρισμό των Fontaines D.C. ως ποστ-πανκ μπάντας.  Είτε ποστ-πανκ είτε όχι, εδώ έχουμε μια εξαιρετική δουλειά βγαλμένη γεμάτη έμπνευση και σίγουρα πολύ στιλ.

 

7) Slipknot ./ ‘We Are Not Your Kind’

Tι δουλειά έχει η μπάντα ενός celebrity με κραυγές μίσους; O σκληρός ήχος χρειάζεται απίστευτα πολύ τους Slipknot. Τους χρειάζεται γιατί ανέκαθεν ήξεραν πώς να χειρίζονται άψογα την ποιοτική ακραία μουσική με τα πολύ μαζικότερα κοινά. Η αλήθεια είναι ότι από το ‘Vol.3: Τhe Subliminal Verses’ τους είχαμε χάσει. Φέτος επέστρεψαν ακουμπώντας στην παλιά καλή συνταγή χωρίς όμως καθόλου να φαίνεται ότι κάνουν τα ίδια και τα ίδια.

Οι Slipknot είναι ακόμα -με όλες τις αλλαγές και τα δράματα που πέρασαν- οι τύποι που μεγάλωσαν στην Iowa και δεν είχαν τίποτα άλλο, παρά να κοιτούν καλαμπόκια και να βγάζουν μουσική. Και αυτή την οργή της νιότης τους την έχουν ακόμα. Βγαίνει από μέσα τους.  Ακούγεται στα ουρλιαχτά του Correy.

 

6) Thom Yorke ./ ‘ANIMA’

Να ευχαριστήσετε προκαταβολικά τον Captain Obvious για αυτό που θα πω: o Thom Yorke είναι ένας περίεργος τύπος. Και πώς θα ήταν μια μουσική ιδιοφυϊα, αν δεν ήταν περίεργος; Είμαι σίγουρος, λοιπόν, ότι δεν του έκατσε ποτέ καλά ότι ομολογουμένως ο Greenwood κάνει καλύτερη μουσική για να ντύνει εικόνες. Γιατί ο Yorke τα πήγε περίφημα στο ‘Suspiria’ αλλά αυτό το άλμπουμ ποτέ δεν σχετίστηκε, ποτέ δεν συνδέθηκε πραγματικά με την ταινία.

Στη δεύτερη προσπάθειά του να ντύσει εικόνες με ήχους, τα πήγε σίγουρα καλύτερα. Βασικά τα πήγε άψογα. Η σύνδεσή του με τον επίσης ακραία ταλαντούχο σκηνοθέτη Paul Thomas Anderson έβγαλε μια αριστουργηματική 15λεπτη ταινία και μαζί ένα φανταστικό άλμπουμ ηλεκτρονικής μουσικής. Το καλύτερο που έχει βγάλει solo ο Thom Yorke (αν βέβαια εξαιρέσεις το ‘The Eraser’).

 

5) Danzel Curry ./ ‘ZUU’

 Σε μια συνέντευξή του είχε τονίσει την επιθυμία του να δείξει μια άλλη πλευρά της Florida (που είναι και η πατρίδα του): “όσοι έρχονται στη Florida περιμένουν τη South Beach και αυτές τις αηδίες, έχουμε και hoods εδώ πέρα”. Αυτή του η ανάγκη να αναδείξει αυτή την πιο σκληρή πλευρά της περιοχής του είναι ένας λόγος να τον αγαπήσεις.

Και βγαίνει και στην -στα όρια της trap- μουσική του, με έναν σκληρό ήχο, τον πιο σκληρό που έχει δώσει ποτέ ο Danzel –εκτός βέβαια από αυτό το cover που έχω δει 2255 φορές– συνδυασμένο με beats που εναλλάσσουν οργή και αναπώληση. Μπορούμε να ελπίζουμε ότι το ‘ΖUU’ θα γίνει αυτό που ήταν το ‘good kid, M.A.A.D City’ για τον Kendrick Lamar.

 

4) Flying Lotus ./ ‘Flamangra’

 Το ‘Flamagra’ είναι ένα άλμπουμ των 27 κομματιών και αυτό από μόνο του ένα ρίσκο. Δεν νομίζω όμως ότι τελικά είναι κάτι που βάρυνε και πάρα πολύ. Ούτως ή άλλως, δεν είναι το πιο εύκολο άλμπουμ που θα ακούσεις και εδώ που τα λέμε ευτυχώς που υπάρχουν εκεί έξω δουλειές που δεν είναι εύκολο να τις ακούσεις.

Το ‘Flamangra’ είναι ένα ατελείωτο πείραμα που ξεκινάει από το χάος και τελειώνει σε αυτό. Όταν βγεις από αυτό έχεις μπει σε ένα ονειρικό mood. Τα πάντα είναι πεντακάθαρα στην παραγωγή αλλά καλύπτονται από μια πολύ παράξενη θολούρα, από μια ομίχλη ονείρου την οποία έχουν συνηθίσει να βρίσκουμε σε άλλα μουσικά είδη. Η ψυχεδέλεια με flow ίσως να είναι αυτό μας επιφυλάσσει η αυγή της νέας δεκαετίας.

A και κάτι ακόμα. Το ‘Black Balloons Reprise’ είναι ένα από τα καλύτερα hip-hop κομμάτια όλων των εποχών. Ναι. Όπως το ακούτε.

 

3) Βillie Eilish ./ ‘When We All Fall Asleep, Where Do We Go?’

H καλή pop μουσική μέσα σε όλη την ευλογία έχει και μια κατάρα: η εμμονή της με την εικόνα μπορεί να αδικήσει την ίδια τη μουσική. Ναι. H Billie Eilish έχει ένα εκπληκτικό στιλ, αντισυμβατική αισθητική. Έχει ένα καταθλιπτικό βλέμμα που αντικατοπτρίζει το mood μιας ολόκληρης γενιάς που μεγάλωσε και ενηλικιώνεται μέσα στο χάος.

Εκτός από όλα αυτά όμως εδώ έχουμε ένα εκπληκτικό άλμπουμ. To Rolling Stone χαρακτήρισε τη δουλειά της avant pop και για ένα είδος που έχει βγάλει μερικούς από αδιανόητα σπουδαίους καλλιτέχνες αυτό από μόνο του είναι μια τεράστια αναγνώριση. Το hype δεν τη χτύπησε ακόμη. Ελπίζω ότι δεν θα το κάνει ούτε στην επόμενη προσπάθεια. Προς το παρόν ακούγοντας τη δουλειά τους  ακούμε μια παλέτα από σωστά τοποθετημένα στοιχεία. Τίποτα δεν ξεφεύγει. Τίποτα δεν τείνει να ξεφύγει. Όλα σε ένα χάος που οργανώνεται στο κεφάλι μας μόνο αν συνυπολογίσουμε το γεγονός ότι μιλάμε για μια διαφορετική γενιά.

 

2) Τool ./ ‘Fear Inoculum’

Πρώτα από όλα, όσο και αν το hype ήταν μεγάλο (αναμονή και Spotify), προφανώς οι Tool δεν είναι, δεν ήταν και δεν θα είναι ποτέ μια μπάντα εύκολη, για να την ακούσεις μέσα στην καθημερινότητά σου, μέσα στις ατελείωτες ώρες που σπαταλάς στο γραφείο ή στις μετακινήσεις. Και αυτός είναι ένας από τους λόγους που έχω ακούσει αυτό το album ελάχιστες φορές.

Στο ‘Fear Inoculum’ είχαμε δύο ειδών γκρίνιες. Πρώτα εκείνοι που φώναζαν ότι η μπάντα κάνει τα ίδια και τα ίδια κι ας πέρασαν 13 χρόνια. Μετά οι άλλοι που λένε ότι αυτό το πράγμα δεν είχε καμιά σχέση με τα αριστουργήματα της προηγούμενης δεκαετίας. Με τον τρόπο τους και τα δύο είναι σωστά. Χωρίς την γκρίνια.

Οι Tool δεν επέστρεψαν, δεν ωρίμασαν, δεν αναγεννήθηκαν δεν-όλα αυτά τα κλισέ που διαβάζεις σε τέτοιες περιπτώσεις. Ο ήχος τους ήρθε, είχε βασικές διαφορές αλλά μαζί είχε ακριβώς την ίδια απόλαυση που έχεις όταν τους ακούς. Και υπάρχουν κάποιες μπάντες, όπως είναι οι Tool, που σε κάνουν να βυθίζεσαι χωρίς να μπορείς να αναλύσεις ακριβώς τον λόγο. Ίσως τελικά αυτός να είναι ο λόγος που σε βυθίζουν.

 

1) Tyler, The Creator ./ ‘IGOR’

O Τyler από την αρχή της καριέρας του είναι ένας τύπος που ξέρει ακριβώς πώς και ποιον να προβοκάρει. Και εδώ το κάνει συνδυάζοντας με έναν πραγματικά περιέργο τρόπο στοιχεία της R&B, της funk και φυσικά ραπάροντας, για να βγάλει τελικά μια neo soul επίγευση σε ένα αδιανόητο αριστούργημα.

Όλα τα συναισθήματα ένος άντρα που ερωτεύτηκε έναν άλλον άντρα, τον οποίο βλέπει να χάνεται σιγά-σιγά. Ο σεξουαλικός προσανατολισμός του δεν έχει καμιά δασκαλίστική πλευρά. Είναι ένας έρωτας, ένας κανονικός έρωτας και είναι τόσο δυνατός που ο Tyler δεν έχει καμία όρεξη, για να πολιτικολογήσει. Κάθε συναίσθημα που νιώθει ένας πληγωμένος από έρωτα άνθρωπος. Πόνος, ζήλια και ενοχή: στο ‘ΙGOR’ θα βρεις μια ερωτική ιστορία όπως πραγματικά είναι συνήθως οι ερωτικές ιστορίες. Δεν έχουν καλό τέλος.

 

***

– ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΤΟΝ LEGEND 88.6 στο Facebook και στο Ιnstagram.

 

ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΛΙΣΤΕΣ:

Οι καλύτερες ταινίες του 2019

Οι 15 καλύτερες σειρές του 2019