Ωδή στον Άγγλο ήρωα που είχε μάτια μόνο για τις πατάτες του

Λίγοι άνθρωποι με εντυπωσιάζουν. Λίγοι άνθρωποι με έχουν εντυπωσιάσει διαχρονικά. Η Σάλμα Χάγιεκ, ο Μάρκος Λεζές, ο Στήβεν Χόκινγκ, ο Νίκος Τσιαντάκης. Αυτά πάνω-κάτω. Στο προσωπικό μου κοντέρ εντυπωσιασμού, λίγες ανθρώπινες ψυχές ανεβάζουν ψηλές στροφές. Αναγνωρίζω επιτεύγματα, κατακτήσεις, επιτυχίες, ναι. Μπορώ ας πούμε να αναγνωρίσω ότι το Όλυμπος: Θάνατος στην κατοικία των θεών είναι η ταινία που ο Λάνθιμος θα ΗΘΕΛΕ να έχει φτιάσει. Αλλά δεν. Μπορώ ας πούμε να αναγνωρίσω ότι ο Αλέξανδρος Νικολιάς είχε το καλύτερο μαλλί που πέρασε ποτέ από την ποδοσφαιρική ΑΕΚ. Δεν φοράω παρωπίδες.

Εντούτοις, ακόμα και αν φορούσα παρωπίδες, μερικά πράγματα δεν αμφισβητούνται. Δεν αμφισβητείται για παράδειγμα ότι ο 52χρονος Κρις Χιλ, είναι ίσως ο σημαντικότερος άνθρωπος του 2020, μέχρι στιγμής. Θα μου πείτε τώρα, ποιος είναι αυτός. Θα σας πω. Ο Κρις Χιλ, είχε βγει τις προάλλες δια να κάνει την βραδινή του έξοδο. Ολοκληρωμένος από τις επιλογές του, θέλησε να βάλει έναν αγγλικό, αγγλικότατο επίλογο στην βραδιά του στο μαρτυρικό Πόρτσμουθ και κατευθύνθηκε σε τοπική κεμπαμπερί για να φάει ένα κεμπάπ με πατάτες, να ισορροπήσει κάπως την αλκοολική του κατάποση και να πάει για ύπνο. Στην κλίμακα του «α ναι, προφανώς», η παραπάνω επιλογή είναι heavy hitter. Είναι τόσο αγγλική όσο και η βασίλισσα Ελισάβετ.

Δεν είναι εκεί με άλλα λόγια το σημείο στο οποίο εντοπίζεται το μεγαλείο του κύριου Χιλ. Όχι. Το πραγματικό, αδιαμφισβήτητο μεγαλείο του κύριου Χιλ, εντοπίζεται στο σημείο στο οποίο ο ίδιος έχει λάβει την παραγγελία του, την μπουκώνει με σθένος και όρεξη και γύρω του ξεσπάει καυγάς. Όσοι και όσες έχετε βρεθεί σε παρόμοιο σκηνικό στην Αγγλία, ξέρετε ότι δεν είναι τώρα τίποτα φλωριές να-σου-πω-να-μου-πεις. Στην Αγγλία πρώτα βαράνε, μετά μιλάνε. Το αυτό ισχύει και για το κεμπαπτζίδικο στο οποίο βρέθηκε ο κύριος Χιλ. Στα έξτρα μπόνους κανονάκια είναι σίγουρα το ότι δεν τσακώνονταν πελάτες αναμετάξυ των, αλλά μέλη του προσωπικού του μαγαζού ΜΕ ΠΕΛΑΤΕΣ. Μιλάμε για γενική σύρραξη τώρα, να βρέχει μπουνοκλώτσι ολόγυρα. Ο ΚΥΡΙΟΣ Χιλ όμως όχι απλώς δεν μασάει, όχι απλώς δεν κουνιέται, αλλά παρακολουθεί με μια σχετική αδιαφορία και βαρεμάρα το Μόρταλ Κόμπατ που λαμβάνει χώρα μόλις μερικούς πόντους από τις πατατούλες του.

Ο ίδιος εδήλωσε χαρακτηριστικά: “Γύρισα και είδα έναν άντρα και έναν εργαζόμενο του καταστήματος να πετάνε αντικείμενα ο ένας στον άλλον και μετά ένας ψηλός κλώτσησε τον πάγκο του καταστήματος. Σκέφτηκα να μετακινηθώ σε κάποια φάση, αλλά απολάμβανα το κεμπάπ και τις πατάτες μου…αν και οι πατάτες δεν ήταν πολύ ωραίες”.

Απλός και πραγματικά υπέροχος μέχρι και στις δηλώσεις του. Οι οποίες πραγματικά δεν χρειάζονται όταν έχεις την εικόνα της συμπλοκής, απλά προσθέτουν ένα κάτι παραπάνω. Προσθέτουν λίγο τυράκι έτσι να, από πάνω. Αλλά ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ παραμένει η εικόνα του. Με τον κύριο Χιλ να ΒΑΣΤΑΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΕΦΩΝΟ στο ένα του χέρι, το οποίο ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΑΦΗΝΕΙ ακόμα και όταν ο καυγάς φτάνει στο τραπέζι του. Τίποτα δεν τον αποσυντονίζει, τίποτα δεν τον απομακρύνει από τον ευγενή του στόχο που δεν είναι άλλος από το κεμπάπ του και τις όχι-και-τόσο-καλές-πατάτες του.

Δεν περιγράφω άλλο. Δείτε, νιώστε, αποθεώστε, εμπνευστείτε.