Ο Kobe Bryant ήταν και η σκοτεινή του ιστορία

Ήταν ναι. Κάπως έτσι oνομάσαμε το κείμενο μετά την είδηση του χαμού του. Δεν είναι μικρό πράγμα να είσαι στους κορυφαίους 3 ή τους κορυφαίους 5 ή έστω τους κορυφαίους 10 αθλητές που έβγαλε ποτέ το άθλημα από τότε που δημιουργήθηκε και από τότε που οι κανόνες του επινοήθηκαν και καταγράφηκαν από τον James Naismith. Eκείνον τον βαρύ χειμώνα του 1891.

Ο θάνατός του Κοbe Bryant ήρθε πραγματικά απρόσμενα. Όταν ήρθε η πρώτη ειδοποίηση στο τσατ μου με ένα λινκ από το Bleacher Report, έβλεπα μια σειρά. Κυριακή. Απόγευμα στην Ελλάδα. Αντανακλαστικά γύρισα και έψαξα στο ίντερνετ με μια βεβαιότητα ότι ήταν hoax. Υπάρχουν κάποια άνθρωποι που έχουν φτάσει τόσο ψηλά, ώστε να μοιάζουν αθάνατοι. Άνθρωποι που χρειάζεσαι να τους δεις να γερνάνε μπας και χωνέψεις ότι είναι θνητοί.

Μαζί με αυτούς υπάρχουν κάποιες μέρες ή καλύτερα κάποιες στιγμές που δεν τους ταιριάζει ο θάνατος. Μια Κυριακή απόγευμα όπου είσαι σε ένα πλήρες safe zone είναι μια από αυτές. Είναι σε τέτοιες φάσεις που είναι σαν να ξεχνάς τη θνητή σου υπόσταση. Δεν καταφεύγεις σε αυτή ούτε από φόβο ούτε προκειμένου να ξεσαλώσεις. Όλα μοιάζουν τόσο στάσιμα και ασφαλή που πιστεύεις ότι δεν θα τελειώσουν ποτέ. Ούτε για σένα ούτε για κανέναν.

Κι όμως έρχεται η είδηση. Ναι, ο τύπος με τον οποίο σπατάλησες αρκετά σημαντικό χρόνο της εφηβείας σου. Εκείνος του οποίου διάβασες τις σκέψεις σε συνεντεύξεις και θαύμασες τις κινήσεις εντός παρκέ πέθανε. Και πέθανε με τον πλέον τραγικό τρόπο. Εκεί που δεν τον περίμενες ποτέ. Κι όσο ήταν ακόμα ψηλά. Δεν είχε ασπρίσει, δεν είχε καταπέσει, δεν είχε καμπουριάσει. Ήταν εκεί. Δυνατός.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, είδαμε έναν από τους πιο θερμούς και ειλικρινείς αποχαιρετισμούς. Ο Kobe Bryant έγινε κεντρικό θέμα στα μεγαλύτερα μέσα του πλανήτη. Σίγουρα όχι μόνο τα αθλητικά. Ταυτόχρονα, στα social media υπήρξε ένας καταιγισμός σχολίων και ποσταρισμάτων. Όλοι δήλωναν τη συντριβή τους για τον χαμό ενός σταρ. Μαζί όλοι δήλωναν τη συντριβή τους για τον χαμό ενός νέου ανθρώπου. Και τελικά όλοι δήλωναν τη συντριβή τους για τον δικό τους μελλοντικό αλλά προδιαγεγραμμένο χαμό.

Αυτό ήταν που δημιούργησε μια ακόμα πιο έντονα συναισθηματική σύνδεση με τον Kobe. Ένα δέσιμο μαζί του που συμβαίνει σε κάθε λατρευτική διαδικασία. Συμβαίνει και στο πένθος, την πιο έντονη από αυτές σε επίπεδο συναισθημάτων. Γιατί από την πλευρά της, η λατρεία έχει ως προϋπόθεση την απόσταση. Όταν αποχωρίζεσαι κάποιον, φτάνεις στην ύστατη στιγμή της λατρείας για το πρόσωπό του. Η προσωπικότητα του χάνει το γκριζάρισμά που θα είχε μέσα στην καθημερινότητά της. Όλα γίνονται άσπρα.

To έγκλημα της μνήμης

Έτσι ίσως και να εξηγούνται οι επιθέσεις που δέχτηκε η Felicia Somnez, όταν επέλεξε να υπενθυμίσει τη στιγμή της κορύφωσης του πένθους-λατρείας μια σκοτεινή υπόθεση του Kobe Bryant.  Πώς; Ποστάροντας ένα παλαιότερο κείμενο του dailybeast το οποίο αναφερόταν στην υπόθεση του βιασμού. Τίποτα παραπάνω από το story εκείνης της υπόθεσης.

Αποτέλεσμα ήταν μια εξοργισμένη αντίδραση του κοινού. Η ίδια κατήγγειλε ότι δέχτηκε απειλές και υβριστικά μηνύματα από όλον τον πλανήτη. Αργότερα τέθηκε και σε διαθεσιμότητα από τον ιδιοκτήτη της Washington Post. Η Felicia Somnez μεταβλήθηκε στον villain, τον απαραίτητο κακό που θα έδινε λίγη ακόμα βενζίνη στον θρήνο.

Ίσως πρέπει να σκεφτούμε όμως και το ποια είναι τα όρια αυτού του τελευταίου. Πότε εκείνος που έφυγε σταματάει να γίνεται αντικείμενο λατρείας και έρχεται πάλι στα ανθρώπινά του μέτρα. Γιατί, παρότι πράγματι φάνταζε να ξεπερνάει τον χαρακτηρισμό αυτό, ο Kobe ήταν άνθρωπος και αυτή η σκοτεινή ιστορία ήταν μέρος της ζωής του. Και η αλήθεια είναι ότι την ιστορία μας την κουβαλάμε από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή της.

Πράγματι, ο Kobe δεν ήταν μόνο εκείνη η υπόθεση από το μακρινό 2003. Ο Kobe ήταν ο άνθρωπος που πήρε 5 πρωταθλήματα. Ο Kobe ήταν ο άνθρωπος που έβαλε σε ένα ματς 81 πόντους. Ο Kobe ήταν εκείνος που έβαλε μπλούζα ‘I can’t breath’ (τα τελευταία λόγια του Eric Garner πριν δολοφονεί από τον αστυνομικό Daniel Pantaleo). Ο Kobe ήταν και αυτός που πήρε Όσκαρ για τον συγκινητικό αποχαιρετισμό του προς το μπάσκετ.

Το point όμως τόσο καιρό είναι αυτό. Ότι δεν έχει σημασία ποιος είσαι και τι έχεις πετύχει. Ότι δεν χρειάζεται να είσαι περιθωριακός ή εγκληματίας ή ένας αποτυχημένος. Ότι μπορείς να είσαι ο πιο πετυχημένος, ο πιο καλός και ο πιο ευαίσθητος. Μπορεί να έχεις λατρέψει τη μουσική ή την επιστήμη ή τα γραμματόσημα ή το μπάσκετ.

Μαζί με όλα αυτά να έχεις κατηγορηθεί για βιασμό. Κάπου μακριά από τα φώτα. Σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείο του μίζερου Colorado. Mε μια κοπέλα στα 19 της. Υπάλληλο ξενοδοχείου που ποτέ δεν έβαλε 81 πόντους σε ένα ματς, που ένα τρίλεπτο βίντεο με την ιστορία της ζωής της λογικά δεν θα της χαρίσει ένα Όσκαρ. Μια κοπέλα που δεν υπήρξε σε καμία αφίσα παιδικού δωματίου. Ούτως ή άλλως φαντάζομαι ότι ο χώρος του θεάματος δεν ανακάλυψε τον φεμινισμό μόνο στην πιο στρογγυλεμένη πλευρά του.

Σίγουρα ο Kobe Βryant δεν ήταν μόνο αυτό το βράδυ στο Colorado. Σίγουρα όμως o Kobe Bryant ήταν και αυτό.