Wayne Diamond, o τελευταίος δανδής της Νέας Υόρκης

 

Ένας larger than life χαρακτήρας που και ξηγημένα φέρεται και παραλίγο να πείσει την Julia Fox ότι αξίζει τον κόπο να γίνει άλλη μια που υποκύπτει στην μαθουσαλική ‘ο Κωνσταντάρας κάνει διατάσεις γύρω από την πισίνα’ γοητεία του.

Αυτή είναι η πρώτη εικόνα που σχηματίζεις για τον Wayne Diamond, παρακολουθώντας τον στον Uncut Gems δίπλα στον Adam Sandler. Μια indie ταινία γεμάτη από εμβληματικούς χαρακτήρες από τους δρόμους της Νέας Υόρκης τους οποίους οι αδελφοί Safdie έπεισαν να δοκιμάσουν για πρώτη φορά την τύχη τους στην υποκριτική.

Μόνο που ο 71χρονος πάλαι ποτέ σχεδιαστής μόδας (που πλέον έχει προσλάβει δυο social media managers για να ντιλάρει με τη δημοσιότητα) ήταν ήδη πρώτο όνομα στο Μεγάλο Μήλο εξαιτίας του πνευματώδους χιούμορ του, της (αμπελο)φιλοσοφίας του και του καλού του γούστου, όπως φρόντισε αποκαλύψει στην απολαυστική του συνέντευξη στο GQ. Γύρω από το κρασί, τις γυναίκες, το δέρμα, το Μαϊάμι και, πάνω από όλα, το φαγητό.

Με άλλα λόγια, αν ποτέ έρθεις στη Νέα Υόρκη, ο ‘άγριο νιάτο για πάντα’ γιος ενός καθηγητή λογιστικής από το Long Island, είναι ο άνθρωπος σου. Αρκεί να εγκρίνει τον τρόπο που ντύνεσαι (tip: όχι sneakers και γενικότερα athleisure).

“Οι περισσότεροι σήμερα ντύνονται σαν λεχρίτες. Κάθονται όλοι μέρα και αυνανίζονται στα πορνο-sites. Και ντύνονται ανάλογα. Το θέαμα είναι αηδιαστικό. Βγαίνουν στα bar και δεν μιλάνε στις γυναίκες. Το μόνο που χρειάζονται είναι το χέρι τους. Παλιά τα πράγματα ήταν διαφορετικά”

Κάτι που δεν είναι και πολύ πιθανό να συμβεί καθώς το παλικάρι με το ‘μαλλί που ποτέ δεν κουνιέται’, έχει υψηλά κριτήρια μετά από δεκαετίες επιτυχημένης καριέρας στο χώρο της μόδας.

Μια καριέρα την οποία αρχικά χρηματοδότησε ο μαφιόζος Meyer Lansky που τον λυπήθηκε -αντί να τον σκοτώσει- όταν συνειδητοποίησε ότι ο 19χρονος με τα 19 δολάρια στην τσέπη υπέγραψε το δικό του όνομα (χωρίς να ξέρει ποιος είναι) σε ένα εστιατόριο στο Μαϊάμι προκειμένου να πάρει και να φάει την takeout ‘burger, πατάτες και μια coca cola’ παραγγελία του.

Μια καριέρα στην οποία οφείλει το σικάτο διαμέρισμα με δυο κρεβατοκάμαρες στο Upper East Side, γεμάτο σκίτσα του John Chamberlain, καρέκλες Paolo Buffa και ένα coffee table του Willy Rizzo με λευκώματα από Valentino και Coco Chanel. Συν ένα αφράτο τραπεζικό λογαριασμό που επιβίωσε από δεκαετίες έντονου τζόγου και ο οποίος του επιτρέπει να νοικιάζει μια σουίτα στο Delano hotel στο Μαϊάμι για να πηγαίνει 15 μέρες το μήνα ώστε να διατηρεί το μαύρισμά του.

“Σχεδιάζω φορέματα με την ευκολία που ο Μότσαρτ γράφει συμφωνίες. Το Diamond’s Run, το brand που είχα, είχε έσοδα 10 εκ. δολάρια το χρόνο. Και πήρα και άλλα 100εκ. όταν το πούλησα, πίσω στα ’90s”.

Εντάξει, μην φανταστείς ότι μιλάμε για haute couture. Μιλάμε για φορέματα των 50 δολαρίων. Συγκεκριμένα μιλάμε για disco φορέματα των 50 δολαρίων.

“Τα ’70s ήταν η χρυσή μου δεκαετία. Ήμουν από τους πρώτους που σκέφτηκα πόσο απαραίτητο είναι για μια μέση γυναίκα ένα φόρεμα για την ντίσκο και πούλησα κυριολεκτικά εκατομμύρια κομμάτια”.

Ο Wayne -που πήρε τον ρόλο όταν πλησίασε μεθυσμένος τους παραγωγούς σε ένα bar και άρχισε να τους μιλάει- είναι επίσης, όπως φάνηκε και στην ταινία, ο ιδανικός άνθρωπος για να σου δώσει συμβουλές γοητείας. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι ένας καθρέφτης.

“Δεν έχει σημασία αν είσαι άσχημος. Το πρώτο που χρειάζεται είναι να γδυθείς μπροστά στον καθρέφτη και να σκεφτείς τι μπορείς να κάνεις για να κρύψεις τις ατέλειές σου. Μετά πήγαινε στο κατάστημα, πες στον πωλητή τα προβλήματά σου και ψάξτε να βρείτε μια original λύση. Το ίδιο και με τον μπαρμπέρη. Κάντον φίλο σου. Και μην ξεχνάς να είσαι πάντα μαυρισμένος”.

Τι άλλο να μείνει να συγκρατήσουμε για τον Wayne, που κατάφερε να εξαργυρώσει μια χαρά τα 10 μόλις λεπτά που εμφανίστηκε στην ταινία; Τι άλλο από την σημασία του να παραμείνει The Rock.

“Το μόνο που με νοιάζει, στην ηλικία μου, είναι να είναι υγιείς η γυναίκα και τα παιδιά μου. Επίσης να συνεχίζω να έχω στύση και να συνεχίσω να περνάω καλά”.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Wayne ξέρει να διηγείται φανταστικές ιστορίες. Μήπως ήρθε η ώρα κάποιος να διηγηθεί, σωστά και τίμια, τη δική του;