Βρεθήκαμε αποκλειστικά σε μια από τις τελευταίες πρόβες της ‘Κοινής Ησυχίας’

Πράγματι, λοιπόν, βρέθηκα στο θέατρο Διάνα εκ μέρους του Oneman στις πρόβες για τη θεατρική παράσταση ‘Κοινή Ησυχία’, η οποία ξεκινάει αύριο, 13 Φεβρουαρίου. Εγώ ήμουν εκεί την τελευταία Κυριακή πριν την έναρξη των παραστάσεων. Από την αρχή, όταν προσπαθούσα να αποκωδικοποιήσω λίγο την κατάσταση, είδα αυτό που λένε ‘καλό κλίμα’. Και πράγματι υπήρχε. Ξέρετε με αυτή τη λειτουργία που έχει το καλό κλίμα συγκαλύπτοντας πάντα το άγχος.  Ποτέ όμως διώχνοντάς το πραγματικά. Γιατί και αυτό ήταν προφανώς εκεί.

Όταν μίλησα με τον Οδυσσέα Ιωάννου, τον άνθρωπο στον οποίο ανήκει το κείμενο της παράστασης και που συμμετέχει και στη σκηνή, μου τόνισε ότι θα έκαναν πέρασμα. Θα έπαιρναν δηλαδή όλη την παράσταση από την αρχή μέχρι το τέλος και αυτό φαντάζομαι ως εξωτερικός παρατηρητής ότι είναι κάτι που από μόνο του μοιάζει πάρα πολύ αγχωτική συνθήκη. Είναι εκείνη η φορά που όλα τα επιμέρους πράγματα, οι παρατηρήσεις, οι πρόβες, έρχονται να ενωθούν σε κάτι συνεκτικό.

Το πρώτο πράγμα που είδα, λοιπόν, όταν μπήκα στο θέατρο, ήταν η Ελένη Ράντου να κάθεται στο κέντρο. Γύρω της όλα τα μέλη της παράστασης να την ακούν. Μαζί της στη σκηνή και οι Μιχάλης Τιτόπουλος και Σοφία Πανάγου, οι δύο πρωταγωνιστές της παράστασης. Ακόμα πιο μαζί της οι μουσικοί. Φαντάζομαι ότι θα είναι αρκετά μεγάλη πρόκληση για μια σκηνοθέτη το γεγονός ότι πρέπει πράγματι να σκηνοθετήσει μουσικούς.

Λίγο πριν ξεκινήσει το πέρασμα, η Ελένη Ράντου έκατσε στη θέση της. Λίγα λεπτά πριν, εκείνη σηκώνεται και ρωτάει τον υπεύθυνο για τα φώτα, ποιος θα είναι ο φωτισμός την ώρα που θα μπαίνει το κοινό. Ναι καλά το φανταστήκατε. Εκεί είναι που και εγώ κατάλαβα πόσο δύσκολο πράγμα είναι να ανεβάζεις μια παράσταση. Πόσο πολλά πράγματα πρέπει να μη σου ξεφύγουν. Τα φώτα κατά την είσοδο είναι ένα από αυτά.

Και, προσέξτε, όχι για τους πρακτικούς λόγους μόνο.  Αυτό αυτούς έχουμε ομολογουμένως πήξει. Η λέξη που χρησιμοποίησε η Ράντου, όταν βρήκε τον φωτισμό που ήθελε ήταν “πολύ ωραία”. Μιλώντας πάντα με αισθητικά κριτήρια. Και αυτό είναι το φανταστικό. Τα μέλη μιας παράστασης είναι άνθρωποι που είναι ταγμένοι στο ωραίο. Ακόμα και σε πράγματα που πολύ πιθανόν δεν θα παρατηρήσει παρά ένα ελάχιστο μέρος του κοινού. Ο φωτισμός κατά την είσοδο για παράδειγμα.

Όταν πια ξεκίνησε η παράσταση, πήγα και έκατσα λίγο πιο πίσω. Από κάπου ανοιχτή πόρτα έμπαινε ένα αεράκι. Αυτό για κάποιον λόγο προσέδιδε λίγο στην παρακολούθηση. Ίσως ήταν αυτό που δημιουργούσε και μου υπενθύμιζε μια ειδική συνθήκη ότι εδώ ακόμα τα πράγματα δεν είναι ακόμα τελείως έτοιμα. Ότι τώρα έβλεπα κάτι που ετοιμαζόταν και το οποίο θα επέστρεφα για να ξαναδώ στη ζεστή πια και γεμάτη αίθουσα. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο προσέδιδαν και κάποιες διακοπές στην πορεία ή οι συμβουλές της Ελένης Ράντου από το μικρόφωνο.

Η παράσταση είναι ένα καθαρό μουσικοθεατρικό με μεγάλο πρωταγωνιστή τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Μιλάει για την ιστορία ενός ζευγαρίου που γνωρίστηκε κάποτε σε μια συναυλία του. Δεν είναι ο χαρακτήρας αυτού του κειμένου μια κριτική. Πώς θα μπορούσε να είναι; Κάπου στη μέση αποχώρησα από την αίθουσα. Σκέφτηκα ότι θα ήθελα να την ξαναδώ, αυτή τη φορά ολοκληρωμένη, όταν πια θα έχουν γίνει και οι τελευταίες διορθώσεις.

Αυτό που σίγουρα όμως θα είχε ένα ενδιαφέρον είναι το εξής. Πολλοί άνθρωποι τυφλώνονται από τα φώτα της δημοσιότητας και τους fans. Επομένως, θεωρούν ότι το θέατρο είναι μια δουλειά πανέμορφη και όχι πολύ δύσκολη. Μια δουλειά που είναι μόνο κάτι δημιουργικό με την έννοια του αυθαίρετου. Ωστόσο, όπως είπαμε και παραπάνω, μιλάμε για ανθρώπους ταγμένους στο ‘ωραίο’. Και το να είσαι ταγμένος κάπου δεν ήταν ποτέ εύκολο. Πόσο μάλλον εδώ.

Είναι εξωφρενικά δύσκολα να περάσεις αυτό που έχεις αφηρημένα στο μυαλό σου στην πράξη. Να το κάνεις παράσταση. Εκεί που το δικό σου μυαλό θα συναντηθεί με το μυαλό άλλων δέκα. Εκεί που η πραγματικότητα θα σου βάλει πραγματικές δυσκολίες. Εκεί που οφείλεις να δείξεις επιμονή. Να ξανακάνεις τη σκηνή και τέταρτη και πέμπτη και έκτη φορά. Με έναν εξουθενωτικό τρόπο. Μέχρι να φτιάξεις περίπου αυτό που θέλεις. Ίσως αυτό να είναι και ένα πρώτο χαρακτηριστικό που να χωρίζει την τέχνη από οποιαδήποτε άλλη έκφανσή της.

Αυτό που είδα εγώ στα αγχωμένα αλλά μάλλον χαρούμενα πρόσωπα όλων των συντελεστών ήταν αυτή ακριβώς η επιμονή. Αυτή είναι που με έπεισε, πέραν βεβαίως του γεγονότος ότι μιλάμε για αποδεδειγμένα ταλαντούχους ανθρώπους, ότι, όταν βγει αυτή η παράσταση, τότε θα έχουν πετύχει τον στόχο τους. Θα έχουμε μπροστά μας κάτι πραγματικά ωραίο.

***

“Κοινή Ησυχία”
Βασίλης Παπακωνσταντίνου ~ Οδυσσέας Ιωάννου
Σκηνοθεσία: Ελένη Ράντου

Θέατρο Διάνα
Ιπποκράτους 7, εντός στοάς, Αθήνα

ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ:
Πέμπτη: 20:30
Παρασκευή: 20:30
Σάββατο (απογευματινή): 18:00
Σάββατο: 21:00
Κυριακή: 19:30