Sunderland, Άρης Βούλας και Βελεσιώτου: Ημερολόγιο καραντίνας Oneman, ημέρα 18

Μια βόλτα στην κτηνίατρο (Β2) για την Νίκη Μπάκουλη

Πόση γυμναστική να κάνει ένας άνθρωπος; Πόσες εκπομπές να δει στο YouTube, από την αλλοδαπή; Πόσες βόλτες να πάει τα σκυλιά; Δεν μαγειρεύω κι όλας, να ‘χω ένα επιπλέον task να ασχοληθώ -και αφού δεν ασχολούμαι και τώρα, δεδομένα δεν θα μάθω ποτέ, γιατί ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ. Τέλος. Όσο καθυστέρησα, καθυστέρησα. Αρχίζω μια ξένη γλώσσα ASAP. Η φίλη Πηνελόπη ‘έσκυψε’ πάνω από το πρόβλημα μου και μου βρήκε δασκάλα κορεατικών -που δεν είναι ακόμα, δασκάλα, αλλά θέλει να γίνει και εγώ θέλω να γίνω το ‘πειραματόζωο’. Win win και για τις δύο. Θα βάλω λοιπόν, μπροστά αυτό το project. Σε άλλα νέα, για να μη βαριέμαι, η Μυσιρλού απέκτησε μια πληγή, εγώ αγχώθηκα (σοκ-νοτ), πήρα την κτηνίατρο, μετά μεγάλης μου χαράς έμαθα πως λειτουργεί κανονικά το ιατρείο της, πάτησα Β1 στο 13033, πήρα το ΟΚ για τη μετακίνηση και long story short είχε μπει κάτι σε σημείο κοντά στο πωπουδάκι της (εις βάθος), την ώρα που έκανε τη ‘δουλειά’ της. Ευτυχώς, δεν έμεινε μέσα και ευτυχώς δεν ‘βρήκε’ αδένα. Οπότε όλα καλά. Τη γλιτώσαμε (και ο πληθυντικός δεν είναι ευγενείας, αλλά πρακτικής σημασίας) με μια αλοιφή που είχε κορτιζόνη. Δηλαδή, αυτήν μου ‘έγραψε’ η κτηνίατρος Ειρήνη, γιατί από το ‘να τη βάζεις, τρεις φορές την ημέρα’ στο ‘κάτσε Μυσιρλού να βάλουμε την κρέμα ΚΑΙ ΜΗ ΤΗ ΓΛΕΙΦΕΙΣ’ απέκτησα έναν επιπλέον τρόπο, να ‘γεμίσει’ η μέρα. Έγινα ‘τροχονόμος’ της σκύλας μου, που έκρινε πως όταν δεν την έβλεπα, ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΚΟΥΓΑ να γλείφει την κρέμα. Κυνήγι στο κυνήγι, να πώς περνάει -ποιοτικά- το μισάωρο (επί τρία, να πώς ‘φεύγει’ μιάμιση ώρα). Καλά να είστε -και καλά να είναι όσοι αγαπάτε- και όλα θα τα καταφέρουμε.

Κοιτάζει παλιές φωτογραφίες ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Ο πατέρας μου, για καλή μας τύχη οικογενειακώς, είχε και έχει χόμπι τη φωτογραφία. Αυτό σημαίνει μερικές εκατοντάδες χιλιάδες slides, αρνητικών και φωτογραφιών σε ένα αλαλούμ εικόνων και αναμνήσεων που μόνο χρονολογική σειρά θα μπορούσε να έχει. Και επειδή ο μεγάλος μας έκλεισε πριν 2 μήνες τα 8 χρόνια ζωής, ζήτησα από τον father να μου στείλει μερικές εικόνες από το μακρινό 1992, όταν εγώ ήμουν 8 ετών. Διάλεξα αυτή από την μεγάλη καριέρα μου στον Άρη Βούλας για να ανεβάσω στο Insta, αν και σίγουρα δεν είναι η πιο κολακευτική. Την ανέβασα και σας γράφω για αυτή γιατί θυμήθηκα το πόσο μου άρεσε να έχω ένα άθλημα, μια προπόνηση, μια ομάδα να παίζω. Κάτι που τώρα μοιάζει αδιανόητο αλλά τόσο ονειρικό. Στο mix φωτογραφιών υπάρχουν εικόνες να παίζω πόλο, να ποζάρω με θέα την Καλντέρα, να σβήνω κεράκια σε τούρτα – γήπεδο ποδοσφαίρου, να τρώμε στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι και να πλατσουρίζω ανέμελος και με μελανίνη να χτυπάει κόκκινα. Σαν τις παιδικές φωτογραφίες του Θανασάκη του Κρεκούκια δεν είναι αλλά κάτι κάνω και του λόγου μου.

Έγινε Dancing Queen ο Πάνος Κοκκίνης

Δοκίμασα να βγαίνω για περπάτημα κάθε απόγευμα και βαρέθηκα τη ζωή μου. Τον διάδρομο, που τον είχαμε κάνει κρεμάστρα για τα άπλυτα, το έχω πουλήσει εδώ και ένα χρόνια σε κάτι παιδιά από το Κορωπί. Και όταν δοκίμασα να κάνω την 20λεπτη αερόβια που μου πρότεινε ο Αμπατζής, έφθασα μια ανάσα από το νοσοκομείο. Την βρήκα, ωστόσο, την λύση. Και για να γυμναστώ για να να περάσω ποιοτικό χρόνο με την 10χρονη κόρη μου. Ποια είναι αυτή; Μα φυσικά το Just Dance στο Switch το οποίο και παίζουμε ανελλειπώς κάθε πρωί και κάθε απόγευμα. Eυτυχώς το σπλάχνο μου με λυπάται και μου βάζει εύκολα κομμάτια, χωρίς πολλές και απαιτητικές κινήσεις. Και εννοείται πως το άβατάρ μου είναι ένας γορίλας. Αυτό μου ταιριάζει. Ως ψυχολογία, κινησιολογία και αισθητική.

Πρόγραμμα με τη Φωτεινή Βελεσιώτου ο Ευθύμιος Σαββάκης

 

Από την αρχή του εγκλεισμού μας πολλοί είναι οι καλλιτέχνες που τραγουδούν κάθε μέρα live (από σαλόνια, τραπεζαρίες, βεράντες κτλ) για το κοινό που τους ακολουθεί. Έτσι, συνδύασα το διάβασμά μου με ένα πρόγραμμα γεμάτο (αγαπημένη) Φωτεινή Βελεσιώτου. Άκουσα όλα όσα έχει ανεβάσει, ανέβασα επιδεικτικά την ένταση στο «Κάνε κουράγιο καρδιά μου», χτύπησα και ρυθμικά το τραπέζι 1-2 φορές, πέταξα και δύο βαχ (τα οποία γύρισαν πίσω σαν αντίλαλος από τους άδειους τοίχους). Μαγεία την περνάμε αδέρφια.

Φρόντισε για τη διασκέδαση της πολυκατοικίας, ο Γιάννης Δήμητρέλλος

Και Pearl Jam βάλαμε και Nirvana βάλαμε και David Bowie βάλαμε,πάρτι κάναμε! Αναφέρομαι στο πικάπ μου, το οποίο βγήκε στο μπαλκόνι και τα γλυκά μπάσα του ‘A New Career in A New Town’ θόλωσαν για λίγο την εκκωφαντική σιωπη των γύρω μπαλκονιών.Μετά έπιασε ένα τρομακτικά δυνατό μπουρίνι και το πικαπ κρύφτηκε, μαζί του κι εγώ, φορώντας το τριτο διαφορετικό πουλόβερ της ημέρας. Σε άλλα νέα, αν και απέχω συνειδητά από την ενημέρωση των 6, από τον αυστηρό Χαρδαλιά και τον καλό κύριο Τσιόδρα, διαπιστώνω πως αρκεί ένα σκρολάρισμα στο timeline του Facebook για να μάθεις την κάθε πληροφορία, το κάθε πιθανό και απίθανο μέτρο καταστολής. Η πληροφορία πως το video του συνωστισμού στην παραλία Θεσσαλονίκης που προβλήθηκε πρόσφατα σε κεντρικό δελτίο ειδήσεων, μπορεί και να είναι κατασκευασμένο, μου προκαλεί μια ετεροντροπή και ένα μεγάλο ερωτηματικό για τα κίνητρα των ανθρώπων που έστησαν μια τέτοια πλάνη. Έκλεισα τη μέρα βλέποντας τα νέα επεισόδια του ‘Sunderland ‘Till I Die’ και ευχήθηκα αυτός ο δυστοπικός σουρεαλισμός που ζούμε, τέτοια εποχή του χρόνου να είναι μια ανάμνηση τραγικωμωδίας.

Είδε μονορούφι τον Ιρλανδό, ο Σταύρος Καραΐνδρος

Η εργασία και η χαρά (χαχαχα, μπα σε καλό μου) συνεχίζεται με αδιάκοπους ρυθμούς. Κατά τα λοιπά, είδα ξανά, μονορούφι, τον ‘Ιρλανδό’ και αντιλήφθηκα ότι μετά τη συνεργασία Σκορσέζε-Ντε Νίρο-Πατσίνο-Πέσι ήρθε το τέλος του κόσμου. Εξακολουθώ να απορώ πώς γίνεται ο Πέσι να νικήθηκε στα Όσκαρ από τον Μπραντ Πιτ. Το βράδυ, κατά τις 3, με ξύπνησε η γυναίκα μου έντρομη ότι έκανε σεισμό. Μπήκα στο internet, έψαξα, αλλά τίποτα. Προσπάθησα να την πείσω ότι είδε όνειρο και αφού αποκοιμήθηκε έβαλα να δω ξανά το τελευταίο επεισόδιο του 3ου κύκλου του Ozark. Ήταν μία φανταστική, μία άκρως ενδιαφέρουσα ημέρα, φιλαράκια μου. Αν με δείτε να ασχολούμαι με το tic tok, η κατάσταση χειροτέρεψε επικίνδυνα…

Χόρεψε με Dua Lipa, o Κωνσταντίνος Αμπατζής

Εντάξει διάβασα την Ιωσηφίνα στη λίστα της, διάβασα τον Θοδωρή, έβαλα χθες το πρωί να ακούσω κι εγώ το Future Nostalgia της Dua Lipa. Ε, μπράβο, μπράβο. Βέβαια είναι λίγο μαρτύριο να το ακούς σπίτι σου με τις πιτζάμες, γιατί αυτόματα θες να βγεις έξω σε ένα μπαρ, να πιεις και να χορέψεις και μετά σκέφτεσαι ότι θα αργήσει να συμβεί αυτό. Αλλά ΟΚ, θα συμβεί, κρατάμε αυτό, περιμένουμε και χορεύουμε υπεύθυνα με τις πιτζάμες σπίτι.