Πολωνικό μυστήριο και power naps: Ημερολόγιο καραντίνας Oneman, ημέρα 23

Πρώτες φορές για την Ιωσηφίνα Γριβέα

Πρώτο mac ‘n’ cheese, πρώτη φορά yoga, πρώτη φορά κέικ. Και ναι, έχω γίνει από αυτούς τους ανθρώπους που κάνουν kissy faces σε όσους αποδέχονται αιφνίδια τις φωτογραφίες μου. Spread the love, μωρέ. Τζάμπα είναι.

Έστειλε ευχές με video call ο Χρήστος Δεμέτης

Ημέρες καραντίνας χωρίς γενέθλια, δε γίνονται. Χθες λοιπόν είπαμε τα χρόνια πολλά στον γαμπρό μου που λέει ο λαός, στον σύζυγο της αδερφής της συντρόφου μου, για να το κάνω πιο λιανά. Δέκα άνθρωποι τραγουδούσαμε τα χρόνια πολλά από τις κάμερές μας ο καθένας, ευχές, να ζήσεις, υγεία και χαρές, όλα ψηφιακά. Όπως και η βραδιά ποίησης που περιέγραφα εχθές. Λείπει η εγγύτητα, το άγγιγμα του άλλου, το μοίρασμα πραγμάτων στο κοινό τραπέζι, αλλά ακόμα κι έτσι δεν χάνεται η επαφή. Είναι ωραία να διατηρείς ζωντανές τις οικογενειακές στιγμές αυτές τις μέρες, να δίνεις και να παίρνεις ενέργεια με μηνύματα και βίντεο συζητήσεις, να θυμάσαι και να σε θυμούνται. Και να στέλνεις τα χρόνια πολλά σου μέσα από κάθε λογής application. Το χειρότερο απ’όλα βέβαια είναι πως δεν μπορείς να φας την εορταστική τούρτα cheesecake που βλέπεις απέναντί σου αλλά τι να κάνουμε, κομμάτια να γίνει. Θα το αντέξουμε και αυτό.

Άρχισε τα power naps, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Ακόμα και εν μέσω καραντίνας, μια γλυκιά Δευτερίλα με έπιασε χθες. Έτσι, κατά το απόγευμα, έκατσα στο καναπέ και έσβησα για μισή ωρίτσα, γιορτάζοντας και επίσημα την έναρξη των χωρίς λόγο ύπνων στη μέση της ημέρας. Κατά τα άλλα, συμμετείχα σε βίντεο κλπ που γυρίσαμε (ο καθένας από το σπίτι του) για φίλο που έκλεισε χθες τα 35 και συνέχισα την πορεία μου αυτόν τον παράξενο χειμώνα που για κάποιο λόγο λέμε ότι είναι Απρίλης, λες και έχει νόημα ή σημασία.

Βούτηξε στο χωροχρόνο του ελληνικού YouTube ο Γιάννης Δημητρέλλος

Αρχικά διαπίστωσα πως -μάλλον- είμαι ο μοναδικός άνθρωπος σε αυτή την καραντίνα που τα παραπανίσια κιλά τα παίρνει πρώτα σε μάγουλα και όχι σε κοιλιά. Ελπίζω όταν θα βγούμε έξω να μοιάζω με κάτι ευχάριστο, π χ. με τον Τάσο Κώστή από το ‘Εκείνες κι Εγώ’ και όχι με τον Fat Bastard από το ‘Austin Powers’. Η έκτη ημέρα του Απριλίου ήταν μια τρομακτικά παγωμένη Δευτέρα, με την γειτονιά μου – ένα από τα πιο θορυβώδη σημεία του Πειραιά- να είναι εξωπραγματικά έρημη, να μην κυκλοφορεί ψυχή όλο το βράδυ, χωρίς καμία υπερβολή. Το έρεβος της μαυρίλας τονιζόταν με ένα περίγραμμα υπερέντασης και η σουρεαλ φωνή οργής/απόγνωσης του Κώστα Τσάκωνα να καταριέται το σύμπαν μ’ένα ‘Γαμιέστε!’ ήχησε στο μυαλό μου. Ήταν ώρα για περιπλάνηση σε σκοτεινές γωνιές του ελληνικού YouTube, σε βιντεοκασέτες που βρίσκονταν στη συλλογή υπερήλικων nerds και έγιναν ψηφιακά αρχεία, γιατί απλά μπορούσαν. Προσπάθησα να δω το ‘Ντόλτσε Βίτα’, να το εκτιμήσω επιτέλους. Γι’ακόμα μια φορά δεν κατάλαβα γιατί η Άννα Παναγιωτοπούλου ήταν πρωταγωνίστρια αυτής της σειράς και όχι η σχεδόν femme fatale Κατιάνα Μπαλανίκα. Επίσης, γιατί φώναζαν τόσο στις 90s κωμωδίες; ΓΙΑΤΙ Ε; (ήρεμα μιλάω).
Κατέληξα να βλέπω το ‘Άνω Κάτω το Σαββάτο’, μια εκδοχή late night show με κωμικά σκετς που προσπάθησε να κάνει ο Αντώνης Καφετζόπουλος το 1993, μαζί με τον Γιάννη Βούρο, τον Λάζαρο Ανδρέου και τον Γιάννη Καπετάνιο, με τον Νίκο Παπάζογλου να τραγουδάει το σήμα τίτλων. Πρόκειται για μια τίμια προσπάθεια απόδοσης του βρετανικού χιούμορ στα ελληνικά, σε συνδυασμό με live εμφανίσεις από γνωστούς ροκ και λαϊκούς καλλιτέχνες. Το χιούμορ θύμιζε ‘ΑΜΑΝ’ πριν τους ΑΜΑΝ, σε μια ακόμα πιο weird εκδοχή. Δεν μπορώ να πω ότι κατάφερα να γελάσω, αλλά η προσπάθεια αυτή για τα δεδομένα εκείνης της εποχής, θα ήταν σίγουρα αρκετά πρωτοποριακή.

Βγήκε για νυχτερινό περίπατο ο Σταύρος Καραΐνδρος

Το σκηνικό σε ένα παραθαλάσσιο χωριό της Κρήτης εν μέσω καραντίνας και της κακοκαιρίας των τελευταίων ημερών, είναι ιδανικό για θρίλερ. Εκεί, την ώρα που άρχισε να σκοτεινιάζει, είπα να βγω έξω για περπάτημα. Το πρώτο μετά από 20 μέρες. Ντράπηκα να στείλω ‘6’. Φαντάσου εμένα για γυμναστική, προσβολή της δημοσίας αιδούς. Εκανα περίπου 2 χιλιόμετρα, πέρασα από παραλία με φουρτουνιασμένη θάλασσα, ήμουν ολομόναχος σε σημείο σκηνής από ταινία Αγγελόπουλου. Να μη σας τα πολυλογώ, είμαι πιασμένος ακόμα και στα νύχια. Έχω δώσει υπόσχεση μέχρι να τελειώσει όλο αυτό να βγαίνοω κάθε μέρα και να περπατάω έστω 500 μέτρα. Μήνυμα με ‘6’ πάντως δεν στέλνω!

Ολοκληρώθηκε η συναρμολόγηση του καναπέ της Νίκης Μπάκουλη

Τι είναι η ζωή; Μικρές χαρές (ναι, δεν περνάω καλά -τα ίδια θα λέμε;). Κατάφερα να συνεννοηθώ με την εταιρία που θα έφερνε τον νέο μου καναπέ και με τους ανθρώπους που θα τον συναρμολογούσαν (στο τηλέφωνο μου είπαν ‘τηρούμε όλα τα μέτρα ασφαλείας’, αλλά δεν είδα να φορούν γάντια ή μάσκες -υγεία να υπάρχει), θαύμασα την ικανότητα του υπαλλήλου να φτιάξει αυτό που θα ‘έπαιρνε’ σε εμένα κανά τριωράκι (στο ρελαντί) σε δέκα λεπτά και μετά θαύμασα τα αντανακλαστικά των σκύλων μου, στο πρώτο τεστ. Το ντοκουμέντο είναι από το Σάββατο. Στις ώρες που ακολούθησαν, ο Μπέμπης ‘πήρε’ το νέο καναπέ, η Μυσιρλού τον παλιό (σκέφτηκα να πετάξω τον παλιό -ένας Θεός έδωσε και είπα ‘δεν τον κρατάς, μη γίνει καμια -ξέρεις τι- και δεν έχεις πού να καθίσεις;) και η Νικούλα (όταν μιλάς για τον εαυτό σου σε πρώτο ενικό, αντιλαμβάνεσαι πως υπάρχει πρόβλημα, έτσι;) βρέθηκε ξαφνικά, να ‘χει χώρο να καθίσει και στους δυο! ΘΑΥΜΑ. Σήμερα θέλω να δοκιμάσω κάτι για να επανέλθω αύριο με μια πολύ σημαντική ερώτηση. à tout à l’heure.

Πολωνικό μυστήριο για τον Ευθύμιο Σαββάκη

Είχα καιρό να πιάσω καλή ευρωπαϊκή σειρά μυστηρίου, οπότε ήμουν διστακτικός στην περιγραφή περί πολωνικού τοπίου κτλ. Ωστόσο, το «The Mire» αποδείχτηκε καλό αντίσωμα σε μία (ακόμα) βαρετή ημέρα. Δεν είναι επιπέδου “Broadchurch” (σαφέστατα), αλλά είναι μία τίμια “βουτιά”. Στη δεκαετία του ’80, στους παλιούς δημοσιογραφικούς κώδικες, αλλά και σε μυστικά καλά σφραγισμένων σοβιετικών κτιρίων. Τα (μόλις) 5 επεισόδια τελειώνουν πιο γρήγορα και από τα Σαββατοκύριακά μας. Σε περιόδους μη καραντίνας.

Call με τους φίλους του ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Από την πρώτη μέρα που δουλεύουμε από το σπίτι στην εταιρεία, κάνουμε video calls χρησιμοποιώντας κατά κύριο λόγο την πλατφόρμα της Google, το Meet. Δεν θα πω ότι όλα τα calls κυλούν ρόδινα γιατί πολύς κόσμος δεν έχει μπει ποτέ ξανά σε video call και πολύς κόσμος δεν καταδέχεται να είναι πλέον αυτή η φάση. Συν το ότι εκεί που κάναμε συναντήσεις για κάποια πράγματα που θα μπορούσαν να έχουν λυθεί με ένα email, πλέον κάνουμε calls για να λύσουμε τα ίδια απλά ζητήματα. Αυτά τα calls βέβαια μας κρατούν και κοντά, μας βοηθούν να κάνουμε πλάκα, να μην ξεχνάμε φάτσες, να γελάμε με τα χάλια μας και να ρίχνουμε μια ματιά στα background που έχει επιλέξει ο καθένας να μας χαρίζει. Και έπειτα από περίπου 60 calls δουλειάς, αναρωτήθηκα γιατί να μην κάνω το ίδιο πράγμα με τους κολλητούς μου με τους οποίους έχουμε ήδη ένα thread στο What’s app και ένα στο Twitter. Βάλτε κάμερες, αφήστε τα one on one και μαζέψτε μια μεγάλη παρέα σε ένα call. Ίσως θυμίσει κάτι από κανονική παρέα.