Κουλουράκια και αλλεργία: Ημερολόγιο καραντίνας Oneman, ημέρα 31

Πλάθει κουλουράκια με τα δυο χεράκια ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Συνταγή της γιαγιάς, όχι αστεία. Από εκείνες που πρέπει να προσαρμόσεις τους βαθμούς Κελσίου που λέει η συνταγή γιατί στην εποχή της γιαγιάς μου έψηναν σε κάτι φούρνους καβουρδιστίρια και τώρα με το ψήσιμο στον αέρα όλα γίνονται γρηγορότερα. Η μαγεία με τα συγκεκριμένα κουλουράκια είναι στο μέγεθος.

Είναι μικρά, πεντανόστιμα και τραγανά, με αποτέλεσμα να παίρνεις το μπωλ και να τα τρως σαν ποπ κορν. Το ότι είναι μικρό βέβαια σημαίνει ότι είναι και πολύ πιο μπελαλίδικα στο πλάσιμο, μέχρι να μετουσιώσεις τη ζύμη σε 7-8 ταψιά κουλουράκια. Αλλά όλος ο κόπος σβήνει όταν το σπίτι μυρίζει βούτυρο κι η λεμονιά ανθίζει στη γειτονιά. Συνταγή και περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε στο @christoschatzi.

Βόλτα σε ψιλικατζίδικο, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Ναι, είμαστε σε αυτή τη φάση που το να βάλω τα ακουστικά μου και να περπατήσω μέχρι το ψιλικατζίδικο, ήταν το highlight της ημέρας μου. Άκουσα -ξανά- το καινούριο Strokes, πήρα λίγο αέρα και έπεσα και σε ένα φοβερό δίδυμο πωλητών που είχε όρεξη και έκανε συνεχώς πλάκες. Κάποια άλλη μέρα, μπορεί να με εκνεύριζαν, χθες όμως ήταν ό,τι κοντινότερο σε κοινωνική ζωή βίωσα.

“Είναι αλλεργία”, ο Νίκος Σταματίνης

Χθες βγήκα για την καθιερωμένη μετακίνηση 6 που σκοπό έχει να μας κρατήσει σε καλή φυσική κατάσταση αλλά κυρίως να μας κρατήσει ημίτρελους και όχι τελείως σαλεμένους, όταν όλο αυτό τελειώσει. Το θέμα όμως είναι ότι είναι άνοιξη και για κάποιους από εμάς η άνοιξη είναι μια σπουδαία περίοδος. Είναι όμως και μια περίοδος αλλεργιών.

Κρατιόμουν ειλικρινά πάρα πολύ γιατί δεν είναι ότι απολαμβάνω τα επικριτικά σχόλια των ανθρώπων στον δρόμο. Για 10 λεπτά δεν φταρνίστηκα αλλά ο κύκλος ήταν μεγάλος. Δεν τα κατάφερα.

Τέσσερα σερί φτερνίσματα ήρθαν σαν έτοιμα από καιρό. Όλοι με κοιτούσαν όσο περπάταγα ήρεμος την ώρα που ο κόσμος διαλυόταν πίσω μου.

Ευχαριστώ, Άνοιξη.

Κακό ανέκδοτο για τη Νίκη Μπάκουλη

Επειδή μάλλον, είναι βαρετό να μην αποκτάς έναν ‘πονοκέφαλο’ -πέραν του προφανούς- κάθε μέρα, ειδοποιήθηκα από άνθρωπο του Δήμου πως έχουν γίνει καταγγελίες για τους σκύλους μου: ότι τους έχω στο μπαλκόνι όλη μέρα και διαταράσσουν την ησυχία της γειτονιάς. Αυτό το ‘όλη μέρα στο μπαλκόνι’ για όποιον με ξέρει, ξέρει πως είναι ανέκδοτο. Ζήτησα να μάθω το όνομα του καταγγέλλοντος. Δεν είχε αφήσει κάποιο. Δεν το ήθελα για το λόγο που νομίζεις -έχω αποφασίσει, εδώ και χρόνια, ότι δεν θα πάω φυλακή για ηλίθιους. Πριν λίγο καιρό κάποιος εκτόξευε -διακοσμητικές- πέτρες, στο μπαλκόνι μου. Στο οποίο δεν υπάρχουν κάγκελα, αλλά τζάμια. Θέλω να σου πω ότι από καθαρή τύχη δεν χτύπησε σκύλο μου ή δεν σκότωσε κανέναν, με θραύση κρυστάλλων.

Το πρόβλημα αυτό λύθηκε με την προσθήκη μιας τέντας -αφού πρώτα χτύπησα κουδούνια στη μόνη πολυκατοικία που ‘χει πρόσβαση, αλλά όλοι δήλωσαν άγνοια. Ο λόγος λοιπόν, που θέλω να βρω τον υπεύθυνο (ή αν προτιμάς, αυτόν που ενοχλείται) είναι για να του πω ότι δεν είμαι εγώ το πρόβλημα του -όπως και δεν είμαι μάνα του, να λύσω το δικό του- και αν θέλει, μπορούμε να οδηγηθούμε στη δικαιοσύνη. Μαζί. Όχι μόνο εγώ -και εκείνος να κρύβεται για πάντα. Να σου πω με την ευκαιρία, πως η μπαλκονόπορτα στο σπίτι μου, είναι ανοιχτή χειμώνα-καλοκαίρι (προφανώς, για τους σκύλους μου -και με παγερή αδιαφορία για το αν θα μπει κανείς να σηκώσει τα πάντα. Με νοιάζει μόνο να μην πειράξουν τους συγκατοίκους μου). Μετά την πρώτη σύσταση που μου έγινε -με επίσκεψη αστυνομίας, γιατί μάλλον ο γείτονας είναι τυφλός και δεν με βλέπει δυο φορές τη μέρα που πάω βόλτα τα κατοικίδια μου, για να μου πει κάτι-, στις 15.00 που αρχίζει η ώρα κοινής ησυχίας η πόρτα κλείνει. Ομοίως και το βράδυ. ΑΡΑ ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ, ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΑΝΑ ΜΟΥ;

Σκέψεις και όχι επισκέψεις για το Πάσχα, του Σταύρου Καραΐνδρου

Έγιναν οι πρώτες σκέψεις για την Κυριακή του Πάσχα. Όχι το πώς θα περάσουμε (αυτό είναι δεδομένο), αλλά με ποιους. Τα πεθερικά μου μένουν στο διπλανό σπίτι, τους τοίχους τους χωρίζουν ελάχιστα μέτρα. Το Πάσχα προβλέπεται να το περάσουν μόνοι τους, όπως όλες τις μέρες του εγκλεισμού. Εμείς στο σπίτι μας και αυτοί στο δικό τους. Μόνο που για κάμποση ώρα χθες βασανιζόταν το μυαλό μου για το αν πρέπει να κάτσουμε στο ίδιο τραπέζι, με την απαιτούμενη απόσταση, πέντε άτομα και να φάμε μαζί. Χωρίς φιλιά, χωρίς αγκαλιές, χωρίς να ακουμπιόμαστε, μόνο η παρουσία να ξεχωρίζει. Πώς μένεις μόνος αυτές τις μέρες; Χωρίς παιδιά, χωρίς εγγόνια; Πώς κάνεις μία ιδιαίτερη μέρα να περάσει σαν τις άλλες της καραντίνας; Μπορείς. Με υπομονή και προσδοκία για την επόμενη χρονιά. Το μυαλό σταμάτησε να βασανίζεται γιατί κέρδισε το ‘πρέπει’. Πρέπει να μείνουμε χώρια. Θα χαιρετηθούμε από τα μπαλκόνια, μπορεί να φάμε έξω αν κάνει καλό καιρό και να βλεπόμαστε από εκεί. Πρέπει, όμως, να μείνουμε μακριά για να μη χρειαστεί στο μέλλον να ξαναμείνουμε μακριά. Ξέρω ότι το μυαλό μου θα βασανιστεί με το συγκεκριμένο θέμα και τις επόμενες μέρες. Ξέρω, όμως, ότι στο τέλος θα κερδίσει η λογική.

Back to back μαθήματα δημοσιογραφίας για τον Χρήστο Δεμέτη

Χθες είδαμε το “The Post” του Σπίλμπεργκ με τον συμπατριώτη Τομ Χανκς που καταλήγει στην τελευταία του σκηνή εκεί που ξεκίνησε το Watergate. Οπότε στα καπάκια ακολούθησε το All the President’s Men του Άλαν Τζέι Πακούλα, ένα από τα καλύτερα πολιτικά θρίλερ που έχω δει στη ζωή μου. Μαθήματα δημοσιογραφίας τεσσάρων ωρών δηλαδή, ή αν θες, ένα σύντομο back to back κινηματογραφικό σεμινάριο για το πώς πρέπει να λειτουργούν οι άνθρωποι που ασχολούνται με την πληροφορία και τον έλεγχο της εξουσίας. Ή μάλλον, για το πώς θα έπρεπε να λειτουργούν εν έτει 2020. Αν αναλογιστείς το τι συμβαίνει εν Ελλάδι, σε πιάνει μια θλίψη ομολογουμένως. Το συγκυριακό της υπόθεσης είναι πως βλέποντας την ταινία είχα στο τραπεζάκι του σαλονιού και το δίτομο “ΦΟΒΟΣ: Ο ΤΡΑΜΠ ΣΤΟΝ ΛΕΥΚΟ ΟΙΚΟ”, του Μπομπ Γούντγουορντ. Αν δεν το έχεις διαβάσει, διάβασέ το, γιατί λογικά θα ακολουθήσει και το τρίτο μέρος με την επανεκλογή του Ντόναλντ.